Τον τελευταίο μόνο μήνα το κράτος έχει πραγματοποιήσει δύο εκκενώσεις καταλήψεων,της κατάληψης 111 στη Θεσσαλονίκη και της κατάληψης του παλιού Νεκροτομείου στηνΑλεξανδρούπολη, ενώ όπως φαίνεται από τους επόμενους στόχους αποτελεί η κατάληψηΑντιβίωση στα Ιωάννινα όπως αναφέρει και κείμενο των καταληψιών που μιλάει γύρωαπό την πιθανότητα εκκένωσης του κτηρίου.
Οι παραπάνω κινήσεις φυσικά έρχονται ναπροστεθούν σε ένα τεράστιο πλήθος άλλων κατασταλτικών κινήσεων παντώς τύπου απέναντισε πορείες, συγκεντρώσεις, απεργίες και γενικότερα σε όποιον/-α τολμάει και σηκώνεικεφάλι μια και καταστέλλονται χωρίς πολλά πολλά. Η ρητορεία του κράτους ξερνάει τιςσυνήθεις δικαιολογίες περί αφανισμού της ανομίας και των κτιρίων ή περιοχών όπουαυτή βρίσκει έδαφος. Για χάρη μιας πιο διπλωματικής προσέγγισης στην περίπτωση τωνκαταλήψεων προστίθεται και η δικαιολογία της νόμιμης αξιοποίησης των κτηρίων, πολλέςφορές με κοινωνικό πρόσχημα.Η επίθεση όμως στις καταλήψεις και τις δομές του ανταγωνιστικού κινήματος δενείναι μία πολιτική η οποία διαφοροποιεί αυτή την κυβέρνηση από κάθε προηγούμενηαλλά και επόμενη. Κάθε φορά ανάλογα με τον εκάστοτε διαχειριστή της εξουσίας καιτον εκάστοτε πρωθυπουργό μπορεί τα λόγια να αλλάζουν και να ντύνονται περισσότερο ήλιγότερο επιθετικά ωστόσο τίποτα άλλο δεν αλλάζει. Καταλήψεις εκκενώνονται πίσω απόσαθρές δικαιολογίες και ψηφοθηρικές τάσεις. Λογική θα ήταν όμως και η απορία: αν δενγίνονται εκκενώσεις για αυτό τότε γιατί; Υπάρχει πλήθος έντυπου και όχι μόνο υλικούγια να ανατρέξει κανείς και καμιά προκειμένου να πάρει μια ιδέα γύρω από τον τρόπο μετον οποίο λειτουργούν οι καταλήψεις, τις αξίες και τα χαρακτηριστικά τους, τόσο στηνΕλλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πρόκειται βασικά για απλά κτίρια τα οποία όμως μπορούννα στεγάσουν κομμάτια της εργατικής τάξης και του ανταγωνιστικού κινήματος τόσο γιανα καλύψουν τις βιοτικές τους ανάγκες – κάτι ιδιαίτερα σημαντικό ιδίως σε περιόδουςτόσο έντονης οικονομικής ένδειας και επίθεσης στα δικαιώματα μας – αλλά και για νασυσπειρωθούν και οργανωθούν ενάντια στις επιθέσεις της εξουσίας.
