για το παραμύθι των “ραγδαίων εξελίξεων”… και μερικά άλλα

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ: 24/09/2013
Αναλύσεις & Θέσεις

Οι πολιτικές εξελίξεις γύρω από την υπόθεση της Χρυσής Αυγής κρίνονται… ραγδαίες. Ξηλώνονται αξιωματικοί της αστυνομίας οι οποίοι συνδέονται με -ή παραβλέπουν τα- «ανδραγαθήματα» των φασιστοειδών, άλλοι αντικαθίστανται και παίρνουν μεταθέσεις για να μην εμποδίσουν την σχετική έρευνα, γίνονται έρευνες στο στρατό μπας και εντοπιστούν αξιωματικοί-μέλη και εκπαιδευτές των ταγμάτων εφόδου, κατατίθενται κυβερνητικές προτάσεις για διακοπή χρηματοδότησης του «λαϊκού συνδέσμου», εκκινούν βουλευτικές διαδικασίες για την ποινική περιθωριοποίηση. Τα ΜΜΕ «αλλάζουν ρότα» και διαχέουν έναν επιθετικό σκεπτικισμό γύρω από την εγκληματικότητα της ΧΑ συνεπικουρώντας τις πολιτικές εξελίξεις. Ρεπορτάζ με «μετανοημένους» χρυσαυγίτες, καινούργια βίντεο με τεκμηριώσεις πολιτικής εγκληματικότητας, παλαιά βίντεο που σύρονται έξω από τον ιδιότυπο αποκλεισμό τους λόγω «αλλαγής ρότας», «ανενόχλητη» προβολή της κοινωνικής οργής για τον θάνατο του Π. Φύσσα, και ολίγη «αυτοκριτική» για την πρότερη «ανοχή» ή «στήριξη» του δημοσιογραφικού κόσμου στον φασιστικό εσμό.

Διατυπώνεται λοιπόν μια δομική αναδιευθέτηση της υπόθεσης ΧΑ. Κάνοντας, ωστόσο, μια απλή χρήση των αναλυτικών μας εργαλείων μπορούμε να αντιληφθούμε τη διαλεκτική σχέση μεταξύ ουσίας και φαινομενικότητας. Η ουσία είναι ότι ο ολοκληρωτισμός που υπάρχει εγγενώς μέσα στις ίδιες τις δομές του κράτους «Λεβιάθαν» επιτρέπει στον καπιταλισμό να αντιμετωπίζει τον κοινωνικό σχηματισμό με μια πολύ συγκεκριμένη εκδοχή των αρχών του Διαφωτισμού όποτε κρίνεται απαραίτητο. Η συστημική κρίση έχει οδηγήσει σε έναν υπερσυγκεντρωτισμό της συσσώρευσης κεφαλαίων προσθέτοντας ένα ακόμη πρόβλημα στο να αναχαιτιστούν τα δομικά αδιέξοδα του καπιταλισμού. Οι λύσεις για μια αναλογική σχέση συσσώρευσης κεφαλαίων και αστικής δημοκρατίας μέσα σε αυτή τη συνθήκη είναι αδύνατη. Οι «ανοιχτές κοινωνίες» του καπιταλισμού πρέπει να περισταλούν στο βαθμό που μπορούν να παράξουν λύσεις στα δομικά αδιέξοδα, τέτοιες που να πείθουν για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού ως προϋπόθεση για την ίδια τους την ύπαρξη. Έτσι οι κοινωνίες πρέπει να κλείσουν, να φτωχύνουν σε κάθε επίπεδο, υλικό, πνευματικό, συναισθηματικό, να υποστείλουν κάθε δυνατότητα ενδεχόμενης κριτικής, αμφισβήτησης και άρνησης του υπάρχοντος. Η κίνηση του καπιταλισμού προς τον ολοκληρωτισμό είναι παγκόσμιο φαινόμενο.

Από το 2009 έχει γίνει εμφανής η απόπειρα των διευθυντηρίων εξουσίας να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως δοκιμαστικό σωλήνα για τον εξανδραποδισμό των «ανοιχτών κοινωνιών». Μία επίθεση στην ελληνική οικονομία στα τέλη του 2008 οπότε και αποσύρθηκαν 25 δις ευρώ από το τραπεζικό σύστημα, χωρίς ποτέ να γίνει γνωστή η καταγωγή της επίθεσης αυτής, απελευθέρωσε τις συστημικές επιλογές. Μία βασική δομική επιλογή ήταν η κήρυξη ενός «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» που επιβεβαίωσε και κατοχύρωσε την βίαιη περιστολή κάθε πολιτικού και κοινωνικού χαρακτηριστικού της ίδιας της εκ φύσεως περιεσταλμένης αστικής δημοκρατίας ελληνικού τύπου. Έκτοτε «απολαμβάνουμε» την αγαστή σχέση μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με τις φασιστικές συμμορίες μέσα κι έξω από το κοινοβούλιο χωρίς να μπορεί να γίνει αυτή η σχέση διακριτή: για παράδειγμα, τι είναι οι «πράξεις νομοθετικού δικαίου» που αντικαθιστούν τα νομοσχέδια και περνάνε η μία μετά την άλλη ρυθμίζοντας την συστημική συγκρότηση… αν όχι ασκήσεις ολοκληρωτισμού;

