[Ζιζάνια] Ανακατάληψη!

Zizania will never die ! ✊💥

[Scroll down for EN]

ΕΚΤΑΚΤΟ – ΕΠΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΖΙΖΑΝΙΩΝ

Τα Ζιζάνια έχουν ανακαταληφθεί ξανά. Μετά από 5 μήνες τσιμέντου, διεκδικούμε έναν ανοιχτό χώρο για τη γειτονιά, ένα σπίτι για να στεγάσει κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, αγώνες και αλληλοϋποστήριξη. Διεκδικούμε την ιστορία της αντίστασης που γράφεται μέσα σε αυτούς τους τοίχους τα τελευταία 30 χρόνια. Διεκδικούμε και αγωνιζόμαστε, γιατί το άνοιγμα ενός κτηρίου σημαίνει πολλά περισσότερα από το να κόβεις μια κλειδαριά (ή να σπας λίγο τσιμέντο),σημαίνει το προχώρημα προς έναν απελευθερωμένο κόσμο, προς την αναρχία. Βάζουμε τη ζωή στο επίκεντρο του αγώνα μας, αρνούμαστε να στριμωχτούμε και να διαγραφούμε από τα κέντρα των πόλεων ή από τις γειτονιές μας. Απέναντι στο μονοπώλιο της βίας που χρησιμοποιεί το κράτος στην προσπάθειά του να αποκρύψει τη δυνατότητα ενός άλλου κόσμου και να εξορίσει κάθε έκφραση αντίστασης από την καθημερινή επιβίωση, απορρίπτουμε το κρατικό αφήγημα του νόμου και της τάξης ως προϋπόθεσεις για την κοινωνική ειρήνη και την ψευδαίσθηση ότι τα πάντα πρέπει να καθορίζονται από τα όρια που επιβάλλει ο καπιταλισμός, ότι η ζωή μπορεί να υπάρξει μόνο με όρους κέρδους, παραγωγικότητας, καταναλωτισμού και υποταγής. Δεσμευόμαστε στον αγώνα για έναν κόσμο απαλλαγμένο από τον καπιταλισμό, τον ρατσισμό και τα σύνορα, την πατριαρχία, την queerοφοβία και το κράτος. Δεσμευόμαστε να διεκδικήσουμε τους άδειους χώρους και να επαναφέρουμε τη ζωή σε αυτούς, μέσα από την αλληλοϋποστήριξη, χτίζοντας κοινότητες και δίκτυα αντίστασης ενάντια σε όλα όσα σπρώχνουν εμάς και πολλά/ες/ους άλλα/ες/ους στην περιφέρεια. Κάθε φορά θα επιστρέφουμε.