Αν βγάλουμε λίγο το μεγεθυντικό φακό μπορούμε εύκολα να δούμε πως εκτός από τιςκαταλήψεις, υπέρ των οποίων γράφεται και αυτό το κείμενο, παρόμοιας μορφής επίθεσηδέχεται και κάθε άλλο αγωνιζόμενο κομμάτι. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Από τα σωματεία,τα οποία εξ ορισμού αποτελούν το όργανο διεκδικήσεων και οργάνωσης των εργαζομένων–ιδίως όσα πράγματι λειτουργούν κατά αυτό τον τρόπο- τα οποία βρίσκονται υπό διαρκήεπίθεση και υποτίμηση, έως το κάθε άτομο το οποίο αν πάει κόντρα στην ισχύουσα αρχήαπολύεται από τη δουλειά, ξυλοκοπείται στο δρόμο ή το σπίτι, συλλαμβάνεται χωρίς τοπαραμικρό στοιχείο και προσπαθούν να το περιθωριοποιήσουν από το κοινωνικό σύνολο.Στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε, λίγους μόνο μήνεςπριν τις βουλευτικές εκλογές, η ΝΔ και όχι μόνο, έχει εμφανώς ήδη χάσει μεγάλοκομμάτι των ψηφοφόρων της. Δεν έχει λοιπόν παρά να ποντάρει στον εκφασισμό και τηνακόμη μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, τάσεις που εμφανίζονται σε κάθεπερίοδο κρίσης στην ιστορία, άρα και στην ψηφοφορική έλξη αυτών των κομματιών.Έτσι κι αλλιώς το συγκεκριμένο κόμμα πάντα είχε μια αγάπη προς την ακροδεξιά·πράγμα ολοφάνερο αφού δεν είναι ανάγκη να εντρυφήσει στην ιστορία του κόμματος αλλάαντιθέτως να κοιτάξει απλά τα πιο υψηλόβαθμα στελέχη του. Παράλληλα, όλες και όλοιγνωρίζουν –εξαιρούνται φυσικά οι λάτρεις της τηλεοπτικής ενημέρωσης- πως όπως κάθεφορά ανεξαρτήτως πολιτικής αρχής όταν τα πράγματα ζορίζουν, υπό το φόβο μιας ακόμηκαι μικρής αντίστασης στις προσταγές κράτους και κεφαλαίου, οι τελευταίοι φροντίζουννα επιστρατεύσουν τα μεγαλύτερα τους όπλα. Διασφαλίζουν έτσι πως εσύ θα κάθεσαιαναπαυτικά μπροστά από την τηλεόρασή σου –αν φυσικά έχεις ακόμη ρεύμα- και αν δεν τοκάνεις θα τιμωρείσαι παραδειγματικά.Για να επιστρέψουμε όμως πιο συγκεκριμένα και να γίνει λίγο πιο σαφές αυτό πουθέλουμε να πούμε καλύτερα να δούμε ένα ζωντανό παράδειγμα της ντόπιας κοινωνίας,την περίπτωση της κατάληψης Αντιβίωση. Η συγκεκριμένη κατάληψη δεν απειλείται πρώτηφορά με εκκένωση. Δεν ξεχνάμε πως το κτίριο εκκενώθηκε ξανά το 2013 με τις ευλογίες/υπογραφές των τότε Περιφεριάρχη Ηπείρου Α. Καχριμάνη, Δημάρχου Φ. Φίλιου και τουδιοικητή του Νος. Χατζηκώστα Φ. Βάββα.
Οι δικαιολογίες που πλαισίωσαν την τότε εκκένωση ήταν λίγο πολύ από τις γνωστές: αξιοποίηση του κτιρίου προκειμένου ναμετατραπεί σε πρότυπο διαγνωστικό κέντρο και άλλα τέτοια όμορφα.Για όσες και όσους περίμεναν τότε να πάνε να εξεταστούν μάλλον η απογοήτευση ήταν μεγάλη μια και το κέντρο δεν έγινε ποτέ. Αντιθέτως το κτίριο έμεινε εκεί να ρημάζει έως την ανακατάληψή του το Γενάρη του 2015. Για μια ακόμη φορά άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται στα ίδια πόστα καλούνται προς όφελος της καταστολής, όχι της ανομίας αλλά της κάθε φωνής αντίδρασης, να βάλουν την υπογραφή τους προκειμένου να εκκενωθεί ξανά το κτίριο. Αυτή τη φορά πρόκειται για τον Περιφεριάρχη Ηπείρου Α. Καχριμάνη (ξανά), τον Δήμαρχο Μ. Ελισάφ και τον διοικητή του Νος. Χατζηκώστα Σπ. Δερδεμέζης, με τη δικαιολογία πως είναι το μοναδικό διαθέσιμο κτίριο προκειμένου να στεγαστεί ο Α.