Η συμφωνία της ελληνικής συγκυβέρνησης με το Eurogroup έκλεισε την Παρασκευή το βράδυ. Και εκείνο που τελικά φαίνεται να έμεινε από όλη αυτή την ιστορία δεν είναι οι όροι της διαπραγμάτευσης –που υπέστησαν απλώς μια ετυμολογική ανακατασκευή- αλλά η διαπραγμάτευση η ίδια. Οι «Έλληνες» κατόρθωσαν να κάνουν τις δικές τους προτάσεις και να «σύρουν» τη «Γερμανία» από την πολυτέλεια της αποστολής εντεταλμένων μέηλ στο «σκληρό» τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Κι εδώ η φαινομενικότητα αποσπασμένη από την ουσία των συμβάντων, αποκτά μια δική της ουσία και πραγματώνεται σε ένα ηθικό αξιολογικό πεδίο. Η ουσία τώρα είναι ότι οι «Έλληνες» -αυτό το διαταξικό και πατριωτικό μόρφωμα που αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα στην εξαιρετικά θολή και προβληματικά ρητορική έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας»- απέκτησαν ξανά την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Κι αυτή η πανηγυρική διαπίστωση θέλει να είναι η φυσική κατάληξη όλων εκείνων των προσδοκιών που συγκροτήθηκαν με μερικές πρώτες, εύκολες και εκκωφαντικές αλλαγές από την καινούργια συγκυβέρνηση σε επίπεδο ύφους εξουσίας και κυριάρχησαν τον μετεκλογικό μήνα.
Δεν χαιρόμαστε που η ουσία της συμφωνίας, ως αναπόσπαστο μέρος της καπιταλιστικής εμμένειας, μας χαιρετάει μέσα από κάθε άρθρο των συμπεφωνημένων. Θα μπορούσαμε να διασκεδάζουμε χαιρέκακα καθώς σε μέρες καρναβαλιού το μνημόνιο δικαιούται να ντυθεί «παράταση δανειακής σύμβασης» και η Τρόικα «θεσμοί». Όμως, καταλαβαίνουμε τι σημαίνει για τους «ψηφοφόρους» η φράση του Σόιμπλε: «Οι Έλληνες σίγουρα θα έχουν μία δυσκολία να εξηγήσουν τη συμφωνία στους ψηφοφόρους τους». Και αν η λέξη ψηφοφόροι μοιάζει αδύναμη μέσα στην γενίκευσή της τότε μπορούμε να βάλουμε στη θέση της τη λέξη «υποτελείς τάξεις» και να καταλάβουμε ότι το γερμανικό διευθυντήριο εξουσίας σαρκάζοντας στοχεύει μέσω της καταστροφής της σοσιαλδημοκρατικής ελπιδο-λογίας να ανανεώσει τον απόλυτο εξανδραποδισμό αυτών ακριβώς των υποτελών τάξεων. Γιατί είναι επικίνδυνες τάξεις. Κι εδώ είναι που η θεωρία των παιγνίων του Βαρουφάκη καταλήγει σε μια συμπαιγνία με τα υπερεθνικά διευθυντήρια. Στις 2 Φλεβάρη γράφαμε: «Οι εντυπωσιακές αυτές αλλαγές που θέλουν να παρουσιάζονται ως πολιτισμικές τομές, δημιουργούν, ωστόσο, κοινωνικές προσδοκίες σε επίπεδο αλλαγής των κυριαρχικών δομών τέτοιες που δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν στην προδιαγραφόμενη ευθεία αναλογία τους. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει καμία αλλαγή σε αυτή καθεαυτή την δομή της κυριαρχικής σχέσης αλλά και γιατί κανείς δεν διατείνεται ότι θα υπάρξει». Και τώρα που δόθηκε μια τετράμηνη παράταση με τους υπερεθνικούς «θεσμούς» να διατηρούν ανέπαφο το δικαίωμά τους να επιτηρούν και να εγκρίνουν κάθε κυβερνητική πρόταση προκειμένου να ανοιγοκλείνουν την στρόφιγγα της απαραίτητης για την καπιταλιστική συσσώρευση ρευστότητας… δεν μένει τίποτε άλλο να πούμε από το ότι πήρε παράταση και η ελπίδα.