Στο πεδίο της φαινομενικότητας υπάρχει το πανηγύρι των εκλογικών ποσοστών και των ασταμάτητων γκάλοπ, η επικύρωση του «αντισυστημικού» χαρακτήρα της ΧΑ με διαρκείς επιτηδευμένες κινήσεις ενός ιδιότυπου αποκλεισμού της, η εξοργιστικά εξόφθαλμη ενίσχυσή της από τον σκληρό πυρήνα του κρατικού μηχανισμού, η επιτηδευμένη κατεύθυνση της κοινωνικής δυσφορίας προς μια ανάθεση -και προφανώς ανεξέλεγκτη εργολαβία- στα τάγματα εφόδου. Είναι γεγονός ότι το ξεθεμελίωμα του πελατειακού κράτους (όχι ως αυτεπιλογή του πολιτικού συστήματος αλλά ως αναπόφευκτη πραγματικότητα και εξωγενής αναγκαιότητα) απελευθέρωσε ιδεολογικές αγκυλώσεις, πυροδότησε την αναβίωση ενός μετεμφυλιακού σκοταδισμού βασισμένου σε μια πίστη… σε ό,τι μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει αντιδραστικότητα, «έσυρε» την κεντρική πολιτική σκηνή σε ασκήσεις βαθιάς υποταγής στις πιο σκοτεινές εκδοχές του Διαφωτισμού (ερωτοτροπώντας στα όριά τους με έναν επικίνδυνα αναχρονιστικό υπερβατικό Ρομαντισμό).

Μέσα σε αυτό το κλίμα δεν πρέπει να απορεί κανείς που δεν έχουν κατασχεθεί τα τηλέφωνα βασικών εμπλεκόμενων στην υπόθεση της δολοφονίας του Φύσσα (ενώ είναι το πρώτο σχεδόν πράγμα που εφαρμόζεται άμα τη συλλήψει ενός αντικαθεστωτικού διαδηλωτή), που δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί οι συνομιλίες από την άρση του απορρήτου των τηλεφωνημάτων μεταξύ των φυσικών και ηθικών δολοφόνων (ενώ σε άλλες περιπτώσεις τις ακούμε σε χρόνο dt από την κάθε Ζούγκλα gr), που έχουν μείνει ανενόχλητοι οι άλλοι 20 εμπλεκόμενοι στην επίθεση στον Φύσσα (ενώ σε χρόνο dt είχαν προσαχθεί 46 άτομα αμέσως μετά από επίθεση οπαδών του ΠΑΟΚ στα γραφεία της ΧΑ στη Σαλονίκη)… και πόσα άλλα…

Αυτό που μπορούμε να επισημάνουμε είναι ότι δεν πρέπει να περιμένει κανείς απολύτως τίποτε από τις θεσμικές αναδιατάξεις σχετικά με την υπόθεση του φασισμού γιατί εκτιμούμε ότι πρόκειται για κεντρική συστημική επιλογή των καιρών μας. Προφανώς, παρακολουθούμε τις «αποχρώσες ενδείξεις» των πολιτικών μετατοπίσεων αλλά έχουμε πάντα επίγνωση της σχέσης μεταξύ ουσίας και φαινομενικότητας.

Εφόσον πρόκειται για μια «διαρκή ανάλυση» δεν μπορούμε να αφήσουμε μερικά γεγονότα απέξω. Τόσο σε  επίπεδο αριστερών πολιτικών οργανώσεων όσο και σε επίπεδο διαφόρων «προοδευτικών» καλλιτεχνών… το ζήτημα της αντιφασιστικής βίας έχει εξέχουσα θέση τις τελευταίες ημέρες. Δεν θέλουμε να αναφερθούμε σε μια ιδιοτελή και επιτηδευμένη απόκρυψη των αντιφασιστικών δράσεων του μεγαλύτερου μέρους του α/α χώρου από αυτούς τους χώρους. Ο κοινωνικοπολιτικός πόλεμος αυτού του χώρου ενάντια στον ρατσισμό και τον εθνικισμό είναι διαρκής και ατελεύτητος δεκαετίες τώρα, όταν όλοι αυτοί ή, έστω, οι περισσότεροι από αυτούς απολάμβαναν την καταναλωτική ευμάρεια πραγμάτων και… ιδεολογιών. Η μονοδιάστατη προσέγγιση για τον α/α χώρο που χρεώνεται με μια δήθεν άλεκτη, άφατη, μουγκή, τυφλή, όπως θέλετε πείτε την, αντιφασιστική βία δεν είναι τυχαία. Κάθε διαχωρισμός θεωρίας και πράξης είναι ύποπτος, πόσω μάλλον όταν προωθείται από χώρους που δεν ανέχονται μια εκ των αριστερών τους κριτική και αμφισβήτηση.

Όλοι αυτοί οι χώροι δεν μπορούν να απαντήσουν σε ένα βασικό μας ερώτημα: Ωραία όλα αυτά… περί ειρήνης και δημοκρατίας, απομόνωσης, γυρίσματος της πλάτης, ακύρωσης των φασιστών και άλλων ευτράπελων της ιστορίας αλλά όταν σε παίρνουν τηλέφωνο μετανάστες και ζητούν βοήθεια τη στιγμή που δέχονται επίθεση πιστεύει κανείς ότι μπορεί να τους βοηθήσει κάτι από… «ειρήνη»; Όσο πολεμάμε το φασισμό ως μια σκοταδιστική ιδεολογία με όρους πολιτικούς και κοινωνικούς άλλο τόσο πολεμάμε και τους φασίστες στους δρόμους όταν σηκώνουν τα χέρια τους και τα μαχαίρια τους προς κάθε αδύναμο, διαφορετικό, μετανάστη, πρόσφυγα, κομμουνιστή, αναρχικό… Και όποιοι χώροι, πολιτικοί και καλλιτεχνικοί, διαφωνούν ας παίρνουν την αστυνομία τηλέφωνο κάθε φορά και ας κάθονται στα ρητορικά τους αναλόγια ενώ οι χτυπημένοι και βανδαλισμένοι θα φυλακίζονται ή θα απελαύνονται. Τώρα δε που προστέθηκε και ο Παύλος στον κύκλο του αίματος είναι εξόχως προβληματικό να επαναλαμβάνουν όλοι αυτοί το ίδιο τροπάρι με το οποίο μας ζάλιζαν τόσον καιρό και το οποίο εκ των πραγμάτων –για μια ακόμη κραυγαλέα φορά- κρίνεται αναποτελεσματικό.

