Στις 10/9 τα χαράματα δυνάμεις της αστυνομίας εισέβαλαν στην κατάληψη Παπουτσάδικο στο Χαϊδάρι προκειμένου να την εκκενώσουν και να την παραδώσουν στις ιδιοκτήτριες του κτιρίου. Ένας ακόμη χώρος που διεκδίκησε έμπρακτα επί 13 χρόνια την συλλογική απελευθέρωση από τις “κατάρες” της ιδιοκτησίας, της εξατομίκευσης, της απάθειας και της μοιρολατρίας φαίνεται να επιστρέφει σε αυτές, αφού επιστρατεύτηκαν για μια ακόμη φορά οι ένοπλες συμμορίες της κρατικοκαπιταλιστικής κανονικότητας. Ένας χώρος που επί δεκαετίες ρήμαζε μέσα στην εγκατάλειψη πριν περάσει στα χέρια της εμπράγματης κοινωνικής απελευθέρωσης, θέλει να επανέλθει με μια καινούργια δυναμική καπιταλιστικής αξιοποίησης εν μέσω ενός γενικευμένου αστικού κτηματομεσιτικού οργασμού.
Τίποτα το καινούργιο σε μια εποχή υποστολής των κοινωνικών αντιστάσεων και ταυτόχρονης δυναμοποίησης της κατασταλτικής στρατηγικής. Μπορεί να μην πρόκειται για ένα σχέδιο κλιμάκωσης των συστημικών δυνάμεων της περιοχής που κορυφώνεται με την εκκένωση της συγκεκριμένης κατάληψης αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα φάσμα επιθετικότητας που εξελίχθηκε και συμπεριλαμβάνει επιπλέον μια σειρά φασιστικών επιθέσεων των τελευταίων μηνών ενάντια στην κατάληψη. Δεν πρόκειται για την υπηρεσιακή διεκπεραίωση μιας μήνυσης των ιδιοκτητριών ενάντια στην κατάληψη Παπουτσάδικο αλλά για μια ακόμη ψηφίδα που έρχεται να προστεθεί στο μωσαϊκό του κρατικού σχεδιασμού με στόχο το ξεθεμελίωμα και του τελευταίου εκατοστού από τα εδάφη των ακηδεμόνευτων και αδιαμεσολάβητων κοινωνικών αντιστάσεων. Κι αυτός ο κρατικός σχεδιασμός πέρα από τις δυνάμεις καταστολής προϋποθέτει και την ενεργοποίηση παρακρατικών συμμοριών με διαρκή υποδαύλιση κινήσεων δολιοφθοράς. Με σκοπό τον αποπροσανατολισμό των καταλήψεων από την κοινωνική παρεμβατικότητα, τον εγκλωβισμό και την κατανάλωση μαχητικής δυναμικότητας και την πολιτική τους, εντέλει, περιθωριοποίηση.
Το σχέδιο αυτό ξεδιπλώθηκε μεν αλλά δεν πέρασε αναπάντητο. Η κατάληψη Παπουτσάδικο εδώ και πολλά χρόνια έχει τα δικά της ριζώματα στην τοπική κοινωνία -και όχι μόνο- με τα δικά της χαρακτηριστικά τόσο στην στέγαση αναγκών αγώνα, στην έκφραση πολλών μορφών αντικουλτούρας, όσο και στη σύνδεση με τοπικούς και κεντρικούς αγώνες μέχρι και την συμπόρευση με τις αγωνίες των τροφίμων των εμβληματικών ψυχιατρικών ασύλων της ευρύτερης περιοχής. Και πόσα άλλα. Αυτά τα ριζώματα εγκάλεσε και αξιοποίησε κάθε φορά που στοχοποιήθηκε από κρατικές και παρακρατικές συμμορίες. Και έμεινε όρθια. Θα ήταν περίεργο λοιπόν οι καθεστωτικές δυνάμεις να έμεναν αδρανείς απέναντι σε αυτόν τον πολιτισμό.
Κι έτσι, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη απόπειρα της εκκένωσης ενός μικρού σύμπαντος, του ξεθεμελιώματος ενός ακόμη ανεκτίμητου προπύργιου αγώνα, μιας επίθεσης που θέλει να προδιαγράψει συνολικά ως ζοφερό το μέλλον των κοινωνικών αντιστάσεων, του αγώνα για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση.
Κι όμως, ο ζόφος που μας επιφυλάσσουν θα μείνει αυστηρά μέσα στα μάτια των ένοπλων συμμοριτών που εισέβαλλαν τα χαράματα της 10/9 στην κατάληψη Παπουτσάδικου. Εκεί που θα σβήσει και μαζί τους.
Κατάληψη Σινιάλο
Leave a Reply