Φασισμός και Εξευγενισμός Παίρνοντας την σκυτάλη από τον προηγούμενο κύκλο συζητήσεων θα θέλαμε να προσθέσουμε μια εισαγωγική ενότητα στη σημερινή τοποθέτηση, την οποία ονομάζουμε «φασισμός και εξευγενισμός».
Αυτό, τόσο για την σταδιακή αναδίπλωση ενός συμπεράσματος που θα ακούει στο όνομα «συλλογικοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων από τα κάτω», όσο και για να τοποθετήσουμε τον φασισμό όπως αυτός αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται στην Ελλάδα, σε ένα κάδρο. Πολλά έχουν λεχθεί και μπορούν να λέγονται για την πολιτική επιβίωση του φασισμού στην Ελλάδα μετά τον Β’ΠΠ τα οποία είναι και σωστά. Λίγα έχουν λεχθεί ωστόσο για το κάτω κείμενο της υπόθεσης, την προσπάθεια όλων των επόμενων κυβερνήσεων – καθεστώτων να κρύψουν την πολεοδομική τοποθέτηση του ναζισμού και του φασισμού, ειδικά στην Αθήνα.
Χαρακτηριστικά δείγματα είναι: το αρχηγείο της Βέρμαχτ στην οδό Μέρλιν 6, όπου δεκάδες χιλιάδες αντάρτες και αντιφρονούντες βασανίστηκαν προτού πάνε στο εκτελεστικό απόσπασμα του Χαϊδαρίου ή της Καισαριανής, μετά τον Β’ΠΠ γκρεμίστηκε, έγινε ασφαλιστική εταιρεία και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα καταστήματα Hondos Center. Τα γραφεία των ελληνικών SS στην πλατεία Κλαυθμώνος, δηλαδή των φασιστικών ταγμάτων που βρέθηκαν σε αγαστή συνεργασία με τους ναζί. Ήταν ένα σύνολο μικρών, ελληνικών ναζιστικών οργανώσεων, εκ των οποίων οι πιο χαρακτηριστικές ήταν η Μπουντ (Σύνδεσμος), η Πατριωτική Αντικομμουνιστική Ταξιαρχία (ΠΑΤ), η Ενωση Φίλων Χίτλερ, η Οργάνωση Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος (ΟΕΔΕ) κ.λπ. Στεγάζονταν στα κτίρια της οδού Παπαρρηγοπούλου, εκεί όπου τώρα είναι το Μουσείο Πόλης Αθηνών. Ένα μουσείο που όλος τυχαίος βρίσκεται εκεί για αναδεικνύει την οικοδομική εξέλιξη της Αθήνας και όχι τα φασιστικά εγκλήματα που έλαβαν τόπο εκεί. Το καφενείο «Παρθενών» και η από πάνω πολυκατοικία στους Αμπελόκηπους (Κηφισιάς 4) όπου εκεί συναντήθηκαν ο τότε δήμαρχος Αθηναίων και Πειραιώς με τους ναζί και μαζί υπέγραψαν τη συνθήκη παράδοσης της Αθήνας στους ναζί κατακτητές, σήμερα είναι Everest. Τα γραφεία της φασιστικής αντισημιτικής οργάνωσης «Τρία Έψιλον», στην Οδό Σίνα 8, της πρώτης στην πραγματικότητα φασιστικής οργάνωσης ήδη πριν τον Β’ΠΠ, η οποία ανέλαβε ένα μεγάλο κομμάτι της ενορχήστρωσης των πογκρόμ κατά των Εβραίων στην Ελλάδα, σήμερα είναι ένας περιφραγμένος χώρος που στο παρελθόν έχει χρησιμοποιηθεί ως parking, ενώ στη θέση του σημερινού πολυκαταστήματος Attica στην πανεπιστημίου βρισκόταν το αρχηγείο του γερμανικού στρατού στην Αθήνα και χώροι διασκέδασης για τους ναζί στρατιώτες. Πολύ πρόσφατα, το διατηρητέο κτίριο της οδού Αμαλίας 44, πολύ λίγα μέτρα μακριά από το Σύνταγμα, που ήταν φορτωμένο με μνήμες αντιστασιακού αγώνα και μέχρι πρότινος γαζωμένο από τις σφαίρες των ναζί, ο σημερινός Δήμος Αθηναίων φρόντισε να καλύψει τις τρύπες των οπλοπολυβόλων της κατοχής, μια διαδικασία διαγραφής της μνήμης που έχει ξαναγίνει σε αντίστοιχα κτήρια.
