ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ALFREDO COSPITO
ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ 41 BIS ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ
Ο AlfredoCospito είναι ένας αναρχικός που υπήρξε πάντα στην πρώτη γραμμή
των αγώνων. Δεν υπήρξε ποτέ διατεθειμένος να συμβιβαστεί ή να τα
παρατήσει. Είναι ένας σύντροφος που αγωνίζεται από τα τέλη της δεκαετίας
του 1980, περίοδο κατά την οποία φυλακίστηκε ως ολικός αντιρρησίας
συνείδησης (για την άρνησή του να υπηρετήσει την υποχρεωτική στρατιωτική
θητεία).
Ο Alfredo ήταν πάντα ενεργός για την υπεράσπιση των συντρόφων/ισσών που
επλήγησαν από την καταστολή, σε κάθε γωνιά του κόσμου. Συνεισφέρει για
πολλά χρόνια με άρθρα, εκδοτικά έργα και προτάσεις στη διεθνή αναρχική
συζήτηση. Για τον λόγο αυτό, έχει λογοκριθεί πολλές φορές και του έχει
απαγορευτεί η επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Βρίσκεται αδιάκοπα στη
φυλακή για 10 χρόνια (από το 2012), τα οποία πέρασε σε τμήματα Υψίστης
Ασφαλείας μέχρι τη μεταφορά του στο 41bis τον Μάιο του 2022, οπότε
μεταφέρθηκε, από τη φυλακή του Τέρνι, στη φυλακή Μπανκάλι στο Σάσσαρι.
Το 41bis ως καθεστώς φυλακής συνεπάγεται 24/7 ηλεκτρονική επιτήρηση, 1
άτομο ανά κελί διαστάσεων 2×3 μέτρων, μία ώρα συνεύρεσης και
κοινωνικοποίησης εντός της φυλακής ανά ομάδες που αποτελούνται από
τουλάχιστον δύο έως το πολύ τέσσερις κρατούμενους (ο διαχωρισμός σε
αυτές τις ομάδες αποφασίζεται απευθείας από τα γραφεία των γραφειοκρατών
στη Ρώμη και ισχύει για αρκετούς μήνες), μια ώρα επίσκεψης το μήνα με
γυάλινο διαχωριστικό, υπό ηλεκτρονική επιτήρηση, με ηχογράφηση και
καταγραφή σε βίντεο (μόνο εάν τα μέλη της οικογένειας δεν έχουν τη
δυνατότητα να πάνε στο επισκεπτήριο, επιτρέπεται ένα μηνιαίο τηλεφώνημα
διάρκειας 10 λεπτών εναλλακτικά της επίσκεψης στη φυλακή, αλλά για να
γίνει αυτό, το μέλος της οικογένειας του κρατουμένου πρέπει να πάει σε
αστυνομικό τμήμα ή μέσα σε κάποια φυλακή), καμία φυσική επαφή,
λογοκρισία κι έλεγχος γραπτού υλικού, παρουσία σε δικαστήρια μόνο μέσω
τηλεδιάσκεψης.
Υπό το 41bis βρίσκονται σήμερα 750 άτομα. Μεταξύ των και τρεις
αγωνιστές/τρια των Ερυθρών Ταξιαρχιών για περισσότερα από 17 χρόνια
(NadiaLioce, RobertoMorandi, MarcoMezzasalma). Το 2009, η συντρόφισσα
DianaBlefari, από την ίδια οργάνωση, αυτοκτόνησε, αφού έζησε σε αυτό το
σκληρό καθεστώς των φυλακών.
Ο Alfredo δεν υποτάχθηκε στις πολιτικές του ιταλικού κράτους για μια
ακόμη φορά. Στις 20 Οκτωβρίου 2022 ξεκίνησε απεργία πείνας μέχρι τέλους,
ως ύστατη μορφή αγώνα, με σκοπό την κατάργηση του καθεστώτος κράτησης 41
bis για όλους/ες τους/ις κρατούμενους/ες και οποιασδήποτε άλλης μορφής
ισόβιας κάθειρξης. Ο αγώνας του αφορά κυριολεκτικά όλους/ες/α τους/ις/α
κρατούμενους/ες/α.
