Απεργούμε* (* δεν αναπληρώνουμε) – διαδηλώνουμε – δεν καταναλώνουμε!
Ο φόβος μάς χωρίζει, η απεργία μας ενώνει!
«Πώς θα πέσουν;» άκουσε μια φωνή μέσα του,
«όπως τα ώριμα φρούτα από μόνα τους ή τινάζοντας το
δέντρο γερά;». «Θα τους ρίξει ο λαός»,
διόρθωσε πικραμένος λιγάκι, γιατί ήτανε δεδομένο ότι θεωρούσε τον εαυτόν του
ένα μ΄αυτόν τον λαό κι επομένως δεν έβγαζε την ουρά του απ΄έξω.
Ναι, αλλά τότε, έπρεπε να κινηθεί προς το κέντρο
εκεί που μπορούσε να διαδραματιστούν γεγονότα,
να συμμετάσχει σ΄αυτά
ή μήπως πίστευε στη θεωρία της πρωτοπορίας (τα στελέχη χρειάζονται)
κι έπρεπε να φυλαχτεί;
«Δεν μπορώ» σκέφτηκε, «προς το κέντρο δεν πάνε τα πόδια μου.
Όσο κι αν το βλέπω σωστό, μου είναι αδύνατο.
Ας ενεργήσουν οι άλλοι, ας κατεβούν στο κέντρο οι νέοι».
Μάριος Χάκκας, Το ψαράκι της γυάλας, 1971
Κανάγιες! Το ψωμί τής εξορίας με τρέφει.
Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια τής κάμαράς μου.
Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών
βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.
Κ. Γ. Καρυωτάκης, Κάθαρσις, 1928
Την Τετάρτη 9 του Απρίλη δεν πάμε στη δουλειά, απεργούμε, δεν καταναλώνουμε, βγαίνουμε ξανά στους δρόμους του αγώνα…
Απεργούμε, δεν καταναλώνουμε. Αντιστεκόμαστε στους δρόμους των αγώνων ενάντια:
Στις δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς όπου μέρα παρά μέρα δολοφονείται ή σακατεύoνται εργάτες και εργάτριες –ακόμη και στα 75 για ένα μεροκάματο και ένα ένσημο…
Στο έγκλημα του κράτους και των αφεντικών στα Τέμπη με τους/τις 58 νεκρούς. 2 χρόνια η ακροδεξιά κυβέρνηση της νδ, ο κρατικός και ποινικός κατασταλτικός μηχανισμός μεθοδεύουν τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, για να μην κινδυνεύσει ο καπιταλιστής-πετρελαιάς που μετέφερε το ξυλόλιο και αποκαλυφθεί ότι η εγκληματική μαύρη αγορά της νοθείας καυσίμων στα διυλιστήρια του πετρελαιά με την κρατική Ferrovie Dello Stato Italiane (κατʼ ευφημισμό Hellenic Train) οδήγησε στον φρικτό θάνατο… Για να εξασφαλιστεί ασυλία από τον «νόμο και την τάξη» στις κυβερνήσεις που την επιδοτούν με 61 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο και την απαλλάσσουν από οποιαδήποτε ευθύνη και υπέγραψαν την πώληση για… 45 εκατομμύρια ευρώ (κυβέρνηση σύριζα-ανελ).