Όσον αφορά συντρόφους/ισσες, αντιφασίστες/στριες στους δρόμους, ανοιχτά αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, καταλήψεις, αντιεξουσιαστικές και αναρχικές ομάδες, ακηδεμόνευτες συνελεύσεις σε γειτονιές, κοινότητες σε διαδικασία αγώνα ενάντια σε καπιταλιστικά συμφέροντα και την κρατική καταστολή… να προσέχουμε. Όπως και να’χει ένας στόχος θα παραμένουμε πάντα όλοι και όλες εμείς.

Σχόλια Ανάρτησης

  • Χωρις να θελω να επεμβω στην επιλογη σας για τον τροπο γραφης, θα ηθελα να προτεινω αυτη η γραφη να γινει λιγο πιο απλη. Συγκεκριμενα τα νοηματα που αναγονται απο το κειμενο σας και αναφερονται στην διαλεκτικη σχεση ουσιας και φαινομενισμου παραμενουν κρυμένα. Εγω προσωπικά δεν κατάλαβα την τοποθετηση σας απεναντι στην “μεταταστροφή” του κρατικού μηχανισμού και του πολιτικου γίγνεσθε ως προς τον φασισμο. Δεν καταλαβα την αναλυση σας για το φαινομενο της επιθεσης μμε και θεσμικων στους ναζι. Ποια ειναι τα συσσωρευμενα κεφαλαια? Τελος παντων αν θελετε γινεται λιγο πιο σαφης.

  • για τα συσσωρευμένα κεφάλαια:

    Οι εκατό πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη κέρδισαν το 2012 περίπου 240 δις δολάρια, χρήματα τετραπλάσια από αυτά που χρειάζονται για να καταπολεμηθεί η ακραία φτώχεια σε όλο τον κόσμο, όπως ανακοίνωσε η οργάνωση Oxfam στην τελευταία έκθεσή της, σημειώνοντας πως οι «υπερπλούσιοι» φαίνεται πως ενισχύουν τα κέρδη του από την παγκόσμια οικονομική κρίση.

    «Το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού έχει αυξήσει το εισόδημά του κατά 60% τα τελευταία 20 χρόνια με την οικονομική κρίση να επιταχύνει την ενίσχυσή τους παρά να την επιβραδύνει», αναφέρει και προσθέτει πως σε αυτούς υπάρχει και ένα ποσοστό που ήδη τα κέρδη να αυξάνονται κατά πολύ περισσότερο.

    Για παράδειγμα, όπως αναφέρεται στο RT που επικαλείται την έκθεση της Oxfam, η αγορά αγαθών πολυτελείας έχει διψήφιο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξη από τότε που ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση. Οι 100 πλουσιότεροι, μόνο το 2012 κέρδισαν 240 δις δολάρια, όταν οι άνθρωποι σε ακραία φτώχεια ζουν με 1,25 δολάριο την ημέρα.

    Η Oxfam στην έκθεσή της «The Cost of Inequality: How Wealth and Income Extremes Hurt us All» επισημαίνει πως η υπερσυγκέντρωση πλούτου στην πραγματικότητα λειτουργεί ως τροχοπέδη στις προσπάθειες για μείωση της φτώχειας και καλεί τους παγκόσμιους ηγέτες «να δώσουν τέλος σε αυτό το φαινόμενο της υπερσυγκέντρωσης αντιστρέφοντας το ρυθμό αύξησης της ανισότητας που παρατηρείται στις περισσότερες χώρες τα τελευταία 20 χρόνια».

    Παράλληλα υπογραμμίζει πως η υπερσυγκέντρωση πλούτου προκαλεί ανηθικότητα, οικονομική αναποτελεσματικότητα, πολιτική διάβρωση, διχασμό στην κοινωνία και καταστροφή του περιβάλλοντος. Η Oxfam προτείνει αντίθετα για τη μείωση της ανισότητας:

    • Το τέλος των φορολογικών παραδείσων, που θα μπορούσε να επιφέρει περίπου 189 δις από φορολογικά έσοδα
    • Την ανατροπή των παρωχημένων φορολογικών συστημάτων
    • Την καθιέρωση παγκόσμιου ελάχιστου φορολογικού συντελεστή για τις εταιρείες
    • Την αύξηση των μισθών
    • Την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων για την παροχή δωρεάν υπηρεσιών

    Το φαινόμενο της ανισότητας είναι παγκόσμιο και δεν περιορίζεται σε ορισμένες χώρες. Όπως αναφέρεται στην έκθεση «στη Βρετανία η ανισότητα αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς με την κοινωνία να οδηγείται στα επίπεδα της εποχής του Κάρολου Ντίκενς. Στην Κίνα περίπου το 10% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 60% του πλούτου, δημιουργώντας συνθήκες αντίστοιχες με αυτές της Νοτίου Αφρικής, η οποία αποτελεί μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη ανισότητα, μεγαλύτερη ακόμα και από την εποχή του άπαρτχάιντ».

