Αριστοτέλους, ενα Χ στο χάρτη, μια ρωγμή στη φουσκα…

Το δυστοπικο περιστατικό που παρακολούθησε ολη η Ελλαδα , απο το ιντερνετ και την τηλεοραση, αποτελεί την καθημερινή πραγματικότητα πολλών ατόμων ειτε στις πόλεις, ειτε περισσότερο μάλλον στην επαρχία, σε μικρότερης η παρόμοιας έντασης περιστατικά.

Μαθαίνουμε να ζούμε με αυτά, πως να τα αποφεύγουμε όταν βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τη σαπιλα, πως να μην δίνουμε σημασία, πως να κινούμαστε μεσα στον αστικο ιστο απαρατήρητα και αθόρυβα..

Μιλώντας προσωπικά, από την αρχη της μετάβασης μου( ongoing..) δυσκολεύτηκα πάρα πολυ να συνεχισω να υπαρχω με την ιδια ευκολια σε πολυσύχναστα μερη της Θεσσαλονικης.

Όποτε έτυχε τον πρώτο καιρό μετά το coming out μου, να βρεθω σε μερη , που δεν αποτελουν κομματι του ευρύτερου χώρου που θα μπορούσε καποι@ να ονομάσει safe space, τα κακοποιητικά σχόλια, τα βλέμματα αποστροφής, τα γέλια και το fingerpointing , ηταν κάτι που δεν μπόρεσα να ντιλαρω ευκολα.

Ζοριζομουν, ενιωθα/ηξερα οτι “δεν περνάω” και οτι κατά πασα πιθανότητα “δεν θα περνάω” ουτε τα επομενα χρονια, αρα με εναν τρόπο καταλάβαινα οτι αυτή θα ειναι η πραγματικοτητα μου για παρα πολυ καιρο και θα πρέπει να μαθω να τη διαχειρίζομαι.

Η εντονη χαρα που προερχόταν απο την απελευθερωτική διαδικασία του coming out, μετα απο χρονια εσωτερικής καταπίεσης, η φυλομεταβαση και η χαρά του οτι μπορώ πλέον να ζω ετσι όπως πραγματικά θέλω και να εκφράζομαι έτσι οπως πραγματικά νιώθω, αρχισε να δίνει τη θέση της σε ένα συνεχες αγχος και μια ατέρμονη προετοιμασία για το απρόβλεπτο του τι θα συναντήσω στο δρομο..

…κακοποιητικά σχολια, βλέμματα αποστροφής, γελια, fingerpointing και κάθε λογης κανιβαλιστικες συμπεριφορές.

Τα αντιμετώπισα για καιρο με κάθε τρόπο, με χιούμορ, με ένταση και καβγα, με κλάματα και εσωτερίκευση…. και μάλλον νίκησε το τελευταίο.

Εμπορικά κεντρα, μεσα μαζικης μεταφορας, κινηματογράφοι, η αγορά στο κεντρο της πολης, έγιναν σιγα σιγα μερη που δεν θα πήγαινα με ευκολία , σιγουρά δεν θα πήγαινα μονή μου.

Είχα πάρει ηδη, χωρίς να το καταλάβω ακριβως, μια απόφαση οτι θα αποφεύγω αυτά τα μερη…

Εργαλεία για να αντιμετωπίσω το φόβο και να αμυνθώ, νιώθω οτι είχα, αλλη υπομονή και διάθεση να μπλέκομαι καθημερινά σε ολο αυτό όχι.

Αρχισα ασυνείδητα και συνειδητά να φτιάχνω ενα χαρτη της πολης στο μυαλο μου για το πως να μετακινουμε για να αποφεύγω τα μέρη που ήξερα οτι πιθανο να με φέρουν σε δυσκολη συνθήκη.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο καταλάβαινα, οτι οι στιλιστικές / αισθητικές επιλογές μου επηρέαζαν την ένταση και τον αριθμο των περιστατικών, οσο πιο εντονα βαφόμουν τοσο πιο εντονα τα περίεργα κοιτάγματα , οσο πιο πολλά χρωματα ή στενες γραμμές ή “προκλητικά”(στα μάτια των κανίβαλων) ρούχα, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να ακούσω κακοποιητικά σχολια ή να μπλέξω σε μια άσχημη και εντονη συνθήκη.

Δεύτερη ασυνείδητη/συνειδητή απόφαση χωρίς να περάσει και πάρα πολύς καιρός, το ντύσιμο μου κατέληξε, τις περισσότερες φορές να είναι αυτο που με κανει να περναω απαρατήρητη, gender neutral ρουχα και οχι “προκλητικές επιλογες”. Έμαθα σε αυτο γιατι μου ηταν οικεία η διαδικασια της καταπιεσης, για το καλο μου…

Και κάπως έτσι, σιγά σιγά και σταθερά, η καθημερινότητα μου εγινε “καλύτερη”, με κάποιο κόστος, αλλα σίγουρα? καλύτερη..

Έχτισα καλα τη φουσκα μου , πολύ καλα…

τα μέρη που θα έβγαινα πολυ συγκεκριμένα, για να φτασώ εκει επέλεγα συγκεκριμένα δρομολόγια, το ντυσιμο μου παντα “μη προκλητικο” αν ηταν να περασω απο σημεία που ηταν Χ στο χάρτη του μυαλού μου..

…έτσι , λίγο λίγο αρχισα να ξεχνάω πόσο έντονα κακοποιητική μπορεί να γίνει η κοινωνία που ζούμε…

Από την πλατεία Αριστοτέλους, βράδυ, εχω να περάσω πολυ πολυ καιρο, χρόνια μάλλον, οχι γιατί μου περνούσε απ το μυαλο οτι θα μπορούσε να μου συμβεί κατι τοσο μα τοσο εντονο και κακοποιητικό αλλά απλα γιατι ηταν ενα Χ στο χαρτη μου…

Για εμένα το προχτεσινο βαθιά δυστοπικο περιστατικό ήταν μια αφύπνιση , απο εδώ και περα δεν θα προσθέσω αλλα Χ στο χάρτη μου, μόνο θα αφαιρώ..

Είναι καλα στη φουσκα, αλλά είναι πολλά παραπάνω τελικά ολόκληρη η ζωή και δεν αξιζει να τη χαρίζεις στους κανίβαλους..

Τη ρωγμή αυτή στη φούσκα μου , δεν θα θελα να την μπαλώσω…

Φτάνει με το φοβο και την εσωτερίκευση

N. F., Θεσσαλονίκη, fb