Αποφασίσαμε να πάρουμε πίσω αυτό το κτήριο στη γειτονιά της Βικτώριας. Μια γειτονιά που βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν επιταχυνόμενο εξευγενισμό, όπου τα Airbnbs και τα ξενοδοχεία αντικαθιστούν σιγά σιγά τις πολλές και διαφορετικές κοινότητες της περιοχής. Μια γειτονιά όπου οι καταπιέσεις επικαλύπτονται και αλληλοσυνδέονται. Ο ρατσισμός από τους κρατικούς θεσμούς και η καθημερινή παρενόχληση από την αστυνομία, πέρα από τις συχνές επιχειρήσεις σκούπα, δημιουργούν ένα περιβάλλον περιθωριοποίησης. Μια γειτονιά εργατών, μεταναστών/μεταναστριών,αυτών που συχνά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από τα αφεντικά τους, που αμείβονται ακόμα πιο χαμηλά από τον γελοίο κατώτατο μισθό της Ελλάδας και στη συνέχεια αναγκάζονται να πληρώνουν δυσβάσταχτα ενοίκια και υπέρογκα ποσά σε λογαριασμούς ενέργειας. Και ακόμα και αν ακολουθήσουμε αυτόν τον επιβεβλημένο δρόμο της υποταγής, είμαστε ευάλωτα σε έξωση γιατί ο ιδιοκτήτης προτιμά να βγάλει ακόμα περισσότερα κέρδη νοικιάζοντας σπίτια στο airbnb σε τουρίστες που αδιαφορούν για την πολύπλοκη πραγματικότητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Η μόνη αντίσταση σε αυτή τη βία είναι ο κοινός μας αγώνας παρά τις διαφορές μας. Στη γειτονιά μας η αλληλοϋποστήριξη συμβαίνει καθημερινά, από το μοίρασμα του φαγητού και την υποστήριξη των γειτόνων με τις δουλειές του σπιτιού ή τη φροντίδα των παιδιών μέχρι τη βασική πράξη της κατανόησης του αγώνα του άλλου αποτρέποντας το να καλεστούν οι μπάτσοι. Τα Ζιζάνια είναι ένα άλλο παράδειγμα αλληλεγγύης στη γειτονιά μας, όπου πιστεύουμε ότι μέσα από τη σύνδεση που δημιουργείται σε έναν απελευθερωμένο κοινωνικό χώρο, μπορούμε να απελευθερωθούμε και να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας να υπάρχουμε. Στα Ζιζάνια, λειτουργούσαν διάφορες δομές μέσω των οποίων προσπαθούσαμε να χτίσουμε τις συνδέσεις μας, σε μια προσπάθεια να αλλάξουμε την ατομικιστική νοοτροπία με μια συλλογική προσέγγιση: τα διάφορα μαθήματα γλωσσών και η δομή υποστήριξης για μαθητά σχολείων στη βάση της μη ιεραρχικής εκπαίδευσης, η δομή του χαριστικού παζαριού, η βιβλιοθήκη στην οποία πολιτικά κείμενα ήταν προσβάσιμα σε όλα και η τακτική βίγκαν κοινωνική κουζίνα στην οποία μαγειρεύαμε και τρώγαμε μαζί χρησιμοποιώντας δωρεάν τρόφιμα από τη λαϊκή και προσφορές αλληλέγγυου κόσμου.

Κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων χρόνων επισκευάσαμε ακόμη το κτήριο, το οποίο είχε εγκαταλειφθεί από τους νόμιμους ιδιοκτήτες του,(την ανώνυμη εταιρεία διαχείρισης και κατασκευής δημοσίων κτηρίων:) «Κτιριακές Υποδομές», οι οποίοι, αφού διέταξαν την εκκένωσή μας, έδειξαν την πραγματική τους πρόθεση σφραγίζοντας το και αφήνοντας το να σαπίσει. Σε αντίθεση με αυτούς, εμείς νοιαζόμαστε για τη διατήρηση της κινηματικής ιστορίας του κτηρίου. Προσθέτοντας στις ανακαινίσεις των προηγούμενων πολιτικών ομάδων, επισκευάσαμε την εξωτερική γωνία που κατέρρεε και προκαλούσε ζημιές, περάσαμε μέρες ξύνοντας και βάφοντας την οροφή για να αποφύγουμε τις διαρροές και φτιάξαμε το σύστημα αποχέτευσης.

Επιπλέον, το κτήριο απέκτησε ζωή μέσα από τις πολιτικές ομάδες και συνελεύσεις που διαμόρφωσαν την κοινότητα της κατάληψης. Μια σειρά από συζητήσεις, εκδηλώσεις, προβολές ταινιών και συνελεύσεις άνοιξαν χώρο για διάλογο, διεύρυναν και συνέδεσαν τους πολιτικούς αγώνες και ενίσχυσαν τις συντροφικές μας σχέσεις.

Πιστεύουμε ότι οι δομές αλληλοβοήθειας, οι πρακτικές συντήρησης του κτηρίου και η δημιουργία πολιτικών κοινοτήτων είναι τα πρακτικά και πολύ πραγματικά βήματα για την αντιμετώπιση της δυστοπικής κανονικότητας της σύγχρονης ζωής μέσω της οικοδόμησης άλλων τρόπων και της ανάδειξης των δυνατοτήτων που ανοίγονται από τη συλλογική αλλαγή και τη συνδημιουργία. Είναι η υπόσχεση να εντείνουμε και να συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε την κοινότητά μας και τη σύνδεσή μας με τη γειτονιά.