Στην Ελλάδα, όλος ο κρατικός μηχανισμός, κατάφερε να οχυρωθεί πίσω από μια ιστορία μνήμης της αρχαιότητας, λες κι αυτή η πόλη δεν έχει το παρελθόν της κατοχής, του φασισμού ενώ ταυτόχρονα η αντίσταση σε αυτόν στην πόλη, έχει αποσιωπηθεί, έχει τσιμεντωθεί και έχει εξευγενιστεί για τις ανάγκες του επενδυτικού φιλέτου και της πολιτικής επιβίωσης όσων πήραν τη σκυτάλη του φασισμού.
Φασισμός και «Βόρεια Ελλάδα»: Αποικιοκρατία και τα ξεχασμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης του παρελθόντος
Ένα ακόμα σημαντικό κάδρο που είναι χρήσιμο να τοποθετηθεί ο ελληνικός φασισμός και η απρόσκοπτη λειτουργία του, είναι η επιβολή του, στις μειονότητες αυτού που σήμερα ονομάζεται «βόρειος Ελλάδα», δηλαδή στη Μακεδονία και στη Θράκη. Και οι δύο περιοχές για πολλούς αιώνες αποτέλεσαν πολυπολιτισμικές περιοχές, σε κάποιες ιστορικές πρόσφατες περιόδους [υπήρξαν] αυτόνομες και σε πολλά επίπεδα κοινοτικές, μέχρι όπου επενέβη η ελληνική αποικιοκρατία για να ασκήσει ένα μεγάλο αγώνα πολιτιστικού ιμπεριαλισμού και να εγκαθιδρύσει τον εθνικισμό στις περιοχές αυτές ως τον συνεκτικό κρίκο των νέων συνόρων έως σήμερα.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Θεσσαλονίκης, μιας πλειοψηφικά Εβραϊκής πόλης που ακόμα και μετά το ολοκαύτωμα από τους Ναζί του ελληνικό κράτος συνέχισε το έργο εξόντωσης διαφορετικών εθνοτικών στοιχείων, προχωρώντας στη διάλυση του εβραϊκού νεκροταφείου με πάνω από 300.000 τάφους και χτίζοντας πάνω του, το σημερινό Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μόλις το 2014, χτίστηκε ένα μνημείο μέσα στο ΑΠΘ σε ανάμνηση του ολοκαυτώματος το οποίο βανδαλίζεται ανά τακτικά διαστήματα από φασίστες.
Για την δημιουργία εθνικής ταυτότητας, στα πολυπολιτισμικά εδάφη της «βορείου Ελλάδας», ο φασισμός και η νεοαποικιοκρατία του ελληνικού κράτους εφηύραν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αρκετά πριν τα έρθουν ξανά στο φως τα τελευταία χρόνια. Το καθεστώς Μεταξά, τον Δεκέμβριο του 1936, κύρωσε τον Αναγκαστικό Νόμο 736/1936 «περί μέτρων ασφαλείας οχυρών θέσεων». Βάσει του νόμου αυτού ορισμένες παραμεθόριες περιοχές, στα βόρεια σύνορα της χώρας, χαρακτηρίστηκαν «αμυντικές περιοχές», δεδομένου ότι θα εκτελούνταν έργα οχύρωσης. Κάθε αμυντική περιοχή αποτελούνταν από μια απαγορευμένη ζώνη και μια επιτηρούμενη. Οι επιτηρούμενες αυτές ζώνες, δε συνεχίστηκαν απλά μόνο μετά τον Β’ΠΠ και την περίοδο της «ταραγμένης δημοκρατίας», αλλά συνεχίστηκαν και μέχρι πολύ μετά την μεταπολίτευση, μέχρι το πρόσφατο 1995.
Στις επιτηρούμενες ζώνες, δεκάδες χωρία βρέθηκαν με σύνορα εντός των συνόρων, με μπάρες που φυλάσσονταν από στρατιώτες του πεζικού, με απαγόρευση ελεύθερης εξόδου και εισόδου, με περιορισμούς στην χρήση της σλαβομακεδονικής γλώσσας την οποία η ελληνική αποικιοκρατία και ο φασισμός σχεδόν εξαφάνισαν από τον φυσικό γεωγραφικό της χάρτη, με απαγορεύσεις ακόμα και σε πανηγύρια και γιορτές αυτής της πολιτιστικής χροιάς και τέλος με στοχοποίηση και περιθωριοποίηση και των μουσουλμανικών κοινοτήτων και των πομακοχώριων του Έβρου, όπου το καθεστώς της επιτηρούμενης ζώνης στην περιοχή της Θράκης χώριζε τους Πομάκους του ορεινού όγκου της Ροδόπης από τον υπόλοιπο πληθυσμό της περιοχής.
