Οι πλατείες δεν υπάρχουν για να διασχίζονται
Από τον καιρό της πανδημίας και μετά έχει αρχίσει ένας ασταμάτητος κρατικός και μηντιακός πόλεμος ενάντια σε ένα κομμάτι νεολαίας που αράζει στις πλατείες. Αυτό το άραγμα έχει πολλές ερμηνείες και όλες αποτελούν αιτίες στοχοποίησης του από την κατασταλτική στρατηγική. Πρόκειται για παρέες που είτε δεν γουστάρουν τα μαγαζιά, είτε δεν μπορούν να πάνε σε αυτά λόγω αφραγκίας, που στις πιο υποψιασμένες τους μορφές ασφυκτιούν μέσα στις κανονιστικές περιφράξεις του εμπορευματικού κόσμου, στην κοινωνία ελέγχου, στην κρατική καταστολή, στις κάμερες, στη βουβαμάρα της μικροαστικής γειτονιάς, που νιώθουν ελευθερία με τις μπύρες στο χέρι και τις παρεϊστικές καταστάσεις στα παγκάκια.
Η στοχοποίησή τους από το κράτος και τα μήντια έχει να κάνει από τη μία με την επιβολή σιγής νεκροταφείου στην κοινωνία, μια ομοιόμορφη υποταγή και από την άλλη το μάντρωμα στα μαγαζιά που θα εξασφαλίσει τα φράγκα για τους μαγαζάτορες και τα απαραίτητα καμένα μυαλά μιας νεολαίας της κατανάλωσης και της πραγμοποίησης.
Η στοχοποίηση εκφράζεται με την εγκληματοποίηση κάθε παρέας στις πλατείες. Τα κανάλια μεγεθύνουν σε βαθμό υπερβολής περιστατικά χαμηλής παραβατικότητας (συνήθως μιας βίας που τα ίδια προμοτάρουν 24 ώρες το 24ωρο) που συμβαίνουν ανέκαθεν σε πλατείες και δημόσιους χώρους με τη λογική ότι αποτελούν, εντελώς ξαφνικά, αφενός μεν δημόσιο κίνδυνο και, αφετέρου, προθάλαμο για την μεγάλη εγκληματικότητα. Έτσι, νομιμοποιείται κοινωνικά μια διαρκής και εκτεταμένη καταστολή στις πλατείες από ΔΙΑΣ, ΟΠΚΕ και ασφαλίτες με προσαγωγές, τραμπουκισμούς και εκφοβισμό προκειμένου να αποτρέπουν τους έφηβους κυρίως από την οικειοποίηση των δημόσιων χώρων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κρατικός εκφοβισμός μεταφέρεται αυτούσιος στους γονείς για «παραμέληση ανήλικων» προκειμένου να βαθύνει ακόμη περισσότερο ο θεσμικός εκβιασμός προς τους εφήβους.
Το Μπαρουτάδικο, οι πλατείες Καραγιάννη, Εξαρχείων, Εργατικών Πολυκατοικιών κ.α. είναι πια σταθερά στο στόχαστρο της καταστολής, ενώ την ίδια στιγμή πολλαπλασιάζονται τα εμπορευματικά τραπεζοκαθίσματα σε βαθμό ασφυξίας των δημόσιων χώρων. Και η εγκληματικότητα που σαφώς είναι μεγαλύτερη μέσα στα κάθε είδους μαγαζιά μένει στο απυρόβλητο αφού αποτελεί μέρος μικρών και μεγάλων συμφερόντων.
Οι πλατείες δεν είναι για να διασχίζονται. Είναι χώροι επικοινωνίας, δημιουργίας, ζωής.