Είναι ένας πολύμορφος αγώνας, ο όποιος δεν διαπραγματεύεται
ρεφορμιστικές, θεσμικές, ειρηνιστικές συνδιαλλαγές, δεν προσκυνά
νομοθεσίες, αμφισβητεί το υπάρχον προωθώντας την καταστροφή του.
Στρέφεται εναντία στο κράτος και στο κεφάλαιο, στον καπιταλισμό και στον
σοσιαλισμό, στις δημοκρατίες και στις δικτατορίες, στην επιρροή της
επιστήμης των ακαδημαϊκών του φόβου – ένστολων και μη -, στον σύγχρονο
πολιτισμό και στη θρησκεία, στα οικολογικά συμβατά εμπορεύματα και στα
πυρηνικά εργοστάσια, στα καθεστώτα ελέγχου, κράτησης, επιτήρησης και
καταστολής.
Η κατασταλτική παρακμή που υιοθετεί το ιταλικό κράτος επηρεάζει το
καθένα προσωπικά, αφού ένα τέτοιου μεγέθους προηγούμενο στην καρδιά της
Ευρώπης θα μπορούσε να αποτελέσει προάγγελο περαιτέρω κατασταλτικών
βημάτων και σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ
η κοινωνική, η οικονομική, η διεθνής στρατιωτική κρίση χειροτερεύουν
μέρα με τη μέρα. Γνωρίζουμε ότι αυτό είναι το ιδανικό πλαίσιο για τις
κυβερνήσεις να εφαρμόσουν αυταρχικές στροφές ανά τον κόσμο.
Στην Ελλάδα, ο νέος σωφρονιστικός κώδικας αποτελεί ένα μέρος του συνόλου
των πολιτικών που κατακρεουργούν κεκτημένα δεκαετιών και βρίσκεται σε
απόλυτη ευθυγράμμιση με το δόγμα της αυστηροποίησης των ποινών και της
απανθρωποποίησης των έγκλειστων. Όσο κι αν εκσυγχρονίζονται τα κελιά,
παραμένουν μνημεία βαρβαρότητας. Η μάχη ενάντια σε αυτή τη βαρβαρότητα
ξεκινά από την ολική καταστροφή της κοινωνίας-φυλακής μέχρι το γκρέμισμα
του τελευταίου κλουβιού.
Σε μια περαιτέρω προσπάθεια σύνδεσης του ιταλικού με το ελληνικό κράτος
και τις απόρροιες των πολιτικών των ντόπιων και διεθνών κεφαλαίων,
αξίζει να αναφέρουμε και το εξής: ο Alfredo Cospito κατηγορήθηκε και
καταδικάστηκε για την ανάληψη από πλευράς του της ευθύνης του
πυροβολισμού εναντίον του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρίας πυρηνικής
ενέργειας Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, το 2012 στη Γένοβα.
Η πρώτη (από τις τρεις διαφορετικές αναδόχους για διαφορετικά τμήματα
του κεντρικού άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Προμαχώνας) σύμβαση του 2007
αφορούσε τον εξοπλισμό των συρμών με το σύστημα του ETCS: ο εξοπλισμός
ανατέθηκε στην ιταλική εταιρεία Ansaldo (εξαγοράστηκε κατόπιν από τον
ιαπωνικό κολοσσό της Hitachi) με αρχικό προϋπολογισμό τα 25 εκατ. ευρώ.
