Οι αγώνες του παρελθόντος συνεχίζονται.
Χθες το βράδυ κρεμάσαμε πανό που κάποτε είχαν κρεμαστεί στο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ζιζάνια, σε άλλες κατειλημμένες καταλήψεις της γειτονιάς, στην ΑΣΟΕΕ και στην Πλατεία Βικτωρίας. Η δράση αυτή είναι μέρος της υπενθύμισης ότι η Βικτωρία υπήρξε για καιρό κέντρο αγώνα και συνεχίζει να είναι μέρος του αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τον εξευγενισμό που πρόσφατα στοχοποίησε τον Ευαγγελισμό, το Πάρκο Δρακοπούλου, τον Λόφο Στρέφη, τη γειτονιά των Εξαρχείων, το Άνω Κάτω, τα Καλιαρντά, το Στέκι Πολυτεχνείου, τα Προσφυγικά, το Βοτανικό και τη ΒΙΟΜΕ.
Αυτά τα πανό είναι μερικοί από τους αγώνες που ήταν πιο κοντά στα Ζιζανία τα τελευταία χρόνια: αγώνες ενάντια στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης, τους ρατσιστικούς ελέγχους ταυτότητας στον δρόμο και την πλατεία, τις εξώσεις από σπίτια και καταλήψεις, τη βία της πατριαρχίας από το Ιράν μέχρι την Ελλάδα. Η τοποθέτηση αυτών των πανό αναδεικνύει μια συλλογική μνήμη, αλλά είναι επίσης αγώνες που συνεχίζονται και είναι αλληλένδετοι. Κάθε πολιτική μάχη έχει συνέπειες στην επόμενη, κάθε πράξη αντίστασης μας εκπαιδεύει και μας εμπνέει.
Ο αγώνας κατά του εγκλεισμού είναι ένας αγώνας που ενσωματώνεται σε κάθε αγώνα, είτε πρόκειται για τα κελιά των φυλακών, είτε για την κεντρική θέση των κέντρων κράτησης στην πολιτική ασύλου, είτε για τις συνεχείς περιπολίες και τη ρατσιστική στοχοποίηση στους δρόμους από τους αστυνομικούς. Θυμόμαστε τους απεργούς πείνας στο κέντρο κράτησης του Παρανεστίου τον Μάρτιο, τους εκατοντάδες άλλους που έχουν διαμαρτυρηθεί στις φυλακές ασύλου, τον Μιχαηλίδη και τους 150 κρατούμενους που πρόσφατα ξεκίνησαν επίσης απεργία πείνας– συνεχίζοντας την ιστορική πολιτική πράξη της χρήσης του σώματός τους για να αντιμετωπίσουν τις μεθόδους καταπίεσης του κράτους. Τα σώματά μας είναι αυτό στο οποίο στοχεύει το κράτος, ο καπιταλισμός και η πατριαρχία, είτε μέσω της σωματικής βίας των ξυλοδαρμών, είτε μέσω της έμφυλης καταπίεσης και της παρενόχλησης, είτε μέσω τειχών και συνόρων, είτε μέσω του απόλυτου φόβου, του ελέγχου και της χειραγώγησης.
Ο αγώνας για τη διάλυση της πατριαρχίας είναι κεντρικός για κάθε πραγματικό αγώνα για απελευθέρωση. Ενώ η Δύση παριστάνει τον ηθικά ανώτερο από το ισλαμικό κράτος του Ιράν , του οποίου η λεγόμενη αστυνομία ηθικής χτύπησε πρόσφατα έναν 16χρονο μέχρι να πέσει σε κώμα, η Ελλάδα δολοφονεί εφήβους στα αυτοκίνητά τους, θυληκότητες στα σπίτια τους, κουήρ άτομα στους δρόμους και μεταναστά στα σύνορα. Η διαστρεβλωμένη εικόνα της Ευρώπης για τον εαυτό της αποκαλύπτεται διαρκώς από την προσήλωσή της στο απαρτχάιντ του Ισραήλ, από τον εναγκαλισμό της ακροδεξιάς και των φασιστών στην κυβέρνηση και από τη στοχοποίηση όσων αγωνίζονται ενάντια στη βία του πατριαρχικού, καπιταλιστικού κράτους. Μέσα από απελευθερωμένους χώρους που στοχεύουν στην απαλλαγή από αυτή τη βία, συμβάλλουμε τόσο σε κάθε αγώνα όσο και σε ένα ευερύτερο κίνημα αντίστασης, επειδή οι διαφορετικές καταπιέσεις συνδέονται και ο κάθε αγώνας είναι διαθεματικός. Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται και εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτα.