Και παράταση της ελπίδας στο προκείμενο σημαίνει παράταση της ομηρείας των κοινωνικών αγώνων στις σοσιαλδημοκρατικές μανούβρες. Κάθε ικμάδα του «λαϊκού» φρονήματος πρέπει να παρακολουθεί τον «αγώνα» της συγκυβέρνησης “για το καλό μας” και να αγωνιά μαζί της. Ας έχουμε υπόψη μας ότι όλο αυτό το «θρίλερ» στην «υποδομή» του ελληνικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού μας τράβηξε την προσοχή από τα σοσιαλδημοκρατικά προωθούμενα στη λεγόμενη «υπερδομή». Δεν θα σταθούμε στην επίμονη και επικίνδυνη ρητορική για «εθνική ενότητα» και «εθνική αξιοπρέπεια» με… εθνάρχες Καμένους και Κοτζιάδες που πετάνε στεφάνια στα Ίμια και εξαγγέλλουν μαχητικά αεροσκάφη στην Κύπρο. Όσο πιο ψηλή είναι η άνοδος στα σύννεφα της εθνικοφροσύνης τόσο πιο βαθιά είναι η πτώση στην αγκαλιά του φασισμού. Από τον βασικό μεικτό μισθό των 751 ευρώ που θα «πραγματωθεί» βαθμιαία έως το τέλος του 2016 μέχρι τις Σκουριές όπου τα μεταλλεία της Ελληνικός Χρυσός ΑΕ θα συνεχίσουν ακάθεκτα το «κοινωφελές» τους έργο, από την επαναπρόσληψη της Lazard που ο ίδιος ο Σύριζα είχε καταγγείλει γιατί είχε εφαρμόσει το Psi της φτωχοποίησης και της χρεοκοπίας έως την νομιμοποίηση εργοστασίων μέσα σε δάση που εξήγγειλε ο… οικολόγος αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, είναι λίγα μόνο από τα χαρακτηριστικά δείγματα διαχειριστικής γραφής μιας επιτηδευμένα αμφιλεγόμενης κυβερνοαριστεράς. Κι ενώ οι πρώτες μέρες διακυβέρνησης φάνηκαν να δικαιώνουν όλους σχεδόν τους κοινωνικούς αγώνες ενσωματώνοντας τα αιτήματά τους στις προγραμματικές δηλώσεις (για να χωνευτούν οι δυναμικές των αγώνων σε δυναμικές για την υπεράσπιση της κεντρικής εξουσίας), όσο περνάει ο χρόνος –και περνάει γρήγορα- φαίνεται ότι το διακύβευμα είναι η ανάκτηση της αυταξίας των αγώνων αυτών καθεαυτών και ο απεγκλωβισμός τους από το πολιτικό εμπόριο ελπίδων και προσδοκιών. Δεν περιμένουμε καμιά ελπίδα, πόσο μάλλον εκείνη την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία ενώ η διάψευσή της έχει κάνει τον γύρο του κόσμου. Το ξεπέρασμα της ανάθεσης (είτε αυτή είναι γραβατωμένη είτε όχι) είναι η πραγμάτωση της αυταξίας των κοινωνικών αγώνων. Η Ιστορία φωνάζει για μια ακόμη φορά κι ας μην μπορεί να ακουστεί βραχνιασμένη πίσω από τους μεταμοντέρνους σοσιαλδημοκρατικούς παιάνες της Διεθνούς: δεν έχουμε τίποτε άλλο στα χέρια μας από τα χέρια μας τα ίδια.
Εξαιρετικό και εύστοχο!
Ασχετο και αν μου επιτρεπετε:
Παρολο που δεν ειμαι αντισυριζαιος και αποδεχομαι πολλα καλα του συριζα θα ηθελα να γραψω πανω εδω στο αρθρο (Τα «Δεκεμβριανά», και η επιλογή Παυλόπουλου για την Προεδρία) https://athens.indymedia.org/post/1539939/
το παραπακατω:
Αν ανατρεξει καποιος στο ιντιμιντια θα δει την συμπεριφορα του καθεστωτος.
Η παραφιλογια περι μη δυνατης τοτε αστυνομιας ειναι της ακροδεξιας αποψη που ελεγε τι δεξια ειναι αυτη εννοωντας οτι επρεπε να δολοφονηθουν ουσιαστικα οι τοτε εξεγερμενοι και της φαινοταν λιγο για παραδειγμα τα 6 χιλιαδες δακρυγονα που τελειωσαν και παραγγελθηκαν και αλλα.
Φαινοντουσαν λιγα τα παρατεταμενα οπλα , η αστυνομια (ματ) στην κηδεια, οι 400 συλληψεις,τα πεσιματα κλπ.
Σε δευτερο βαθμο ητανε η ενεργοποιηση της χρυσης αυγης ως απαντηση του καθεστωτος για εμπρησμο και επιθεσεις εις βαρος στεκιων. Μηπως δεν τα γνωριζαν αυτα οι επικεφαλεις της;
H προκλητικη παρουσια των ματ στην κηδεια (γεγονος σοκαριστικο) και τα μιντια τα οποια συνεπικουρουσαν την αντιεξεγερση μαζι με ολο το φασμα σε ολη την διαρκεια δινανε διεξοδους στο συστημικο αμοκ .