Έβρος και φασισμός σήμερα
Με μια πολύ συνοπτική ανάλυση του ιστορικού – διαλεκτικού νήματος γύρω από το ζήτημα του φασισμού στον ελλαδικό χώρο, μπορούμε να βγάλουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα: Τα πρόσφατα γεγονότα των πολιτοφυλακών του Έβρου δεν είναι κάτι καινοφανές. Οι κρατικοί διανοητικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί εγκαθίδρυσαν από νωρίς ένα συμπαγές καθεστώς αφιλόξενο σε εθνικές μειονότητες και σε πρόσφυγες – μετανάστες, ενισχύοντας με κάθε μέσω τον εθνικισμό που νομοτελειακά καταλήγει στην συσπείρωση φασιστικών δυνάμεων. Ένα μεγάλο τμήμα δηλαδή της ντόπιας κοινωνίας είχε ήδη οικειοποιηθεί από καιρό την αποκτήνωση.
Οι φασιστικές πολιτοφυλακές που είδαμε μέσα ο καλοκαίρι να δημοσιεύουν τα εγκλήματά τους με μεγάλη χαλαρότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι στοιχείο που μας δείχνει μια μεγάλη ντόπια νομιμοποίηση και την αίσθηση της ασφάλειας που τους παράσχει το κράτος και οι κρατικοί του λεκέδες (αστυνομία, συνοριοφύλακες κλπ). Πρόσφυγες – μετανάστες απάγονται, βασανίζονται και βρίσκονται διωκόμενοι από επαναπροωθήσεις νόμιμου ή παράνομου χαρακτήρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως το ταξίδι της προσφυγιάς κανένα τοίχος και καμία διαφορετικού τύπου επαναπροώθηση δεν θα το σταματήσει.
Αυτό που επιδιώκουν είναι η σωματική και ηθική εξουδετέρωση προσφύγων – μεταναστών και η έκθεση τους στους χειρότερους δυνατούς κινδύνους, ακόμα και στον ίδιο το θάνατο. Ο θάνατος των περισσότερων από 26 προσφύγων, από φωτιά, μέσα στο δάσος της Δαδιάς, είναι ένα από τα πολλά αποτρόπαια παραδείγματα της κόλασης που έχει χτιστεί από το κρατικό – καπιταλιστικό κατεστημένο για όσους θεωρεί πλεονάζοντες ανθρώπους, για όσους πιστεύει πως ο θάνατός τους είναι χρήσιμος για την εσωτερική κατανάλωση της φασιστικής ιδεολογίας στην οποία στηρίζονται.
Οι ευθύνες μας είναι πολλές και οι υποχρεώσεις μας ακόμα μεγαλύτερες. Η συνοριακή βία, τα pushbacks, ο φασισμός (όχι ο αναδυόμενος, αλλά ο ηγεμονικός πλέον φασισμός σε πολλές περιπτώσεις), χρειάζονται ένα συντονισμένο δίκτυο αλληλεγγύης και ένα μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα που θα βρίσκεται θα ενεργεί στην επαρχεία, αν θέλουμε πραγματικά να σταματήσουμε τις παραπάνω καταστάσεις.
Πόλεμος και φασισμός
Δεν θα ήταν σωστό και ολοκληρωμένο για εμάς, εάν μιλούσαμε για φασισμό έξω από το κάδρο του πολεμικού σκηνικού που επικρατεί, έξω από την οπλοβιομηχανία που ενώσω τα γρανάζια της δουλεύουν ασταμάτητα, ο ήχος τους καλύπτεται, από τις φωνές του πολιτικού κατεστημένου που κατηγορεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για κάθε λογής έγκλημα και τραγωδία που προκαλεί το ίδιο το κρατικό – καπιταλιστικό κατεστημένο.
Δεν είναι τυχαίο, πως στον Έβρο και συγκεκριμένα στην Αλεξανδρούπολη βρίσκεται μια νευραλγικής σημασίας ΝΑΤΟική βάση η οποία χαρακτηρίζεται από την σημαντική θέση που θα κατέχει σε έναν γενικευμένο πόλεμο. Από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και προς τις θάλασσες του Αιγαίου και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου πλέουν τα πυρηνικά αεροπλανοφόρα Harry S. Truman των ΗΠΑ και Charles de Gaulle της Γαλλίας συνοδευόμενα από σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού. Το αντίπαλο ιμπεριαλιστικό δέος, με επικεφαλής την Κίνα, ανακοίνωσε πρόσφατα πως χτίζει στην ανατολική Θράκη σε συνεργασία με τη Ρωσία και την Τουρκία, πυρηνικούς σταθμούς, κάνοντας την ευρύτερη περιοχή της Θράκης, όχι μόνο μια ποντικότρυπα για όσους αμφισβητούν το καθεστώς των συνόρων, αλλά και μια περιοχή που μυρίζει μόνο μπαρούτι.
