Ενάντια στην εκλογική απάθεια… για μια Κομμούνα του Αιγάλεω!

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ: 10/04/2014
Αναλύσεις & Θέσεις

commune1

«Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν την πραγματικότητα θα ήταν παράνομες». Το ξέρεις αυτό εδώ και καιρό. Αν μη τι άλλο από τότε που οι άνθρωποι σταμάτησαν να ψηφίζουν σύμφωνα με την ιδεολογία τους, αφού η ιδεολογία πήρε τη σάρκα και τα οστά τού κάθε «σωτήρα» και ξεπουλήθηκε όσο-όσο στους πλειστηριασμούς τραπεζιτών, εφοπλιστών και εργολάβων. Από την άλλη, ξέρεις ότι οι εκλογές ανέκαθεν ήταν ένα «παραθυράκι» για να βολέψεις και να βολευτείς. Και κάθε τετραετία ένα γενικευμένο νταλαβέρι ανανέωνε την «πολιτική ζωή» του τόπου.

Το ότι ξέρεις, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να σκεφτείς. Μη φοβάσαι. Σε έμαθαν να φοβάσαι τις σκέψεις σου και συ πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι τους φόβους σου. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πόλη. Λένε ότι στους μοντέρνους καιρούς αν φύγεις για λίγα χρόνια από την πόλη σου, όταν γυρίσεις θα την βρεις αγνώριστη. Θα δυσκολευτείς να αναγνωρίσεις τους δρόμους που μεγάλωσες. Σε αλλοτινούς καιρούς, όμως, τα πράγματα δεν ήταν έτσι: οι άνθρωποι ζούσαν σε ένα τοπίο που δεν άλλαζε μέχρι και τον θάνατό τους. Προς τι αυτή η επιτάχυνση; Ναι, ο κόσμος αλλάζει. Αλλά προς ποια κατεύθυνση; Αναμφισβήτητα προς το χειρότερο, το απάνθρωπο, το αποκρουστικό.  Ε; Και ποιος επιλέγει αυτήν την κατεύθυνση;

Μα, αυτοί που ψήφισες. Και ψήφισες με γνώμονα το «συμφέρον» όπως άλλωστε «κάνουν όλοι». Για να βολέψεις και να βολευτείς φέρθηκες με τον χειρότερο τρόπο στην πόλη σου.  Κι αυτή σού επιστρέφει με μεγέθη απέχθειας όσα πριμοδότησες εσύ με μεγέθη αδιαφορίας. Τα τοπία στα οποία μεγάλωσες, έπαιξες, ερωτεύθηκες, πικράθηκες, χάρηκες και λυπήθηκες, πανηγύρισες και απογοητεύτηκες, γεύτηκες τα ελέη των βιωμάτων της ανελέητης ζωής, αυτά τα τοπία πρόσφερες στους αγύρτες της εξουσίας για να εισπράξεις τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι τους κάθε φορά.

Και η πόλη σου ψυχορραγεί εδώ και χρόνια. Το ότι δεν έχει ακόμη πεθάνει οφείλεται στο ότι κάποιοι θέλουν να την συντηρούν στην «εντατική». Έτσι συμφέρει περισσότερο. Οι αγύρτες παριστάνουν τους «γιατρούς» που χρειάζονται τα απαραίτητα «φάρμακα» των πάντα πρόθυμων εργολάβων για να διαχειριστούν την παρακμή. Εκείνο που θέλουν όλοι αυτοί είναι να εγκρίνουμε εμείς για μια ακόμη φορά την ανανέωση του θλιβερού τους συμβολαίου.

Συνωστίζονται δίπλα στις κάλπες συντηρητικοί, προοδευτικοί, σοσιαλδημοκράτες, «κομμουνιστές», ριζοσπάστες ζητώντας για μια ακόμη φορά να τους παραδώσουμε την εντολή για την καλύτερη διαχείριση της παρακμής. Την παρακμή της μνήμης μας, των βιωμάτων μας, των δρόμων και των πλατειών μας, του αέρα και του φωτός μας, των γλεντιών και των πανηγυριών μας, των «ληξιαρχικών πράξεων» της γέννησης και του θανάτου μας. Και η ζωή μας να γλιστράει πάνω από τους βουλωμένους υπονόμους.