Το έργο μετά από αλλεπάλληλες καθυστερήσεις και παρατάσεις ολοκληρώθηκε
τελικά στα μέσα του 2018 και αφού πρώτα είχαν επιβληθεί δύο απομειώσεις
φυσικού αντικειμένου και χρημάτων στη σύμβαση, καθώς η Ansaldo δεν
ανταποκρινόταν στις συμβατικές της υποχρεώσεις. Μετά κόπων και βασάνων,
δηλαδή, η ιταλική εταιρεία εξοπλίζει 88 έναντι 114 συρμών που είχε
αναλάβει αντί 21 εκατ. ευρώ. Ωστόσο, τα συστήματα αυτά επίσης παραμένουν
ανενεργά, καθώς συναρθρώνονται με την ολοκλήρωση της εγκατάστασης και
στις γραμμές. Για να θρηνούμε σήμερα την εκατόμβη νεκρών μιας
προμελετημένης δολοφονίας στα Τέμπη.
Πόσο τελικά κοστίζουν οι ζωές μας; Πόσο πρέπει να κραυγάσουμε για να
πούμε το αυτονόητο: Πως δηλαδή, για τα κράτη και το κεφάλαιο είμαστε
αναλώσιμα αντικείμενα είτε στις δομές εγκλεισμού είτε έξω από αυτές;
Οι αυταπάτες καταρρέουν. Βρισκόμαστε σε μια συνθήκη, κατά την οποία θα
πρέπει να παλέψουμε για τις ζωές μας βάζοντας τις ίδιες στη γραμμή για
τη διεκδίκηση των ανατρεπτικών και επαναστατικών μας αξιών. Κάθε πεδίο
αγώνα οφείλει να οξύνει τις αντιστάσεις ενάντια στους γδάρτες των
ονείρων μας και στους μακελάρηδες των ζωών μας.
Ο αγώνας του αναρχικού Alfredo Cospito κι αυτοί όλων των ελεύθερων
ανθρώπων ανά τον κόσμο καταδεικνύουν την υποκρισία των αρχόντων και
διεκδικούν έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο, όπου ο σεβασμός στην
αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη κι η ελευθερία δεν είναι λόγια σε σκονισμένες
περγαμηνές αλλά τρόπος ζωής.
Συντασσόμαστε ανυποχώρητα στο πλευρό του,στο πλευρό όσων αγωνίζονται
ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Συντασσόμαστε αδιαπραγμάτευτα στον αγώνα
ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας κι εγκλεισμού. Ενάντια στο θάνατο, εμπρός
για τη ζωή.
Όσο και να μην βαστούν οι ψυχές μας το χαμό ενός ακόμα συντρόφου θα
πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως οι πιθανότητες ήταν, είναι και θα είναι
εναντίον μας. Κι αυτό δε μας έκανε ούτε για μια στιγμή να αμφισβητήσουμε
την στράτευσή μας στον αγώνα τούτον. Γιατί απλά δε θα μπορούσαμε να
υπάρξουμε αλλιώς. Αυτός είναι ο υπερήφανος και αξιοθαύμαστος αγώνας που
δίνει.
Αφού είναι οι απελπισμένοι και οι απογοητευμένοι ρομαντικοί που γίνονται
τα μεγαλύτερα αγρίμια στον πόλεμο της άρνησης και της εκδίκησης, της
επίθεσης. Εκεί που χάνουμε τα πάντα, όλες τις ψευδαισθήσεις του γυάλινου
κόσμου, έχουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Κι οι τελευταίοι κόκκοι άμμου
στην κλεψύδρα της ζωής του συντρόφου χτίζουν τη δική μας συνενοχή στον
αγώνα του και κλονίζουν τα θεμέλια των παλατιών τους.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, λοιπόν…
Καμία υποχώρηση – Καμία εκεχειρία. Πρώτα και πάντα για την Αναρχία.
Αφήστε τη θέληση της καταστροφής να μη γίνει ποτέ ξανά δημιουργός.
Τίποτα δε χρειάζεται να οικοδομηθεί.
Αφήστε τη δράση να μιλήσει, ευθύς τώρα, αμέσως.
Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης με τον Alfredo Cospito »
Συντροφικά,
Ανοιχτή Συνέλευση Ⓐναρχικών
Leave a Reply