[Μano Aperta] Για την συλλογική κουζίνα στο camp των Οινοφύτων

– Μηδαμινές πιθανότητες ένταξης στην κοινωνία

– Ελάχιστες πιθανότητες για τα παιδιά να μάθουν τη γλώσσα, να τελειώσουν το ελληνικό σχολείο και να αφομοιωθούν

– Εργασιακή εκμετάλλευση σε καθεστώς μαύρης κακοπληρωμένης εργασίας

– Άθλιες υγειονομικές συνθήκες

– Άθλιες συνθήκες στέγασης

– Ελλιπής ή ανύπαρκτη θέρμανση

– Κακή ποιότητα φαγητού ή/και υποσιτισμός

– Κακή ποιότητα ή έλλειψη καθαρού τρεχούμενου νερού

– Μηδενική ιατροφαρμακευτική μέριμνα

– Μηδενική ψυχολογική υποστήριξη

– Αδυναμία μετακίνησης στην πόλη για τα προγραμματισμένα ιατρικά ραντεβού

– Αδυναμία μετακίνησης στην πόλη για τα ραντεβού εξέτασης ασύλου

– Ανάπτυξη σοβαρών ψυχικών ασθενειών λόγω συνθηκών εγκλεισμού, υπερσυνωστισμού, εξάρτησης και απραξίας

Σε ένα τέτοιο καμπ, των Οινοφύτων, όπου ισχύουν όλα τα παραπάνω, βρεθήκαμε την Τρίτη.

Ένα από τα δεκάδες καμπ της χώρας, για τα οποία η Ελλάδα έχει δεχτεί εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από την Ευρώπη, τα οποία έκαναν φτερά και μπήκαν σε τσέπες.

Καμπ στα οποία δεν έχει γίνει ούτε το πιο απλό, το βασικό: καταμέτρηση. Άγνωστος αριθμός ανθρώπων βρίσκονται μαντρωμένοι και περιφέρονται στις εξοχές, σαν να μην υπάρχουν, σαν να μην βρίσκονται ανάμεσά μας.

Το προσφυγικό ξεπούλησε και κανείς δεν ασχολείται πια. Το έστησαν τόσο καλά, τόσο μεθοδευμένα και απάνθρωπα, που η δυνατότητα παρέμβασης από ομάδες και φορείς είναι σχεδόν αδύνατη.

Οι άνθρωποι αυτοί όμως είναι εδώ και παλεύουν για να ζήσουν. Δεν θα πάνε πουθενά και κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται τι θα απογίνουν. Κανένα πλάνο, κανένα σχέδιο. Όπου τους βγάλει.

Το προσφυγικό συνεχίζει να αποτελεί ένα τεράστιο σκάνδαλο και τη μεγαλύτερη ντροπή αυτής της χώρας.

Παρόλα αυτά, παρά τις ανυπέρβλητες αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν, οι πρόσφυγες των Οινοφύτων μας καλοδέχτηκαν με χαμόγελα και ζεστασιά.

Και για αυτό τους είμαστε ευγνώμονες.