    Στις ΗΠΑ τα κέρδη του πλουσιότερου 1% έχουν αυξηθεί από το 1980 κατά 10% έως 20%, την ώρα που το 0,01 των πιο πλούσιων είδαν τα έσοδά τους να τετραπλασιάζονται φτάνοντας στα υψηλότερα επίπεδα που έχει καταγράψει ποτέ η Oxfam.

    «Δεν μπορεί πλέον να προσποιείται κανείς πως η δημιουργία πλούτου για λίγους αναπόφευκτα θα ωφελήσει και τους πολλούς. Όμως το αντίθετο ισχύει πολύ συχνά», τονίζει ο εκτελεστικός διευθυντής της Oxfam Jeremy Hobbs.

    Όπως εξήγησε η συγκέντρωση πλούτου στα χέρια των λίγων ελαχιστοποιεί την οικονομική δραστηριότητα και δημιουργεί προβλήματα στους υπόλοιπους να συμμετάσχουν στην αγορά. «Από τους φορολογικούς παραδείσους, μέχρι την ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, οι πλούσιοι επωφελούνται από ένα σύστημα που είναι φτιαγμένο για αυτούς και για αυτό το σκοπό», ανέφερε.

    Στην έκθεση επισημαίνεται πως και η πολιτική ελέγχεται πλέον από τους «υπερπλούσιους» με αποτέλεσμα «να προωθεί τα συμφέροντα των λίγων και όχι της πλειοψηφία, ακόμα και σε κοινωνίες δημοκρατικές». «Είναι ώρα οι ηγέτες να αλλάξουν το σύστημα, ώστε αυτό να λειτουργεί προς όφελος του συνόλου της ανθρωπότητας και όχι μιας παγκόσμιας ελίτ».

    Την Τετάρτη ξεκινάει η ετήσια τετραήμερη συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρου με τα μεγαλύτερα οικονομικά κεφάλαια παγκοσμίως να συγκεντρώνονται στο Νταβός για να συζητήσουν τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία.

    Tvxs, 20/1/13

  • ουσία στο προκείμενο είναι η ίδια η δομική συγκρότηση του συστήματος (νομική, ιδεολογική και ηθική δομή της εξουσίας με σημείο αναφοράς την αδιαπραγμάτευτη πολιτική/κρατική συγκρόιτησή της)

    φαινομενικότητα είναι οι αναδιατάξεις σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής διαχείρισης, πολιτικών (κόμματα) και κοινωνικών (ΜΜΕ, συνδικαλισμός, μκο) διαμεσολαβήσεων που σκοπό έχουν να διαχειριστούν την συνθήκη με τέτοιον τρόπο ώστε να μείνει αδιατάρακτη η κυρίαρχη πολιτική και οικονομική δομή

    η μεταστροφή προς τον εκφασισμό είναι μονόδρομος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του απέναντι στα δομικά του αδιέξοδα (οικονομική, κοινωνικά, πολιτικά, περιβαλλοντικά) μέχρι την όποια επίλυσή τους από τον ίδιο. Μια “ανοιχτή κοινωνία” μπορεί να παράξει συγκροτήσεις όπως πχ αντιδομές, τέτοιες που να εξασφαλίζουν λύσεις χωρίς να χρειάζονται τον καπιταλισμό. Αυτές πρέπει να εξαφανιστούν αφενός (βλ. χτύπημα στις καταλήψεις) ή να αποκλειστούν από την κοινωνική συνείδηση μέσω μιας εκπτώχυνσης των πολιτικών κριτηρίων και της γενικευμένης αμάθειας.

    • Λεβιάθαν, του Τόμας Χομπς

      Το 1651 έγραψε τον Λεβιάθαν, (Leviathan or the Matter, Form and Power of a Comonwealth Ecclesiastical and Civil)2, το σπουδαιότερο έργο του. Ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, υποστηρίζει ο φιλόσοφος, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Το ότι τα ανθρώπινα κίνητρα σχηματίζονται εκ φύσεως από προσωπικό συμφέρον, θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες. Ανεξέλεγκτοι οι άνθρωποι, και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική, το πιθανότατο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν. Για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, ο Χομπς δημιουργεί κάποιο τέχνασμα, τον Λεβιάθαν, το Κράτος, είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας είτε της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτό το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας. Ως ανταπόδοση προς τον άνθρωπο το Κράτος ασκεί αυτήν την απόλυτη εξουσία μόνον υπέρ της διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης:

      «Ιδού, λοιπόν, η γένεση εκείνου του μεγάλου Λεβιάθαν, ή μάλλον (για να μιλήσουμε με μεγαλύτερο σεβασμό) εκείνου του θνητού θεού, στον οποίο οφείλουμε, ύστερα από τον αθάνατο θεό, την ειρήνη και την διαφέντεψή μας».

      Ο Λεβιάθαν λοιπόν αναλαμβάνει την προστασία των πολιτών από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες, μέσω του στρατού και της αστυνομίας. Άλλο σημαντικό καθήκον είναι επίσης η προστασία των πολιτών από τον ίδιο τον Λεβιάθαν. Από αυτήν την ιδέα πηγάζει το Σύνταγμα ως αυτοπεριορισμός της εξουσίας.

      Ο Χομπς με την θεωρία αυτή λοιπόν αρνείται το δικαίωμα επανάστασης εναντίον του κοινωνικού συμβολαίου (έννοια η οποία θα ονομαστεί έτσι αργότερα από τον Λοκ). Όταν όμως ο Λεβιάθαν δεν φροντίζει πια για την ειρήνη και άμυνα των πολιτών, τότε το συμβόλαιο ακυρώνεται και το κράτος μπορεί να διαλυθεί. Οι άνθρωποι γυρίζουν στον φυσικό νόμο, έως ότου γίνει κάποιο νέο συμβόλαιο.

