H ριζοσπαστική αριστερά του κράτους και του κεφαλαίου

 Οι εκ των κορυφαίων θεωρητικοί της σοσιαλδημοκρατίας Bernard Manin και Alain Bergounioux στο βιβλίο τους, Social Democracy or compromise (1979), ορίζουν με εξαιρετική σαφήνεια την σοσιαλδημοκρατία:

«Δημοκρατία σημαίνει για τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δημοκρατία για όλους, τόσο για τους αστούς όσο και για τους εργαζόμενους. Η σοσιαλδημοκρατία αποδέχεται επομένως την κοινωνική διαίρεση σε όλο της το βάθος. Χαρακτηρίζεται στην πραγματικότητα από τον συμβιβασμό σε ό,τι αφορά την οικονομική εξουσία και τον ειρηνικό ανταγωνισμό (δηλαδή την δημοκρατία) σε ό,τι αφορά την πολιτική εξουσία. Ο συμβιβασμός εξασφαλίζει τον ανταγωνισμό με την έννοια ότι τον διαφυλάσσει. Η επιλογή της δημοκρατίας είναι κάτι περισσότερο από μια στρατηγική πρόσβασης στην εξουσία, είναι ένα ουσιώδες πολιτικό πρόγραμμα για την ίδια τη φύση της κοινωνίας που θα οικοδομηθεί. Η σοσιαλδημοκρατία αναγνωρίζει την ύπαρξη των ταξικών αντιθέσεων, αντλεί μάλιστα από αυτές την δύναμή της σαν κόμμα της εργατικής τάξης, και αυτό την ξεχωρίζει από τα δεξιά πολιτικά κόμματα  που στηρίζονται και αυτά στην αναγνώριση του πλουραλισμού. Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της σοσιαλδημοκρατίας οφείλεται στο ότι θεμελιώνει το πρόγραμμά της στην ύπαρξη της ταξικής αντίθεσης ανάμεσα στους εργαζόμενους και την εργατική τάξη. Αυτό την ξεχωρίζει από τα δεξιά κόμματα και την προσεγγίζει στα κομμουνιστικά κόμματα. Αλλά δεν είναι διατεθειμένη να περιστείλει αυτή την αντίθεση με την εξαφάνιση του αντιπάλου και σε αυτό το θέμα δέχεται όπως και η φιλελεύθερη δεξιά τον πλουραλισμό μέσα στην κοινωνία…»

Μόλις σήμερα, διαβάσαμε στο left.gr αλλά και το protagon.gr, άρθρο του Γ. Σταθάκη, ηγέτη του οικονομικού επιτελείου του συγκεκριμένου κόμματος, ότι «Η (σ.σ. επιζητούμενη) μεταστροφή επιβάλλει τη ριζική αναθεώρηση των ιδεών. Αφορά τη συντεταγμένη, αλλά ομολογημένη, νέα αρχή, που θα ορίζεται από το μεγάλο κενό, αυτό του κράτους.». Και πιο συγκεκριμένα:

«Η μεταστροφή επιβάλλει τη ριζική αναθεώρηση των ιδεών. Αφορά τη συντεταγμένη, αλλά ομολογημένη, νέα αρχή, που θα ορίζεται από το μεγάλο κενό, αυτό του κράτους. Πρόκειται πλέον για την ιστορική τομή που όλοι αναγνωρίζουν αλλά ελάχιστοι επικεντρώνονται σε αυτήν. Εν αρχή ην το κράτος, λοιπόν. Αυτό αναζητά την πλήρη αποκατάστασή του ως ενός συστήματος διαμόρφωσης και τήρησης των κανόνων, ως πεδίο άσκησης πολιτικών, ως συνομολογουμένων επιλογών των πολιτών. Η αναζήτηση επιβάλλει την καθολική αναθεώρηση του χθες. Επιβάλλει τη μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση, τη μεγάλη τομή στο φορολογικό, τη χωροταξία, την εκπαίδευση, την υγεία και άλλων. Επιβάλλει να θέσουμε ξανά τη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού στην αρχέγονη και διακριτή τους υπόσταση. Και ταυτόχρονα να απεμπλέξουμε μέσα από τη σχέση αυτή τη συνεχιζόμενη πρωτοκαθεδρία των μηχανισμών διαμόρφωσης πλασματικών αξιών, επικαθορίζοντας την πορεία, που κατά κοινή ομολογία οφείλει να ακολουθήσει η χώρα, επικεντρωμένη στην ιδέα ενός παραγωγικού δυναμικού προς αξιοποίηση, με αφετηρία το μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό, και με σαφείς περιβαλλοντικές και κοινωνικές μέριμνες»

Η «ριζοσπαστική αριστερά» λοιπόν πίσω από επιφατικές ρητορείες περί «κοινωνικής μέριμνας» γίνεται εξαιρετικά σαφής όταν οι αναφορές του στυλ «εν αρχή ην το Κράτος» και επικέντρωσης «στην ιδέα ενός παραγωγικού δυναμικού προς αξιοποίηση» αντιστοιχίζονται με τον κλασσικό ορισμό των Bernard Manin και Alain Bergounioux και αποκαλύπτουν μια δομική συνάφεια με την φιλελεύθερη δεξιά. «Εξορθολογισμός» του κράτους και της κεφαλαιακής συσσώρευσης ως ανηλεής πραγμάτωση της ριζοσπαστικής αριστεράς… του κράτους και του κεφαλαίου.

Σε άλλο σημείο του βιβλίου τους οι δύο γάλλοι σοσιαλδημοκράτες αναφερόμενοι στον γερμανό “ομόλογό” τους Kautsky γράφουν ότι η δημοκρατία είναι λιγότερο η εξουσία του λαού και περισσότερο ο έλεγχος της εξουσίας από το λαό. Και κατά συνέπεια “καταλαβαίνουμε τη θέση που παίρνει όχι μόνο υπέρ της δημοκρατίας γενικά αλλά ακριβέστερα υπέρ της κοινοβουλευτικής ή αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και ενάντια στην αντικατάστασή της από την άμεση δημοκρατία:”…

Για να μην ξεχνιόμαστε!