Το νου μας στα “απόνερα” της υπόθεσης ΧΑ

Αν και ακόμη εξελίσσονται οι «ραγδαίες εξελίξεις» σε σχέση με την υπόθεση της ΧΑ μπορούμε να κάνουμε μερικές κατευθυντικές επισημάνσεις. Καταρχήν, είναι γεγονός ότι η μεγεθυμένη αναβίωση του φασισμού τα τελευταία χρόνια έχει να κάνει με την κοινωνική δυσφορία, το ξεθεμελίωμα του πελατειακού κράτους και την ίδια τόσο τη δομική θεσμική συγκρότηση του αστικού κράτους όσο και την εν μέσω συστημικής κρίσης τρέχουσα εκδοχή της. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε όσα έχουμε ήδη αναφέρει σε πρόσφατη ανάρτηση. Είναι γεγονός ότι η κοινωνική δυσφορία δεν μπορεί παρά να εκφραστεί μέσα από τα διαθέσιμα «κριτικά εργαλεία» που διαθέτει η κυρίαρχη κοινωνική συνείδηση. Ένα σημαντικό μέρος των καταπιεζόμενων εξακολουθεί να στηρίζει την κυρίαρχη μονοδιάστατη μνημονιακή εκδοχή του συστήματος με κάθε έκφανση μιας υποταγμένης συνείδησης, ένα άλλο μεγάλο μέρος αποπειράθηκε αναποτελεσματικά να εκφραστεί μέσα από τους -«κουρασμένους» και «φθαρμένους» από την καθεστολαγνεία και την γραφειοκρατία- τρόπους αριστερών πολιτικών και κοινωνικών διαμεσολαβητικών μορφωμάτων (κόμματα, συνδικαλιστικούς φορείς, κοινωνικές οργανώσεις), ένα άλλο υπολογίσιμο μέρος παρέμεινε και παραμένει ως μια ανεξάρτητη πολιτική μεταβλητή πειραματιζόμενο με διάφορους οργανωτικούς τρόπους και ένα άλλο πολυπληθές κομμάτι πλαισίωσε την φασιστική ρητορεία της ΧΑ.

Ρίχνοντας μια ματιά στην ανθρωπογεωγραφία των, μέχρι πρότινος, όλο και πολλαπλασιαζόμενων υποστηρικτών της ΧΑ αντιλαμβάνεται κανείς την συγκεκριμένη «αντισυστημική» ποιότητα της κοινωνικής δυσφορίας. Δεν υπάρχει κανένα δείγμα κριτικής ικανότητας παρά μια ευθεία προβολή των πιο συντηρητικών εκδοχών της ίδιας της αστικής θέσμισης: αυστηρή πατριαρχία στην οικογένεια, σεξουαλική καταπίεση στα σώματα, 4αυγουστιανή προσέγγιση του σχολείου, εξανδραποδισμός στους εργασιακούς χώρους, μιλιταριστικοποίηση της καθημερινής ζωής, τυφλή υπακοή στον έναν και ύπατο φύρερ, φυλετικός σκοταδισμός, γελοία και ανιστόρητη προγονοπληξία, καταστολή της διαλεκτικής σκέψης και μίσος για την συνειδησιακή καλλιέργεια.

Πρόκειται για μια παραδοσιακά ζητούμενη από την κυρίαρχη τάξη κοινωνική σταθερά. Μια κεντρομόλα θεσμική κίνηση προς τον σκληρό συντηρητικό θεσμικό πυρήνα που ενώ ενισχύει ευθέως τις κυριαρχικές δομές ταυτόχρονα ακυρώνει την κοινωνική δυσφορία μεταστρέφοντάς την σε μια σκοταδιστική επίθεση προς οτιδήποτε επιδιώκει την ριζοσπαστικοποίηση και την ανατροπή. Και ενώ μέχρι πριν λίγες ημέρες το πεδίο της sui generis εμφύλιας αντιπαράθεσης ήταν «διαμεσολαβημένο» από την υπόθεση των μεταναστών… το αίμα του Παύλου Φύσσα ανέδειξε τις πραγματικές στοχεύσεις της νεοφασίζουσας κουλτούρας. Το τοπίο άλλαξε απελευθερώνοντας πολλές μεταβλητές χωρίς καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικές μετατοπίσεις θα σταθεροποιηθούν εντελώς ακροδεξιά.