Η μετατροπή της περιοχής σε γκρίζα ζώνη, η επέκταση του φράχτη και η μεταστροφή του ενδιαφέροντος όχι στο πολεμικό σκηνικό που είναι ήδη στημένο αλλά σε αποδιοπομπαίους τράγους, είναι για τα κράτη, η συνταγή της επιτυχίας ώστε να νομιμοποιήσουν τον φασισμό ως απαραίτητη πολιτική για την «σταθερότητα και τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας» και για να δημιουργήσουν έναν επίπλαστο εχθρό έως ότου ο κανονικός δε θα δύναται πλέον να καμουφλαριστεί.
Οι ιαχές του φασισμού και του πολέμου δεν ακούγονται μόνο στα βόρια σύνορα της βαλκανικής επικράτειας, στον πόλεμο δηλαδή της Ουκρανίας και στις μετακινήσεις μεγάλων τμημάτων στρατών στον Κόσοβο. Στην ανατολική μεσόγειο, στο νησί της Κύπρου εκτεταμένης κλίμακας και πολλαπλά φασιστικά πογκρόμ χτύπησαν ολόκληρες προσφυγικές γειτονίες και συνοικίες. Υπάρχει μια σημαντική αναλογία με όσα περιεγράφηκαν παραπάνω: Όσο οι κοινωνίες οικειοποιούνται τα πολεμικά σκηνικά, ζώντας διαρκώς σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και δεν υπάρχουν τα κατάλληλα πολιτικά και συγκροτημένα δίκτυα ώστε να απαντήσουν αναλόγως στα καθεστώτα που την βαραίνουν, ο φασισμός θα είναι πάντα, η από τα πάνω πρόταση εκτόνωσης. Λίγο πιο δίπλα, το φασιστικό Ισραήλ και η πιο ακροδεξιά κυβέρνησή στην ιστορία του εδώ και ένα χρόνο ενορχηστρώνει μια αναβαθμισμένης κλίμακας και κοινοποιημένη εθνοκάθαρση προς την Παλαιστίνη. Ένα νέο ιμπεριαλιστικό μέτωπο, μια νέα «μικρή Ουκρανία» ανοίγει στο Ναγκόρνο – Καραμπάχ, στην περιοχή Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν φέρνοντας και τον Καύκασο σε έναν νέο κύκλο πολεμικών συγκρούσεων και οι δύο χώρες του Αιγαίου ετοιμάζουν μια «συνεκμετάλλευση» που για όλους τους λαούς θα είναι μόνο εκμετάλλευση.
Τι κάνουμε;
Για εμάς, το μόνο σίγουρο είναι, πως χωρίς επαναστατημένο κίνημα, όποιος και να είναι στον πόλεμό τους νικητής, οι λαοί θα είναι ηττημένοι. Χρειαζόμαστε κοινούς, συγκροτημένους και συντονισμένους αγώνες όλων των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας, ντόπιων και μεταναστών-τριών. Η οργανική σύνδεση αγώνων ντόπιων και μεταναστών-τριών είναι η μόνη λύση για να ανταπεξέλθουμε στα επόμενα χτυπήματα του κράτους, του καπιταλισμού, της πατριαρχίας και της πολεμικής βιομηχανίας. Χωρίς από κοινού και διαθεματικούς αγώνες, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε όλοι ξεχωριστά, αλλά να ηττούμαστε παρέα.
Να αποτρέψουμε την οργάνωση νεοφασιστικών ομάδων και όλες τις «αυθόρμητες ενέργειες» των «απλών αγανακτισμένων κατοίκων» που σύντομα θα γίνουν παντού οι επόμενες πολιτοφυλακές!
Να καταπολεμήσουμε τις ευρωπαϊκές μεταναστευτικές πολιτικές!
Να οργανώσουμε την αυτοάμυνα στις κοινότητές μας και να σχηματίσουμε ισχυρά δίκτυα αλληλεγγύης και αντιφασισμού σε κάθε πόλη!
Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών Νοταρά 26
Leave a Reply