Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΥΞΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Η γειτονιά των Εξαρχείων έχει αποτελέσει διαχρονικά άλλο ένα έδαφος στο οποίο συντελείται η ανειρήνευτη σύγκρουση δύο κόσμων. Από τα Δεκεμβριανά το 44΄, το Πολυτεχνείο, την δολοφονία Καλτεζά, τις καθημερινές μάχες με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους της γειτονίας, μέχρι την εξέγερση του Δεκέμβρη, η γειτονιά έχει αποτελέσει ορόσημο για τους εξεγερμένους ολόκληρης της Γης και φλογερό παράδειγμα για τους καταπιεσμένους και τους απόκληρους αυτού του τόπου. Το νήμα των αγώνων αυτών ποτέ δεν κόπηκε, η σύγκρουση αυτή με τις διαβαθμίσεις σε ένταση και ποιότητα ακόμα δεν σάλπισε για ειρήνη. Μέσα από αυτή την ταραχώδη ιστορία φτάνουμε στο σήμερα με το κράτος και το κεφάλαιο να εξαπολύουν ολοκληρωτική επίθεση στη γειτονιά. Μια σαρωτική κίνηση που σκοπεύει στο βίαιο ξερίζωμα του ριζοσπαστικού χαρακτήρα της καθώς και των εδαφικοποιημένων μορφών αγώνα εντός της, μετατρέποντας την σε ένα πλήρως αφομοιωμένο life-style διασκεδαστήριο που μέχρι και η ίδια Ιστορία της καταναλώνεται. Σε ένα επενδυτικό “φιλέτο” καπιταλιστικής κερδοφορίας που μοιράζονται μικροαφεντικά και Real Estate κολοσσοί.
“Μέσα σε ένα μήνα θα έχουμε καθαρίσει με τα Εξάρχεια” ήταν το προεκλογικό αφήγημα της κυβέρνησης της ΝΔ, “Η πλατεία θα ξαναδοθεί στους κατοίκους” ψέλλιζε ο -πλέον- Υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης τα χαράματα στην πλατεία Εξαρχείων, προαναγγέλλοντας τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους. Πώς φτάσαμε όμως στη διαρκή στρατοπέδευση των δυνάμεων της αστυνομίας στη γειτονιά και στις ακατάπαυστες επιχειρήσεις της ΕΛΑΣ σε αυτή και τις καταλήψεις της; Ο σχεδιασμός αυτός δεν αναπτύχθηκε εν κενώ. Δεν θα μπορούσε να λάβει τον ολοκληρωτικό αυτό χαρακτήρα του, αν δεν είχε προηγηθεί η πλάγια κατασταλτική διαχείριση επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που σκόπευε στην απονοηματοδότηση της γειτονιάς και των αγώνων της. Με την αγαστή συνεργασία κράτους και παρακράτους, αστυνομικών και πολιτικών επιτελείων και ναρκομαφιών εγκαθιδρύθηκε η αποσαρθρωτική και κανιβαλιστική συνθήκη στην πλατεία Εξαρχείων, που είχε μετατραπεί στην μεγαλύτερη υπαίθρια ναρκοπιάτσα της Αθήνας. Αποτέλεσμα της οποίας ήταν η διαρκώς εντεινόμενη κατάσταση σήψης. Με μαχαιρώματα, βιασμούς, κλοπές και κάθε λογής εξουσιαστική πράξη επιβολής να συντελούν την καθημερινότητα της. Υπό το αφήγημα του “αβάτου”, του “κέντρου ανομίας” και της ασφυκτικής συνθήκης που το ίδιο το κράτος είχε δημιουργήσει έρχεται τώρα να προβληθεί ως ο σωτήρας της που θα την τραβήξει από αυτό τον βούρκο και θα την αναδείξει σε τουριστική ατραξιόν. Στην βιτρίνα αυτή δεν χωράνε οι ανοιχτές συνελεύσεις, οι κατειλημμένοι χώροι, οι συγκρούσεις στους δρόμους, οι πολιτικές και πολιτισμικές εκδηλώσεις στην πλατεία, δεν χωράει η ιστορία του Πολυτεχνείου και ο ελεύθερος δημόσιος χώρος του Στρέφη. Όλα αυτά που δεν χωράν στους σχεδιασμούς του κράτους και του κεφαλαίου οφείλουμε να τα υπερασπιστούμε για να διατηρήσουμε τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα των Εξαρχείων ζωντανό.
ΠΛΑΤΕΙΑ, ΣΤΡΕΦΗΣ, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΟ
Όσο και αν προσπαθούν να καμουφλάρουν την ουσία του εξευγενισμού της γειτονιάς κάτω από το μανδύα της ανάπτυξης της, όσο και αν προσπαθούν να πλασάρουν το ΜΕΤΡΟ και την ιδιωτικοποίηση του Στρέφη ως ευεργετήματα, είναι η πραγματικότητα αυτή που τους διαψεύδει συνεχώς. Οι κάτοικοι και οι συνελεύσεις τους είναι αυτοί που δίνουν ζωή στο λόφο, με τον αγώνα για την υπεράσπισή του δημόσιου χαρακτήρα του. Αυτοί είναι που διοργανώνουν παιδικά παιχνίδια, προβολές, συλλογικές κουζίνες, πολιτικές συνελεύσεις και εκδηλώσεις. Αναδεικνύοντας πως το μόνο που θα συμβεί με την ιδιωτικοποίηση του θα είναι η αποστείρωσή του από όλα αυτά και η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας εις βάρος των ζωών μας. Πάνω στο ίδιο αφήγημα είναι που βασίζεται και η ρητορική περί αναγκαιότητας δημιουργίας ΜΕΤΡΟ στην πλατεία Εξαρχείων, θέλοντας να αποκρύψουν τον βαθιά πολιτικό χαρακτήρα της απόφασης αυτής και να χαρακτηρίσουν της αντίσταση σε αυτό ως “ιδεολογική εμμονή” , όλοι αυτοί που έχουν χύσει τόνους μελάνι για το “γκέτο” των Εξαρχείων, για τους “μπαχαλάκηδες” και την “ανομία” στο κέντρο της πόλης, μια κυβέρνηση που εκλέχθηκε υποσχόμενη πως 30 ημέρες της αρκούν για να “τελειώσει με τα Εξάρχεια”. Με τον υπουργό μεταφορών Κ. Καραμανλή, πριν περίπου ένα χρόνο ,να δηλώνει στη Βουλή: «Επειδή θα στηθούν στο επόμενο τρίμηνο τα πρώτα συνέργεια σε πάρα πολλές περιοχές της Αθήνας και μία από αυτές θα είναι και η πλατεία Εξαρχείων, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει πίσω και θα ήθελα και τη συμπαράσταση όλων των κομμάτων του Κοινοβουλίου, για να ξεπεράσουμε τις όποιες αντιδράσεις μπορεί και να υπάρξουν», καλώντας όλες τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις να συνηγορήσουν στο τσάκισμα της αντίστασης της γειτονίας ενάντια στα σχέδια εξευγενισμού. Το παζλ του σχεδιασμού αυτού και τις ευρύτερης αντιεξεγερτικής πολιτικής ολοκληρώνεται με το σφράγισμα του κτηρίου Γκίνη και τα σχέδια για μουσειοποίηση του Κάτω Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση και η σύγκλητος του ΕΜΠ θέλουν να παρουσιάσουν το κτήριο Γκίνη ως έναν χώρο παρατημένο και αναξιοποίητο. Στην πραγματικότητα, το κτήριο Γκίνη είναι ένα σημείο αναφοράς για τους αγωνιζόμενους και τις αγωνιζόμενες, μια εστία αγώνα και πολιτικής ζύμωσης για τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα. Εδώ και δεκαετίες, λειτουργεί σαν ένας ανοιχτός και προσβάσιμος χώρος συνεύρεσης και συσπείρωσης, όπου πραγματοποιούνται πληθώρα συνελεύσεων και εκδηλώσεων. Στόχος των σχεδίων για την «αποκατάσταση και επαναλειτουργία» του είναι η μετατροπή του από έναν από τους πολλούς χώρους στους οποίους προετοιμάζεται η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση σε έναν χώρο αποστειρωμένο και νεκρό.
ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ, ΑΥΡΙΟ ΟΛΗ Η ΠΟΛΗ
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, ένα έχουμε να πούμε. Η γειτονιά των Εξαρχείων ανήκει σε εμάς. Στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και τον Μιχάλη Καλτεζά. Σε όλους και όλες εμάς που καθημερινά συγκρουστήκαμε στους δρόμους της με τις δυνάμεις της αστυνομίας, στους πρόσφυγες και τους/τις μετανάστ(ρι)ες που φιλοξένησε στο ταξίδι τους για ζωή και στις καταλήψεις που βρήκαν στέγη για μια αξιοπρεπή διαβίωση, στην πλατεία που έγινε σπίτι των απόκληρων και των απείθαρχων, στις ιστορίες αντιστάσεις του εμφυλίου και στους βασανισμένους στα μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ στην οδό Μπουμπουλίνας, στους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου. Τα Εξάρχεια και η Ιστορία τους ανήκουν στον αγώνα και τον κόσμου του και αυτό είναι που θα υπερασπιστούμε. Είναι το έδαφος που κερδίσαμε με βαρύ τίμημα στο κέντρο της μητρόπολης και δεν πρόκειται να το αφήσουμε.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΓΚΙΝΗ
ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ
Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση Αροδαμός
Leave a Reply