Ένας 20χρονος δολοφόνησε τη 57χρονη μάνα του εδώ δίπλα. Στη γειτονιά της κατάληψης. Μια οικογένεια χτυπημένη από τις πιο σκληρές μορφές της ανέχειας, της κακοτυχίας, της συστημικής αναλγησίας και της γενικευμένης εξατομίκευσης δεν μπορεί παρά να είναι αυτή που θα έρθει στο προσκήνιο επιστρέφοντας τις πιο επαχθείς μορφές αυτής της ενορχηστρωμένης κακουχίας. Η γειτονιά γνώριζε και ένα μέρος της είχε αναλάβει ένα πιάτο φαί και μια διακριτική στήριξη, όσο επιτρέπουν τα όρια της μικροαστικής παρεμβατικότητας σε αυτό που προσλαμβάνεται ως οικογενειακή ασυλία. Η εκκλησία είχε αναλάβει την γενική εργολαβία της συμπαράστασης και το κράτος περιορίστηκε στην συνταγή των ιδρυμάτων του. Περίσσευαν οι συνέπειες στο επίπεδο των εξαιρετικά λαβωμένων οικογενειακών σχέσεων όπου και, εντέλει, παίχτηκε το δράμα. Οι γειτονιές μας δεν έχουν ζήσει δολοφονίες κι έτσι το κλίμα ήταν εξαρχής βαρύ και σιωπηλό. Και παραμένει. Υπάρχουν πολλά να ειπωθούν αλλά δεν είναι επί του παρόντος μια κι εμείς από τη μεριά μας εκφράζαμε μορφές αλληλεγγύης προς την γειτονιά -αλλά και ειδικότερα- που λίγες φορές κατέληγαν σε μια αναγκαία αμοιβαιότητα προκειμένου να πραγματωθούν, κι έτσι ενεργοποιούμε τις διαπροσωπικές σχέσεις που έχουμε με μέλη της οικογένειας με καταλυτικό φόντο πια αυτό το δραματικό γεγονός.
Εκείνο που επί του παρόντος πρέπει να ειπωθεί είναι ο τρόπος κάλυψης του δράματος από τα ΜΜΕ. Συνέβη ό,τι συμβαίνει κάθε φορά. Όσο πιο κοντά στο γεγονός σε φέρνουν τα ΜΜΕ τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από αυτό. Για μια ακόμη φορά η θεαματική βιομηχανία ξεπλύματος των συστημικών ευθυνών κάνει το παιχνίδι της. Εμφανίζεται ένας Αντρέας, μητροκτόνος και γυναικοκτόνος πια, εξαρτημένος από ναρκωτικές ουσίες και επιπλέον, ως «ιδρυματικό παιδί» με μια ιδιότητα που εκφέρεται αδιαμφισβήτητα με μιασματικό χαρακτήρα. Έτσι, στην κυριαρχική γλώσσα το στερεότυπο έχει κλειδώσει. Ο Αντρέας είναι το καθολικό Αίτιο όπου συμπυκνώνονται οι ευθύνες της δολοφονίας. Το πώς και το γιατί οδηγήθηκε εκεί δεν ενδιαφέρουν ποτέ τα αδηφάγα πλυντήρια της κυρίαρχης κανονικότητας. Οι ρεπόρτερ ξεπετάγονταν από τις γωνίες δίπλα στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς για να εκμαιεύσουν μια μαρτυρία που είτε καθοδηγούταν επί τόπου είτε από την μονταζιέρα εκ των υστέρων.
Αυτή η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Και για μας, που η έννοια της αλληλεγγύης προς τους συντετριμμένους αυτής της τραγωδίας θέλει να είναι έξω από τα συστημικά όρια της μικροαστικής της πρόσληψης, συνεχίζεται. Είμαστε από κοντά για οτιδήποτε χρειαστεί.
Κατάληψη Σινιάλο
Leave a Reply