το χαλί των “καλών τεχνών”

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ: 29/11/2011
Σχολιασμοί

Η είδηση:

Η οικονομική κρίση πέρα από θλίψη, γεννά και πρωτότυπες ιδέες. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και με στόχο να μπούμε σε ένα πιο γιορτινό κλίμα, ο δήμος Αθηναίων επιστρατεύει το ταλέντο των φοιτητών της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και μας επιφυλάσσει χρωματιστές εκπλήξεις.

Στο κέντρο της πόλης, από τις 17 Δεκεμβρίου και μέχρι τις 7 Ιανουαρίου, 20 με 25 άδεια καταστήματα – κυρίως στις οδούς Σταδίου και Σόλωνος-, θα «ζωντανέψουν» με έργα νέων καλλιτεχνών της εικαστικής τέχνης και με τίτλο «Τέχνη στις Βιτρίνες».

Οι βιτρίνες των κλειστών καταστημάτων, λοιπόν, μεταμορφώνονται. Οι άδειοι χώροι, οι ξεχασμένες κούκλες και οι σπασμένες προθήκες, δίνουν τη θέση τους σε εικαστικά έργα των φοιτητών της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.

Μία ενδιαφέρουσα ιδέα που προβάλει νέους ανθρώπους της τέχνης και της δημιουργίας και μας κρύβει για λίγο τις θλιβερές εικόνες εγκατάλειψης, που έχει δημιουργήσει η κρίση.

Είναι γνωστό ότι μια κρίση στον καπιταλισμό έχει πολλά αίτια και αιτιατά. Ένα απ’ αυτά είναι η καταστροφή μη ανταγωνιστικών κεφαλαίων για να κινηθεί «ανεμπόδιστα» η κεφαλαιακή συσσώρευση. Και η καταστροφή αυτή αφήνει πίσω της ερείπια. Όσον αφορά τον εμπορευματικό κόσμο που έχει μια «ευαισθησία» με την αισθητική και την φαινομενικότητα -με την «βιτρίνα» να αποτελεί μέρος της προστιθέμενης αξίας των εμπορευμάτων-  είναι φυσικό τα διάσπαρτα ερείπια των μη ανταγωνιστικών κεφαλαίων να αποτελούν μια υπονόμευση. Μέχρι λοιπόν να «αποκατασταθεί» η καπιταλιστική συνέχεια η «τέχνη» θα αναλάβει την αισθητική αποκατάσταση. Εργολάβος είναι φυσικά ο Δήμος Αθήνας, αυτός που υπηρετώντας την “καθαρή εικόνα” της πόλης ξήλωσε τα παγκάκια από την πλατεία Κλαυθμώνος για να διώξει τους άστεγους σε μια άσκηση απανθρωπιάς. Εν μέσω κρίσης στο πρoκείμενο, οι φοιτητές της σχολής «καλών τεχνών» σαν καλά παιδιά, εθελοντικά και άμισθα, θα εφαρμόσουν τις «καλές τους τέχνες» για να αποκαταστήσουν την καπιταλιστική συνέχεια. Έτσι, για να κρύψουμε τις θλιβερές εικόνες εγκατάλειψης κάτω από το χαλί των μεταμοντέρνων μοιραράκηδων.

Σχόλια Ανάρτησης

  • ξέρεις τι σου έχει συμβεί φίλε μου; μάλλον κοιμήθηκες με το παράθυρο ανοιχτό και μπήκε ο καπιταλισμός, η κεφαλαιακή συσσώρευση και ο εμπορευματικός (sic) κόσμος και σε βαρέσαν στο κεφάλι.