Στη δολοφονία των 800 μεταναστ(ρι)ών στην Πύλο από τον κατασταλτικό μηχανισμό του λιμενικού. Στις δολοφονίες στα νερά του Αιγαίου και στους φράχτες του Έβρου. Στη βαρβαρότητα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στις δολοφονίες και τον ρατσισμό στους Ρομά…
Στη λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων, στην εγληματοποίηση των εργατικών αγώνων, στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Στη μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε επιδότηση των μεγάλων και μικρών αφεντικών με την «προπληρωμένη κάρτα» χαρτογράφησης της επιβίωσης των ανέργων, αλλα και στην επικείμενη κατάργηση του επίδοματος ανεργίας από το 2026, με την αύξηση του αριθμού των απαιτούμενων ενσήμων από τα 125 ένσημα τους τελευταίους 14 μήνες στα 175 (χωρίς να προσμετρώνται τα ένσημα των τελευταίων δύο μηνών) πριν τη λήξη της σύμβασης εργασίας ή την απόλυση −δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στην ιδιωτική εκπαίδευση αλλά και αναπληρωτές στα κρατικά σχολεία θα αποκλειστούν από το επίδομα ανεργίας, μαζί με όσους/ες αποκλείονται ήδη, δηλαδή τους/τις εργαζόμενους/ες που αναγκάζονται να δουλεύουν με «μπλοκάκι», όπως σε πλατφόρμες τύπου wolt και efood, τους/τις ανασφάλιστους/τες, και φυσικά τους/τις μετανάστες/ριες χωρίς χαρτιά οι οποίοι λόγω της εγκληματοποίησής τους δουλεύουν εκ των πραγμάτων ανασφάλιστοι/ες.
Στις επιθεωρήσεις εργασίας που μετατρέπονται σε πεδίο ασυλίας των εργοδοτών –χαρακτηριστικές είναι οι αποφάσεις της επιθεώρησης εργασίας στη Ν. Ιωνία, οι οποίες δεν αναγνωρίζουν την υποχρέωση των αφεντικών να καταβάλουν δεδουλευμένα, ακόμη και αν αυτή προκύπτει από τα στοιχεία που είναι δηλωμένα στο σύστημα Εργάνη ή και από νόμους που κατακτήθηκαν με αίμα…
Στον εργασιακό μεσαίωνα στα φροντιστήρια και στα κέντρα ξένων γλωσσών, στα κέντρα μελέτης, στα ιεκ με τις ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου και τον φόβο για τις μαύρες λίστες που φέρνουν την αποδοχή και τον εγκλωβισμό στην εξατομίκευση, στη φενάκη της… επιστημοσύνης. Καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα, συχνά δεν καταβάλλονται δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, επιδόματα και αποζημίωση αδείας. Οι εργαζόμενες/οι δεν μπορούν να ασθενήσουν. Επιβάλλεται υπασφάλιση με αδήλωτες ώρες εργασίας, ακόμη και μη καταβολή του υποχρεωτικού κατώτατου ωρομισθίου των 10,06 ευρώ.
Στις εκατοντάδες απολύσεις και φρονηματικές διώξεις στον χώρο των ιδιωτικών σχολείων…
Στο καφκικό εργασιακό περιβάλλον: η ιδιωτική εκπαίδευση μετατρέπεται σε… πλυντήριο του κεφαλαίου, όπου τα αφεντικά κρύβονται πίσω από funds και την ανωνυμία των πολυεθνικών που… εκπροσωπούνται από… λογιστικά γραφεία: Το fund BC Partners μετά τον έλεγχο των Nova-Wind, του 50% των σταθμών Alpha και Star, καθώς και του Petcity, εξαγόρασε με 250.000.000 ευρώ το Μητροπολιτικό κολλέγιο και το ΙΕΚ Ακμή, και στη συνέχεια το ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ. Η βρετανική εταιρεία Inspired Education Group με 115 ιδιωτικά σχολεία στον πλανήτη ελέγχει πλέον τα ιδιωτικά σχολεία Κωστέα-Γείτονα (CGS) και Μωραΐτη, το τελευταίο μαζί με τον εφοπλιστή Β. Λαλιώτη. Η Premia Properties εξαγόρασε τις εγκαταστάσεις του ιδιωτικού σχολείου ΔΟΥΚΑΣ, τις οποίες πλέον… νοικιάζει το παλιό αφεντικό, παλιό στέλεχος της νδ… Η πολυεθνική International Schools Partnership (ISP) ελέγχει το ιδιωτικό σχολείο «Ο Πλάτων» και εσχάτως την «Ελληνογερμανική αγωγή(πρώην Σάββας-Σάββας». Η ISP έχει 88 σχολεία σε 24 χώρες στη Μέση Ανατολή…
Στην πειθάρχηση και την αποδοχή της «αξιολόγησης». Στο σχολείο-φυλακή με τον αυταρχισμό των διευθυντών που επιχειρούν με εντολή του υπουργείου να επιβάλουν φόβο και τρόμο με αποβολές στη μαθητική κοινότητα, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς με την ελάχιστη βάση εισαγωγής αλλά και την τράπεζα θεμάτων.
Στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση με την εμπορευματοποίηση των κρατικών ΑΕΙ (ο πρύτανης του ΕΜΠ Ιωάννης Χατζηγεωργίου ανοίγει παράρτημα του ΕΜΠ στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Κύπρου) −ανοίγουν μπίζνες για τα ξένα και ντόπια αφεντικά με την ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων» (βλ. την απάτη του γαλλικού κολλεγίου idEF με το παρακμιακό Université Sorbonne Paris Nord). Στόχος η μεγιστοποίηση του κέρδους του κεφαλαίου, η επιβολή διδάκτρων στις προπτυχιακές σπουδές και η πειθάρχηση των φοιτητριών/ών.
Στην εμπορευματοποίηση της υγείας, με χειρουργεία επί πληρωμή για τους έχοντες τη… δυνατότητα, για τους υπόλοιπους… αναμονή στη λίστα. Στη διάλυση του ΕΣΥ, παρά τους χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία, άλλες νόσους και τα εμβόλια που επέφεραν τον θάνατο ή την αναπηρία…
Στο δουλεμπόριο των καθαριστριών από εργολαβικές εταιρείες, κι ας έχει το διπλάσιο κόστος για τα νοσοκομεία.
Στη λεηλασία των δημόσιων χώρων με την καταστροφή εκατοντάδων δέντρων και πλατειών, για να επιβληθεί το ξερίζωμα των κατοίκων και των συλλογικών αντιστάσεων από τις γειτονιές με τη γραμμή U του μετρό και την αλλαγή της χρήσης γης, για να παραδοθούν όλα στην πλήρη εμπορευματοποίηση, ενώ συνεχίζονται οι εμπρησμοί δασών για τα καταστροφικά «αιολικά πάρκα».
Στις γυναικοκτονίες και την κακοποίηση γυναικών με την πλήρη κάλυψη του ποινικού κατασταλτικού μηχανισμού, που επιβάλλει την ιδεολογία της πατριαρχίας: μίσος και αίμα για τη γυναίκα, την ιδιοκτησία του άνδρα…
Στη μετατροπή των φυλακών σε αποθήκες ανθρώπων, χωρίς υγειονομική περίθαλψη, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα.
Σήμερα, όσο πότε άλλοτε, είναι ξεκάθαρος ο ρόλος του κράτους και της ακροδεξιάς κυβέρνησης της νδ που επέβαλε με τη μεθοδευμένη επιχείρηση τρομοκράτησης, καθήλωσης και θανάτου −με πρόσχημα την πανδημία− μαζικό εγκλεισμό, απαγόρευση κυκλοφορίας, που λεηλάτησε και λεηλατεί εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, που επικαλείται τον «νόμο και την τάξη» για να επιβάλει την κυριαρχία της ολιγαρχίας του κεφαλαίου (κατʼ ευφημισμό: προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία).
