δυστυχία στη διαπασών;

έχω να δω χαρούμενο πρόσωπο εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια το λέω συχνά σε φίλους κι αδελφούς χαμηλώνοντας το πρόσωπο σα να ντρέπομαι ενώ σκέφτομαι γι’ αυτό το πέπλο μιζέριας που έχει απλωθεί σα νεκροσέντονο πάνω από την πόλη μου με τους δρόμους βουβούς και μια ησυχία πηχτή σα βάλτος τους περαστικούς να κινούνται νευρικά γλιστρώντας στα πεζοδρόμια με τα σφιγμένα σώματά τους χωρίς να δίνουν σημασία σε ό,τι υπάρχει γύρω τους με τα μάτια μπροστά χειρονομίες από τσιμέντο και σκόνη και χάνονται σε ένα απροσδιόριστο θολωμένο φως ή καλύτερα αραιό σκοτάδι χωρίς να σου δίνουν κανένα περιθώριο να τους συσχετίσεις με έρωτα ή θάνατο ή έστω κάποιο άλλο συστατικό αυθεντικής ζωής κανένα περιθώριο να τους συσχετίσεις με Άλλους μοναχικότητες ή μοναξιές εν μέσω σπασμωδικών θορύβων πότε μηχανών πότε αλλόκοτων θραύσεων πότε αστυνομικών σειρήνων πότε συναγερμών αυτοκινήτων πότε απροσδιόριστων σουρσιμάτων πότε σωματικών κρότων αλλά ποτέ μουσική παιχνίδι γέλια όμορφες παύσεις εν μέσω θροϊσμάτων νυχτολούλουδων και τριανταφυλλιών ορφανών από ανθρώπινα χάδια με συντροφιά το βρόχινο νερό και την πρωινή υγρασία δεν σου μένει κανένα περιθώριο να αφουγκραστείς τίποτε άλλο πέρα από την ελαύνουσα δυστυχία που ριπίζει το χρόνο ώρα με την ώρα λεπτό το λεπτό δεν ξέρεις τι θα ακούσεις πάλι όταν ανοίξεις την πόρτα σηκώσεις το τηλέφωνο γυρίσεις να κοιτάξεις αυτόν που ακουμπάει την παλάμη του στην πλάτη σου και σε καλεί για να σου πει τα κανάλια τις τηλεοράσεις τα μπλογκ τα ραδιόφωνα τις καμπάνες τη νέα αυτοκτονία την αρρώστια τον τραυματισμό το θάνατο την απόλυση την πείνα τη χτυπημένη διαδήλωση τη σύλληψη τη δίωξη την προφυλάκιση και ξεχωριστή αυτή τη διαφήμιση της δυστυχίας στη διαπασών από τους φασίστες στη  βουλή στη γειτονιά στο διπλανό διαμέρισμα στα τάγματα εφόδου στην άκρη των μαχαιριών των πτυσσόμενων ροπάλων των σιδερογροθιών και μια δυστυχία που δεν θα σε αφήσει να «χαρείς» όταν ο φασισμός μπαίνει στο στόχαστρο της πιο βαθιάς υποκρισίας των υπουργείων των εφοριών της αστυνομίας των δελτίων ειδήσεων των ανθρωπιστών για να δυναμώσει τη διαφήμιση της δυστυχίας με το μεταλλικό ήχο των κελιών να βυθίζει στον κυνισμό και την αδιαφορία τους 210 κολασμένους πρόσφυγες που χάθηκαν στην ανοιχτή θάλασσα κάνοντας τον κυνισμό και την αδιαφορία μια ανοιχτή θάλασσα που θα μας πνίξει με βουβές χειρονομίες γεμάτες τσιμέντο και σκόνη παραγνωρίζοντας όμως την τελευταία μας σιγουριά η χαρά όταν φεύγει διωγμένη από τα πρόσωπα οργίζεται στις αρτηρίες πηγαίνοντας πέρα δώθε καρδιά μυαλό καρδιά μυαλό καρδιά μυαλό φουσκώνοντας τα μελίγγια και εκρήγνυται σε ένα διαολεμένα δυνατό γέλιο «δι’ ασήμαντον αφορμήν» πνίγοντας τη δυστυχία τους πομπούς και τους δέκτες της στην ίδια θάλασσα που προόριζαν για μας καρφώνοντας το οικουμενικό της οικόσημο στις κορυφές της ύπαρξής μας μια χαρά στη διαπασών