  • ρε παιδια κανετε οντως πολυ καλη δουλεια
    αλλα δυσκολα τα κειμενα σας για διαβασμα
    νιωθω οτι πρεπει να χω διαβασει
    αλλα 3 βιβλια για να διαβασω μετα το κειμενο σας….
    καλη συνεχεια παντως!

    • δε χρειαζεται να ειναι κανειs παρα–μορφομενos για να καταλαβει τα φαινομενα τηs σημερινηs εποχηs. o πρωτοs και ο δευτεροs παγκοσμιοs πολεμοs ειναι σε ολουs μαs γνωστοs.αυτο που πρεπει να καταλαβουμε ειναι το γεγονοs oτι ηδη βρισκομαστε στον τριτο και χειροτερο, τον οικονομικο.να υπαρχουν τα παντα γυρω μαs και μειs oxι μονο δεν μπορουμε να ζησουμε με αξιοπρεπια αλλα ουτε καν μπορουμε να εξασφαλισουμε τα απαραιτητα προs επιβιωση.αs μην ξεχνανε λοιπον οι κυριοι που εχουνε βαλθει να μαζεψουν ολο το χρημα παγκοσμιοs οτι τα σαβανα δεν εχουν τσεπεs.

  • μπραβο στουs μαθητεs του 6 λυκειου αιγαλεω που σημερα στιs 11 π.μ. εκλεισαν με οδοφραγματα, μπλε καδουs, το ρευμα προs πειραια τηs οδου θηβων με αιτημα την δωρεαν παιδια. ντροπη στον οδηγο που προσπαθησε να σπρωξει τον καδο με το οχημα του παρασερνονταs 2 νεαρεs μαθητριεs.ντροπη γενικωs σε οσουs δεν ενοουν να καταλαβουν οτι οσο στηριζεται η εμπορευματοποιηση τηs παιδιαs τοσο πιο δυσκολα θα παψει να υπαρχει ωs φενομενο.οι καιροι ειναι δυσκολοι και εναs κουκοs δε φερνει την ανοιξη ομωs τα παιδια του 6 λυκειου εδειξαν σημερα οτι ο αγωναs συνεχιζεται και η ελπιδα δεν σβηνει ευκολα. στιs 11.25 π.μ. εγινε παρεμβαση τηs αστυνομιαs για να ανοιξει ο δρομοs.

  • η κριση κανει κακο….στα πεζοδρομια. αν θυμαμαι καλα τα πεζοδρομια στη διασταυρωση θηβων και ιεραs οδου ηταν μια χαρα.μηπωs πρεπει να σκεφτουν καποιοι οτι στο δημο μαs υπαρχουν και μικρα παιδια που πρεπει να παιζουν με ασφαλεια στιs ξεχαρβαλομενεs πλεον παιδικεs χαρεs;;;oxι τιποτα αλλο δηλαδη αν σκεφτουμε οτι πεσει και χτυπησει θα εχουμε πανω μαs 25 ευρω να το παμε στο νοσοκομειο η την κατσαμε τη βαρκα;;;;

  • Μήπως ήρθε η ώρα να ξαναβλέπατε το λανθασμένο σας κείμενο και να ακονίζατε τα σκουριασμένα σας εργαλεία; Η ερμηνεία των πράγματι ραγδαίων εξελίξεων από πλευρά σας είναι ανύπαρκτη: «Προφανώς, παρακολουθούμε τις «αποχρώσες ενδείξεις» των πολιτικών μετατοπίσεων αλλά έχουμε πάντα επίγνωση της σχέσης μεταξύ ουσίας και φαινομενικότητας».
    Καλύτερα όταν η πραγματικότητα σε διαψεύδει να μη λες τίποτα από το να συνεχίζεις βλακωδώς την αναίρεσή της.

  • Θα μας επιτρέψεις να ακολουθούμε τον δικό μας τρόπο κατανόησης της πραγματικότητας:
    -ο Ρουπακιάς δεν έκανε τίποτε χωρίς να ενημερώνει…
    -ο Λαζαρίδης στεριώνει τον αντικομμουνισμό σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής διαχείρισης (μέσω της “επιμονής” στη… θεωρία των δύο άκρων) ενώ ο Μιχαλολιάκος διεκδικεί από την καθεστωτική αριστερά κάθε ικμάδα “πατριωτισμού” προκειμένου να ποιοτικοποιήσει τα εκλογικά ποσοστά του. Πρόκειται για γραμμική συστημική ακροδεξιά μετατόπιση.
    -το “καθεστώς έκτακτης ανάγκης” αξιοποιεί τα γεγονότα για να τσιμεντώσει αυτή την μετατόπιση σε βάρος των κοινωνικών αγώνων… όπως “περιγράφεται στην τελευταία παράγραφο(ουσία)
    -ο Χίτλερ φυλακίστηκε αρχές του 1920 για να εμφανιστεί στο κεντρικό πολιτικό προσκήνιο κάποια χρόνια αργότερα, όταν οι “αντικομμουνιστικές” συνθήκες “ωρίμασαν”
    -Κάνε λίγο υπομονή και να είσαι σίγουρος (με τη σιγουριά αυτού που πείθεται από την “ουσιαστική καταστολή” των φασιστών από τη δημοκρατία) ότι αν διαψευστούμε θα κάνουμε παραπάνω αυτοκριτική από όση χρειάζεται όχι για το χατήρι σου… αλλά γιατί είμαστε στοιχειωδώς έξυπνοι άνθρωποι. Εσύ όμως πού θα (ξανα)κρυφτείς σε αντίθετη περίπτωση;

  • @ juan,

    πέρα από μια υπνωτική καταγγελία που προσομοιάζει με στρατιωτικό ανακοινωθέν (η “πραγματικότητα σάς διαψεύδει” υπονοώντας πώς η “πραγματικότητα” και τα όποια “γεγονότα” είναι κάτι το “αυτονόητο” γιατί “μιλάνε από μόνα τους”) δεν υπάρχει ίχνος κριτικής (συμπληρωματικής ή μη) στο κείμενο των συντρόφων. Δεν μπορώ να καταλάβω λοιπόν ποιο είναι το νόημα του σχολιασμού σου. Η κρατική μορφή επανακαθορίζοντας τα “όρια της Νομιμότητας και του Δικαίου” πετυχαίνει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: από τη μία αυτοπαρουσιάζεται σχεδόν υπερβατικά ως “Έλλογος διαχειριστής των δύο παράλογων Άκρων της Βίας” και από την άλλη αποκρύβει στους υποτελείς του – με αυτή την αντικειμενική παραγωγή φαινομενικότητας των “Άκρων που ενσαρκώνουν το Απόλυτο Κακό” – την αναδιάρθρωσή του, τη μετατόπισή του σε πρακτικές εν γένει “χρυσής αυγής” ακόμα και χωρίς την ιδιαίτερη φυσική παρουσία των τελευταίων. Μπορούμε να ερμηνεύσουμε με κάποιο άλλο τρόπο το προκείμενο των “ραγδαίων εξελίξεων”; Δε νομίζω..

    @ Σινιάλο,
    ένα κείμενο που συμπληρώνει το δικό σας, διαφέροντας σε ορισμένα (επουσιώδη κατά τη γνώμη μου) σημεία, είναι τούτο εδώ: http://futura-blog.blogspot.it/2013/09/blog-post_27.html

    Συντροφικά,
    Lucifugo

  • Ήδη από τον τίτλο παρουσιάζετε τις εξελίξεις γύρω από την αποσάθρωση της χ.α. από το κράτος ως «παραμύθι». Στην 4η παράγρφαο «δεν απορείτε» που δεν έχουν κατασχεθεί τηλέφωνα βασικών εμπλεκόμενων στη δολοφονία Φύσσα και άρα εν ολίγοις υπάρχει -κατ’ εσάς- ατιμωρησία. 5 μέρες αργότερα όταν έγραψα το λακωνικό και προκλητικό μου σχόλιο είχαν συλληφθεί ήδη οι ηγέτες της χ.α. και τώρα μάλιστα αξιοποιείται όλο το νομικό οπλοστάσιο εναντίον της.
    Στην απάντησή σας συνεχίζετε με το ακατανόητο «Ο Ρουπακιάς δεν έκανε τίποτα χωρίς να ενημερώνει», λες και σημαίνει κάτι αυτό ως προς τη συζήτηση. Μια άνωθεν εντολή από τη χ.α. για τη δολοφονία Φύσσα απλά επιβεβαιώνει ότι η δράση της δεν γίνεται πλέον ανεκτή από το κράτος.
    Μαθαίνουμε επίσης απ’ την απάντησή σας ότι οι του σύριζα είναι …κομμουνιστές (!) και ότι η θεωρία των 2 άκρων παραμένει κραταιά τη στιγμή που έχει ήδη υποχωρήσει -τουλάχιστον με τη μέχρι τώρα μορφή της- αφού το 1 άκρο -που έως τώρα σιγόνταραν- αποσαθρώνεται. Μαθαίνουμε επίσης ότι ο πατριωτισμός της αριστεράς είναι δουλειά του …Μιχαλολιάκου, λες και και η σταλινική και μη αριστερά δεν έχει το δικό της εθνικιστικό λόγο.
    Το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» δεν αξιοποιεί απλά τα γεγονότα αλλά τα δημιουργεί. Αντέδρασε στη δολοφονία Φύσσα -που αποτέλεσε το όριο της ανοχής/χρήσης της χ.α.- τόσο ακαριαία προκαλώντας σύγχυση σε κάθε έναν που αυτοορίζεται ως αντιφασίστας και μόνο.
    Υπονοείτε ότι η χ.α. καταστέλλεται τώρα για να …κυβερνήσει λίγα χρόνια αργότερα. Πέρα από τη χοντροκομμένη αναλογία με το μεσοπόλεμο, ας αφήσουμε τις προφητείες στην άκρη.
    Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τις «ανοιχτές κοινωνίες» -πρωτότυπος τρόπος να αποκαλεί κανείς τους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς.
    Εξακολουθείτε τελικά να θεωρείτε «παραμύθι» την εξάρθρωση της χ.α. κι αν πλέον όχι, έχετε καμιά ερμηνεία σχετικά;

