H ενίσχυση της Μέρκελ στην Γερμανία, η ανάδειξη της λεπενικής ακροδεξιάς σε πρώτη δύναμη στην Γαλλία, η άνοδος της ακροδεξιάς στην Αυστρία αλλά και πολλές μικρότερου βεληνεκούς πολιτικές μεταλλάξεις τόσο στην υπόλοιπη Ευρώπη όσο και στην Αμερική επιβεβαιώνουν τη γραμμική ακροδεξιά μετατόπιση της αστικής δημοκρατίας, ως την πιο φερέγγυα πολιτική εκδοχή για την διασφάλιση της απρόσκοπτης συσσώρευσης κεφαλαίων μέσα στο καθεστώς μιας παγκοσμιοποιημένης συστημικής κρίσης.
Η αδιάλειπτη αυτή ακροδεξιά μετατόπιση δεν έχει να κάνει με παραδοσιακού τύπου φυλετικές και εθνικιστικές αναβιώσεις του φασισμού αλλά με «εξελιγμένες» μορφές που βασίζονται σε πολιτισμικού τύπου πλασματικούς διαχωρισμούς, σε μια αυταρχικοποίηση της αστικής θέσμισης από την οικογένεια μέχρι τις εργασιακές σχέσεις, σε μια περιστολή των όποιων πολιτικών ελευθεριών, σε μια περίφρακτη καθημερινότητα κοινωνικού ελέγχου και καταστολής. Πρόκειται δηλαδή για τα χαρακτηριστικά που προσομοιάζουν στην -«αποκαθαρμένη» από το ναζισμό της ΧΑ- ακροδεξιά συγκρότηση της νεοδημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης. Έχουμε ήδη αναφερθεί αρκετές φορές στην χρησιμοποίηση της ΧΑ ως «πουλέν» του ελληνικού καπιταλισμού εν μέσω της τρέχουσας συστημικής κρίσης.
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις και ενώ συνεχίζονται οι διώξεις στελεχών –ένστολων και μη- των φασιστικών συμμοριών διατυπώνονται ήδη δύο ποιότητες συμπεριφορών τους (με δεδομένη την ανυπαρξία αφενός της όποιας μαζικής υποστήριξης από τους «οπαδούς και ψηφοφόρους» του… λαϊκού συνδέσμου, γεγονός που, αφετέρου, επιβεβαιώνει όλη την παραδοσιακή νεοελληνική μικροαστική κουλτούρα της ανάθεσης και στην περίπτωση της «εθνικιστικής αναγέννησης»). Η μία έχει να κάνει με την άτακτη φυγή που αποτυπώνεται από κλείσιμο γραφείων, αναστολή δράσεων, απομαζικοποίηση του «κινήματος», μαζικό σβήσιμο ψηφιακών ιχνών, απόσυρση των φασιστικών συμβόλων και της σημειολογίας από την καθημερινή «κανονικότητα» και την άρση της κοινωνικής τους νομιμοποίησης. Η άλλη έχει να κάνει με την σκλήρυνση των πολλών εκείνων (λίγο περισσότερους από το μισό εκατομμύριο του 2012) ακόμη επίμονων υποστηρικτών της ΧΑ που μπορεί να μην εκφράζεται με κάποιον τρόπο μέσα στην συγκυρία αλλά που δεν έχει άλλα περιθώρια παρά να αρχίσει να εκφράζεται χωρίς καμία υποστολή της ουσίας της ρατσιστικής και εθνικιστικής μιλιταριστικής τους υπόστασης. Σε επίπεδο φαινομενικότητας και ρητορείας θα υπάρξουν «ομαλές διευθετήσεις», οι οποίες, όμως, είναι εξορισμού αδύνατον να ακυρώσουν την ουσία της φασιστικής επιθετικότητας που αποτελεί όρο ζωής της συγκεκριμένης αντίληψης.
Είναι αλήθεια ότι η αντιφασιστική επίφαση της αστικής δημοκρατίας των ημερών μας δεν είναι τίποτε άλλο από απόπειρα ενδυνάμωσης του δημοκρατικού αυταρχισμού, ενώ είναι σαφές ότι τα όψιμα «αντιφασιστικά μέτωπα» διεκδικούν τη συνέχεια της απομαζικοποιημένης πια «κουλτούρας των πλατειών». Είναι κάτι παραπάνω πλέον από προφανές ότι η χρήση της «θεωρίας των δύο άκρων» με μια διεσταλμένη προσέγγιση της βίας αυτής καθεαυτής (εξαφανίζοντας το τυπικό λογικό αναγώγιμο «δι’ εαυτήν») ως φασιστικής, στοχεύει στην συντριβή των κοινωνικών αντιστάσεων ενώ προωθούνται νέα δυσβάστακτα μέτρα εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Επίσης είναι προφανές ότι η σοσιαλδημοκρατική αριστερά προσπαθεί να περάσει με καλό βαθμό στις εξετάσεις νομιμοφροσύνης που κάθε φορά θέτει η ακροδεξιά διακυβέρνηση. Επιπλέον, δεν θεωρούμε τυχαίο ότι ενώ συμβαίνουν τόσα πράγματα ο Σύριζα της πόλης μας καλεί σε συζήτηση για… τις δημοτικές εκλογές!
Όσον αφορά την επιθετικότητα των φασιστικών συμμοριών θα μπορούσε να αποτελεί παράδοξο το πρόσφατο γεγονός τριών επιθέσεων από μεριάς τους προς το ΚΚΕ (στα Γιάννενα βάψιμο των γραφείων, στη Θεσσαλονίκη σε ομάδα προπαγάνδισης και στα Άνω Λιόσια σε εκπαιδευτικό του ΠΑΜΕ). Και μάλιστα, πρόκειται για επιθέσεις τη στιγμή που είναι μουδιασμένοι, αδρανείς και εσωστρεφείς μέχρι νεωτέρας… Σε ό,τι μας αφορά έχουμε κάνει εκτενή αναφορά για μια αντικομμουνιστική αλλαγή στην ατζέντα των φασιστικών συμμοριών και στο προκείμενο, στη βάση αυτής της προσέγγισης, υπάρχει η ερμηνεία της κεκτημένης ταχύτητας και της διεκπεραιωτικής δράσης συγκεκριμένων πυρήνων. Από την άλλη μεριά εξακολουθεί να είναι τραγική η στάση του ΚΚΕ (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχαμε κάποια άλλη προσδοκία) καθώς δεκάδες φοιτητές της νεολαίας του επιτέθηκαν πριν λίγες μόλις μέρες σε αυτόνομους φοιτητές στο Φυσικό Ηρακλείου. Για μια ακόμη φορά, η συμπεριφορά του ΚΚΕ είναι εξόχως επιθετική με φυσικούς όρους σε όποιον και ό,τι βρίσκεται αριστερά του και «ψύχραιμο» και «ανεκτικό» με επιμονή σε «θεσμικές διευθετήσεις» για όποιον και ό,τι βρίσκεται στα δεξιά του. Οι ασκήσεις νομιμότητας και μικροαστικού καθωσπρεπισμού δεν λείπουν από καμία συνιστώσα της καθεστωτικής αριστεράς.
Υπάρχει πάντα ανοιχτό το ζήτημα της αντιμετώπισης των φασιστικών συμμοριών ενώ εξελίσσονται οι διώξεις προς το «χώρο» τους. Το γεγονός ότι στην συντριπτική τους πλειονότητα τα φίδια έχουν μπει στις τρύπες τους σηματοδοτεί και αποφάσεις σχετικά με την τακτική αντιμετώπισής τους. Το καίριο σημείο είναι όλος αυτός ο όψιμος αντιφασιστικός δημοκρατικός εσμός ο οποίος έχει πάρει τέτοια έκταση που μπορεί να χωνέψει κάθε αντιφασιστική δράση με αυθεντικά απελευθερωτικά χαρακτηριστικά. Δεν μπορεί να μην θεωρηθεί ως μια αναθεωρητική της δράσης προϋπόθεση το χτύπημα με κάθε τρόπο αυτής της κυριαρχικής «αντιφασιστικής» προπαγάνδας. Ο φασισμός έχει τους ισχυρούς του θυλάκους μέσα στην αστική θέσμιση. Αυτή η αστική θέσμιση θέλει να μας στρέψει σε ένα «μονόφθαλμο» κυνήγι των φασιστών και ο μόνος λόγος που το κάνει είναι για να μας χρησιμοποιήσει ως «αδήλωτους συμμάχους» μέχρι να νομιμοποιηθεί και πάλι ενισχυμένα κοινωνικά και να ετοιμάσει τους μηχανισμούς του για να μας ξεριζώσει και τα δυό μάτια.
Ο δημοκρατικός αντιφασισμός δεν μας τάζει απλώς «ανάπηρη ελευθερία»… είναι εχθρός της ελευθερίας.
Κατάληψη Σινιάλο 13/10/2013
Leave a Reply