Στον αντίποδα έχουμε μία και μόνο επιλογή. Να τους το αρνηθούμε. Όχι απλώς και μόνον για να τους τιμωρήσουμε. Αλλά για να αξιώσουμε τους εαυτούς μας. Να πάρουμε τη ζωή στα δικά μας χέρια. Να μάθουμε από τις ουτοπίες των επαναστατικών καιρών, από τις κομμούνες του παρελθόντος, από τις κοινότητες της ζωής και του αγώνα που πασχίζουν να μας μηνύσουν την αξιοπρέπεια ασφυκτιώντας μέσα στην ιστορία των «νικητών», ασφυκτιώντας μέσα στη νεκροζώντανη ιστορία στην οποία οι αγύρτες θέλουν να μας κάνουν συνένοχους. Ουτοπία δεν είναι ο αγώνας για την ανατροπή αυτού του κόσμου. Ουτοπία είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.

Ιδρύουμε λοιπόν μια «παράταξη» που δεν θα κατέβει στις εκλογές αλλά στους δρόμους. Μια «παράταξη» που θέλει οι υποτελείς τάξεις της πόλης να γίνουν επικίνδυνες τάξεις. Μια «παράταξη» που θα υπονομεύσει το εκλογικό πανηγύρι. Μια «παράταξη»  ενάντια στους εργολάβους της ζωής.

Σχόλια Ανάρτησης

  • http://www.youtube.com/watch?v=6mSjCdx0wLU

    Με αφορμη την επισκεψη της Μερκελ.
    Nα θυμηθουνε καποιοι την πορεια εναντια στον Κλιντον,
    τον Λεπεν(1985) ,μεσα στην Ολυμπιαδα εκεινη εναντια στον Υπουργο των Ηπα, την προηγουμενη εναντια στη Μερκελ και αλλες πολλες.
    Ο εχθρος ειναι παντου

  • Ρε παίδες έχω μπερδευτεί. Τι διαφορές έχει η αναρχία με τον κομμουνισμό? Από τη λέξη κομμούνα δεν βγαίνει ο κομμουνισμός?

  • Η κομμούνα ήταν μια μεγάλη απόπειρα οργάνωσης από τα κάτω μετά από εξέγερση το 1871 στο Παρίσι.
    Ο κομμουνισμός είναι ένα κλειστό σύστημα ιδεών που βασίζεται σε δύο πυλώνες, τον διαλεκττικό και τον ιστορικό υλισμό, σε μια θεωρία των σταδίων σχετικά με την εξέλιξη των πολιτικών και οικονομικών συστημάτων και σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα με σημείο αναφοράς το Κόμμα και την δικτατορία του προλεταριάτου.
    Έτσι, η ετυμολογία εδώ δεν προσφέρει τίποτε στην κατανόηση αυτών στα οποία αναφέρεσαι.

    Επίσης, η αναρχία δεν είναι ιδεολογία, χρησιμοποιεί την οικονομική ανάλυση του Μαρξ χωρίς τον ντετερμινισμό και τις νομοτέλειές της και διαφωνεί με την πολιτική προταγματική εκείνων των κομμουνιστών που πιστεύουν στην αναγκαία ύπαρξη της μεταβατικής εξουσίας για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία.

    • Kομμουνισμός : από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Προσωπικά πιστεύω πως εάν οι αναρχικοί δεν χρησιμοποιούν την οικονομικη ανάλυση του μαρξ(ερμηνείας της κοινωνάς υπό το πρίσμα της πάλης των τάξων) δεν είναι παρά (αναρχο)φιλελεύθεροι (ακρατική ελεύθερη αγορά, α.κ.α. κλπ.) δηλαδή είναι lifestyle αναρχικοί. Επίσης αλλιώς ερμηνεύει ένας λενινιστής την δικτατορία του προλεταριάτου και αλλιώς ένας συμβουλιακός κομμουνιστής, ο πρώτος ως μονοκομματική δικτατορία και ο δεύtερος ως προλεταριακή δημοκρατία/αντιεξουσία μέχρι την κατάργηση της αστικής-εργατικής τάξης. Καλή συνέχεια σύντροφοι από σινιάλο – πολύ καλή δουλειά κάνετε