Στις 26 του Γενάρη και στην πανεργατική απεργία στις 28 του Φλεβάρη −με καθολικη συμμετοχή στην απεργία− έγιναν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις από την απελευθέρωση το 1944 από τους ναζί, και οι οποίες ξεκίνησαν από τη συλλογικότητα «Τέμπη 28-2-2023». Οι κινητοποιήσεις σε κάθε πόλη με εκατομμύρια να συμμετέχουν σε αυτές άλλαξε τους όρους. Το οξυγόνο που κράτος (ελληνικό και ιταλικό), καπιταλιστής-πετρελαιάς και μηχανισμός προπαγάνδας των μέσων μαζικής εξαπάτησης στέρησε από τους/τις 58, ήρθε ξανά στην ψυχή των διαδηλωτών που είδαν πώς μετασχηματίζεται το «αναπόφευκτο», πώς η θέληση, η ανιδιοτέλεια, η επιμονή και η ακηδεμόνευτη δράση μιας χούφτας ανθρώπων και το κατέβασμα όλων στους δρόμους αλλάζει τους όρους…
Την Τετάρτη 9 του Απρίλη δεν πάμε στη δουλειά, απεργούμε, δεν καταναλώνουμε, βγαίνουμε ξανά στους δρόμους του αγώνα. Κεφάλαιο και κράτη μοιράζουν ξανά τον κόσμο, επενδύουν στον πόλεμο, στην πολεμική βιομηχανία, στους πολεμικούς εξοπλισμούς για να υπερβoύν την κρίση τους. Ο ιμπεριαλιστικός ισραηλιτικός στρατός κατοχής με μαζικές δολοφονίες ισοπεδώνει την Παλαιστίνη, σπέρνει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και η βαρβαρότητα γίνονται η κρεατομηχανή για να συνεχιστεί η άγρια καπιταλιστική αναδιάρθρωση, αφήνοντας πίσω εκατομμύρια νεκρούς σε όλον τον πλανήτη και καταστρέφοντας ολοκληρωτικά τη φύση.
Εδώ και έξι χρόνια, η ακροδεξιά κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας εγκληματοποιεί τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες επαναφέρoντας το ποινικό κατασταλτικό οπλοστάσιο του μετεμφυλιακού κράτους. Επιδιώκει συναίνεση με επιδοματική πολιτική «φιλανθρωπίας» σε συνθήκες κυριαρχίας της μαύρης αγοράς στην τροφή και την ενέργεια. Απειλεί με φυλάκιση ακόμη και για πλημμέλημα με τον νέο ποινικό κώδικα. Ταυτόχρονα, η κρατικοδίαιτη προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπάτησης διαμορφώνει δυστοπία σιγής νεκροταφείου: φόβος και τρόμος, αποδοχή της ήττας των εξεγερτικών ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Επιβάλλεται έτσι η φτώχεια, η οικονομική εξαθλίωση που μαζί με την κυριαρχία της μαζικής κουλτούρας φέρνουν την ηθική εξαθλίωση, την επικράτηση μιας παρασιτικής, εις βάρος του άλλου, λούμπεν νοοτροπίας.
Στους χώρους εργασίας, ο φόβος για την απόλυση, την ανεργία, αλλά και το μεροκάματο που δεν φτάνει ούτε για την επιβίωση εξωθούν στη σιωπή. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της νδ επιβάλλει το δόγμα «νόμος και τάξη» για την ασυδοσία ντόπιων και ξένων αφεντικών με δολοφονικές επιθέσεις του κατασταλτικού μηχανισμού εις βάρος όσων βγαίνουν στους δρόμους, απεργούν, προχωρούν σε καταλήψεις, αντιστέκονται συλλογικά. Τα αφεντικά και το κράτος με το «διαίρει και βασίλευε» μεθοδεύουν συντεχνιακούς διαχωρισμούς στην εργατική τάξη, προωθούν ρατσιστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές ιδεολογίες.
Εδώ και χρόνια φτιάχνεται μια νέα «νομιμότητα»: απαγορεύεται η δράση από τα κάτω, η κινητοποίηση στον δημόσιο χώρο. Χρόνια τώρα η απάντηση δίνεται και θα δίνεται στους δρόμους των αγώνων. Τα δικαιώματα υπάρχουν στα χαρτιά, ως ευχολόγιο, ως διακήρυξη, ως άλλοθι για ένα «δημοκρατικό πολίτευμα». Το κράτος και το κεφάλαιο έχουν το μονοπώλιο της βίας: όταν οι εργάτες σακατεύονται ή δολοφονούνται στα εργασιακά κάτεργα –ένας κάθε δύο μέρες− το κράτος μεριμνά για να μην ασκηθεί δίωξη στα αφεντικά. Για να συνεχιστεί ακωλύτως η παραγωγική διαδικασία, διαθέτει όλο τον κατασταλτικό μηχανισμό του στην προστασία των αφεντικών. Όταν τα αφεντικά προσβάλλουν, παρενοχλούν, κακοποιούν, βιάζουν, το κράτος είναι εκεί, για να συνεχιστεί η κανονικότητα της λεηλασίας της ζωής μας.
Η πανεργατική απεργία την Τετάρτη 9 του Απρίλη αποτελεί για όλες τις εργαζόμενες και τους εργαζομένους, για όλες τις άνεργες και τους ανέργους μια κρίσιμη ημερομηνία για να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα. Η απεργία αποτελεί αφόρμηση για να συζητήσουμε τα προβλήματα σε κάθε χώρο δουλειάς, για να γνωρίσουμε τη δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης και να απεργήσουμε, για να ανατρέψουμε την αντικοινωνική αντεργατική πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης της νδ που εγκληματοποιεί τους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες.
Η απεργία νοηματοδοτείται από τους ίδιους τους εργαζομένους και θα πάρει υπόσταση με τη συμμετοχή, τη μαζική διαδήλωση και τις απεργιακές παρεμβάσεις με πρόταγμα την ταξική αλληλεγγύη. Σε αυτήν τη βαρβαρότητα τίποτε δεν μπορεί να έρθει από πάνω. Ούτε από τις κάλπες των ψευδαισθήσεων ούτε από κομματικούς μηχανισμούς που γεννούν αφεντικά ούτε από περσόνες, καρικατούρες σωματεία, παρέες κομματικών ερειπίων με φενακισμένες κοινότοπες διακηρύξεις, ξύλινες καταγγελίες και ιδεολογική αποδοχή της «νομιμότητας»: το φαίνεσθαι, η εικόνα, το θέαμα συγκροτεί το φαντασιακό του «νόμιμου», «αντιπολιτευτικού αγώνα» ενός ευκαιριακού καραγκιόζ μπερντέ…
Σήμερα, χρειάζεται εργαζόμενες/οι, άνεργες/οι να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας με σωματεία βάσης και ακηδεμόνευτες συλλογικότητες. Γιʼ αυτό η συμμετοχή στην απεργία αλλά και στις απεργιακές κινητοποιήσεις έχει ιδιαίτερη σημασία για τη συνέχιση του αγώνα. Γιʾ αυτό η αναζήτηση του δρόμου του ακηδεμόνευτου αγώνα αποτελεί την προοπτική για τη δημιουργία σωματείου βάσης κλαδικού πανελλαδικού για τις/τους εργαζόμενες/ους και τις/τους άνεργες/ους στην ιδιωτική εκπαίδευση –αλλά και σε κάθε χώρο εργασίας− χωρίς διαχωρισμούς στη μορφή εργασίας, σε ντόπιους και ξένους, χωρίς έμφυλα στερεότυπα…
Συζητάμε, συνδιαμορφώνουμε τις δράσεις –χωρίς παράγοντες και μηχανισμούς− επιβάλλουμε στα αφεντικά τη δική μας νομιμότητα: το δίκιο του αγώνα! Στην πράξη ανοίγουμε το μονοπάτι της ταξικής αλληλεγγύης και της συλλογικής αντίστασης με πρωτοβουλίες σε κάθε χώρο δουλειάς ενάντια στην κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, στη φτώχεια και τον πόλεμο.
Aπεργία σημαίνει πως είμαστε πάντα εκεί όπου οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι κάθε κλάδου αποφασίζουν να έρθουν σε ρήξη με τα αφεντικά και την κυβερνητική πολιτική. Με ένα μπλοκ σωματείων βάσης και ακηδεμόνευτων εργατικών συλλογικοτήτων συμμετέχουμε και στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία την Τετάρτη 9 του Απρίλη!
Όλες, όλοι στην 24ωρη πανεργατική απεργία
την Τετάρτη 29 του Απρίλη
Προσυγκέντρωση: 11:00, Αιόλου και Σταδίου
Αντίσταση Αυτοοργάνωση Ταξική αλληλεγγύη
Leave a Reply