Αυτη η ακροδεξια αποψη που αναφερθηκε βαδιζει πλαι πλαι στην απολιτικη αποψη πολλων του συριζα περι προβοκατορων. Αφου οι ιδιοι δεν ξερουνε αν γινοτανε εξεγερση εφοσον μπορει να πιστευουν καποιοι οτι δεν υπαρχουν..αναρχικοι(!) αρα πως θα πιστευουν οτι ο Παυλοπουλος τους εδειρε?
Αφου ητανε δικοι του θα σκεφτονται. Δηλαδη καποιοι στο συριζα δεν ξερουν καν τι εγινε ουτε εχουν τροπο σκεψης για τις συγκρουσεις που να εχει λογικες παραγωγες σκεψεις οποτε με δεδομενο οτι κατηγορουνε την αστυνομια απο δεξια (γιατι τους αφηνει) προκυπτει και το οτι τους αφησε τοτε με το επισης κουφο συμπερασμα σαν δευτερη σκεψη που δεν ακολουθει τις προηγουμενες κατασταλτικες, ”αρα οκ΄΄. Αρα αφου τους αφησε δεν ητανε τοσο επιθετικος ο Παυλοπουλος!
Ξεχασαν επισης οτι κανενας συστημικος δεν εμπαινε στις φυλακες και το παιχνιδι επισης δεν παιζεται ετσι οπως το λενε.
Εχει πολλα στοιχεια συνθετα..
Οι λαθρεμπορικές ταχυδακτυλουργίες λέξεων όπου οι λέξεις ως Λέξεις έχουν ένα δικό τους, αυτόνομο περιεχόμενο κι όπου η πραγματικότητα μετατρέπεται μυστηριωδώς σε ένα απλό πρόσχημα για την επιβολή αυτών των αιχμάλωτων από-τη-λεκτική-διαμάχη Λέξεων αποτελούν άριστα παραδείγματα της «μετα»μοντέρνας κατάστασής μας. Όλοι «μας» (καπιταλιστές, έμποροι, μισθωτοί εργάτες, τραπεζίτες, «αυτοαπασχολούμενοι» κτλ) είμαστε θύματα μιας καθημερινής αυτοαπαγωγής από την αυτονομημένη Λογική της συσσώρευσης/αυτο-αξιοποίησης(χρήμα που τίκτει χρήμα) του κεφαλαίου, του αφηρημένου κοινωνικού «πλούτου» (Μαρξ). Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να υπάρξουμε κοινωνικά παρά μόνον ως αντικοινωνικές και αφηρημένες «πρώτες ύλες» για την αναπαραγωγή ενός στοιχειωμένου εμπορευματικού/καπιταλιστικού κόσμου, το μόνο που «μάς» έχει απομείνει είναι η επιδοκιμασία/αποδοκιμασία για την εύρεση της Σωστής Λέξης που θα εγγυηθεί ως Λέξη την Ελπίδα για Ανάπτυξη. Μια Ανάπτυξη «εν γένει» που για να εμπεδωθεί στην αφαίρεσή της από τους Υποτελείς έχει ανάγκη ένα άλλο πραγματικό φάντασμα, την Ενιαία Εθνική Συνείδηση (Παυλόπουλος) που ως μορφή του Κράτους συγκολλά αναμεταξύ τους τις «πρώτες ύλες», το «ανθρώπινο κεφάλαιο» (Μηλιός) έτσι ώστε πάνω στις νεκροποιημένες
κοινωνικές σχέσεις να καρπίσει ρωμαλέο ξανά το Τέρας της Ανάπτυξης, το Τέρας που καταβροχθίζει Εργασία και χέζει Εμπορεύματα.
Θαυμάσια προσέγγιση αν αποδεχτούμε μια θεολογικού χαρακτήρα “αυτονομημένη Λογική της συσσώρευσης/αυτο-αξιοποίησης(χρήμα που τίκτει χρήμα) του κεφαλαίου, του αφηρημένου κοινωνικού «πλούτου» (Μαρξ)”. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η διαδικασία θυματοποίησής “μας” μέσω μιας καθημερινής αυτοπαγωγής… Η δε “μυστηριώδης” μετατροπή της πραγματικότητας σε προσχήματα επιβολής αποκλείει την οποιαδήπτε πρόσληψη αυτής της διαδικασίας με σκοπό την αποδόμηση και την καταστροφή της.