Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε αντιμέτωπα με έμφυλεςκακοποιήσεις.Το πρωί της Πέμπτης 06/10 μια γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στηνίκαια, κυνηγημένη από τον άντρα της, ζητώντας βοήθεια, με έναβαθύ τράυμα στο λαιμό. «Αμόκ» ονομάστηκε από τα σκουπιδοκάναλα η κατάσταση του άντρα, ο οποίος (παρά το δήθεν αμόκ) είχε τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνει στο σπίτι του εναλλάσσοντας τααντικείμενα, ώστε να πετύχει το σκοπό του, να τη δολοφονήσει δηλαδή χαρακτηρίζοντάς την «κακιά γυναίκα».
Την επόμενη μέρα στην ίδια γειτονιά αρπάζεται ένα 14 χρονο κορίτσι, καθώς πήγαινε με την αδελφή της στο φούρνο της γειτονιάς, από άντρα ο οποίος ανήκε στο οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον του κοριτσιού. Πριν 20 μέρες την είχε αρπάξει ξανά και την είχε βιάσει. Στη μήνυση που είχε υποβάλει τότε η μητέρα του κοριτσιού οι μπάτσοι δεν«μπόρεσαν» να βρουν το τύπο. Το κορίτσι είναι ρομά. Στοιχείο τρομακτικά καταλυτικό για την αποτελεσματικότητα της έρευνάς τους. Σοκαρισμένη η τοπική κοινωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις. Το σοκ ασφαλώς και σχετίζεται με το αν μετά τη λέξη «14χρονη» μπει η λέξη «ρομά».
Είναι γνωστό και δεν χρειάζεται παράθεση στατιστικών στοιχείων για να πειστεί κάποια ότι τα περιστατικά πατριαρχικής βίας είναι ιδιαίτερα συχνά στο ευρύτερο οικογενειακό – φιλικό περιβάλλον. Μέσα στην οικογένεια (αυτόν τον θεσμό – στυλοβάτη της πατριαρχίας) εκπαιδευόμαστε στους έμφυλους διαχωρισμούς, μας φοριούνται δίπολα, καθορίζονται ρόλοι, μαθαίνουμε να υπακούμε, να καταστέλλουμε επιθυμίες – τη σεξουαλικότητά μας, να ανεχόμαστε καταπιέσεις – ιεραρχήσεις. Μέσα στα πλαίσια της Άγιας Οικογένειας τα πρόσωπα που αρνούνται και αντιστέκονται στους όρους της αντιμετωπίζουν τη βία. Σωματική και ψυχολογική. Από τον άντρα του σπιτιού. Είναι η πατριαρχία που τους δίνει το δικαίωμα να υποτιμούν, να υψώνουν φωνές, να εξευτελίζουν, να σηκώνουν χέρι, να αρπάζουν αυτό που θέλουν, λες και τα σώματα μας είναι αντικείμενα που τους ανήκουν.Ταυτόχρονα από τα σκουπιδοΜΜΕ αποδίδονται ψυχολογικοί όροι στον άντρα – φορέα της κακοποίησης. Για να μπορέσουν οι θεατές της κλειδαρότρυπας να καταπιούν αμάσητα πως οι πράξεις αυτού του είδους έχουν σαφή οριοθέτηση στο υποκείμενο που γίνεται φορέας τους. Ότι δηλαδή αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, που προκαλούνται από «τρελούς», «ανώμαλους», «σαλταρισμένους».
Λες και διαφέρουν από αυτό που βλέπουμε και ακούμε σε καθημερινή βάση. Τις φωνές μέσα στα σπίτια, την βία απέναντι σε γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους. Όχι επειδή αυτά είναι ευάλωτα, αλλά ακριβώς επειδή η πατριαρχία δίνει την άδεια να σηκώνουν χέρι σε αυτά τα σώματα. Σε μια κοινωνία όπου πρέπει να κρατάμε «τα εν οίκω, μη εν δήμω», δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες; Περιμένουμε να σοκαριστούμε από το δελτίο των οχτώ; Κι έπειτα να το ξεχάσουμε μόλις παλιώσει η είδηση, όπως και άλλες τόσες και να συνεχίσουμε τη ζωή μας; Και τέλος πάντων φτάνει πια η στοχοποίηση των ανθρώπων με ζητήματα ψυχικής υγείας. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτοί οι κακοποιητές, οι βιαστές, οι γυναικοκτόνοι. Είναι οι τύποι της διπλανής μας πόρτας πίσω από την οποία όταν ακούμε τις φωνές, τις βρισιές, τα ουρλιαχτά και τα χτυπήματα σιωπούμε και κοιτάμε την δουλειά μας. Και μετά… σοκαριζόμαστε…
Η πατριαρχία ως σύστημα εξουσίας που διακρίνει τους ανθρώπους με βάση το φύλο τους, τη σεξουαλικότητα, την ηλικία και την αρτιμέλεια τους σε ανώτερους και κατώτερους ορίζει ποια σώματα μπορούν να επιβάλλονται σε ποια, σε ποιους πρέπει να υπακούμε, ποιες είναι οι «καλές» και «κακές» γυναίκες, ποια είναι τα σωστά μάτσο αρσενικά και ποιοι οι πούστηδες και οι αδερφές, ποιοι αξίζουν να υπάρχουν και ποιοι πρέπει να εξαφανιστούν γιατί δεν μας κάνουν. Ξεκινάει με γελάκια και ανοχή στα σεξιστικά αστειάκια στις παρέες, με υποτίμηση, με βλέμματα που ζυγίζουν τα σώματα μας από πάνω ως κάτω, για να γίνει κανονικότητα στις φωνές, στα χτυπήματα, στην καθημερινή κακοποίηση. Και να φτάνουμε έκπληκτοι να αναρωτιόμαστε γιατί ένας άντρας φτάνει στο σημείο να σκοτώνει μια γυναίκα.
Σε κάθε τέτοια εκδήλωσή τους στεκόμαστε σταθερά απέναντι
Συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις μας
Θα μας βρίσκετε διαρκώς μπροστά σας
Υγ. Και μια κουβέντα για τους μπάτσους που δεν μπορούσαν να βρουν τον αρπαγέα του κοριτσιού, στους οποίους μάλιστα είναι γνωστό το ονοματεπώνυμό του. Δεν έδειξαν την ίδια βραδυπορία και ανικανότητα όταν πριν λίγους μήνες στο διπλανό μας Πέραμα δολοφόνησαν, μετά από καταδίωξη που θύμιζε ταινία, 17χρονο ρομά. Ο ρατσισμός τους ξεδιπλώνεται πλήρως.
παροδος – καρακαηδόνες
Leave a Reply