Μεγαλώνουμε σε μια πατριαρχική κοινωνία που μας έμαθε ότι τα σώματα μας δεν μας ανήκουν, πως πρέπει να επιτελούμε ρόλους, που άλλοι έφτιαξαν για εμάς και είτε θα καταπιεστούμε είτε θα απομονωθούμε. Mάθαμε να μην κάνουμε αυτό που θέλουμε ,αλλά αυτό που περιμένει ο άλλος,η κοινωνία απο εμάς. Συνηθίσαμε στο φόβο του να γυρίζουμε μόνες το βράδυ σπίτι, στον φόβο να πούμε όχι, στον φόβο στις σχέσεις μας, στον φόβο πως θα μας χαρακτηρίσουν. Όρισαν τι είναι θηλυκό, τι αρρενωπό και περιόρισαν τη ζωή μας σ’αυτά τα δυαδικά πρότυπα. Τι πρέπει να φοράμε,πόσα κιλά θα ζυγίζουμε,με πόσα άτομα θα κάνουμε σεξ και μας χαρακτήρισαν με αυτά τους τα κριτήρια: η καλή κόρη, η ατίθαση, το τσουλάκι, η κακή μάνα, η σεμνή. Ένα σωρό ταμπέλες που μας φόρτωσαν και τις χρησιμοποιήσαν για να μας περιορίσουν, να δικαιολογήσουν την έμφυλη βία, να ξεπλύνουν τους γυναικοκτόνους: ‘γιατί ήταν έξω μόνη;’, ’αυτή έχει παέι με τόσους’, ’τα ήθελε μ’αυτά που φοράει’, ’του είχε κάνει την ζωή δύσκολη’. Την έμφυλη βία και τον σεξισμό τα ζούμε καθημερινά.
Ερχόμαστε στο 2020 που επιβάλλεται lockdown, εξαναγκαστικός περιορισμός στο σπίτι, χώρος που δεν είναι για όλα ένα ασφαλές μέρος. Γυναίκες που πρέπει να μένουν ολόκληρες μέρες με άντρες που τις κακοποιούν και δεν μπορούν να απευθυνθούν κάπου αλλού (και να το κάνουν αμφίβολο αν θα βρουν την στήριξη/βοήθεια που ψάχνουν), άτομα που επιστρέφουν στο σπίτι που μεγάλωσαν (για οικονομικούς και άλλους λόγους) και βρίσκονται ξανά στην πυρηνική οικογένεια που για χρόνια ήθελαν να αφήσουν.
Από την αρχή του 2021 μετράμε τουλάχιστον 20 γυναικοκτονίες (όσες έχουν καταγραφεί). Με το metoo ακούστηκαν τα βιώματα ατόμων που για χρόνια δεν μιλούσαν, ψιθύριζαν μόνο στο κοντινό τους κύκλο ή ήταν κοινό μυστικό(σε χώρους όπως στο θέατρο). Το κράτος επιχειρεί να παρουσιαστεί ως μοναδικός προστάτης: η αστυνομία θα βοηθήσει, το δικαστικό σύστημα θα δικαίωσει. Παράλληλα στο μιντιακό λόγο οι γυναικοκτονίες, οι καταγγελίες έχουν αποκτήσει μια ορατότητα, όμως με όρους θεάματος και κουτσομπολιού. Δίνεται πάτημα να βγει ο κάθε μπαλάσκας και να δώσει συμβουλές στους δολοφόνους, ο κάθε κούγιας να ξεβράσει τον σεξιστικό/ομοφοβικό/τρανσφοβικό του εμετό. Όλοι προσανατολισμένοι να ξεπλύνουν τον θύτη και να ενοχοποιήσουν το θύμα.
Μέσα στους αυτοοργανωμένους χώρους προσπαθούμε να κάνουμε τα λόγια μας, τις επιθυμίες μας πράξη, να χτίσουμε ένα άλλο κόσμο που έρχεται σε σύγκρουση με το υπάρχον, τον κόσμο της εξουσίας. Συνεπώς ,οι κουβέντες μας για την πατριαρχία, τον σεξισμό, το πως θα απαλλαχθούμε από όσα έχουμε ενσωματώσει/εσωτερικεύσει και για όσα μας επιβάλλονται θέλουμε να έχουν αντίκρισμα στις σχέσεις μας, στις καθημερινές συμπεριφορές, στο τρόπο που επιλέγουμε να οργανωνόμαστε. Μετά από αρκετές καταγγελίες για άτομα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχετίζονται με τους αυτοοργανωμένους χώρους-ομάδες συνειδητοποιούμε για άλλη μια φορά πως οι (παρα)βιαστές είναι άντρες καθημερινοί. Μπορεί να είναι ο σύντροφος, ο φίλος, ο γκόμενος. Πολλά δεν νιώθουν άνετα να υπάρχουν στους χώρους αυτούς: η γνώμη τους μετράει λιγότερο σε σχέση με του ‘συντρόφου’ που είναι καιρό στον χώρο, η βία/μαχητικότητα συνδέθηκε με το αρρενωπό (καταπιέζοντας και αρρενοπώτητες που δεν νιώθουν άνετα να ασκήσουν βία και αποκλείοντας άλλα να την οικειοπηθούν που δεν είναι αρρενωπά).
Δεν μπορούμε να περιοριστούμε σε αντισεξιστικά συνθήματα-τσιτάτα, αλλά να κοιτάξουμε με ειλικρίνεια τις σχέσεις που δομούμε. Να αμφισβητήσουμε ρόλους και να διεκδικήσουμε χώρο για την ελέυθερη έκφραση όλων. Σε κάθε πεδίο: στην σχολή, στην δουλειά, στο δρόμο, στις συνελεύσεις επιλέγουμε να στεκόμαστε η μία δίπλα στο άλλο με φροντιστικότητα, αλληλουποστήριξη και να επιτεθούμε στην πατριαρχική κουλτούρα στην ρίζα της.
Αποσύνθεση – Αυτοοργανωμένη Ομάδα Κάτω Πολυτεχνείου
Blog & mail:
aposynthesh.noblogs.org
aposyntesh@riseup.net
Leave a Reply