“Απαντώντας” στον Χ. Μπροχ…

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ: 08/08/2012
Free Project

Την ύπαρξη μιας μοναξιάς και μιας ελευθερίας εκεί έξω την διαισθανόταν αυτός σαν ένα επερχόμενο όραμα: ήταν σα να γνώριζε τη βαθιά συντροφικότητα στην οποία έπρεπε να μετατραπεί τελικά η βαθιά μοναξιά, αλλά δεν προχωρούσε πέρα από μια αμβληχρή εικόνα: αν έβγαινε εκεί έξω θα μπορούσε ίσως να εξαναγκάσει τους άλλους να σταθούν δίπλα του αδελφικοί και εγκάρδιοι, να τους αναγκάσει με την απειλή του θανάτου ή της βίας ή έστω και με ένα χαστούκι να τον αποδεχτούν και να ακούσουν τη δική του ανώτερη αλήθεια, που ωστόσο δεν ήταν σε θέση να την εκφράσει. Γιατί έστω κι αν δεν διέφερε σχεδόν καθόλου από τους άλλους τόσο στη συμπεριφορά όσο και στον τρόπο ζωής του, έστω κι αν το όχημα της ζωής του κυλούσε πάνω σε προκαθορισμένες από τα νιάτα του τροχιές τις οποίες δεν σκεπτόταν καν ότι θα μπορούσε να τις εγκαταλείψει, έστω λοιπόν κι αν η ζωή του ήταν μια σαρκική και μάλιστα συμπαγής ζωή που προχωρούσε προς το θάνατο, από μια ορισμένη άποψη έμοιαζε ανώτερη και πιο ενάερη καθώς όσο περνούσαν οι μέρες ένιωθε πιο αποκομμένος και μονάχος, χωρίς όμως να υποφέρει γι’ αυτό: εξόριστος από τον κόσμο όμως μέσα σ’ αυτόν, έβλεπε τους ανθρώπους να απομακρύνονται σε όλο και πιο μακρινές και ποθητές αποστάσεις, όμως δεν έκανε καμία απόπειρα να διασχίσει αυτές τις αποστάσεις και έτσι δεν διέφερε στο ελάχιστο από τους υπόλοιπους…

(Χέρμαν Μπροχ, Oι Yπνοβάτες, 1918)

Κι όμως, η ύπαρξη μιας μοναξιάς και μιας ελευθερίας εκεί έξω δεν είναι επερχόμενο όραμα αλλά μια πραγματικότητα που επελαύνει χωρίς να αφήνει περιθώρια παρανοήσεων. Η βαθιά του μοναξιά πρέπει να μετατραπεί σε βαθιά συντροφικότητα με κάθε τρόπο. Αρκεί να αφήσει στην άκρη τα μυθεύματα της Ανώτερης Αλήθειας που κουβαλά μέσα του και μάλιστα, μιας αλήθειας που δεν είναι καν σε θέση να την εκφράσει. Είναι γνωστό ότι αυτό που δεν μπορούμε να εκφράσουμε μας διαφεύγει. Και πόσο εγωιστικό μπορεί να είναι όταν σκέφτεται να εξαναγκάσει τους άλλους να του σταθούν δίπλα του αδελφικοί και εγκάρδιοι, να τους απειλήσει ή να τους χτυπήσει για να τον αποδεχτούν επικαλούμενος κάτι που του διαφεύγει; Παραδίνεται λοιπόν σε αυτό που του διαφεύγει. Αρκείται στο να κουβαλάει τη διαίσθηση μιας ανείπωτης ανώτερης αλήθειας, αφήνεται να μην διαφέρει καθόλου από αυτούς που θέλει να εξαναγκάσει, να απειλήσει, να χτυπήσει, αφήνει τη ζωή του να κυλάει πάνω σε προκαθορισμένες τροχιές. Κινείται προς τον θάνατο αγκαλιασμένος με την σαρκική και συμπαγή του ζωή, προσπαθώντας να διαισθάνεται την ανώτερη αλήθεια μέσα του για να τρέφεται με κάτι από την ανωτερότητά της, κάτι από την ενάερη εξιδανίκευσή της, αποκομμένος και μονάχος χωρίς να υποφέρει γι’ αυτό: νόμιζε ότι ήταν εξόριστος από τον κόσμο ενώ ήταν η βαθιά ουσία αυτού του κόσμου. Ενός κόσμου που δίνει μεγάλη σημασία στους κατά μόνας εαυτούς, τους φουσκώνει με ανώτερες αλήθειες, τους ζει και τους πεθαίνει μέσα στη βαθιά μοναξιά, χωρίς να υποφέρουν γι’ αυτό: η ανώτερη αλήθεια είναι απλά ένα κοινότυπο ψέμα, ίδιο μέσα σε κάθε ανθρωπάκο, γι’ αυτό κανείς δεν διαφέρει από τους άλλους. Κι αυτό που τους διασώζει από τον πόνο, αυτό που τους κάνει να μην υποφέρουν είναι ότι δεν συνομολογούν την ιδιόκτητη ανώτερη αλήθεια τους γιατί τότε θα φανεί η δημόσια κοινοτυπία του ψέματος. Κι αυτή είναι η πιο βαθιά υποταγή.

 

** Τα παραπάνω κείμενα (τόσο το απόσπασμα από τους Υπνοβάτες του Χ. Μπροχ όσο και η “απάντησή” μας) αποτέλεσαν μέρος του υλικού του οπτικοακουστικού δρώμενου “Λ+Σ+**” που παρουσιάστηκε στα τελευταία γενέθλια της κατάληψης από την ομάδα Δυναμό Σινιάλου…

Σχόλια Ανάρτησης

  • ο χυδαίος υλισμός και άκρατο ντεντερμινισμός θα σας φάει,δυγκεκριμένα εσας, οτι δικαιολογία και να μου πλασάρετε μετά. αντίο

  • τόσο από το “ρομαντισμό” της εξατομίκευσης και τον ντετερμινισμό της
    “νεκρικής ακαμψίας εν ζωή” που περιγράφει ο Μπροχ όσο και από τους δικούς σου αυθαίρετους χαρακτηρισμούς… απέχουμε. Δεν υπάρχει τίποτα να δικαιολογήσουμε σε κανέναν. Είμαστε ευπρόσωποι και εκτεθείμενοι. Εσύ;

  • εγω γιατι νομιζω οτι ομολογουν την ανωτερη αληθεια τους στον ιδιοκτητη αλλα κανεις απλα δεν τους παιρνει στα σοβαρα; στην κοινωνια του θεαματος μπορεις δεν μπορεις να μπεις τα παντα αρκει να ειναι και λιγουλακι φαντεζι;

Leave a Reply to καποδιστρίου και θεσσαλονίκης Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *