Περιμένοντας στο Σινιάλο θα σε πάρω μια αγκαλιά να περπατήσουμε στον αμμόλοφο
Αρτιμελής η νύχτα παραδίδεται στις αυταπάτες
Η σβαστικα της ψυχής μου με σκοτώνει σιγά σιγά
Στις λεωφόρους του πόνου ανασαίνουμε, προχωράμε, υπάρχουμε
Επιμένω να βλέπω μαύρο μέσα σε τόσο φως
υπερεκτιμημένος ο ήλιος που σου φανερώνει τα πάντα μπροστά σου
Και προσπάθησα να τον προλάβω μα πέταξε σαν σκιά
Κάνε τα όνειρά σου πραγματικότητα
Πώς πάνε προς το μετρό;
Κρασί και μπύρα στην ίδια μοίρα
Leave a Reply