«Από τη ιστοσελίδα του Δήμου Αιγάλεω:
Στις 2 Οκτωβρίου 2022 ….
Ο Δήμος Αιγάλεω και η Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος Αιγάλεω τίμησαν τη μνήμη των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στις 29 Σεπτεμβρίου 1944, με μνημόσυνο που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Αιγάλεω και τη συμμετοχή επίσης του 3ου Γυμνασίου της πόλης μας και της Χορωδίας «ΑΣΜΑ» Αιγάλεω.
Κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ στους αθώους συμπολίτες μας, που πριν από 78 χρόνια θυσιάστηκαν στον βωμό της ελευθερίας. Η ιστορία είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας και δεν πρόκειται να σβηστεί ποτέ.
Αιωνία η μνήμη τους!»
… Ένα χρόνο αργότερα η μνήμη, για το Δήμο Αιγάλεω, μετατρέπεται σε εφήμερη, ξεθωριάζει. Το γόνυ δε θα κλίνει ευλαβικά στα θύματα των ναζί. Πλησιάζουν δημοτικές εκλογές, τα περιθώρια στενεύουν, τα κουκιά πρέπει να γεμίσουν το τσουβάλι της παράταξης και κάπως έτσι τα προσχήματα πέφτουν.
Ανήμερα της σφαγής του Αιγάλεω ο δήμος όχι μόνο δε θα ανασύρει από τη μνήμη του το γεγονός, αλλά διοργανώνει, όπως ενημερωνόμαστε από τα φυλλάδια που μοιράζουν δημοτικοί υπάλληλοι – εκδήλωση λευκής νύχτας «απαραίτητη για την προβολή της τοπικής κοινωνίας, της τοπικής αγοράς και της κουλτούρας».
Διοργανώνει φιέστες, copy paste με πέρυσι στην κυριολεξία, αντί να ασχολείται – έστω και προσχηματικά – με «μνημόσυνα». Ενορχηστρώνει, σε συνεργασία με το επαγγελματικό επιμελητήριο Αθηνών, τα ταμπούρα που θα δίνουν ρυθμό στους εργαζόμενους που καλούνται, παρά τη θέλησή τους, να εργαστούν μέχρι τη 1 π.μ. Επιλέγει συνειδητά να επικεντρώσει και να προβάλει την κουλτούρα της κατανάλωσης και του εύκολου θεάματος και όχι να αφιερώσει έστω λίγες αράδες για να μοιραστεί τη μνήμη με αυτούς που γνωρίζουν και με αυτούς που χρειάζονται να γνωρίζουν. Όχι μόνο αυτή τη στιγμή της ιστορίας της τοπικής κοινωνίας…
Οι αποχαυνωμένες συνειδήσεις ψηφίζουν με τα μάτια κλειστά. Οι αποχαυνωμένες συνειδήσεις κοιμούνται με ευκολοχώνευτα νανουρίσματα και αποζητούν την κανονικότητα πάνω από όλα. Πάνω από τους άστεγους, πάνω από τους μετανάστες, πάνω από τις δολοφονημένες γυναίκες, πάνω από τις επί ξύλου οικονομικά κρεμάμενες ζωές, ίσα με τους πατριώτες-φασίστες-ναζί μισάνθρωπους γενικά, ίσα με τη θρησκεία, ίσα με την καθυπόταξη στους νόμους.
Γλέντια και πανηγύρια λοιπόν στις 29/9. Τα «ζωντανά» με τα ζωντανά και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα που μας καταδεικνύει με τις πράξεις του ο Δήμος. Αλλά κάποιοι πεισματικά θυμόμαστε ότι στις 29 Σεπτεμβρίου 1944 περισσότεροι από 100 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί στα σπίτια τους ή εκτελέστηκαν επί τόπου από Γερμανούς ναζί και ντόπιους εθνικιστές στη συνοικία του Αγ. Γεωργίου στο Αιγάλεω, σε αντίποινα επεισοδίου που είχε προηγηθεί – κατά τις μαρτυρίες – μεταξύ 2 γερμανών μοτοσυκλετιστών και 2 εφήβων ανταρτών στη γέφυρα της παλαιάς Καβάλας. Και θυμόμαστε όχι για να τιμήσουμε προσδίδοντας ένα θυσιαστικό πατριωτικό πρόσημο στα θύματα της 29 Σεπτεμβρίου 1944, αλλά για να πορευόμαστε από αυτό που διδάσκει η ιστορία. Για τον πόλεμο, την εξουσία, το φασισμό, τη βαρβαρότητα. Αλλά και για την προοπτική, τον αγώνα, την αντίσταση.
Leave a Reply