Κρεμάσαμε αυτά τα πανό στις εκκενωμένες καταλήψεις της γειτονιάς, στην ΑΣΟΕΕ και στην πλατεία Βικτωρίας, οι οποίες έχουν όλες στοχοποιηθεί με άμεσες και έμμεσες επιθέσεις από το κράτος, ως μέρος ενός οργανωμένου μακροπρόθεσμου σχεδίου για την καταστροφή των κέντρων αγώνα, την προώθηση της ιδιωτικοποίησης και την επέκταση των κρατικών μηχανισμών ελέγχου.
Οι καταλήψεις Βανκούβερ, Σκαραμαγκά και Βίλα Αμαλίας ήταν χώροι στο κέντρο της πόλης που οργανώθηκαν με οριζόντιες δομές από άτομα για να καλύψουν τις ανάγκες τους και να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος, τον φασισμό, τον ρατσισμό και την εμπορευματοποίηση. Το Αυτοοργανωμένο Στέκι της ΑΣΟΕΕ συμμετέχει σε αγώνες που σχετίζονται τόσο με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου πανεπιστημίου αλλά και με πιο γενικά, όπως είναι οι αγώνες ενάντια στις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, ενάντια στη ρατσιστική πολιτική του πρύτανη και ο αγώνας για ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστημιακά εστιατόρια. Επιπλέον, η AΣOEE είναι ο χώρος στον οποίο πραγματοποιούνται πολιτικές συνελεύσεις και εκδηλώσεις από διαφορετικές ομάδες του αναρχικού κινήματος. Από την άλλη πλευρά, η πλατεία Βικτωρίας είναι ένας δημόσιος χώρος όπου τα μεταναστά παρενοχλούνται καθημερινά από τους μπάτσους και όπου οι επιχειρήσεις σκούπα είναι ένα τακτικό φαινόμενο. Δύο φορές τα τελευταία χρόνια η πλατεία έχει καταληφθεί από άτομα που βρίσκονται στον δρόμο, χρησιμοποιώντας την ως προσωρινό καταφύγιο και ως άρνηση να κρυφτούν από την κοινωνία. Και τις δύο φορές οι μπάτσοι χρησιμοποίησαν τη βία για να διώξουν τα άτομα και για να προστατεύσουν τα συμφέροντα του εξευγενισμού των γύρω καταστημάτων και επιχειρήσεων. Τέλος, το 2ο σχολείο ήταν μία από τις καταλήψεις στέγης την περίοδο 2015-19. Οι στεγαστικές καταλήψεις αποτέλεσαν τότε το θεμελιώδες μπλοκ του κινήματος αλληλεγγύης στους μετανάστες, δημιουργώντας χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να οργανώσουν τη στέγαση, τη σίτιση και συνολικά τη διαβίωσή τους με συλλογικό και οριζόντιο τρόπο ενάντια στα σύνορα και ενάντια στη βία και την επιτήρηση του κράτους.
Οι εκκενώσεις απαντώνται με τη συνέχιση των αγώνων, με ανακαταλήψεις, με νέες καταλήψεις, με την περαιτέρω εξάπλωση στην πόλη και την απόκτηση περισσότερου εδάφους. Δεν περιοριζόμαστε σε ένα κτίριο ή σε μια κατάληψη, ούτε σε έναν αγώνα του παρελθόντος ή σε μια μάχη, μεγαλώνουμε μέσα από δίκτυα και γειτονιές, μέσα από μάχες ενάντια στην καταπίεση τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, καταλαμβάνοντας χώρο σε κάθε γωνιά.
Καλούμε στην πορεία στις 21 Οκτωβρίου στις 12:00 στα Άνω Πατήσια, ενάντια στις εξώσεις των καταλήψεων, την επίθεση στους δημόσιους χώρους και τον ταξικό πόλεμο του εξευγενισμού.
10, 100, 1000 καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης.
Ενάντια σε κάθε καταπίεση, μέχρι την ολική απελευθέρωση.
Όπως τα ζιζάνια στο τσιμέντο, καταλήψεις σε κάθε γωνία.
ENG
The struggles of the past continue.
Last night we hung banners that had once hung on Zizania squatted social centre, on other evicted squats in the neighbourhood, on ASOEE and in Plateia Viktoria. This action is part of remebering that Viktoria has long been a center of struggle, and continues to be part of the fight against privatisation and gentrification that has recently targeted Evangelismos, Parko Drakopoulou, Lofos Strefi, the neighbourhood of exarchiea, ano kato, kaliarda, Steki politechnio, Prosfyika, Botanikos and Biome.
These banners are from some of the struggles that were closest to us in Zizania over the last years: struggles against prisons and detention centres, racist ID checks on the street and plateias, evictions from homes and squats, and the violence of patriarchy from iran to greece. Hanging these banners highlights a collective memory, but they are also struggles that continue and are interconnected. Every political battle has consequences on the next one, every act of resistance educates and inspires us.
The fight against incarceration is a fight embedded in every struggle, whether it is the prison cells, the centrality of detention centres in asylum policy, or the constant patrolling and racist targeting on the streets by cops. We remember the hunger strikers in paranesti detention centre in March, the hundreds of others who have protested in asylum prisons, Michalidis and the 150 prisoners who recently also went on hunger strike– continuing the historical political act of using their bodies to confront the state’s carceral methods of oppression. Our bodies are what the state, capitalism, and patriarchy targets, whether through the physical violence of beatings, through gender oppression and harassment, through walls and borders or sheer fear, control and manipulation.
The struggle to dismantle patriarchy is central to any true fight for liberation. While the west plays the moral superior to iran’s islamic state , whose so-called morality police recently beat a 16 year old into a coma, greece murders teenagers in their cars, feminities in their homes, queer people on the streets, and migrants at the borders. Europe’s warped image of itself is constantly exposed by its commitment to apartheid in israel, embracing the far-right and fascists in government and targetting those who fight against the violence of the patriarchal, capitalist state. Through liberating spaces that aim to be free of this violence, we contribute to every struggle and to a movement, because every oppression is connected and every struggle is intersectional. These struggles are ongoing, and we continue unabated.
We hung these banners on evicted squats of the neighbourhood, ASOEE and Viktoria square which have all been targetted with direct and indirect attacks from the state as part of an organized long-term plan to destroy centers of struggle, promote privatization, and expand state mechanisms of control.
Vancouver, Skaramagkas and Villa Amalias squats were spaces in the city center organized horizontally by people in order to cover their needs and fight against the state, fascism, racism and commercialization. The Self-Organized Steki of ASOEE participates in struggles related both to the unique characteristics of that uni but also to the more general ones, such as the struggles against reforms in education, against the racist politics of the dean and the struggle for free access to university restaurants. In addition, ASOEE is the place in which political assemblies and events are held by all parts of the anarchist movement. Viktoria square on the other hand is a public space where migrants are harassed daily by cops and where sweep operations are a regular occurance. Twice in recent years the square has been squatted by people on the move, using it as temporary shelter and as a refusal to be hidden from society. Both time the cops used violence to evict people, and to protect the gentrifying interests of the nearby shops and businesses. Finally, 2nd school was one of the housing squats in the period from 2015-19. Housing squats were the foundational block of the solidarity movement with migrants back then, creating places where people could organize their housing, food and overall livelihood in a collective and horizontal manner against borders and against the violence and surveillance of the state.
Evictions are answered by the continuation of struggles, by re-occupations, by new occupations, by spreading further in the city and taking more ground. We are not limited to one building or one squat, nor to one past struggle or one fight, we are growing through networks and neighbourhoods through battles against oppression both local and international and by taking space on every corner.
We call for the demonstration on 21st October at 12:00 in Ano Patissia, against the evictions of the squats, the attack on public spaces and the class war of gentrification.
10, 100 ,1000 Squats against a world of organised decay.
Against all oppression, until total liberation.
Like weeds in the concrete, squats on every corner.
Leave a Reply