Περί παρατεταμένων ελπίδων και άλλων δαιμονίων

Η συμφωνία της ελληνικής συγκυβέρνησης με το Eurogroup έκλεισε την Παρασκευή το βράδυ. Και εκείνο που τελικά φαίνεται να έμεινε από όλη αυτή την ιστορία δεν είναι οι όροι της διαπραγμάτευσης –που υπέστησαν απλώς μια ετυμολογική ανακατασκευή- αλλά η διαπραγμάτευση η ίδια. Οι «Έλληνες» κατόρθωσαν να κάνουν τις δικές τους προτάσεις και να «σύρουν» τη «Γερμανία» από την πολυτέλεια της αποστολής εντεταλμένων μέηλ στο «σκληρό» τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Κι εδώ η φαινομενικότητα αποσπασμένη από την ουσία των συμβάντων, αποκτά μια δική της ουσία και πραγματώνεται σε ένα ηθικό αξιολογικό πεδίο. Η ουσία τώρα είναι ότι οι «Έλληνες» -αυτό το διαταξικό και πατριωτικό μόρφωμα που αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα στην εξαιρετικά θολή και προβληματικά ρητορική έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας»- απέκτησαν ξανά την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Κι αυτή η πανηγυρική διαπίστωση θέλει να είναι η φυσική κατάληξη όλων εκείνων των προσδοκιών που συγκροτήθηκαν με μερικές πρώτες, εύκολες και εκκωφαντικές αλλαγές από την καινούργια συγκυβέρνηση σε επίπεδο ύφους εξουσίας και κυριάρχησαν τον μετεκλογικό μήνα.

Δεν χαιρόμαστε που η ουσία της συμφωνίας, ως αναπόσπαστο μέρος της καπιταλιστικής εμμένειας, μας χαιρετάει μέσα από κάθε άρθρο των συμπεφωνημένων. Θα μπορούσαμε να διασκεδάζουμε χαιρέκακα καθώς σε μέρες καρναβαλιού το μνημόνιο δικαιούται να ντυθεί «παράταση δανειακής σύμβασης» και η Τρόικα «θεσμοί». Όμως, καταλαβαίνουμε τι σημαίνει για τους «ψηφοφόρους» η φράση του Σόιμπλε: «Οι Έλληνες σίγουρα θα έχουν μία δυσκολία να εξηγήσουν τη συμφωνία στους ψηφοφόρους τους». Και αν η λέξη ψηφοφόροι μοιάζει αδύναμη μέσα στην γενίκευσή της τότε μπορούμε να βάλουμε στη θέση της τη λέξη «υποτελείς τάξεις» και να καταλάβουμε ότι το γερμανικό διευθυντήριο εξουσίας σαρκάζοντας στοχεύει μέσω της καταστροφής της σοσιαλδημοκρατικής ελπιδο-λογίας να ανανεώσει τον απόλυτο εξανδραποδισμό αυτών ακριβώς των υποτελών τάξεων. Γιατί είναι επικίνδυνες τάξεις. Κι εδώ είναι που η θεωρία των παιγνίων του Βαρουφάκη καταλήγει σε μια συμπαιγνία με τα υπερεθνικά διευθυντήρια. Στις 2 Φλεβάρη γράφαμε: «Οι εντυπωσιακές αυτές αλλαγές που θέλουν να παρουσιάζονται ως πολιτισμικές τομές, δημιουργούν, ωστόσο, κοινωνικές προσδοκίες σε επίπεδο αλλαγής των κυριαρχικών δομών τέτοιες που δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν  στην προδιαγραφόμενη ευθεία αναλογία τους. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει καμία αλλαγή σε αυτή καθεαυτή την δομή της κυριαρχικής σχέσης αλλά και γιατί κανείς δεν διατείνεται ότι θα υπάρξει». Και τώρα που δόθηκε μια τετράμηνη παράταση με τους υπερεθνικούς «θεσμούς» να διατηρούν ανέπαφο το δικαίωμά τους να επιτηρούν και να εγκρίνουν κάθε κυβερνητική πρόταση προκειμένου να ανοιγοκλείνουν την στρόφιγγα της απαραίτητης για την καπιταλιστική συσσώρευση ρευστότητας… δεν μένει τίποτε άλλο να πούμε από το ότι πήρε παράταση και η ελπίδα.

Και παράταση της ελπίδας στο προκείμενο σημαίνει παράταση της ομηρείας των κοινωνικών αγώνων στις σοσιαλδημοκρατικές μανούβρες. Κάθε ικμάδα του «λαϊκού» φρονήματος πρέπει να παρακολουθεί τον «αγώνα» της συγκυβέρνησης “για το καλό μας” και να αγωνιά μαζί της. Ας έχουμε υπόψη μας ότι όλο αυτό το «θρίλερ» στην «υποδομή» του ελληνικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού μας τράβηξε την προσοχή από τα σοσιαλδημοκρατικά προωθούμενα στη λεγόμενη «υπερδομή». Δεν θα σταθούμε στην επίμονη και επικίνδυνη ρητορική για «εθνική ενότητα» και «εθνική αξιοπρέπεια» με… εθνάρχες Καμένους και Κοτζιάδες που πετάνε στεφάνια στα Ίμια και εξαγγέλλουν μαχητικά αεροσκάφη στην Κύπρο. Όσο πιο ψηλή είναι η άνοδος στα σύννεφα της εθνικοφροσύνης τόσο πιο βαθιά είναι η πτώση στην αγκαλιά του φασισμού. Από τον βασικό μεικτό μισθό των 751 ευρώ που θα «πραγματωθεί» βαθμιαία έως το τέλος του 2016 μέχρι τις Σκουριές όπου τα μεταλλεία της Ελληνικός Χρυσός ΑΕ θα συνεχίσουν ακάθεκτα το «κοινωφελές» τους έργο, από την επαναπρόσληψη της Lazard που ο ίδιος ο Σύριζα είχε καταγγείλει γιατί είχε εφαρμόσει το Psi της φτωχοποίησης και της χρεοκοπίας έως την νομιμοποίηση εργοστασίων μέσα σε δάση που εξήγγειλε ο… οικολόγος αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, είναι λίγα μόνο από τα χαρακτηριστικά δείγματα διαχειριστικής γραφής μιας επιτηδευμένα αμφιλεγόμενης κυβερνοαριστεράς. Κι ενώ οι πρώτες μέρες διακυβέρνησης φάνηκαν να δικαιώνουν όλους σχεδόν τους κοινωνικούς αγώνες ενσωματώνοντας τα αιτήματά τους στις προγραμματικές δηλώσεις (για να χωνευτούν οι δυναμικές των αγώνων σε δυναμικές για την υπεράσπιση της κεντρικής εξουσίας), όσο περνάει ο χρόνος –και περνάει γρήγορα- φαίνεται ότι το διακύβευμα είναι η ανάκτηση της αυταξίας των αγώνων αυτών καθεαυτών και ο απεγκλωβισμός τους από το πολιτικό εμπόριο ελπίδων και προσδοκιών. Δεν περιμένουμε καμιά ελπίδα, πόσο μάλλον εκείνη την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία ενώ η διάψευσή της έχει κάνει τον γύρο του κόσμου. Το ξεπέρασμα της ανάθεσης (είτε αυτή είναι γραβατωμένη είτε όχι) είναι η πραγμάτωση της αυταξίας των κοινωνικών αγώνων. Η Ιστορία φωνάζει για μια ακόμη φορά κι ας μην μπορεί να ακουστεί βραχνιασμένη πίσω από τους μεταμοντέρνους σοσιαλδημοκρατικούς παιάνες της Διεθνούς: δεν έχουμε τίποτε άλλο στα χέρια μας από τα χέρια μας τα ίδια.