Ο. Πύρρος. Γνωρίζουμε ούτως ή άλλως πολύ καλά πως ειδικά η διοίκηση του Χατζηκώστα πιέζει προς όλες τις κατευθύνσεις εδώ και χρόνια για την εκδίωξη των καταληψιών από το κτίριο ιδιοκτησίας του χωρίς μέχρι σήμερα να τα έχει καταφέρει. Όλοι οι παραπάνω αναλαμβάνοντας την ευθύνη μιας εκκένωσης αναλαμβάνουν και μια βαριά πολιτική και κοινωνική ευθύνη δηλώνοντας για μια ακόμη φορά τη θέση τους και την πλευρά την οποία έχουν επιλέξει. Καλώς ή κακώς, παρά τις φαινομενικά γελοίες δικαιολογίες για δήθεν ανάγκες στέγασης που μπορεί να καλύψει μόνο το κτήριο της κατάληψης Αντιβίωσης, κάθε κάτοικος της πόλης μπορεί να αντιληφθεί την κοροϊδία αφού με μια απλή βόλτα μπορεί να διαπιστώσει την πληθώρα αναξιοποίητων εδώ και χρόνια κτιρίων.Διαίρει και βασίλευε όμως έλεγαν οι αρχαίοι και εκεί είναι που στοχεύει και η εξουσία, αφού στην προσπάθειά της να ξεμπερδέψει με την κατάληψη έβαλε μπροστά έναν αθλητικό σύλλογο ΑΜΕΑ για να γλυκάνει το χάπι της επερχόμενης εκκένωσης στα πιο μετριοπαθή κομμάτια της κοινωνίας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αναρχικοί ποτέ δεν θα μπορούσαν να βρεθούν απέναντι σε ανθρώπους της τάξης μας που βιώνουν καθημερινά την εγκατάλειψη της πολιτείας. Γνωρίζουν όμως εξίσου καλά ότι η Αντιβίωση δεν είναι ένα άδειο κτίριο αλλά αποτελεί μια ζωντανή δομή του κινήματος και ως τέτοια θέλει να συνεχίσει. Σε αυτή τη μάχη λοιπόν τόσο εμείς όσο και οι άνθρωποι στο Α.Σ. του Πύρρου πρέπει να αποφασίσουμε εάν η λύση στις ανάγκες μας θα έρθει μέσα από μία σύγκρουση μεταξύ μας, ή μέσα από την σύμπραξη και την ένωση των δυνάμεών μας.
Μέσα από την εκκένωση μίας κατάληψης ή μέσα από κοινούς αγώνες των καταπιεσμένων.Κλείνοντας πρέπει να θυμίσουμε ότι δυστυχώς για εκείνους και ευτυχώς για εμάς, δεν ξεχνάμε πως τα εγκαταλελειμμένα κτίρια είναι πολλά και η ανάγκη για αντίδραση μεγαλώνει όσο μεγαλώνει η εκμετάλλευση και η επίθεση την οποία ζούμε καθημερινά. Και όταν μιλάμε για επίθεση δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στην άμεση αλλά και στην έμμεση καταστολή. Πρόκειται για τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, τα κομμένα ρεύματα, τις αυξήσεις των ενοικίων και τις συνεχείς ανατιμήσεις των ειδών κάλυψης βασικών αναγκών. Μαζί με αυτά προστίθενται οι όλο και περισσότερες απλήρωτες υπερωρίες, η μηδενική αύξηση μισθού, ο μόνιμος φόβος της απόλυσης και η ανεργία. Μέσα σε αυτό το κλίμα υπάρχουν δύο επιλογές, η μία είναι αυτή του ΣΚΑΙ και της ατομικής καβάτζας. Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχει πάντα και η επιλογή της αντίδρασης με κάθε εφικτό μέσω. Μέσω την συλλογικής οργάνωσης στα σωματεία και τις γειτονιές μας. Απέναντι στην ανάθεση και τον ωχαδερφισμό να αντιτάξουμε τον αγώνα για να πάρουμε πίσω όλων αυτών που μας ανήκουν.
Αγώνας για ζωή και όχι επιβίωση
Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις
Αναρχική Ομάδα Α Batalha
Leave a Reply