Σε μια περίοδο διαρκούς επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού καλούμαστε να σβήσουμε από τη μνήμη μας όσα εγγράφηκαν τα τελευταία χρόνια πάνω μας, συμμετέχοντας στο καλογυρισμένο σήριαλ των εκλογών. Η ψευδαίσθηση ενεργού συμμετοχής και το παζάρι ελπίδας έρχονται να αποκρύψουν το αυτονόητο…
Ό,τι χαρτί και να τραβήξεις σε κάθε 21η, καίγεσαι…
…το κράτος έχει συνέχεια
Οι εκλογές έρχονται για ακόμα μία φορά να εκτονώσουν τη συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι στην βίαιη επίθεση που εξαπολύεται στους «από τα κάτω» από κράτος και κεφάλαιο. Ασκήσεις πειθαρχίας λόγω της covid-19, αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων – λάστιχο προς όφελος των αφεντικών, σπίτια με κομμένο ρεύμα, εξώσεις, «ακρίβεια» που οριοθετεί τις ανάγκες μας υποτιμώντας βίαια τις ζωές μας, αξιοποίηση του πολέμου στην ουκρανία ως διαρκές επιχείρημα για τις «κρίσεις» που μας παρουσιάζουν, μηδενική ανοχή σε κάθε φωνή αντίστασης, ωμή καταστολή, κρατικές δολοφονίες όσων κρίνονται ως «περισσευούμενοι» (Κ. Φραγκούλης). Το έγκλημα στα Τέμπη, οι καθημερινές δολοφονίες μεταναστών στους φράχτες και στη θάλασσα, εργατριών στα κάτεργα, γυναικών και ατόμων που δεν επιτελούν τα κυρίαρχα πρότυπα αρρενωπότητας, οι καθημερινοί «μικροί» θάνατοι, είναι η απόδειξη ότι για το καπιταλιστικό σύστημα και τους κρατικούς διαχειριστές του είμαστε όλοι, όλες και όλα αναλώσιμα.
Οι εκλογές επιτάσσουν την κοινωνική ειρήνευση και την εθνική συσπείρωση. Μας βομβαρδίζουν με δημοσκοπήσεις, ψευτο-ιδεολογικές συγκρούσεις των κυρίαρχων κομμάτων για το ποιος θα λάβει τη μερίδα του λέοντος, με υποσχέσεις για «λιγότερη» υποτίμηση των ζωών μας, με ελπίδες για «καλύτερη διακυβέρνηση». Μας επιβάλλουν να ξεχάσουμε ό,τι μας απασχολεί έξω από τη σφαίρα των εκλογών και τη λογική της ανάθεσης. Ασκήσεις συναίνεσης σε ένα σύστημα που μένει το ίδιο. Ένα σύστημα που γεννά και θρέφει το φασισμό, την ίδια στιγμή που προωθεί ρύθμιση – μπλόκο κόμματος, για να διαφυλάξει τη δημοκρατία του.
Όποιος κι αν είναι ο διαχειριστής του συστήματος, τι θα αλλάξει για εμάς την επόμενη μέρα;
Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες που ακολούθησαν το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, οι ματαιώσεις πλειστηριασμών, οι μαζικές απεργίες, οι εστίες εξέγερσης σε πολλά σημεία του πλανήτη (από το ιράν μέχρι τη γαλλία και το ισραήλ), δείχνουν ότι η αντίσταση είναι ένα μονοπάτι που δεν οδηγεί σε κάποιο εκλογικό κέντρο. Είναι ο μόνος δρόμος ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Ας μην αφήσουμε την οργή μας να μετατραπεί σε εκλογική αυταπάτη, σε ψήφους διαμαρτυρίας ή ευθύνης, σε φόβο ακυβερνησίας ή αδιεξόδου.
Συνειδητή αποχή από τις εκλογές
Αυτοοργάνωση στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια
Συνελεύσεις, κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια
ατοπία
a.atopia@protonmail.com
Leave a Reply