  • Οι κυρίαρχες μορφές κοινωνικού ελέγχου είναι τεχνολογικές με καινούργια έννοια. Χωρίς αμφιβολία, η τεχνική δομή και η αποτελεσματικότητα του μηχανισμού παραγωγής και καταστροφής στη σύγχρονη περίοδο υποβοήθησαν την υποταγή του πληθυσμού στον τωρινό καταμερισμό της εργασίας. Ακόμη αυτή η ενσωμάτωση συνοδεύτηκε πάντοτε από περισσότερο έκδηλες μορφές καταναγκασμού, όπως η απώλεια των μέσων συντήρησης, η οργάνωση της δικαιοσύνης, της αστυνομίας, του στρατού. Αυτό συνεχίζεται και τώρα. Σήμερα όμως ο τεχνικός έλεγχος έχει γίνει η ενσάρκωση της λογικής, είναι στην υπηρεσία όλων των ομάδων, όλων των κοινωνικών συμφερόντων – έτσι ώστε κάθε αντίθεση να μοιάζει ακατανόητη και κάθε αντίσταση αδύνατη.
    Στα πιο προχωρημένα τμήματα αυτού του πολιτισμού, ο κοινωνικός έλεγχος έχει ε ν α γ ω γ η θ ε ί τόσο βαθιά ώστε δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι οι δυνάμεις αντίδρασης του ατόμου έχουν υποστεί έντονη αλλοίωση. Η πνευματική και συναισθηματική άρνηση του κομφορμισμού θεωρούνται σαν δείγμα νεύρωσης και αδυναμίας. Αυτή είναι η κοινωνικό-ψυχολογική πλευρά του σημαντικότερου πολιτικού γεγονότος της σύγχρονης εποχής…της εξαφάνισης των ιστορικών εκείνων δυνάμεων που, στο προηγούμενο στάδιο, εκπροσωπούσαν καινούργιες δυνατότητες και μορφές ζωής.
    Αλλά ο όρος “εναγώγηση” δεν εκφράζει και τον τρόπο που το άτομο αναπαράγει και διαιωνίζει τους εξωτερικούς ελέγχους που η κοινωνία ασκεί επάνω του. Ο όρος αυτός εκφράζει τα περισσότερο ή λιγότερο αυθόρμητα στάδια από τα οποία το Εγώ εισάγει το “εξωτερικό” στο “εσωτερικό”. Έτσι η εναγώγηση αντιμετωπίζει την ύπαρξη μιας εσωτερικής ανταγωνιστικής διάστασης που διαχωρίζεται από εξωτερικές επιταγές – μία συνείδηση κι ένα ασυνείδητο καθαρά ατομικά και διαφορετικά απ’ τις δημόσιες εκδηλώσεις και τη δημόσια συμπεριφορά. Σ’ αυτή τη περίπτωση η ιδέα μιας “εξωτερικής ελευθερίας” θα έβρισκε την πραγματοποίηση της…θα όριζε τον ιδιωτικό χώρο που μέσα του ο άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει και να παραμείνει ο “εαυτός” του.
    Η τεχνολογική πραγματικότητα, σήμερα, κατέκλυσε αυτό τον ιδιωτικό χώρο και τον περιόρισε. Το άτομο έχει κατακτηθεί ολοκληρωτικά από τη μαζική παραγωγή και διανομή και η βιομηχανική ψυχολογία έχει από καιρού ξεπεράσει τα όρια του εργοστασίου. Τα διάφορα στάδια εναγώγησης αποκρυσταλλώθηκαν σε σχεδόν μηχανικές αντιδράσεις. Άρα δεν υπάρχει προσαρμογή αλλά μίμησις, άμεση ταύτιση του ατόμου με την κοινωνία τ ο υ και, μέσα από αυτή, με την κοινωνία στο σύνολό της…

    (Χ. Μαρκούζε, ο μονοδιάστατος άνθρωπος, σ.40-41)

  • έγραψα αλλά δεν σου έκανε οπότε είπα να καταφύγω στη βοήθεια του κοινού (νου)…

Leave a Reply to χωρίς να ακούς δεν χρειάζεται να μιλάς Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *