Λίγο μετά την απόπειρα ανακατάληψης της Villa Amalias, στις 9 Γενάρη, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Η προσπάθεια ανακατάληψης της Βίλας Αμαλία από ομάδα αντιεξουσιαστών αξιοποιείται από την κυβέρνηση στο πλαίσιο μιας επιχείρησης αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από το κορυφαίο σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ αλλά και της σκληρής εφαρμοζόμενης μνημονιακής πολιτικής». Σε τηλεοπτική εκπομπή της ΕΤ-3, μόλις προχτές, ο Χαλβατζής του ΚΚΕ πήγε την κατάσταση ακόμη πιο πέρα: «θεωρούμε και την υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ ως κίνηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα τελευταία νομοθετήματα για τα εργασιακά».
Είναι κάτι παραπάνω από πασιφανές ότι η προσπάθεια της καθεστωτικής αριστεράς να αντιμετωπίσει τις εκκενώσεις των καταλήψεων ως «κινήσεις αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης» -πέρα από την κλασσική τακτική ανάδειξης της δικής της ατζέντας- στόχο έχει την πολιτική απαξίωση των καταλήψεων και κατά προέκταση των ακηδεμόνευτων απελευθερωτικών εγχειρημάτων και του α/α χώρου. «Η βίλα Αμαλία, που επί είκοσι δύο χρόνια δεν ενοχλούσε, τώρα αναδεικνύεται στο υπ’ αριθμό ένα ζήτημα, γελοία πράγματα» γράφει η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ενώ το ΚΚΕ νουθετεί με περίσσεια θεσμολαγνεία: «Η θέση του ΚΚΕ ήταν και είναι ότι τα διάφορα δημόσια κτίρια και χώροι που βρίσκονται ειδικά στα κέντρα μεγάλων πόλεων και είναι αναξιοποίητοι πρέπει να αξιοποιηθούν με ευθύνη των Δήμων για την αντιμετώπιση των καυτών και οξυμένων λαϊκών προβλημάτων στη στέγαση, την ιατρική φροντίδα και περίθαλψη των κατοίκων, τη δημιουργία παιδικών σταθμών, κέντρων απεξάρτησης κ.ά. Τέτοιες διεκδικήσεις πρέπει να έχουν οι κινητοποιήσεις στις γειτονιές και το εργατικό λαϊκό κίνημα».
Η απαξίωση της υπόθεσης της εκκένωσης των καταλήψεων από την καθεστωτική αριστερά μοιάζει «κάπως» με υπερασπιστική γραμμή (με τον τρόπο που μόνο η ψηφοθηρική ρητορική μπορεί να διατυπώσει) αλλά δεν είναι. Κι όχι μόνο δεν πρόκειται για υπερασπιστική γραμμή αλλά συνιστά ένδειξη μιας βαθιάς παραδοσιακής εχθρικότητας της καθεστωτικής (και της συντριπτικής πλειονότητας της μη καθεστωτικής) αριστεράς απέναντι σε ό,τι πολιτικό δεν μπαίνει κάτω από τα κομματικά πανό. Η ανυπότακτη στάση ποτέ δεν υπάρχει ως τέτοια αλλά πάντα για-κάτι-άλλο-που-άλλοι-επιλέγουν-γι’-αυτήν. Της αναλογεί μία πολύ στενή γκάμα κυριαρχικών ερμηνειών από την απαξίωση έως την μη αναγνώριση της οποιαδήποτε αυταξίας… Στη βάση αυτής της λογικής, μια στάση χωρίς περιεχόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί από το περιεχόμενο που προσδίδουν κάθε φορά οι κυριαρχικές δυνάμεις στα εναντιωματικά τους υποκείμενα: «αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί», «γνωστοί-άγνωστοι», προβοκάτορες», «πράκτορες της ασφάλειας», «μπαχαλάκηδες», «βάνδαλοι» κ.ο.κ.
Αν όμως ξεφύγουμε από την στημένη ατζέντα του κεντρικού πολιτικού σκηνικού και τις κακοπαιγμένες τηλεμαχίες τότε μπορούμε να αναγνωρίσουμε με σαφήνεια την αναγκαιότητα της κυριαρχίας να τελειώνει με τις «εστίες ανομίας». Αν διαβάσουμε το σχέδιο εκκενώσεων με εξεγερσιακή ματιά τότε θα δούμε ξεκάθαρα πόσο επικίνδυνη είναι για την κυριαρχία η ύπαρξη αυτών των «εστιών ανομίας» ως υλικοποιημένα προτάγματα για το ξεπέρασμα όχι μόνο της κρίσης αλλά όλου του Corpus της πολιτικής συγκρότησης της κοινωνίας. Εν μέσω κρίσης υπάρχουν εδάφη όπου στήνονται πολιτικά και κοινωνικά πειράματα (στη συντριπτική τους πλειονότητα ξεκάθαρα αντιθεσμικά) τα οποία επεξεργάζονται μια άλλη εκδοχή του Υπάρχοντος, εδώ και τώρα, χωρίς διαμεσολαβήσεις και αναθέσεις. Έτσι, οι «εστίες ανομίας» είναι επικίνδυνες:
-αφενός μεν για την ακροδεξιά διακυβέρνηση στο βαθμό που στήνουν αντιδομές από τα κάτω και είναι έτοιμες να πολεμήσουν με νύχια και με δόντια ως εξεγερσιακές εστίες τον εδώ-και-τώρα πολιτισμό τους με αποτέλεσμα να αποτελούν «χαίνουσες πληγές» πολιτικής αποσταθεροποίησης του δυναστικού καθεστώτος
-αφετέρου δε για την αριστερή διαχείριση του συστήματος γιατί στεγάζουν συλλογικά σχήματα που παράγουν αποφάσεις και γεγονότα ως εστίες αμφισβήτησης και άρνησης των δομών πολιτικής και κοινωνικής διαμεσολάβησης και ανάθεσης -άρα και οριστικής και τελεσίδικης κατάργησής τους.
Αποπροσανατολισμός γι’ αυτούς είναι ό,τι διαφεύγει από την πολιτική τους ατζέντα
Αποπροσανατολισμός για μας είναι ό,τι εκπίπτει της εξεγερσιακής ευαισθησίας
Leave a Reply