Η θεωρία των δύο μέσων

Κεντροαριστερά και κεντροδεξιά.  Η θεωρία των δύο μέσων είναι θεωρία της πιο πρόχειρης μακιαβελικής κυβερνητικής, θεωρία της υποκρισίας και την ανυποληψίας, θεωρία της ωμής βίας και του τυχοδιωκτισμού, θεωρία  της πιο βαθιάς αντικοινωνικότητας. Σοσιαλδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός και νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Ιδεολογίες των οποίων οι διαφορές αποτελούν ασκήσεις προσχηματικού χαρακτήρα και γελοίων ρητορικών υπερβολών, με τυχάρπαστη επιχειρηματολογία και πρόχειρες υποκριτικές ασκήσεις. Επικίνδυνοι κομματικοί μηχανισμοί που εναλλάσσονται στην πολιτική διαχείριση εδώ και δεκαετίες έχοντας βυθίσει την ελληνική κοινωνία σε ένα ανυπόληπτο πελατολόγιο, στην πιο χυδαία εξατομίκευση, στον ωμό ανταγωνισμό, στον βαθύ παρτακισμό, σε έναν ωκεανό μίζερων αυταπατών. Είναι οι ίδιοι που σήμερα πρεσβεύουν την κοινωνική κάθαρση ως  αυτόκλητοι κήρυκες της πολιτικής ηθικής και άσπιλοι ιεροφάντες. Η βία τους είναι ωμή, αδιάλειπτη, απρόκλητη και απροσχημάτιστη. Δολοφονίες, τραυματισμοί, διώξεις, φυλακίσεις, περιστολή ελευθεριών, καταστολή διαδηλώσεων, ποινικοποίηση απεργιών, διαστολή της εγκληματικότητας, ρατσιστικές επιθέσεις, σεξιστικές επιθέσεις, σύμπραξη με φασιστικές συμμορίες. Ενώ διαχειρίζονται σχεδόν εναλλάξ το μονοπώλιο της κρατικής βίας δεν υπάρχει καμία ποιοτική και ποσοτική διαφορά στην εκάστοτε εφαρμογή της. Κάθε φορά που χρειάζονται προσχήματα για την επιθετικότητά τους χρησιμοποιούν τη «θεωρία των δύο άκρων», με «πουλέν» τις φασιστικές συμμορίες,  προκειμένου να συντρίψουν τις κοινωνικές αντιστάσεις, την κοινωνική διάχυση της ριζοσπαστικής αλληλεγγύης, την αξιοπρέπεια των επικίνδυνων τάξεων, κάθε απόπειρα αυτοπροσδιορισμού.

Οι δύο μεσαίοι χώροι είναι άκρως επικίνδυνοι για την κοινωνία.