Την ίδια στιγμή που ο στρατός βγαίνει στους δρόμους για να αντιμετωπιστεί μια απεργία, ο πρωθυπουργός κηρύσσει «την επανάσταση του αυτονόητου». Μια «επανάσταση» του κράτους ενάντια στην κοινωνία κι όχι ενάντια στον εαυτό του όπως διατείνεται η χυδαία προσχηματική των πολιτικών διαχειριστών. Εξάλλου ποιοι ήταν στις προηγούμενες κυβερνήσεις; Μήπως δεν ήταν ο Γιωργάκης υπουργός σε μια απ’ αυτές; Τότε δεν ήξερε; Δεν έχει ευθύνη; Μήπως δεν ήταν ο ανεκδιήγητος Πάγκαλος υπουργός σε μια από τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Δεν ήξερε τι συνέβαινε τότε; Κι αν ήξερε τότε γιατί δεν σκύβει την κράνα του με συστολή σήμερα και από πού αντλεί το θράσος να βρίζει σχεδόν καθημερινά τον κόσμο που αντιστέκεται ωσάν να έχει καθαγιαστεί ως μέγας αποκαθαρτής; Αποκαθαρτής τίνος; Τι παχύδερμα είναι αυτά που κυκλώνουν τη ζωή μας;
Ο κλοιός στενεύει. Μέρα τη μέρα. Τα καινούργια στοιχεία μιλάνε για τριπλασιασμό των αυτοκτονιών τους τελευταίους μήνες. Τι τραγική ειρωνεία για ένα σύστημα που διατείνεται την «αξία της ανθρώπινης ζωής» να διαψεύδεται τόσο εκκωφαντικά από την αναπόφευκτη στατιστική της καθημερινής πραγματικότητας; Οι αντιθέσεις που παράγονται στους πόλους της κοινωνικής διαλεκτικής, σε όλα πλέον τα σημεία τριβής κυρίαρχων και κυριαρχούμενων, αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη δυναμική. Αρχίζει να μην έχει πια σημασία ποιος θα πει τον πρώτο λόγο στην διαλεκτική αυτή αντίθεση. Η όξυνση έχει πάρει το δρόμο του τοκετού. Ας ελπίσουμε τα παιδιά της να μοιάζουν σε μας…
Leave a Reply