Κυκλοφόρησε το νέο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις (#53)
Το νέο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις κυκλοφόρησε, και μοιράζεται ήδη στους δρόμους και πόρτα-πόρτα.
Τα κείμενα του φύλλου μπορούν να βρεθούν στον σύνδεσμο:
https://apatris.info/topics/issues/53/
Το φύλλο μπορεί να διαβαστεί και σε ηλεκτρονική μορφή εδώ:
https://issuu.com/apatris_news/docs/a53_issuu
εφημερίδα δρόμου Άπατρις
apatris@espiv.net
apatris.info
Ακολουθεί το editorial του φύλλου:
Χρόνια τώρα, η ατάκα αυτή είναι μία από τις αγαπημένες που εκστομίζονται από τα χείλη της ελληνικής κοινωνίας, κάθε φορά που ένας θεσμός ή μια υπηρεσία δεν λειτουργεί, σχεδόν δηλαδή καθημερινά. Η ατάκα αυτή είναι βέβαια πολύ δυνατή. Αν μη τι άλλο, της το δίνουμε. Εκφράζει μια ολοένα αυξανόμενη απογοήτευση και δυσπιστία, μια αυτοπεποίθηση ότι υπάρχει λύση, μια τάση ηρωικής αγανάκτησης, και συμπυκνώνει θαυμαστά τις παρακάτω βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις.
Ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό σύστημα που εξασφαλίζει την επιβίωσή μας. Το έθνος-κράτος είναι η μοναδική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, αρκεί να δουλεύει σωστά. Σίγουροι ή όχι για τις απόψεις και τις επιλογές μας, μιας και δεν είμαστε όλοι κομματόσκυλα, κάθε τέσσερα χρόνια σηκωνόμαστε από τον καναπέ μας, βάζουμε το χέρι στην τσέπη να πάμε στο χωριό, και ψηφίζουμε έναν νέο διαχειριστή του. Μετά, ασχέτως με το πόσο μέσα ή κάτω έχουμε βάλει τα κεφάλια, συνεχίζουμε να φωνάζουμε περήφανα «Αφού δεν υπάρχει κράτος ρε!» και πάλι από την αρχή.
Εμείς ως αναρχικές από την άλλη, δεν αγαπάμε ιδιαίτερα τέτοια έθιμα και παραδόσεις. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι πετάμε και τη σκούφια μας στο άκουσμα τέτοιων «βαθυστόχαστων» συμπερασματικών δηλώσεων, περί μη ύπαρξης κράτους. Το κράτος όμως είναι εδώ, κάνει τη δουλειά του πολύ καλά, και αγκαλιά με το κεφάλαιο, ζουν και βασιλεύουν.
Με απλά λόγια, την ώρα που εμείς οι άπλυτοι πλεμπαίοι δεν μπορούμε να βάλουμε ούτε ένα φιατάκι στο καλάθι του νοικοκυριού και δεν υπάρχει σάλιο γενικά, η εξουσία κυκλοφορεί με πόρσε και καλοπερνάει τρώγοντας ελεγμένα αρνάκια πολυτελείας. Παίζει παιχνίδια κατασκοπείας, ποντάρει στην εθνική ασφάλεια, παίζει το χαρτί της εθνικής αξιοπρέπειας, παίζει κυριολεκτικά στη ρουλέτα τις ζωές μας. Διασκεδάζει τριγυρνώντας δεξιά και αριστερά ζητώντας ταπεινά συγνώμη, δίνοντας συνεντεύξεις σε προκλητικά βολεμένα influencer, ρουφιανεύοντας αγωνιστές, πουλώντας χιπστεράδικο εναλλακτισμό και πάντα φλερτάροντας με την ορθοδοξία. Διαπλέκεται, σκανδαλίζεται, διαφθείρεται, συγκαλύπτει, εξευγενίζει, αριστεύει και τρίβει τα χέρια της χλευάζοντάς μας.
Φύλλο δεν κουνιέται!
Οι εκλογές βέβαια δεν είναι η μόνη εθιμοτυπική παράδοση στην οποία έχουμε αλλεργία. Οι προσευχές, οι διαδηλώσεις που θυμίζουν επιτάφιο, η ενός λεπτού σιγή ως ένδειξη οργής, τα άγια φώτα και οι πεθαμένοι βασιλιάδες που ταξιδεύουν με εισιτήριο τουριστικών γραφείων σε «τιμή» αρχηγού κράτους, είναι κάποιες από αυτές. Υπάρχουν επίσης τα θεαματικά σόου πλυντηρίων στα μμε, και οι ρητορίες πουλημένων εργατοπατέρων περί προβοκατόρων. Άλλη mainstream κουλτούρα που φτάνει στα όρια να γίνει και αυτή παράδοση είναι οι ευλογίες/like στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τις εξεγέρσεις σε άλλες χώρες όπως αυτή τη στιγμή στη Γαλλία. Ωραία η κοινωνική αντιβία δηλαδή, αρκεί να μην είναι εδώ, στην ελλαδίτσα μας, που όλα τα λύνουμε εξυμνώντας την αστική δημοκρατία. Χμ…
Το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ανέδειξε με τραγικό τρόπο όλες τις παραπάνω αντιφάσεις της κοινής γνώμης, και έδωσε στην εξουσία άλλη μια ευκαιρία να μας μοστράρει ξεδιάντροπα το αληθινό της πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που καθρεφτίζεται παντού όπου αναπαράγεται η κυρίαρχη αφήγησή της.
Κουμάντα
Εδώ, μιλάμε για μονοπώλιο. Ποιος θα κάνει κουμάντο τελοσπάντων σ’ αυτήν τη χώρα και θα έχει το πάνω χέρι τελικά; Το σκηνικό γνωστό. Μαφίες, σωματεμπορία, φασιστικά μορφώματα, εφοπλιστές ναρκέμποροι, παχουλά ιερατεία, λαδωμένοι καναλάρχες, δικαστικοί, πολιτικοί, καραβανάδες, εργολάβοι, ιδιωτικές εταιρίες, βιομηχανίες πολέμου, όλοι φαίνεται να διεκδικούν το κομμάτι τους. Τα συμφέροντά τους όμως δεν συγκρούονται και τόσο όπως πολλοί ίσως πιστεύουν ή τουλάχιστον δεν είναι για εμάς αυτό ακριβώς το ζήτημα.
Γιατί εμείς, μια χαρά τα βλέπουμε να δουλεύουνε όλα αυτά τα καθάρματα μαζί, και βιώνουμε τη βία αυτής της πραγματικότητας στο πετσί μας καθημερινά: Κουμάντο στα σώματά μας για το πώς θα γεννιόμαστε, πώς θα εκπαιδευόμαστε, πώς θα πεθαίνουμε. Κουμάντο στα σώματα μας για το πώς θα παράγουμε, πώς θα καταναλώνουμε, πώς θα στεγαζόμαστε, πώς θα τρώμε και πώς θα πίνουμε. Κουμάντο για το πώς θα αντιδράμε, πώς θα διαδηλώνουμε, πώς θα τους αρνούμαστε. Αυτό που μας καίει λοιπόν δεν είναι ποιος από όλους αυτούς θα κυριαρχήσει. Αυτό που μας καίει είναι πώς και πότε θα τους κάψουμε συθέμελα όλους τους.
Κάτω τα ξερά σας από τις ζωές μας
Leave a Reply