Η Εύη Στατήρη είναι η σύντροφος του Γεράσιμου Τσάκαλου που βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και χρόνια ως μέλος ένοπλης οργάνωσης της “Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς”. Η Εύη συνελήφθη πριν επτά περίπου μήνες με την κατηγορία της “υπόθαλψης εγκληματία” και προφυλακίστηκε. Είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι δεν ζούμε σε μια κοινωνία ισονομίας πόσο μάλλον όταν αυτή η κοινωνία χαρακτηρίζεται από ένα “καθεστώς έκτακτης ανάγκης”, όπου κάθε είδος κοινωνικής ελευθερίας υπόκειται διαρκώς σε μιαν αυθαίρετη περιστολή. Με αυτή τη λογική και επειδή σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα το πλημμέλημα της υπόθαλψης εγκληματία δεν δικαιολογεί μια τόσο βεβαρυμμένη δίωξη, οι διωκτικές αρχές φρόντισαν να φορτώσουν την Εύη Στατήρη με την κατηγορία της συμμετοχής στην Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς χωρίς κανένα απολύτως τεκμήριο για να δικαιολογήσουν την παρατεταμένη και αδιάλλακτη προφυλάκισή της. Έχουν ήδη απορριφτεί 5 αιτήσεις αποφυλάκισης.
Σε ένα “καθεστώς έκτατης ανάγκης”, σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται ως “κοινωνία διακινδύνευσης”, είναι πασιφανές, ωστόσο, ότι υπάρχει τεκμήριο. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη συζυγική σχέση με μέλος της συγκεκριμένης ένοπλης οργάνωσης. Αυτό, βέβαια, εισάγει μια πλευρά του παραδοσιακού ιδιώνυμου μεταβολισμένη με την αριστερή της επανανομιμοποίηση. Ιδιώνυμο ονομάζουμε το αδίκημα που τιμωρείται με βάση ιδιαίτερο νόμο, διαχωριζόμενο από τη γενικότερη κατηγορία αδικημάτων και τιμωρείται με ξεχωριστές ποινές από τις συνηθισμένες. Βλέπουμε λοιπόν ότι τα νομικά όπλα που χρησιμοποιήθηκαν από τα συντηρητικά και αυταρχικά καθεστώτα του παρελθόντος ενάντια στην αριστερά, χρησιμοποιούνται τώρα από την αριστερά ενάντια σε ό,τι θεωρεί εχθρικό προς το Σύστημα.
Στο βαθμό που πρόκειται για μια αριστερά, η οποία διατυμπάνιζε -ευθύς εξαρχής της διακυβέρνησής της- προς πάσα κατεύθυνση ότι “το κράτος θα έχει συνέχεια”, μη εξαιρώντας και όλα του τα.. συμπαρομαρτούντα, αυτή η διωκτική συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να αποτελεί απόρροια της απρόσκοπτης συνέχειας του κυρίαρχου “νομικού πολιτισμού”. Και μάλιστα, του νομικού πολιτισμού στη μορφή που έχει πάρει με την πυροδότηση των επιθετικά ανελεύθερων χαρακτηριστικών του “καθεστώτος έκτακτης ανάγκης” των αμέσως προηγούμενων χρόνων. Φυσικά, δεν έχει σημασία η κάθε επιμέρους ρητορική, όπως αυτή του αριστερού υπουργού δικαιοσύνης -για ένα νομοσχέδιο που κατά την άποψή του εξανθρωπίζει τον σωφρονισμό- αλλά σημασία έχει αυτό που γίνεται πράξη και δημιουργεί γεγονότα.
Σύμφωνα με αυτή τη νομική κουλτούρα “ο επικίνδυνος, ο επίφοβος, ο μιαρός γίνεται αντιληπτός ως Σώμα του οποίου θα πρέπει να κατασταλεί όχι απλώς η δράση αλλά η ίδια η ύπαρξη. Αυτό είναι που τον τοποθετεί εκτός της προστασίας του δικαίου και επιτρέπει την αναστολή ή και την ακύρωση των δικαιωμάτων του”. Εκείνο που δημιουργεί ένα πρόβλημα στην περίπτωση της Εύης Στατήρη είναι ο χαρακτήρας της “δράσης” βάσει της οποίας διώκεται. Κι εδώ δημιουργούνται διάφορα οξύμωρα τα οποία πρέπει να γίνουν άμεσα αντιληπτά από όλους όσοι αγωνίζονται να συντρίψουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε κάθε της μορφή.