    προς lucifugo

    Γράφεις: «Η κρατική μορφή επανακαθορίζοντας τα «όρια της Νομιμότητας και του Δικαίου» πετυχαίνει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: από τη μία αυτοπαρουσιάζεται σχεδόν υπερβατικά ως «Έλλογος διαχειριστής των δύο παράλογων Άκρων της Βίας» και από την άλλη αποκρύβει στους υποτελείς του – με αυτή την αντικειμενική παραγωγή φαινομενικότητας των «Άκρων που ενσαρκώνουν το Απόλυτο Κακό» – την αναδιάρθρωσή του, τη μετατόπισή του σε πρακτικές εν γένει «χρυσής αυγής» ακόμα και χωρίς την ιδιαίτερη φυσική παρουσία των τελευταίων». Μόνο που ΔΕΝ γράφει αυτά το αρχικό κείμενο που κριτίκαρα, γιατί αμφισβητεί την πραγματικότητα της απουσίας πλέον της χ.α. .
    Μια παρατήρηση όμως για το δικό σου κείμενο:
    Αν όπως λες «…η Χ.Α. είναι ένα από τα οχήματα πάνω στα οποία ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός (με τα νεοφιλελεύθερα κράτη έκτακτης ανάγκης που του προσιδιάζουν) θα προσπαθήσει να επαναρυθμίσει την κοινωνία με ευνοϊκούς για τη λειτουργία του Συστήματος όρους, να την εκφασίσει και να τη στρατιωτικοποιήσει εθίζοντάς τη στη βία, την ασχήμια και τη χυδαιότητα, να την οδηγήσει στην πλήρη βιοπολιτική επιτήρηση, να χειραγωγήσει τις αντιστάσεις των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων προς εξωτερικούς και εσωτερικούς (μετανάστες, εξαθλιωμένους, τεμπέληδες, τσαμπατζήδες, απεργούς, αντιφρονούντες: οι νέοι asozialen) εχθρούς…», τότε γιατί μια δολοφονία (πταίσμα μπροστά στον εκφασισμό που περιγράφεις) άρκεσε για να αλλάξει τακτική;

  • “Ήδη από τον τίτλο παρουσιάζετε τις εξελίξεις γύρω από την αποσάθρωση της χ.α. από το κράτος ως «παραμύθι»”.

    Όχι την αποσάθρωση αλλά τις «ραγδαίες εξελίξεις» κι αυτό πάντα σε ευθεία αναλογία με την ανελέητη βραδύτητα με την οποία το κράτος αντιμετώπιζε την ΧΑ τα τελευταία χρόνια

    «Στην 4η παράγρφαο «δεν απορείτε» που δεν έχουν κατασχεθεί τηλέφωνα βασικών εμπλεκόμενων στη δολοφονία Φύσσα και άρα εν ολίγοις υπάρχει -κατ” εσάς- ατιμωρησία.»

    Όχι ατιμωρησία αλλά μεγάλη καχυποψία για τα γνωστά σε τέτοιες περιπτώσεις μαγειρέματα.

    «5 μέρες αργότερα όταν έγραψα το λακωνικό και προκλητικό μου σχόλιο είχαν συλληφθεί ήδη οι ηγέτες της χ.α. και τώρα μάλιστα αξιοποιείται όλο το νομικό οπλοστάσιο εναντίον της»

    Κάτσε να δούμε γιατί υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για μια αντιστρόφως ανάλογη σχέση μια αδύναμης υποστήριξης των βαριών κατηγοριών

    «Στην απάντησή σας συνεχίζετε με το ακατανόητο «Ο Ρουπακιάς δεν έκανε τίποτα χωρίς να ενημερώνει», λες και σημαίνει κάτι αυτό ως προς τη συζήτηση.»

    Σημαίνει. Θεωρούμε ότι πρόκειται για νομοτελειακή πράξη και αλλαγή της ατζέντας της ΧΑ από τους μετανάστες προς τους κομμουνιστές.

    «Μια άνωθεν εντολή από τη χ.α. για τη δολοφονία Φύσσα απλά επιβεβαιώνει ότι η δράση της δεν γίνεται πλέον ανεκτή από το κράτος».

    Όπως γράφτηκε προηγουμένως δεν επιβεβαιώνει μόνον αυτό…

    «Μαθαίνουμε επίσης απ’ την απάντησή σας ότι οι του σύριζα είναι …κομμουνιστές (!) και ότι η θεωρία των 2 άκρων παραμένει κραταιά τη στιγμή που έχει ήδη υποχωρήσει -τουλάχιστον με τη μέχρι τώρα μορφή της- αφού το 1 άκρο -που έως τώρα σιγόνταραν- αποσαθρώνεται»

    Περίεργο που μαθαίνεις τώρα ότι ο αντικομμουνισμός ΧΑ προϋποθέτει και τον Σύριζα. Όπως επίσης φαίνεσαι και ανημέρωτος για τις επίμονες δηλώσεις περί της θεωρίας των δύο άκρων τόσο του Λαζαρίδη όσο και του Φαήλου…

    «Μαθαίνουμε επίσης ότι ο πατριωτισμός της αριστεράς είναι δουλειά του …Μιχαλολιάκου, λες και και η σταλινική και μη αριστερά δεν έχει το δικό της εθνικιστικό λόγο»

    Θα έπρεπε να δίνεις μεγαλύτερη σημασία σε κείμενα στα οποία ασκείς κριτική. Αυτό που γράφουμε είναι ότι η ΧΑ θέλει να απομυζήσει εκλογική μάζα από τον… υπαρκτότατο πατριωτισμό της σταλινικής και μη αριστεράς

    «Το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» δεν αξιοποιεί απλά τα γεγονότα αλλά τα δημιουργεί.»

    Ποιος το είπε; Γιατί να δημιουργεί μόνο και να μην αξιοποιεί κιόλας όταν χρειάζεται; Καμία θεωρία γύρω από τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης δεν επιβεβαιώνει αυτή την μονοσήμαντη επιλογή.