Αυτές τις συνδέσεις και τις συντροφικές σχέσεις δεν μπορούν να μας τις πάρουν. Αυτό το ξέρουμε καλά αφού ακόμα και μετά την εκκένωση του κτηρίου, συνεχίσαμε να συμμετέχουμε στους αγώνες, διεκδικώντας τους δρόμους της γειτονιάς μας, κάνοντας κοινωνικές κουζίνες και προβολές ταινιών στην πλατεία, διαδηλώνοντας ενάντια στην επίθεση στους δημόσιους και ελεύθερους χώρους, σε αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη και πιο πρόσφατα με την οργισμένη πορεία για τη δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν στο ΑΤ του Άγιου Παντελεήμονα τον Σεπτέμβριο. Ο βασανισμός και τελικά η δολοφονία του Μοχάμεντ πριν από 2 μήνες δεν είναι καν το τελευταίο γνωστό παράδειγμα βίας σε αυτό το διαβόητο αστυνομικό τμήμα που συνδέεται στενά με τα πογκρόμ της χρυσής αυγής πριν από 10 χρόνια. Η προσπάθεια συγκάλυψης από τους αστυνομικούς, οι οποίοι αρνήθηκαν να ενημερώσουν την οικογένεια παρά την επιμονή του αδελφού του, αποκαλύφθηκε περαιτέρω όταν ο Mia Harizul βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί του στο ΑΤ της Ομόνοιας μόλις 10 ημέρες αργότερα. Αυτοί είναι οι μπάτσοι της γειτονιάς μας. Είναι αυτοί που στέκονταν επί μήνες έξω από το κτήριο προστατεύοντας ένα άδειο κουτί. Είναι αυτοί που παρενοχλούν καθημερινά τους γείτονές μας και είναι υπεύθυνοι για τον εγκλεισμό ανθρώπων στις φυλακές για μήνες μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χαρτιά. Μέσα από την … σηματοδοτούμε τη μνήμη του Mohamed Kamran και του Mia Harizul, όλων όσων άλλων δεν έχουμε μάθει τα ονόματά τους και κάθε κρατούμενου στα κέντρα κράτησης και στα ρατσιστικά κολαστήρια των αστυνομικών τμημάτων.

Σε αυτή την απόφαση να ξανακαταλάβουμε το σπίτι μας δεν μπορούμε επίσης να ξεχάσουμε τις δυναμικές απαντήσεις που έδωσαν οι καταλήψεις τα τελευταία χρόνια. Στο Κουκάκι, στη Ντουγρού στη Λάρισα, στη Libertartia στη Θεσσαλονίκη, στον Ευαγγελισμό στο Ηράκλειο Κρήτης, στα Προσφυγικά,στο Ὰνω Κάτω, στο Στέκι Πολυτεχνείου και σε πολλούς άλλους χώρους, απαντήσεις που εκτός από αποτρεπτικές για τη συνέχεια εκκενώσεων ήταν δράσεις/πράξεις που μας έδωσαν κουράγιο να συνεχίσουμε. Ειδικά σε σχέση με την Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου, τον προηγούμενο μήνα, παρακολουθήσαμε να εξελίσσεται μια εκδικητική απόφαση/ καταδίκη για τα συντρόφια της ανακατάληψης της Ματρόζου 45, με τα ίδια να αντιμετωπίζουν μια ποινή φυλάκισης 77 μηνών σε πρωτόδικο βαθμό.

Η σημερινή ανακατάληψη των Ζιζανίων είναι εν μέρει αφιερωμένη και σε αυτά συντρὸφια. Είναι αφιερωμένη σε κάθε συντρόφι που τολμά να ονειρεύεται έναν κόσμο ενάντια στο υπάρχον. Ο νέος ποινικός κώδικας στοχοποιεί ανθρώπους με ρατσιστικά και ταξικά κριτήρια, αλλά, πέρα από τις υλικές επιπτώσεις που έχει για τα φτωχά άτομα, έχει επίσης σκοπό να τρομοκρατήσει και να αναστείλει τις αντιδράσεις μας και να προκαλέσει τον φόβο μέσα μας. Ως εκ τούτου, η ανα.. του κτηρίου είναι επίσης μια ξεκάθαρη δήλωση κατά των εκδικητικών και προκατειλημμένων δικαστηρίων του κράτους, μια πράξη διάσπασης του φόβου που προσπαθούν να επιβάλουν.

Τοποθετούμε το κέντρο του αγώνα μας στη γειτονιά μας και σε σχέση με τους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε καθημερινά, ωστόσο αναγνωρίζουμε ότι κάθε είδους καταπίεσης που αντιμαχόμαστε/πολεμάμε, λειτουργεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη, και ως εκ τούτου, στρέφουμε το βλέμμα μας σε όλους τους αγώνες που διεξάζονται ανα την Γή, αναγνωρίζοντας την πολυμορφία τους και διεκδικώντας την απελευθέρωση κάθε καταπιεσμένου ατόμου, κοινότητας ή περιοχής σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.

Κάθε όνειρο και οικοδόμηση της απελευθέρωσης σε μια γωνιά της γης είναι ένα απαραίτητο βήμα προς μια πλήρη και συλλογική απελευθέρωση. Τότε είναι ευθύνη μας να αντισταθούμε. Να σταθούμε αλληλέγγυα με όσες/α/ους πολεμούν την καταστροφή και τη σκληρότητα. Να σταθούμε αλληλέγγυες/α/οι με την Παλαιστίνιακή αντίσταση απέναντι στο αποικιοκρατικό apartheid του Ισραήλ,τους ριζοσπαστικούς Κουρδικούς αγώνες για αυτόνομο κοινοτισμό, τον αγώνα στην Τσιάπας και τους Ζαπατίστας, την φεμινιστική επανάσταση στο Ιράν, καθώς και τους φεμινιστικούς και queer αγώνες σε όλο τον πλανήτη.

Τα πεδία μάχης είναι πολλά και τα μέσα του αγώνα ακόμη περισσότερα, όταν το επιλέγουμε. Γι’ αυτό, απ’το δικό μας μετερίζι του αγώνα, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε την απώλεια του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη που αγωνίστηκε χρησιμοποιώντας πολλά από αυτά τα μέσα χάνωντας τη ζωή του για έναν κόσμο απαλλαγμένο από κάθε είδους καταπίεση, έναν κόσμο βασισμένο στο αναρχικό όραμα. Παραμένει στη μνήμη και στις καρδιές μας, μαζί μας σε κάθε αγώνα και μας οπλίζει με ιδέες και κουράγιο για να συνεχίσουμε. Στέλνουμε όλη μας την αλληλεγγύη στις συντρόφισες Μαριάννα και Δήμητρα και στον σύντροφο Δημήτρη που προφυλακίστηκαν στο πλαίσιο της κατασταλτικής επιχείρησης που ποινικοποιεί τις συντροφικές σχέσεις και στον σύντροφό μας Νίκο που μπήκε στη φυλακή λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων και των επικοινωνιακών παιχνιδιών του κράτους. Και σε όσα διώκονται για την υπόθεση.

Όσο κι αν προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν, ο φόβος δεν κουρνιάζει μέσα μας, γίνεται οργή και δημιουργία. Η μόνη απάντηση στην αντίστασή μας από το κράτος είναι η καταπίεση. Αλλά αυτό αποκαλύπτει μόνο τον φόβο τους ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ένας κόσμος στον οποίο δεν μας ελέγχουν αυτοί αλλά εμείς παίρνουμε στα χέρια μας τις ζωές μας. Ένας κόσμος όπου υποστηρίζουμε η μία τον άλλο και δεν μισούμε το ένα την άλλη και στον οποίο στόχος μας δεν είναι το κέρδος και το χρήμα αλλά η πραγματική ζωή. … είναι μέρος αυτού του αγώνα και με την ανακατάληψή τους αντιστεκόμαστε και δείχνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά.

Οι καταλήψεις εκφράζουν την δίψα για ελευθερία. Όσο και να προσπαθούν, δεν μπορούν να εκκενώσουν την επιθυμία μας να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας.Από τα τσιμέντα πάντα φυτρώνουμε ξανά.

Οπότε ας πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Άς ξανασυναντηθούμε στις καταλήψεις, στους δρόμους και στις πλατείες, σε συλλογικές κουζίνες ή σε συγκρούσεις ενάντια στην «κανονικότητά τους». Να συναντηθούμε στα μονοπάτια ενός Δεκέμβρη που δεν τελείωσε ποτέ- για να ανακαλύψουμε ξανά με συντροφικότητα, πάθος και φαντασία ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και αναγκαίος. Και ότι αυτός ο κόσμος είναι στα χέρια μας για να τον δημιουργήσουμε.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ.

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

10,100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΖΙΖΑΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Κοινότητα Κατειλλημένου Κοινωνικού Κέντρου Ζιζάνια

Zizania has been resquatted again. After 5 months of cement, we reclaim an open space for the neighborhood, a house for social and political relations, for struggles and mutual support. We reclaim the history of resistance that has been hosted within these walls over the last 30 years. We reclaim and we fight, because opening a building means much more than cutting a lock (or breaking some cement), it means moving towards a liberated world, towards anarchy. We put life at the center of our struggle, we refuse to be cornered and erased from the city centers or from our neighbourhoods. Against the monopoly of violence that the state uses to try and conceal the possibility of another world, to banish any expression of resistance from daily survival, we reject the state’s narrative of law and order as a condition of social peace and the illusion that everything must be determined by the limits imposed by capitalism, that life can only exist on terms of profit, productivity and subordination. We commit ourselves to the struggle for a world free of capitalism, racism and borders, patriarchy, queerphobia and state. We commit ourselves to claim empty spaces and bring life back to them, through community, mutual support, networks of resistance and against everything that pushes us and many others to the periphery. Every time we will come back. We have decided to take back this building in the neighborhood of Viktoria. A neighborhood which faces an accelerated gentrification, where Airbnbs and hotels are slowly replacing the different communities of the area. A neighborhood where oppressions overlap and intertwine. Racism from state institutions and daily police harassment, in addition to the frequent sweeping operations, create an environment of marginalization. It is a neighbourhood of workers, migrant/immigrant/immigrant women,those who often suffer exploitation by their bosses, who are paid even below greece’s laughable minimum wage and then forced to pay unaffordable rents and overinflated energy bills. And even if we follow this enforced path of submission we are vulnerable to eviction because the landlord prefers to make even more profit by renting houses on airbnb to tourists who disregard the complex reality we have to face. The only resistance to this violence is our common struggle despite our differences. In our neighbourhood mutual support is being enacted everyday, from sharing food and supporting neighbors with chores or childcare to the basic act of understanding one another’s struggle and not calling the cops.… is another example of solidarity in our neighbourhood where we believe that through the connection created in a liberated social space, we can liberate ourselves and claim our freedom to exist.

In Zizania we ran several structures through which we tried to build our connections, in an attempt to change the individualist mindset with a collective approach; several language classes and school support structure of non hierarchical education, the free shop structure, the library in which political literature was accessible for everyone and the regular vegan Social kitchen in which we cooked and ate together using free food from the laiki and donations.

During these past years we also fixed the building, that had been abandoned by its legal owners ‘KΤΥΠ’ who after calling for our eviction showed their real intent by sealing it and leaving it to rot. Contrary to them, we care about maintaining its radical history. Adding to the renovations of previous political groups, we repaired the corner which was collapsing and causing water damage, we spent days scraping and painting the roof to avoid leaks and we fixed the drainage system.

In addition, the building also gained life through political groups and assemblies that formed the community of the squat. A series of discussions, events, film screenings and assemblies opened up place for dialogue, widened and connected political struggles and strengthned our comrade relationships.

We believe that the structures of mutual aid, the practices of maintaining the building and the creation of political communities are the practical and very real steps in confronting the dystopic normality of contemporary life by building an alternative and demonstrating the possibilities of collective change and co-creation. They are a promise to intensify and continue growing our community and connection to the neighborhood.

These connections and comrade relations cannot be taken from us. We know this since even evicted, we continued to engage in the stuggles, reclaiming the streets of our neighbourhood, doing social kitchens and film screenings on the square, demonstrating against the attack on public spaces and free spaces, in solidarity to palestine and most recently we demonstrated our rage for the murder of Mohamed Kamran in Agios Panteleimonas AT in september. The torture and eventual murder of mohammed 2 months ago is not even the latest known example of violence in this infamous police station which was closely connected to the pogroms of golden dawn 10 years ago. The attempted cover-up by the cops, who refused to notify the family despite the persistance of his brother, was exposed further when Mia Harizul was found hanged in his cell in omonia AT only 10 days later. These are the cops of our neighbourhood. They are the ones who stood outside the building for months protecting an empty box. They are the ones who harass our neighbours daily and are responsible for sending people to prisons for months on end solely due to a lack of paperwork. Through this … we mark the memory of Mohamed Kamran and Mia Harizul, others who we have not learnt their names and every prisoner of detention centres or held in the racist hellholes of (athens) police stations. In this decision to resquat our house we cannot also forget the dynamic responses given by squats in the past years. In Koukaki, in Dougrou in Larissa, Libertartia in Thessaloniki, evangelismos In Irakleio Crete, in Prosfigika, in Ano Kato, in steki Polutechneio and many other spaces, that apart from acting as a deterrent to further evictions, were actions that gave us the courage to continue. Especially concerning the Community of Squats in Koukaki, this past month we witnessed the revengeful sentence against the resquatting of Matrozhou 45, with the comrades facing a first sentence of 77 months in prison.

The resquatting of Zizania today is partly dedicated to these comrades. It is dedicated to every comrade who dares to dream of a world that fits us all. Against gods and states. The new penal code targets people with racist and class criteria, though, apart from the practical results that it has on the poor people, is also intended to terrorize and inhibit our responses and to disrupt the fear within us. Therefore taking back the building is also a statement against the state’s vengeful and prejudiced courts, an act of breaking the fear that they are trying to impose. We place our struggle in our neighbourhood and the people we live with day to day, nonetheless we acknowledge that every kind of oppression we fight against, operates in every corner of the planet, and therefore, we cannot comprehend the liberation of our spaces without claiming the liberation of every single oppressed person, community or territory on any spot of the world. Every dream and building of liberation in one corner of the Earth is a necessary step towards a complete and collective liberation. Then it is our responsibility to resist. To stand in solidarity with those who fight destruction and cruelty. To stand in solidarity with the Palestinian resistance against Israel’s colonial apartheid, the radical Kurdish struggles for autonomous communitarianism, the struggle in Chiapas and Zapatistas, the femnist revolution Iran, and feminist and queer struggles around the globe.

The battlefields are many and the means of struggle even more when we choose so. For this, from our bulwark of the struggle, we couldn’t not mention the loss of the anarchist comrade Kyriakos Xymitiris who fought using many of these means and lost his life for a world freed of every kind of oppression, a world based on the anarchist vision. He remains in our memory and in our hearts, with us in every struggle and he arms us with ideas and courage to keep on. We give our whole solidarity to the comrades Marianna, Dimitra, Dimitris that were pre-jailed as part of the opressive operation which criminalizes comrade relationships and to our comrade Nikos who was put in jail due to his political beliefs and the state’s communication games. And to anyone prosecuted in the case.

No matter how much they try to terrorize us, fear does not ferment within us, it becomes anger and creation. The only answer to our resistance from the state is repression. But this only reveals their fear that another world is possible, a world in which we are not controlled by them but we take our lives into our own hands. A world where we support each other and don’t hate each other and in which our goal is not profit and money but real life. Zizania is part of that struggle and by reclaiming them we are resisting and showing that we can do things differently.

Squats express the thirst for freedom. Try as they might, they cannot empty our desire to fulfill our dreams. From the concrete we always grow again.

We call to meet again in the squats, in the streets and squares; in collective kitchens or clashes against “their normality”. We meet on the paths of a December that never ended; to rediscover with comradeship, passion and imagination that another world is possible and necesary. And this world is on our hands to create.

RANDEZVOUS IN THE STREETS OF FIRE

FREEDOM TO THOSE IN CELLS AND CAGES

UNREPRENTANT STRUGGLES TO SPREAD ANARCHY

10,100, 1000 SQUATS

ZIZANIA SQUAT FOREVER

Community of Social Squated Center Zizania