Από τη μία μεριά “αυτό που αλλάζει, αυτό που βλέπουμε σήμερα, είναι ότι η βία, η επιλεκτικότητα, η αυστηροποίηση της ποινικής μηχανής, δεν αποκρύπτονται πλέον ως αστοχίες. Αντίθετα προβάλλονται, «διαφημίζονται» και αντλούν νομιμοποίηση από έναν λόγο που προτάσσει τον κίνδυνο τον οποίο αποτελούν οι έγκλειστοι για το νομοταγή πληθυσμό”. Κι έτσι, η Εύη Στατήρη θα πρέπει, έστω και χωρίς τεκμήρια, να φορτωθεί με τέτοιες κατηγορίες που να μην αφήνουν κανένα περιθώριο για την επικινδυνότητά της. Με αυτόν τον τρόπο η δίωξή της μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα για αντίστοιχες περιπτώσεις “συγγενών και φίλων”. Από την άλλη μεριά βλέπουμε τις επιλογές των διωκτικών μηχανισμών να διεμβολίζουν θεσμικά στερεότυπα όπως είναι η οικογένεια με τους οριοθετημένους ρόλους και τις συμπεριφορές. Στο πλαίσιο αυτό, η σύζυγος ενός φυλακισμένου αντί να προκρίνει την κεντρομόλο δύναμη της οικογενειακής συνοχής και να στηρίξει τον σύζυγό της (στη φιλοσοφία του άρθρου 231 του ποινικού κώδικα που αναφέρει ότι: “η υπόθαλψη μένει ατιμώρητη αν ο υπαίτιος την τέλεσε υπέρ κάποιου οικείου του προσώπου”) εδώ επιβάλλεται η πρόκριση των συμφερόντων του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης όπου υποστέλλεται κάθε θεσμικό, νομικό, ηθικό και ιδεολογικό του ανάχωμα.
Και η υποστολή αυτή νομιμοποιεί κάθε είδους αυθαιρεσία όπως είναι και μια ατεκμηρίωτη δίωξη που θα καθηλώσει -όχι μόνο την Εύη Στατήρη αλλά- κάθε συγγενή και φίλο ή οποιοδήποτε οικείο πρόσωπο αντιστεκόμενου. Με αυτή ακριβώς τη λογική βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό και η Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς. Η επιδίωξη είναι, φυσικά, να ξεθεμελιωθεί κάθε έννοια αλληλεγγύης και στήριξης μέσα στα πιο ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας.
Μια μικρή σύγκριση της ποιότητας αυτής της χυδαίας νομικής κουλτούρας αποτελεί το γεγονός ότι κανείς και καμία από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον των αποβρασμάτων της χρυσής αυγής δεν ενοχλήθηκε με οποιοδήποτε τρόπο από τις διωκτικές αρχές όσο διήρκησε και διαρκεί η θεατρική φαρσοκωμωδία που λέγεται “διώξεις της χρυσής αυγής”.
Έτσι, η Εύη Στατήρη και, ως συμπαραστεκόμενός της, ο Γεράσιμος Τσάκαλος έχουν αρχίσει την απεργία πείνας από τις 14 Σεπτέμβρη.
Οι απεργίες πείνας πρέπει να λήξουν με την -χωρίς κανένα θεσμικό περιορισμό- ελευθερία της Εύης Στατήρη, ως προϋπόθεση για την δημιουργία αναχωμάτων στην κυριαρχική επιθετικότητα, προκειμένου να ενδυναμωθεί ο αγώνας μέχρι και την απελευθέρωση όλων των διωκόμενων, μέχρι την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά κάθε τυραννίας.
Leave a Reply