  • Όσοι ερμηνεύουν την κοινωνία με διαφορετικά κριτήρια από τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό του Μαρξ, δεν είναι λοιπόν αναρχικοί. Είναι lifestyle. Βλέπω οι “άγιοι” θεωρητικοί καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τα κάθε λογής αναρχόμετρα είτε αφορούν τη θεωρία, είτε τα μέσα. Υπαίτιος στη προκειμένη o αναρχοκομμουνιστής οικολόγος Μπούκτσιν. Τέλος πάντων. Εγώ προτάσσω την καταστροφή του κεφαλαίου, του χρήματος και των εμπορευματικών σχέσεων. Δεν μιλώ για ελευθερία της αγοράς χωρίς κρατικό παρεμβατισμό (φιλελευθερισμός), ούτε για κολεκτιβοποίηση/κομμουνιστικοποίηση ή αυτοδιαχείρηση των μέσων παραγωγής, αλλά για καταστροφή του κράτους και των αγορών. Δεν είμαι κομμουνιστής κατά πολλές έννοιες, βεβαίως ούτε φιλελεύθερος. Τα κριτήρια μου στην ανάγνωση της κοινωνίας δεν αφορούν της ταξικές αντιθέσεις, αλλά τους εξουσιαστικούς ρόλους που πηγάζουν από την ίδια την κοινωνία, τον “βομβαρδισμό¨ του ατόμου ως οντότητα από το θέαμα, την οικογένεια, το σχολείο, τις κοινωνικές σχέσεις, καθώς και την μαζική συμπεριφοριστική που αφομιώνει το άτομο και το εντάσσει στην κοινωνική αποχαύνωση. Δεν αναλύω την οπτική μου στο “ταξικό” για την ώρα, είμαστε είδη εκτός θέματος. Για την κομμούνα του Παρισιού δυο λόγια. Έτσι ονομάστηκε η επαναστατική κυβέρνηση που διορίστηκε από τον λαό του Παρισιού στο τελικό στάδιο του Γαλλοπρωσικού πολέμου. Η κυβέρνση αποτελούνταν από 70 κομμουνάρους, “οπαδούς” του Προυντόν και του Μπλανκί. Κυβέρνηση με τα όλα της, πήρε μέτρα για ισότητα στους μισθούς (υπήρχε χρήμα και εργασία δηλαδή) μέσα στις κοινωνικοποιημένες βιομηχανίες (υπήρχαν εργοστάσια), κύρηξε την εκλογιμότητα για όλα τα δημόσια αξιώματα (δημοκρατία) και τέλος πνίγηκε κατασταλτικά από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Για έναν κομμουνιστή σύγουρα η κομμούνα του παρισιού είναι ονειρεμμένη. Για εμένα δεν έχει καμία σχέση με αναρχία και απορώ πως ένα τέτοιο εγχείρημμα είναι πρόταγμα αναρχικών. Ως lifestyle αναρχικός, λοιπόν, περιμένω την οπτική του σινιάλο για την κομμούνα, πως την αναλύει κ.ο.κ.

    • (A) καλή συνέχεια στον πόλεμο ενάντια στη λογική, τα πας μια χαρά! δεν είμαι του σινιάλο

