Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα στην Μεσολλογγίου στα Εξάρχεια, ο οποίος, μαζί με τον Βασίλη Σαραλιώτη, πήγε στο σημείο για να απαντήσει σε λεκτικούς προπυλακισμούς που είχε δεχτεί κάποια λεπτά νωρίτερα. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση που έχει συμβεί μεταπολιτευτικά στην ελλάδα, με καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων και άλλων κρατικών κτηρίων, καθώς και καθημερινές συγκεντρώσεις και πορείες, τόσο στα κέντρα των πόλεων όσο και σε γειτονιές, συνοδευόμενες από συγκρούσεις με την αστυνομία.
Για κάποιους ελπίδα, για κάποιες υπόσχεση, εκείνους τους μήνες υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ενός “ως εδώ”. Ένα ευρύ κοινωνικό σώμα, που έφτασε συμβολικά και πραγματικά σε ένα όριο, πίσω από το οποίο δεν δεχόταν να πάει. Κι αν οι γλάστρες που έπεφταν απ’ τα μπαλκόνια των Εξαρχείων στα ΜΑΤ ήταν μια εμπέδωση του ότι η αστυνομία δεν είναι η λύση, αλλά το πρόβλημα, η χαρά που προκάλεσε το φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος έδειχνε κάτι πιο βαθύ, που αφορούσε γενικότερα την κοινωνία που ζούμε και τις αξίες της, που ήθελε να πνίξει την κρατική δολοφονία ενός παιδιού στο καθιερωμένο υπερκαταναλωτικό της πανηγύρι.
13 χρόνια μετά, η αίσθηση εκείνων των ημερών μοιάζει πλέον μακρινή. Κι αν για κάποιες από εμας τα μνημόνια ήταν η βίαιη προσαρμογή σε μια νέα πραγματικότητα, το αστυνομικό κράτος που έχει αναδυθεί τα τελευταία χρόνια και έχει ισχυροποιηθεί με αφορμή την πανδημία, έχει κάνει την καθημερινότητα να μοιάζει δυστοπική. Οι δολοφονίες της Zackie Oh, του Νίκου Σαμπάνη και της Όλγας στο Κερατσίνι, οι διώξεις ανθρώπων με βάση το DNA για υποθέσεις δεκαετίας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και οι πνιγμοί στο Αιγαίο, η πανεπιστημιακή αστυνομία, η επιλογή να αφεθεί ο απεργός πείνας Δ. Κουφοντίνας να πεθάνει, παρά τις χιλιάδες κόσμου που διεκδικούσε το αντίθετο καθημερινά στον δρόμο, δείχνουν ένα κράτος που την ίδια ώρα που θωρακίζεται νομικά έναντι του εσωτερικού εχθρού, προσπαθεί να καταλάβει απροκάλυπτα κάθε σπιθαμή της δημόσιας σφαίρας με χρήση ακραίας καταστολής.
Έχει ειπωθεί ότι οι αγώνες που δίνονται στο τώρα έχουν πάντα στραμμένο το βλέμμα προς τα πίσω, προσπαθώντας να δικαιώσουν τους ανθρώπους μας που έχουν χαθεί. Για εμάς, η 6 Δεκέμβρη έχει σαφώς αυτόν το χαρακτήρα. Γιατί, πέρα απ’ όλα τα υπαρκτά και τεράστια προβλήματα που ζητούν απαντήσεις άμεσα, υπάρχει μια δολοφονία που συνέβη πριν 13 χρόνια, της οποίας οι ηθικοί αυτουργοί όχι απλώς μένουν ατιμώρητοι, αλλά διαρκώς αυξάνουν την εξουσία τους και εντείνουν την πίεση που ασκούν στην κοινωνία. Ως εκ τούτου, και η φετινή 6 Δεκέμβρη, θα μας βρει όλες και όλους στο δρόμο.
Προπύλαια 12:00 & 18:00 & 21:00 [Αθήνα]: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 | Καμάρα 18:00 [Θεσσαλονίκη]: 1 2 3 | Παράρτημα 12:00 [Πάτρα]: 1 2 | Θόλος 18:00 [Βόλος] 1 2 | Πλ. Λιονταριών 18:00 [Ηράκλειο]: 1 | Ακαδημία 18:00 [Ιωάννινα]: 1 | ΠΡΟKΑΤ 17:00 [Ξάνθη]: 1 | Πλ. Ελευθερίας 19:00 [Λαμία]: 1 | Πλ. Δημάδη 19:00 [Αγρίνιο]: 1 | Πρώην Νομαρχία 18:00 [Κεφαλονιά]: 1 | Παλιά Νομική 17:00 [Κομοτηνή]: 1 | Πλατεία Καπνεργάτη 17:00 [Καβάλα] : 1 | Προαύλιο Παλιού Ψυχιατρείου 18:30 [Κέρκυρα]: 1 | Κεντρική Πλατεία 18:00 [Καρδίτσα]: 1 | Πλατεία Χ.Τρικούπη 19:00 [Μεσολόγγι]: 1
https://athens.indymedia.org/feature/10503/
Leave a Reply