Όσοι και όσες, εδώ και μιάμιση περίπου δεκαετία, επέλεξαν να αντιπαρατεθούν με τις φασιστικές συμμορίες έχουν αντιληφθεί την ευθεία και ανοικονόμητη υπεράσπιση της αστυνομίας προς αυτές. Χωρίς την αστυνομία οι συμμορίες αυτές δεν θα υπήρχαν. Και βέβαια όταν αναφερόμαστε στην αστυνομία δεν κάνουμε λόγο για μια προφανή ευθεία αναλογική σχέση της αστυνομικής κουλτούρας με τον φασισμό, δεν περιοριζόμαστε στον κατασταλτικό θεσμό αλλά στις «άνωθεν» εντεταλμένες σχέσεις αγαστής συνεργασίας. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι τα γραφεία της Νίκαιας θα εξαφανίζονταν εν μία νυκτί από δεκάδες εκατοντάδες ανθρώπους αν δεν υπήρχαν οι διμοιρίες, οι ΔΙΑΣ, οι ασφαλίτες για να τα καλύπτουν, να κάνουν πλάτη ή να τα προστατεύουν σε κάθε -ακόμη και υπονοούμενη- απειλή. Και μη φανταστεί κανείς ότι κάνουμε ασκήσεις της «θεωρίας των δύο άκρων». Γνωρίζαμε ότι από τα γραφεία αυτά, όπως και από αυτά του Περάματος, ξεκινούσαν οι -τώρα περιγραφόμενες ως «inova»- δολοφονικές συμμορίες για να ματώσουν μετανάστες όπου τους συναντούσαν. Οι συμμορίες αυτές συνοδεύονταν από αστυνομικούς, οι οποίοι στάθμευαν σε κοντινή απόσταση, μέχρι να ολοκληρωθούν οι αιματοβαμμένες «αγαθοεργίες» των ξεφτιλισμένων θρασύδειλων τραμπούκων. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως τρόπος για να εμποδιστούν οι δολοφόνοι στο βαθμό που διέθεταν την υπεροπλία των κατασταλτικών μηχανισμών. Μας ήταν επίσης ανέκαθεν γνωστή η ποιότητα αυτών των τραμπούκων ως κοινών και αδίστακτων εγκληματιών. Η απλή τυπική λογική οδηγεί στο ότι και οι μηχανισμοί της αστικής δημοκρατίας γνωρίζουν πολύ καλά αυτό το ποιόν των συμμοριών και μπορούν ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιήσουν τα τεκμήρια που προφανώς διαθέτουν για να τελειώσουν μαζί τους… όταν χρειαστεί.

Η θέση μας για την εντεταλμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα έχει τεκμηριωθεί πολιτικά σε πρότερη ανάρτησή μας και στις μέρες μας ενισχύεται από όσα αποκαλύπτονται. Δεν είναι μόνο η κατάφορτη αλαζονεία της ηγετικής κλίκας αλλά και η φράση του Γερμενή: «έπρεπε να ξηλώσουν τη μισή αστυνομία και την μισή ΕΥΠ για να μας πιάσουν» (τρελή αντισυστημικότητα!). Η -όλως δικαιολογημένη- εντύπωση που είχαν για μια ακαταμάχητη δύναμη απελευθέρωσε φυγόκεντρες αλλά και νομοτελειακές στοχεύσεις. Ωστόσο, η πείρα της αστικής δημοκρατίας, ως πολιτικής συγκρότησης του καπιταλιστικού συστήματος, δεν αφήνει κανένα περιθώριο στον τρόπο που επιδιώκει να κατευθύνει την κοινωνική δυσφορία. Στο βαθμό που αυτή διοχετεύθηκε σε έναν αυστηρά ιεραρχικό μηχανισμό, όπως η ΧΑ,  η οποία με τη σειρά της δεν κατάφερε να ξεπεράσει την κουλτούρα της ανάθεσης… είναι πασιφανές ότι ξηλώνοντας την ηγεσία ξεθεμελιώνειαι όλος ο μηχανισμός. Χτυπώντας στο κεφάλι, με όλα(;) εκείνα τα στοιχεία (αν και δεν είναι ακόμη τίποτε σίγουρο για την διωκτική ποιότητα της υπόθεσης) μουδιάζει η βάση της οργάνωσης, η οποία κινείται προς την αποσύνθεση καθώς της είχαν απαγορευτεί κάθε είδους πρωτοβουλίες.

Τι θα γίνει με τον εσμό των εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων της ΧΑ; Μπορεί να χτυπήθηκε η φασιστική συμμορία αλλά η συνειδησιακή συγκρότηση της εκλογικής βάσης δεν είναι απαραίτητο, ακόμη κι αν δέσει η υπόθεση της εγκληματικής συμμορίας, να μεταβολίσει το σκοταδιστικό και αντιδραστικό «αξιακό» της σύστημα. Κανείς δεν γνωρίζει πώς θα συμπεριφερθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι από τη στιγμή που ο φόβος μεταφέρθηκε στο δικό τους στρατόπεδο αφήνοντας ορφανή την διάχυτη δυσφορία τους.

Από την άλλη μεριά είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό αυτό το τσίρκο καθεστωτικού “αντιφασισμού” που ξεδιπλώνεται παράλληλα με τις “ραγδαίες εξελίξεις”, με θαυμάσιες επιδείξεις σε ακροβατικά νεόκοπων αλλά και παραδοσιακών δημοκρατών πολιτευτών, παραδοσιακά παραδόπιστων εκδοτικών συγκροτημάτων και καναλαρχών οι οποίοι δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα από μια ανελέητη “πολιτική σταθερότητα” αλλά και να διασκεδάσουν το εκλογικό και καταναλωτικό τους ακροατήριο… εκμεταλλευόμενοι το αίμα ενός δολοφονημένου σε μια από τις πιο φτωχές γειτονιές της επικράτειας.

Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» ως συγκαιρινή εκδοχή της αστικής δημοκρατίας δεν ήρθε απλώς για να μείνει αλλά ατσαλώνεται απειλητικά για ολόκληρη την κοινωνία. Το ξήλωμα των παραστρατιωτικών ταγμάτων εφόδου και κάθε παραθεσμικού μορφώματος θα αντικατασταθεί αναπόφευκτα από μια διεύρυνση και ενίσχυση των θεσμικών μηχανισμών καταστολής για την εφαρμογή των επιθετικά αντικοινωνικών κυριαρχικών επιλογών. Οι χειροπέδες στις φασιστικές συμμορίες μπορεί να απελευθερώνουν πολλούς ανθρώπους από έναν ανυπόφορο φόβο αλλά δεν πρέπει να υποστέλλουν την καχυποψία ούτε την αγωνιστική αυτοάμυνα απέναντι στα «απόνερα» της επιχείρησης του ξηλώματος της ΧΑ.