Πληρώνουν οι δημότες διαφημιστική καμπάνια της ΔΕΗ
Ο Δήμος Αιγάλεω ανακοίνωσε ότι: «Το Αιγάλεω υποδέχθηκε με ενθουσιασμό το ΔΕΗ 3on3 POWER TO THE HOOD by Eurohoops» κι αφορά μια διαφημιστική καμπάνια της ΔΕΗ ΑΕ που έγινε στην πλατεία του Μετρό Αιγάλεω το Σάββατο 15 Μαρτίου 2025. Ο ενθουσιασμός του Αιγάλεω που επικαλείται η δημοτική αρχή παγώνει στα χείλη όταν μαθαίνει κανείς ότι στην ουσία την διαφημιστική αυτή καμπάνια της ανώνυμης εταιρίας την πλήρωσαν οι κάτοικοι του Αιγάλεω. Κι αυτό γιατί η ΔΕΗ απαίτησε από τον Δήμο να πληρώσει το ρεύμα που θα καταναλωθεί(!) όπως επίσης να αναλάβει και όλα τα διαχειριστικά έξοδα (υπάλληλοι καθαρισμού κλπ). Οι δημότες δηλαδή πλήρωσαν τα λειτουργικά έξοδα της διαφημιστικής καμπάνιας μιας από τις βασικές εταιρίες διαχείρισης ενέργειας που τον λεηλατούν κυριολεκτικά κάθε μήνα μέσα από τους υπερτιμολογημένους λογαριασμούς ρεύματος. Της αισχροκέρδειας το κάγκελο λοιπόν με τον Δήμο Αιγάλεω να κάνει για μια ακόμη φορά πλάτη στις μεγάλες ομάδες συμφερόντων σε βάρος των δημοτών.
Για τους άστεγους και τους ζητιάνους στο Αιγάλεω
Είναι γεγονός ότι στο Αιγάλεω έχουν πληθύνει οι άστεγοι και οι άστεγες, όπως και τα άτομα σχετικά νεαρής ηλικίας που ζητιανεύουν συνήθως στις περιοχές γύρω από τους σταθμούς του μετρό. Τα άστεγα άτομα, όπως πληροφορεί η Πρωτοβουλία για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, ιδιαίτερα στην περιοχή μας και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, είναι στην πλειονότητά τους άνθρωποι που εκδιώχθηκαν από τα ψυχιατρικά ιδρύματα και εκπίπτουν του νέου νομικού πλαισίου γύρω από τις προϋποθέσεις «φροντίδας» και «φιλοξενίας» των αρρώστων σε αυτά. Τα ιδρύματα παίρνουν τη μορφή ενός μηχανισμού εγκλεισμού όσων κρίνονται ως «επικίνδυνες περιπτώσεις» και αποπομπής όσων χρειάζονται τη στοιχειώδη φροντίδα και θεραπεία. Αδειάζουν θάλαμοι από αρρώστους που πετιούνται στο δρόμο με μια χούφτα ηρεμιστικά στο χέρι. Είναι ακριβώς μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους που συναντάμε ως άστεγους στις γειτονιές του Αιγάλεω.
Όσον αφορά τα άτομα που ζητιανεύουν δεν είναι παρά λογική απόρροια μιας συνθήκης που τους έχει φέρει στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού. Απλή τυπική λογική. Αρκεί να αναλογιστούμε το μέγεθος της ανέχειας που παράγεται από την ακρίβεια όλων των αναγκαίων για τα προς το ζην. Η αποτυχία της κοινωνικής πολιτικής ενός Συστήματος χρεώνεται σε άτομα που δεν τα «καταφέρνουν» ως προσωπική αποτυχία και ακολουθεί ο δρόμος της περιθωριοποίησης, των ταπεινώσεων και του εξευτελισμού τους.
Μόνος δρόμος η αλληλεγγύη. Όχι της ελεημοσύνης των ιδρυμάτων και των θεσμών. Αλλά η αλληλεγγύη που πέρα από την πρακτική στήριξη επιδιώκει την καθολική ανατροπή της συνθήκης που γεννά τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Leave a Reply