  • Εν μέρει υπάρχει ένα ζήτημα επικοινωνίας που μπλοκάρει την όποια ουσιαστική κατανόηση των διαφορετικών θέσεων. Επίσης, υπάρχουν μερικά ζητήματα που πρέπει να ξεκαθαριστούν. Καταρχήν ας μην ξεχνάμε ότι ο Μπακούνιν είναι αυτός που μετέφρασε το Κεφάλαιο του Μαρξ στα ρώσικα. Αυτό το γεγονός, με δεδομένη την οξύτατη μεταξύ τους διαπάλη που προβλήθηκε και στη διάλυση της Διεθνούς των Εργατών, έχει αρκετά πράγματα να πει. Ιδιαίτερα όταν ο Μπακούνιν είναι πρεσβευτής των περισσοτέρων θέσεων από αυτές που εκφράζει και ο/η (Α) στο προηγούμενο σχόλιο. Η θέση του Σινιάλου για την άρνηση του νομοτελειακού χαρακτήρα της οικονομικής ανάλυσης του Μαρξ είναι και ευθέως ανάλογη άρνηση του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού, αφού αυτή η κοσμοθεωρία βασίζεται σε έναν ντετερμινισμό που δεν έχει αφήσει και πολλά περιθώρια στην ερμηνεία των αμφιλογιών της.
    Αυτό δεν σημαίνει ότι από την ανάγνωση των κοινωνικών σχηματισμών εξορίζουμε την ταξική ανάλυση. Η ταυτότητα του προλεταριάτου, του παραδοσιακού και του νέου μικροαστισμού καθώς και των αστών, οι συγκρούσεις των συμφερόντων τους και η κατανόησή τους ενώ παράγουν γεγονότα μέσα σε ένα καθεστώς το οποίο «κινείται» στη βάση της συσσώρευσης κεφαλαίων… δεν σημαίνει ότι πρέπει και να αποδεχτούμε την εργαλειακή χρήση όλων αυτών στη βάση ενός πολιτικού προγράμματος με πρωτοπορίες, μεταβατικές εξουσίες, ιστορικά στάδια και δικτατορίες του προλεταριάτου. Η σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας υπάρχει και εξελίσσεται, διαβάζεται με ταξικούς όρους, χωρίς όλο αυτό να σημαίνει ότι αυτή η αντίθεση έχει κεντρικό χαρακτήρα στην κοσμοθεώρησή μας. Είναι, ωστόσο, μια διακριτή σφαίρα εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
    Ο τρόπος με τον οποίο εισάγεται το άτομο μέσα στις κοινωνικές σχέσεις και η σχέση προστακτικής και υπακοής στο πλαίσιο της κοινωνικής θέσμισης, αποτελεί ξεχωριστό θέμα. Ας πούμε, όμως, αναπόφευκτα περιγραφικά, ότι πιστεύουμε στη διαλεκτική κι όχι στην ακύρωσή της μέσα από μια σχετικοποίηση της «αλήθειας», της «υποκειμενικότητας» και του «συλλογικού».
    Το ότι αναφερόμαστε στην Κομμούνα με αναγωγή στο εγχείρημα του Παρισιού του 1871 δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε και πάλι μια άκαμπτη και συνολική, στατική ιστορική απόπειρα χωρίς αντιφάσεις. Αποδεχόμαστε όμως ότι στις 72 ημέρες που κράτησε η εξέγερση, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δημιούργησαν εν πρώτοις ένα άμεσα ανακλητό από τη βάση διευθυντήριο στο οποίο συμμετείχαν εκπρόσωποι από όλους ανεξαιρέτως τους εξεγερμένους. Εκπρόσωποι δεν ήταν μόνο μπλανκιστές και προυντονικοί (αλήθεια γιατί (Α) βάζεις τους «οπαδούς» τους σε εισαγωγικά;… μήπως ουσιαστικά συμφωνούμε ότι δεν υπήρχαν οπαδοί της κομμούνας;) όπως γράφεις αλλά και εργάτες μέλη της Διεθνούς όπως επίσης και γνωστοί «περιθωριακοί» του Παρισιού. Το προβληματικό και αντιφατικό γεγονός, για παράδειγμα, ότι στην ψηφοφορία για την ανάδειξη των εκπροσώπων δεν συμμετείχαν γυναίκες δεν αποτελεί επουδενί πρότασή μας. Ας μας επιτραπεί, όμως, να διαβάσουμε την ιστορική αυτή απόπειρα όχι στη βάση των αντιφάσεών της αλλά στη βάση των δυναμικών και των προοπτικών για το ξεπέρασμά τους, δυναμικές και προοπτικές τις οποίες θεωρούμε ιστορικά τεκμηριωμένες. Η φιγούρα για παράδειγμα της Λουίζ Μισέλ τόσο στις συνελεύσεις όσο και στα οδοφράγματα αποτελεί από μόνη της τεκμήριο για την ύπαρξη αυτών των δυναμικών.
    Η κομμούνα του Παρισιού άνοιξε πολλές ρωγμές στα ιστορικά αυτονόητα. Δεν είναι τυχαίο το ιστορικά πρωτόγνωρο ότι δύο στρατοί, ο γαλλικός κι ο πρωσικός, ενώ βρίσκονταν σε πόλεμο ενώθηκαν για να καταστείλουν από κοινού την παρισινή κομμούνα. Επίσης, μια και γίνεται αναφορά στους κομμουνιστές όχι μόνο δεν στήριξαν το εγχείρημα της κομμούνας αλλά ανεξάρτητα από τα εκ των υστέρων «εύσημα», ποτέ δεν οικειοποιήθηκαν τα χαρακτηριστικά της. Όχι γιατί όπως γράφει ο/η (Α) είναι το όνειρο των κομμουνιστών αλλά γιατί πρόκειται για ένα εγχείρημα αυτοδιεύθυνσης μιας πόλης ακριβώς στον αντίποδα του οποιουδήποτε Κομμουνιστικού Κόμματος. Και σ’ αυτόν τον αντίποδα συναντιόμαστε τόσο υποκλινόμενοι στον συγκεκριμένο αγώνα όσο ακονίζοντας και τα όπλα της κριτικής μας σε αυτόν.

    *Ως κατάληψη Σινιάλο δεν χρησιμοποιούμε χαρακτηρισμούς όπως Life-style αναρχικοί, κοινωνικοί αναρχικοί, ατομικιστές αναρχικοί, παλιοί και νέοι αναρχικοί, ρεβιζιονιστές ή οπορτουνιστές όταν ανσφερόμαστε σε εγχειρήματα. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας σημείο αναφοράς καμίας αντίληψης παρότι είμαστε σαφώς φυσικοί φορείς της αντίληψης που διατυπώνεται εδώ με λόγια και με πράξεις.

Leave a Reply to no war but the class war Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *