Το sci-fi ως ιστορία του παρόντος μας(;)
Μήπως ήρθε ο καιρός να ξαναδούμε ταινίες sci-fi, τώρα που το παρόν μας «θυμίζει εικόνες από το μέλλον»; Έχει τίποτα το αληθινό η ιστορική αίσθηση ότι οι εξελίξεις επιταχύνονται σε τέτοιο βαθμό που η κατάστασή μας μοιάζει με κάποιο δυστοπικό μέλλον; Μπορούμε να δούμε το sci-fi ως ιστορία του παρόντος μας; Μήπως οι εικόνες από το μέλλον (δεν μπορούν παρά να) αποκαλύπτουν το περίγραμμα του παρόντος μας και συνεπώς αποτελούν ένα τεκμήριο των ανησυχιών μας για τα μέτρα που εκτάκτως επιβάλλονται, αλλα ήρθαν για να μείνουν κάνοντας το παρόν μας, ήδη, ένα δυστοπικό μέλλον, έναν κόσμο που μας αποκλείει;
Μια ταινία σε 2 μέρη και άλλη μία, το World on a Wire και το Dead man’s Letters, τα 3 επόμενα Σάββατα στο διακενο στις 20:00.
World on a Wire, Rainer Werner Fassbinder
Δυτική Γερμανία, 1973,
Διάρκεια 212 λ.
Σάββατο 27/11 (1ο μέρος)
Σάββατο 4/12 (2ο μέρος)
“It’ s not a chair. It’s the idea of an idea of an idea”
Σε ένα κοντινό αλλά αδιευκρίνιστο μέλλον, μια σειρά ασυνήθιστων γεγονότων οδηγούν έναν κυβερνοεπιστήμονα στην ανακάλυψη μιας σκοτεινής εταιρικής και κυβερνητικής συνομωσίας που θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο οδηγώντας τον στην παράνοια.
Ρετροφουτουριστικό, σαρδόνιο, sci fi noir, το World on a Wire σκύβει πάνω από μια βασική παράνοια της Δύσης παλιά όσο κι ο Πλάτωνας˙ την ιδέα ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι μια επεξεργασμένη ψευδαίσθηση, μια ρεαλιστική προσομοίωση της πραγματικότητας. Βασισμένο στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας Simulacron-3 (1966) του αμερικανού συγγραφέα Daniel F. Galouye είναι η μοναδική παραγωγή sci fi του Fassbinder. Παρουσιάστηκε κατά παραγγελία της Γερμανικής τηλεόρασης υπό μορφή μινι σειράς σε δυο μέρη.
Dead man’s Letters, Konstantin Lopushansky
Σοβιετική Ένωση, 1986,
Διάρκεια 87 λ.
Σάββατο 11/12
“Military reference books are now priceless on the black market, because of thick hard covers and natural paper pages. They produce a good heat output in autonomous heating systems. Now we have a different scheme for grading literature.”
Μετά από ένα ατύχημα που προκαλεί τον παγκόσμιο πυρηνικό όλεθρο, ένας νομπελίστας φυσικός προσπαθεί να διασώσει σπαράγματα ανθρωπινότητας, πίστης και ελπίδας για το μέλλον, γράφοντας φανταστικά γράμματα που κανείς δεν θα διαβάσει.
Εφιαλτικό αλλά βαθιά ανθρωπιστικό, μηδενιστικό κι όμως ποιητικό, το Dead Μan’s Letters, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Konstantin Lopushansky, μαθητή και βοηθού σκηνοθέτη του Ταρκόφσκι στο Stalker, μας προσφέρει μια μετα-αποκαλυπτική, αποσυντεθειμένη και αβέβαιη εικόνα του κόσμου, από τη θριαμβεύουσα σιωπή του οποίου καταφέρνει να διαφύγει ένα παιδικό τραγούδι ελπίδας, μια ωδή στην ανθρωπότητα.
We are merely spectators; we watch
διακενο
Σαλαμίνος 37-39
Μεταξουργείο
Leave a Reply