    «Αντέδρασε στη δολοφονία Φύσσα -που αποτέλεσε το όριο της ανοχής/χρήσης της χ.α.- τόσο ακαριαία προκαλώντας σύγχυση σε κάθε έναν που αυτοορίζεται ως αντιφασίστας και μόνο»

    Το αντίθετο. Δεν προκάλεσε σύγχυση σε κάθε έναν που αυτοορίζεται ως αντιφασίστας και μόνο αλλά γέμισε τον τόπο αντιφασίστες και μόνο: από τον Πρετεντέρη και βουλευτές του Πασόκ μέχρι τον Θέμο…

    «Υπονοείτε ότι η χ.α. καταστέλλεται τώρα για να …κυβερνήσει λίγα χρόνια αργότερα.»

    Πουθενά δεν υπονοήσαμε κάτι τέτοιο.

    «Πέρα από τη χοντροκομμένη αναλογία με το μεσοπόλεμο, ας αφήσουμε τις προφητείες στην άκρη»

    Δεν υπάρχει καμία χοντροκομμένη αναλογία με τον μεσοπόλεμο στο κείμενο ούτε καμία προφητεία… μακριά από μας…

    «Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τις «ανοιχτές κοινωνίες» -πρωτότυπος τρόπος να αποκαλεί κανείς τους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς»

    Καθόλου πρωτότυπος. Η επίκληση των ανοιχτών κοινωνιών δεν γίνεται για να αποκαθάρει την καπιταλισμό από την διαρκή επιδίωξη για ένα μονοδιάστατο Υπάρχον αλλά για να αποτυπωθεί μια μακιαβελικού τύπου μεν, ικανή και αναγκαία συνθήκη δε, για μια κοινωνική διαλεκτική που τροφοδοτεί την θεσμική κίνηση.

    «Εξακολουθείτε τελικά να θεωρείτε «παραμύθι» την εξάρθρωση της χ.α. κι αν πλέον όχι, έχετε καμιά ερμηνεία σχετικά;»

    Η ερμηνεία μας υπάρχει στην ανάρτηση της 1ης Οκτώβρη…

  • Μετά την απελευθέρωση Κασιδιάρη, Μίχου και Παναγιώταρου…να λοιπόν juan που έπρεπε να μπουν τα εισαγωγικά στη φράση “ραγδαίες εξελίξεις”, να λοιπόν που η πραγματικότητα διαψεύδει εσένα κι όχι εμάς. Να λοιπόν που η καχυποψία μας για τα τεκταινόμενα ήταν κάτι παραπάνω από βάσιμη. Και όπως σου γράψαμε… τώρα πού θα κρυφτείς εσύ juan και κάθε juan;

  • καλησπέρα και πάλι
    τα γεγονότα είναι γνήσια εφόσον δεν συμβαίνουν βάσει σχεδίου, κι αν όμως συμβαίνουν βάσει κάποιου είδους πλάνου, δεν μπορούν να υπολογιστούν τα αποτελέσματά τους. Αυτό συμβαίνει τόσο με την κυβερνητική πολιτική, όσο και με την τακτική που θα ακουθήσει η ΧΑ στο πολύ προσεχές μέλλον αλλά και φυσικά με τον τρόπο που αντιδράει το κοινωνικό περιβάλλον. Συμφωνείς ή διαφωνείς καταληψία;

  • καλύτερα διατυπωμένο:

    Με άλλα λόγια, θέλω να πω ότι είναι αρκετά νωρίς για να βγάλουμε ολοκληρωμένα συμπεράσματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε ορισμένες βεβαιότητες όπως τη συγγένεια ενός κομματιού της ΝΔ με τη ΧΑ.

    • Μετά την προφυλάκιση Μιχαλολιάκου, Παππά κ.α. να λοιπόν που η πραγματικότητα είναι πιο επίμονη.
      Εν κατακλείδι, γιατί σταματώ εδώ, η καχυποψία σας για τα τεκταινόμενα μάλλον δείχνει την αδυναμία κατανόησης του ότι ένας ενδοκρατικός πόλεμος μπορεί να είναι πραγματικός πόλεμος και ταυτόχρονα και οι δύο πλευρές του εχθρικές σε μας.

      • Η πραγματικότητα βρίσκεται στα κλωτσίδια του Κασιδιάρη και τα μπινελίκια του Παναγιώταρου και του Μίχου αμέσως μτά την απελευθέρωσή τους. Ένας μηχανισμός παραμένει αλώβητος, επιθετικός και κυνικός και μάλιστα με αρκετες “ιφιγένειες” στη φυλακή. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι ακόμη και ο Σαμαράς έχει δυσαρεστηθεί ενώ εσύ… είσαι πεισμένος και αισιόδοξος.

        Επίσης, “ενδοκρατικός πόλεμος” υπάρχει μόνο για αυτούς που πιστεύουν ότι το κράτος είναι ένας μηχανισμός παντελώς αυτονομημένος από τους κοινωνικούς και ταξικούς ανταγωνισμούς. Για μας που πιστεύουμε ότι στο κράτος προβάλλονται αυτοί ακριβώς οι ανταγωνισμοί, αναγνωρίζουμε στους εαυτούς μας τη δυνατότητα να παρέμβουμε (παρά να περιμένουμε να διευθετηθούν “εσωτερικά” ως… παρατηρητές) και επιπλέον έχουμε την δυνατότητα να διερευνούμε τον τρόπο του πολιτικού τους διεμβολισμού και της ρηγμάτωσης των σχεδίων που ετοιμάζονται σε βάρος μας.

        Σταμάτα εδώ, ξεκίνα για αλλού, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Δεν σε κρατάει κανείς.

Leave a Reply to καταληψίας Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *