Πριν μερικές μέρες, ειδοποιηθήκαμε από φίλους μουσικούς, εδώ στο Αιγάλεω, ότι το Σάββατο 4/9 με δική τους πρωτοβουλία θα διοργανωθεί στο θέατρο «Αλέξης Μινωτής» στο Μπαρουτάδικο μια συναυλία αλληλεγγύης με λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια με σκοπό την οικονομική ενίσχυση των πυρόπληκτων της Β. Εύβοιας. Μας μεταφέρθηκε ότι η συμμετοχή του Δήμου Αιγάλεω ήταν αναπόφευκτη, αφού θεωρήθηκε ότι, χωρίς θεσμική κάλυψη, η εκδήλωση θα ήταν έκθετη σε κατασταλτικά μέτρα. Παρά τη διαφωνία μας για την νομιμοποίηση της παρουσίας του Δήμου Αιγάλεω και προκρίνοντας την “από τα κάτω” κίνηση της πρωτοβουλίας φίλων και πρώην συναγωνιστών και το περιεχόμενο της εκδήλωσης, κάποιοι και κάποιες αποφασίσαμε να παρευρεθούμε στην εκδήλωση για στήριξη.
Θεωρήσαμε ότι η παρουσία του Δήμου θα ήταν διακριτική αφενός γιατί με μερικούς από τους φίλους που πήραν την πρωτοβουλία έχουμε βρεθεί απέναντι στον Δήμο σε διαχρονικές περιβαλλοντοκτόνες επιλογές του (οπότε θεωρήσαμε θα είχαν φροντίσει σχετικά με αυτό) και αφετέρου γιατί, όπως μας είχε μεταφερθεί, η εκδήλωση αυτή δεν εντασσόταν στο κεντρικό πρόγραμμα του Δήμου αλλά προέκυψε κατόπιν πρωτοβουλίας κατοίκων της περιοχής.
Από την είσοδο του Θεάτρου, ωστόσο, μάς έγινε αντιληπτό το γεγονός ότι αποτελούσε μια “κλασσική” εκδήλωση του Δήμου Αιγάλεω αφού η “θεσμική κάλυψη” περιλάμβανε τον έλεγχο του περιεχομένου καθώς και κάθε υλική υποδομή της από τους υπαλλήλους του Δήμου. Επρόκειτο για μια διοργάνωση του Δήμου όπου το θεσμικό πολιτικό κέντρο βάρους κατείχε η δημοτική αρχή του δεξιού Γκίκα και το αισθητικό περιεχόμενο είχαν αναλάβει τα μουσικά σχήματα. Η “πρωτοβουλία από τα κάτω” είχε στην ουσία ακυρωθεί εφόσον το πολιτικό της περιεχόμενο (το πιο ουσιαστικό, δηλαδή, σε τέτοιες πρωτοβουλίες: «ποιος ευθύνεται για ό,τι συνέβη στους πυρόπληκτους;») είχε αναληφθεί εργολαβικά από την κατεστημένη δημοτική αρχή και μάλιστα με επιφατικό χαρακτήρα. Και ήταν μια φιλανθρωπική κίνηση τυλιγμένη στη βαθιά σιωπή!
Καταρχάς, έχουμε την γενική θέση ότι ο Δήμος Αιγάλεω –όπως και κάθε Δήμος– επιθυμεί να μονοπωλεί τις πολιτιστικές εκδηλώσεις στους δημόσιους χώρους, ελέγχοντας θεσμικά τη διοργάνωση, υπονομεύοντας και απαγορεύοντας στη συνέχεια οποιονδήποτε και οτιδήποτε αμφισβητεί τις κατεστημένες αξίες. Έτσι, η διεκδίκηση των δημόσιων χώρων για μια ελεύθερη διαχείρισή τους από τους κατοίκους αποτελεί περιεχόμενο αγώνα. Στο προκείμενο, ωστόσο, έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι ο Δήμος Αιγάλεω, διαχρονικά αλλά και μέσα από όλες τις ιδεολογικές του συνιστώσες, φέρεται καταστροφικά στο –από καταβολής του βεβαρυμμένο– περιβάλλον της περιοχής. Το Άλσος του Μπαρουτάδικου έχει περιοριστεί στην μισή έκταση από αυτήν που είχε αρχικά και η βασική του λεηλασία έχει πραγματοποιηθεί από τους δημόσιους φορείς. ΤΕΙ, σχολεία, σχολές ΟΑΕΔ, Θέατρο «Α. Μινωτής», δημοτικό πάρκινγκ, γήπεδα, μισθωμένα μαγαζιά, έχουν εξαφανίσει δεκάδες στρέμματα ενός πρασίνου που θα βοηθούσε την πόλη να ανασάνει από την “ασφυξία” της άθλιας ρυμοτομίας, των ενεργοβόρων βιοτεχνιών και βιομηχανιών αλλά και των μεγάλων κεντρικών λεωφόρων που τη διασχίζουν. Ανέκαθεν, το Μπαρουτάδικο, ως δημόσια γη, αποτελούσε την πιο φτηνή και εύκολη λύση για το στήσιμο κρατικών υποδομών.
Τελευταίο παράδειγμα είναι το «Πατινάζ» που το 2012 επιλέχθηκε να τσιμεντοποιηθεί για την κατασκευή βρεφονηπιακού σταθμού· μια επιλογή που έχει υποστηριχθεί από όλες τις “διαφορετικές” δημοτικές αρχές έκτοτε. Με κόστος 2,5 εκατομμύρια ευρώ, και ενώ υπάρχουν εγκαταλελειμμένα σχολεία ακριβώς δίπλα αλλά και οικόπεδα εκτός Μπαρουτάδικου που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, η επιλογή αυτή για τσιμεντοποίηση ενός ακόμη μέρους του Μπαρουτάδικου ήταν και παραμένει επιτηδευμένη και χυδαία. Ως τέτοια έχει αντιμετωπιστεί με σκληρούς αγώνες από κατοίκους και αλληλέγγυους και έχει έως τώρα αποτραπεί.
Εκτός αυτού, δημόσιοι χώροι είναι σκόπιμα απαξιωμένοι και παρατημένοι (εξαιρώντας όσους είναι εμπορικά εκμεταλλεύσιμοι) και δεκάδες δέντρα κόβονται καθημερινά και ασύδοτα παντού στην πόλη από τις δημοτικές υπηρεσίες σε μια περίοδο που θα αποτελούσαν σωτήρια πηγή ζωής για τους κατοίκους, πέρα από την αυταξία τους και το “δικαίωμα” τους να υπάρχουν απλώς για τον “εαυτό” τους.
Σημαντικό επί του συγκεκριμένου είναι το γεγονός ότι η δημοτική αρχή του Γκίκα στηρίζεται (από) και στηρίζει την κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που ευθύνεται αναμφισβήτητα για την τρομακτική καταστροφή στην Β. Εύβοια. Ο Γκίκας όχι μόνο δεν έχει αποστασιοποιηθεί από την ευθύνη της κυβέρνησης αλλά δεν έχει ψελλίσει και οτιδήποτε σχετικό. Συνεπώς, το ενδιαφέρον του για τους πυρόπληκτους (και για το περιβάλλον γενικότερα) είναι υποκριτικό και η εκδήλωση αυτή βοήθησε την δημοτική αρχή να ξεπλύνει τις ευθύνες της, καθώς της προσέφερε το έδαφος για να κάνει ασκήσεις υποκριτικού ανθρωπισμού και «φιλο»περιβαλλοντισμού.
Βλέποντας αυτήν την κατάσταση, κάποιος από μας πλησίασε έναν φίλο και πρώην συναγωνιστή από την Λαϊκή Συνέλευση Αιγάλεω, που ήταν και στην ομάδα της διοργάνωσης, για να τον ενημερώσει ότι αυτό δεν έπρεπε να περάσει έτσι και ότι ήταν σημαντικό να γίνει μια παρέμβαση από το μικρόφωνο για να ξεμπροστιαστεί η θεσμική υποκρισία. Εκτιμήθηκε ότι η ενημέρωση θα ήταν απλώς τυπική, αφού το συντροφικό έδαφος θεωρούνταν φιλικό για τέτοιες παρεμβάσεις. Ωστόσο, η αντιμετώπισή της από τον συγκεκριμένο σε σχέση με το κοινό μας παρελθόν ήταν πολιτικά απαράδεκτη. Με δεδομένο ότι, κατά το παρελθόν, είχαμε πραγματοποιήσει πολλές τέτοιες παρεμβάσεις, ως Λαϊκή Συνέλευση Αιγάλεω, σε δημοτικές εκδηλώσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα, η επιμονή αποτροπής μιας αντίστοιχης παρέμβασης στη συγκεκριμένη εκδήλωση μάς αιφνιδίασε αρνητικά. «Δεν μπορεί να εκθέσουμε τον δήμο, μάς έχει βοηθήσει», «δεν μπορεί ο καθένας να βάζει το ζητηματάκι του», «εγώ αυτή τη φάση την θεωρώ νταηλίκι»… και άλλα ευτράπελα της ιστορίας.
Κρίθηκε, λοιπόν, ότι το έδαφος ήταν εχθρικό και η παρέμβαση δεν έγινε καθώς απαιτούνταν η παρουσία περισσότερου κόσμου που να στηρίζει το περιεχόμενό της, αφού φάνηκε ότι οι άνθρωποι από την συνδιοργάνωση (στους οποίους υπολογίζαμε) θα υπεράσπιζαν την παρουσία του Δήμου και το “ανθρωπιστικό” του ενδιαφέρον.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την τοποθέτηση του δήμαρχου Γκίκα και ακολούθησε αυτή της διοργανωτικής ομάδας μουσικών, όπου και αποθεώθηκε το «είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα» για την αλληλεγγύη στους πυρόπληκτους… Ανακοινώθηκε ότι καθένα από τα μουσικά σχήματα θα παίξουν 2 τραγούδια του Θεοδωράκη, τιμής ένεκεν, στο κλίμα του “ενωτισμού” που χαρακτήριζε και τον ίδιο: «όλοι οι Έλληνες μαζί», μαζί με τον Αντρέα, μαζί και με αυτούς που τον βαρούσαν στην ταράτσα. Οι κλακαδόροι του Γκίκα –που χειροκροτούσαν ένθερμα κάθε ανοησία που εκφωνούσε– μαζί με πρώην συντρόφους από κοινωνικά εγχειρήματα…
Στην έξοδό μας από το Θέατρο ακούσαμε δημοτικούς υπαλλήλους να σχολιάζουν ένα πανό που έγραφε «ενάντια στης φύσης την λεηλασία» και είχε αναρτηθεί μπροστά στην είσοδο χωρίς υπογραφή. «Ποιος έβαλε αυτό τα πανό ρε συ; Θα μας πούνε αναρχικούς!» Από ευθυνοφοβία μάλλον, ευτυχώς τότε, δεν κατέβηκε.
9/9/21
Κατάληψη Σινιάλο
[edit] Το πανό το είχε κρεμάσει ένας σύντροφος άσχετος με την διοργάνωση και το κατέβασε ο ίδιος ο Γκίκας πριν τελειώσει η εκδήλωση.
Leave a Reply