Η νομοθετική ρύθμιση για το επίδομα ανεργίας που πέρασε στις 20 Δεκέμβρη του 2024 είναι αντανάκλαση και ταυτόχρονα βάθεμα των συνολικότερων πολιτικών άγριας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, η οποία εντείνεται μετά την κρίση του 2008. Αποτελεί συνέχιση των πολιτικών υποτίμησης της εργασίας κατά την περίοδο των μνημονίων: τα εργασιακά δικαιώματα και οι μισθοί λεηλατούνται, χιλιάδες εργαζόμενες/οι απολύονται και οδηγούνται στην ανεργία, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και η κυριακάτικη αργία καταργούνται, οι συντάξεις κόβονται στο μισό και τα όρια συνταξιοδότησης αυξάνονται ακόμη περισσότερο. Αυτές οι πολιτικές συνεχίστηκαν και εντάθηκαν κατά την περίοδο του κορωνοϊού με τις καραντίνες και τις αναστολές των συμβάσεων εργασίας, την αντικατάσταση του μισθού με την κρατική επιδότηση των 800 ευρώ που έδωσε στα αφεντικά τη δυνατότητα να δηλώνουν τους/ις εργαζόμενους/ες ότι δήθεν βρίσκονταν σε αναστολή, για να μην τους πληρώνουν, τον εξαναγκασμό των εργαζομένων να δουλεύουν ακόμη και όταν ήταν άρρωστοι/ες, την διόγκωση της τηλεργασίας που αποτέλεσε και αποτελεί μέθοδο αναγκαστικής απεργοσπασίας, την παγίωση της 10ωρης εργασίας και τη γενικότερη ελαστικοποίηση των ωραρίων εργασίας. Και όλα αυτά την ώρα που τα ενοίκια και οι τιμές στην ενέργεια και άλλα βασικά εμπορεύματα ανέβαιναν –και συνεχίζουν να ανεβαίνουν− επικίνδυνα με την αβίωτη καθημερινότητα να συμπληρώνεται με την ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση, εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων κομματιών των κρατικών συστημάτων συγκοινωνιών, ενέργειας, εκπαίδευσης και υγείας.

Όσον αφορά την καθαυτό διαχείριση της ανεργίας-εργασίας, η εκτρωματική «Κοινή Υπουργική Απόφαση υπ’ αριθμόν 54427 του 2024» σχετικά με το επίδομα ανεργίας προβλέπει δραματική αύξηση του αριθμού των απαιτούμενων ενσήμων από τα 125 ένσημα τους τελευταίους 14 μήνες στα 175 ένσημα (χωρίς να προσμετρώνται τα ένσημα των τελευταίων δύο μηνών) πριν τη λήξη της σύμβασης εργασίας ή την απόλυση. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι δεκάδες χιλιάδες θα αποκλειστούν από το επίδομα, ερχόμενοι/ες να συναντήσουν όσους/ες αποκλείονται ήδη, δηλαδή τους/τις ανασφάλιστους/τες, τους/τις εργαζόμενους/ες σε πλατφόρμες τύπου wolt και efood που αναγκάζονται να δουλεύουν με «μπλοκάκι» και φυσικά τους/ις μετανάστες/ριες χωρίς χαρτιά οι οποίοι λόγω της εγκληματοποίησής τους δουλεύουν ντε φάκτο ανασφάλιστοι/ες.

Η νέα νομοθετική ρύθμιση θα λειτουργήσει πιλοτικά στις πλάτες 15 χιλιάδων ανέργων μέχρι το επόμενο καλοκαίρι και έπειτα θα επεκταθεί στο σύνολο της εργατικής τάξης, πλήττοντας ιδιαίτερα τον κλάδο της ιδιωτικής εκπαίδευσης όπου κυριαρχεί η μερική απασχόληση και η υπασφάλιση που καθιστούν πρακτικά αδύνατο για την συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων/ισσών να μαζέψουν τα 175 ένσημα που θα απαιτούνται για να δικαιούνται επίδομα ανεργίας.

Από τις «παθητικές» στις «ενεργητικές» κρατικές πολιτικές διαχείρισης της ανεργίας

Ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, όπου τη θέση των κεϋνσιανών πολιτικών για την ανεργία-εργασία άρχισαν καταλαμβάνουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές (είτε αντικαθιστώντας τες πλήρως είτε κυριαρχώντας στο μεταξύ τους ισοζύγιο), οι ιδεολόγοι του κράτους κάνουν όλο και πιο έντονα λόγο για τη διάκριση μεταξύ «παθητικών» και «ενεργητικών» πολιτικών διαχείρισης της ανεργίας, την οποία φυσικά αντιλαμβάνονται ως συμπληρωματική όψη της εργασίας, ώστε η ανεργία να διαχέεται στην εργασία ή και να καθίσταται στοιχείο της διαχείρισης της εργασίας. Σύμφωνα με αυτούς, πολιτικές, όπως τα επιδόματα ανεργίας, καθιστούν τους/τις άνεργους/ες «παθητικούς/ές», επιτρέποντάς τους να «επαναπαύονται στο καθεστώς της ανεργίας και να μην ψάχνουν δουλειά, εγκλωβιζόμενοι/ες», υποτίθεται, «στο καθεστώς της (μακροχρόνιας) ανεργίας». Γι’ αυτόν τον λόγο, οι «παθητικές» πολιτικές θα πρέπει να αυστηροποιηθούν και να αντικατασταθούν απ’ τις λεγόμενες «ενεργητικές», οι οποίες υποχρεώνουν τους/τις ανέργους/ες να «κινητοποιούνται», δηλαδή να αναζητούν εργασία και να δέχονται να δουλέψουν είτε σε κάποιο πρόγραμμα του εκάστοτε οργανισμού διαχείρισης των ανέργων είτε εκτός προγράμματος, για να μπορούν να (συνεχίσουν να) παίρνουν το επίδομα ανεργίας, όπως επίσης και να εντάσσονται σε προγράμματα κατάρτισης τα οποία δήθεν βελτιώνουν τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους, καθώς «για το πρόβλημα της ανεργίας ευθύνονται οι ίδιοι οι άνεργοι/ες και οι ελλείψεις τους».

Και ενώ στην Ευρώπη η μετάβαση απ’ τις «παθητικές» πολιτικές σ’ ένα μείγμα όπου κυριαρχούν οι «ενεργητικές» έχει συντελεστεί εδώ και πολλά χρόνια, στην Ελλάδα η μετατόπιση αυτή άρχισε να γίνεται πιο έντονα κατά τα χρόνια της κρίσης, όπου η τεράστια αύξηση του ποσοστού ανεργίας συνοδεύτηκε από μια αντίστοιχη αύξηση των προσφερόμενων θέσεων «κατάρτισης» και εργασίας στα προγράμματα του ΟΑΕΔ. Ωστόσο, το πλήρες πέρασμα έγινε στη συνέχεια, σε δυο δόσεις: η πρώτη με το νόμο 4921 του 2022 με τίτλο «Δουλειές Ξανά» και η δεύτερη με την Κοινή Υπουργική Απόφαση του 2024, τιτλοφορούμενη «Καθορισμός όρων και προϋποθέσεων της Πιλοτικής Δράσης της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης για την Τακτική Επιδότηση Ανεργίας».

Σύμφωνα με τον νόμο του 2022, αν στον/στην άνεργο/η, που πλέον ορίζεται ως «αναζητών/ούσα εργασία», προσφερθούν τρεις «κατάλληλες»¹ θέσεις εργασίας στη βάση του Ψηφιακού Ατομικού Σχεδίου Δράσης που υποχρεούται να συντάξει, αλλά εκείνος/η αρνηθεί και τις τρεις, τότε διακόπτεται αμέσως η παροχή επιδόματος ανεργίας και διαγράφεται για 2 χρόνια απ’ τα μητρώα της ΔΥΠΑ (όπως μετονομάστηκε μ’ αυτό τον νόμο ο ΟΑΕΔ). Διακοπή λήψης του επιδόματος και διαγραφή από τα μητρώα της ΔΥΠΑ για 6 μήνες προβλέπεται σε περίπτωση που ο επιδοτούμενος/η αρνηθεί να συμμετάσχει ή δεν ολοκληρώσει κάποιο απ’ τα προγράμματα επαγγελματικής «κατάρτισης» που θα του υποδείξει η ΔΥΠΑ, ενώ 6μηνη διαγραφή προβλέπεται και για την περίπτωση εκείνη που ο/η άνεργος/η δεν συντάξει Ψηφιακό Ατομικό Σχέδιο Δράσης εντός των προβλεπόμενων προθεσμιών.

Πέρα απ’ το μαστίγιο των παραπάνω εκβιαστικών και τιμωρητικών ρυθμίσεων που ως διακηρυγμένο στόχο έχουν την όσο το δυνατόν πιο σύντομη επιστροφή στη μισθωτή σκλαβιά, ο νόμος αυτός περιλαμβάνει και τα αντίστοιχα «καρότα». Το πρώτο αφορά το λεγόμενο «επίδομα εργασίας», σύμφωνα με το οποίο αν ο/η άνεργος/η βρει δουλειά πριν τη λήξη της περιόδου επιδότησης, τότε ως επιβράβευση δικαιούται να πάρει πέρα απ’ τον μισθό του και το 50% του επιδόματος ανεργίας για όσο καιρό θα το έπαιρνε κανονικά, σε μια κατ’ ουσίαν φωτογραφική ρύθμιση-δώρο (και) προς μεγάλες βιομηχανίες τύπου ΛΑΡΚΟ που απολύουν μαζικά εργαζόμενους/ες τους, ώστε να κατευναστούν τυχόν αντιδράσεις τους². Το δεύτερο αφορά ένα «μπόνους»-ψίχουλο των 300 ευρώ για τους/τες μακροχρόνια ανέργους/ες άνω των 5 ετών στην περίπτωση που αυτοί/ες αποφασίσουν να καταρτίσουν Ψηφιακό Ατομικό Σχέδιο Δράσης.

Η ιδεολογία των προγραμμάτων «απασχόλησης» και κατάρτισης της ΔΥΠΑ υποστηρίζει ότι προσφέρονται για να «βελτιώσουν την εργασιακή εμπειρία ή/και το βιογραφικό των ανέργων». Αυτό φυσικά είναι τραγικά αστείο αν αναλογιστούμε ότι στις μέρες μας το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης είναι κάτοχος κάποιου πτυχίου μεταδευτεροβάθμιας (δηλαδή ΙΕΚ) ή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίες είναι σε σημαντικό βαθμό εναρμονισμένες που τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της περίφημης «αγοράς». Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να υποτιμηθούν ιδεολογικά-πολιτικά οι άνεργοι/ες, να αυτοενοχοποιηθούν και να αποδεχτούν την άποψη των αφεντικών που τους/τις θέλει ανεπαρκείς και επομένως υπεύθυνους/ες για τη δεινή θέση της ανεργίας στην οποία η ίδια η καπιταλιστική μηχανή τους πετάει κάθε τόσο, με μόνη διέξοδο τη διαρκή εκπαίδευση-επανεκπαίδευσή τους, και τη μεγαλύτερη ελαστικότητα και διαθεσιμότητα προς όφελος κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού.

Στην πραγματικότητα, η ΔΥΠΑ με τα προγράμματά της παρέχει δουλεμπορικού τύπου υπηρεσίες στα αφεντικά, καθώς τους δίνει τη δυνατότητα να απολύουν αγωνιζομένους/ες ή και παλιούς/ές εργαζόμενους/ες ή να μην προσλαμβάνουν εργαζόμενους/ες με τυπικές συμβάσεις εργασίας και πλήρη δικαιώματα, αλλά άνεργους/ες των προγραμμάτων. Έτσι το κόστος για τα αφεντικά είναι μηδενικό, καθώς την «αποζημίωσή» τους την αναλαμβάνει η ΔΥΠΑ. Οι εργαζόμενοι/ες των προγραμμάτων κοστίζουν στον ελληνικό καπιταλισμό φτηνότερα, καθώς αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, μη καλυπτόμενοι/ες από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας που ενδεχομένως ισχύουν στον κλάδο που εργάζονται, ενώ πολύ συχνά τα ένσημα που τους κολλάει η ΔΥΠΑ τούς καλύπτουν μόνο σε περίπτωση εργατικού δυστυχήματος, δεν είναι συντάξιμα και δεν προσμετρώνται για την ανανέωση του βιβλιαρίου ασθενείας και την επιδότηση ανεργίας. Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι/ες σε αυτά πληρώνονται με έναν άτυπο υποκατώτατο μισθό σε ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα. Το κόστος τους για το κράτος και τα αφεντικά είναι ακόμη μικρότερο αν ληφθεί υπόψη ότι μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης από τα προγράμματα αυτά προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω ΕΣΠΑ.

Για να αντιληφθούμε το μέγεθος των εμπλεκόμενων ανέργων αλλά και της χρηματοδότησης αυτών των προγραμμάτων αρκεί να πούμε ότι η μέσω ΕΣΠΑ επιχορήγηση της ΔΥΠΑ για την υλοποίηση του έργου «Προγράμματα αναβάθμισης δεξιοτήτων και επανακατάρτισης σε κλάδους υψηλής ζήτησης με έμφαση στις ψηφιακές και πράσινες δεξιότητες» για την περίοδο 2022-2025, στα οποία σχεδιαζόταν να συμμετέχουν 150.000 άνεργοι/ες (κυρίως αλλά και εργαζομένοι/ες) ανήλθε στα 504 εκατομμύρια ευρώ!³ Τα τεράστια αυτά ποσά που διαχειρίζεται η ΔΥΠΑ δεν πηγαίνουν μόνο στα προγράμματα «απασχόλησης» αλλά και στα αντίστοιχα «κατάρτισης», πράγμα που σημαίνει ότι μεγάλο μερίδιο της πίτας κατευθύνεται και στους ιδιοκτήτες των λεγόμενων «κέντρων επαγγελματικής κατάρτισης» ή «κέντρων δια βίου μάθησης», δηλαδή σε αφεντικά της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Και από την «πρόνοια» στην «ανταποδοτικότητα»

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Κοινή Υπουργική Απόφαση 54427 του 2024, ο χαρακτήρας του επιδόματος ανεργίας δεν είναι πλέον «προνοιακός» αλλά «ανταποδοτικός». Προνοιακός, όμως, δεν ήταν ποτέ, αν λάβουμε υπόψη αυτά τα οποία ίσχυαν μέχρι τώρα και θα ισχύουν μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Πρώτον, το επίδομα ανεργίας δεν το δικαιούνται όλοι/ες οι άνεργοι/ες, δηλαδή ανεξαρτήτως ενσήμων, παρότι η ανεργία και η συνακόλουθη έλλειψη μέσων βιοπορισμού είναι ίδια είτε έχεις δουλέψει ένα μήνα είτε δύο χρόνια με ένσημα ή χωρίς. Δεύτερον, δεν το δικαιούνται όσοι/ες παραιτούνται από τη δουλειά τους, αλλά μόνο όσοι/ες απολύονται ή λήγει η σύμβασή τους. Τρίτον, το ύψος του είναι διαχρονικά κατώτερο του κατώτατου μισθού, γεγονός που σημαίνει ότι δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες βιοπορισμού των ανέργων (εδώ δεν φτάνει ο μισθός, θα φτάνει το επίδομα;).

Στην πραγματικότητα, όσο και να μην το παραδέχονται οι νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες, ο απαιτούμενος αριθμός ενσήμων, η προϋπόθεση της απόλυσης ή λήξης της σύμβασης εργασίας και το ύψος του επιδόματος είχαν ταυτόχρονα «ενεργητικό» και «ανταποδοτικό» χαρακτήρα. «Ενεργητικό», γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε πολύ καιρό βασιζόμενοι/ες αποκλειστικά στο επίδομα ανεργίας, πράγμα που σημαίνει ότι ο/η άνεργος/η εξαναγκάζεται να αναζητήσει εργασία. Και «ανταποδοτικό», γιατί θα έπρεπε να έχεις δουλέψει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και να είσαι αρκετά πειθαρχημένος/η, ώστε να μην παραιτείσαι, ακόμη και αν οι συνθήκες εργασίας είναι χάλια, για να μπορείς να το λάβεις. «Προνοιακό» και «παθητικό» χαρακτήρα θα είχε, αν δεν λαμβανόταν καθόλου υπόψη το πόσο καιρό έχουμε δουλέψει, ώστε να μπορούμε να πάρουμε επίδομα ανεργίας, αν πληρωνόμαστε για όσο καιρό παραμένουμε άνεργοι/ες χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό στη λήψη του και τέλος, αν είχε τουλάχιστον το ίδιο ύψος με τον κατώτατο-βασικό μισθό.

Όσον αφορά τον μέχρι τώρα ανταποδοτικό χαρακτήρα του επιδόματος ανεργίας, υπάρχουν διαφοροποιήσεις τόσο ως προς το χρονικό διάστημα επιδότησης όσο και ως προς το ύψος της επιδότησης με βάση τον αριθμό των ενσήμων που συγκεντρώνει ο/η άνεργος/η και το ύψος του μισθού του/της. Πιο συγκεκριμένα, αν ο/η εργαζόμενος/η συγκεντρώσει από 125 έως 149 ένσημα το τελευταίο 14μηνο –χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι τελευταίοι 2 μήνες− τότε θα επιδοτηθεί για 5 μήνες, αν συγκεντρώσει από 150 έως 179 τότε θα επιδοτηθεί για 6 μήνες, αν συγκεντρώσει από 180 έως 219 θα επιδοτηθεί για 8 μήνες κοκ.⁴ Αυτά ίσχυαν σε περίπτωση που κάποιος είχε επιδοτηθεί τουλάχιστον μία ακόμη φορά. Αν όμως κάποιος/α δεν έχει ξαναπάρει ποτέ επίδομα, τότε, σε μια έμμεση αλλά προφανή προσπάθεια επιβολής μεγαλύτερης εργασιακής πειθαρχίας και εντονότερου ξεζουμίσματός του/της, ο αριθμός των απαιτούμενων ενσήμων είναι ακόμη μεγαλύτερος: από 200 έως 249 ένσημα για να δικαιούται 5μηνη επιδότηση, από 250 έως 299 ένσημα για 6μηνη, από 300 έως 349 για 8μηνη κοκ. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να έχει 80 ημέρες ασφάλισης κατ’ έτος την τελευταία διετία.⁵

Από την άλλη, για να μπορεί κανείς/μία να πάρει το ανώτερο ύψος του επιδόματος, τα 509,75 ευρώ, θα πρέπει να αμείβεται κατά μέσο όρο κάθε μήνα με τουλάχιστον 444.85 ευρώ (μεικτά). Αν αμείβεται με ποσά από 222.43 έως 444.84 ευρώ, τότε το ύψος του επιδόματος είναι 382.25 ευρώ, ενώ για μέσο όρο μεικτών αποδοχών έως 222.42 ευρώ το επίδομα που δικαιούται κάποιος κάποιος/α είναι 255 ευρώ.⁶

Ουσιαστικά, ανταποδοτικότητα σημαίνει αντανάκλαση και συντήρηση της ιεράρχησης-ανισότητας και του κατακερματισμού των εργαζομένων με τεχνητό τρόπο (βλ. αριθμός φορών επιδότησης, ύψος μισθού, αριθμός ενσήμων) με στόχο την μεγαλύτερη δυνατή πειθαρχία και υποτίμησή τους εντός των χώρων δουλειάς, αλλά και την κατά το δυνατόν μικρότερη επιδοματική δαπάνη από πλευράς κράτους. Όμως η όρεξη των αφεντικών και του κράτους για μεγαλύτερη υποτίμηση των εργαζομένων και των ανέργων δεν σταματά. Γι’ αυτό και προχώρησαν στον τελευταίο νόμο, αφού πρώτα το ελληνικό κράτος μείωσε δραστικά τις ασφαλιστικές εισφορές υπέρ της ΔΥΠΑ, συνδέοντας από το 2026 και έπειτα ακόμη πιο ασφυκτικά τον αριθμό των ενσήμων και το ύψος του επιδόματος ανεργίας με το ύψος του μισθού και τον αριθμό των ενσήμων. Έτσι, το νέο επίδομα θα αποτελείται από τρία μέρη: ένα σταθερό, ένα μεταβλητό και πρόσθετες παροχές/προσαυξήσεις (δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα και προσαυξήσεις λόγω προστατευόμενων μελών και μονογονεϊκότητας).

Το σταθερό μέρος του επιδόματος, αυτό δηλαδή που γνωρίζουμε ως σήμερα, θα διαμορφωθεί στο 70% του βασικού μισθού/ημερομίσθιου για όσους/ες αμείβονται με τα κατώτερα όρια ή στο 70% των μηνιαίων αποδοχών αν οι μηνιαίες αποδοχές είναι κατώτερες του βασικού μισθού λόγω μερικής απασχόλησης. Επίσης, θα μειώνεται μέχρι το τέλος της περιόδου επιδότησης κατά 10% κάθε τρίμηνο κατά τον πρώτο χρόνο επιδότησης και κατά 10% κάθε εξάμηνο κατά τον δεύτερο χρόνο (μέγιστος χρόνος επιδότησης είναι τα 2 χρόνια). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα μειώνεται και το ύψος του επιδόματος για μεγάλο μέρος της τάξης μας, καθώς εκτός από τη μείωση του αριθμού των ανέργων που θα δικαιούνται το επίδομα ανεργίας, αλλά και εκτός από τη σταδιακή μείωσή του κάτω απ’ το 70% για πάρα πολλούς/ες εργαζόμενους/ες, όπως εμείς στην ιδιωτικής εκπαίδευσης που πολύ συχνά αμειβόμαστε με 300, 400 ή 500 ευρώ, το ύψος του επιδόματος ανεργίας θα είναι 210-350 ευρώ, δηλαδή ψίχουλα.

Το μεταβλητό μέρος θα απαιτεί να αμείβεται κανείς/μια με μισθό ίσο ή μεγαλύτερο του βασικού μισθού και να έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 900 ένσημα τα τελευταία 4 χρόνια (εξαιρούμενων των 2 τελευταίων μηνών), που ισοδυναμεί με το να δουλεύει κανείς/μία σταθερά, χωρίς μεγάλα διαστήματα ανεργίας, με προϋπηρεσία και πλήρη ασφάλιση. Αυτό σημαίνει ότι ένας/μια νέος/νέα εργαζόμενος/η δεν θα μπορεί να το πάρει. Αυτή η «ρύθμιση» που τόσο έντονα προπαγανδίζεται σαν η «κοινωνικά δίκαιη» και «γενναιόδωρη» πτυχή της εν λόγω «μεταρρύθμισης» ουσιαστικά θα πριμοδοτεί ένα πολύ μικρό κομμάτι της εργατικής τάξης, την εργατική «αριστοκρατία», με δεδομένο τη μεγάλη έκταση της μερικής απασχόλησης, την υπασφαλισμένη-ανασφάλιστη εργασία και τη συχνή εναλλαγή χώρων εργασίας με ενδιάμεσα διαστήματα ανεργίας.

Συμπεράσματα

Οι πολιτικές για την εργασία και την ανεργία έχουν ιστορικό βάθος, δεν πέφτουν στα κεφάλια μας απ’ το πουθενά. Έτσι, και οι πιο πρόσφατες αλλαγές σχετικά με την αναζήτηση εργασίας την περίοδο που παίρνεις το επίδομα ανεργίας, όπως και οι αλλαγές στις προϋποθέσεις και το ύψος του επιδόματος ανεργίας της κυβέρνησης της νδ, αποτελούν συνέχεια των πολιτικών που ακολούθησαν οι προηγούμενες.⁷ Πιο συγκεκριμένα, ήδη το μακρινό 2016, επί κυβέρνησης σύριζα, η διοίκηση του τότε ΟΑΕΔ είχε στα σκαριά το περίφημο «ποινολόγιο των ανέργων» το οποίο προέβλεπε διακοπή της παροχής του επιδόματος ανεργίας και διαγραφή των ανέργων από τα μητρώα του σε περίπτωση που οι τελευταίοι/ες αρνούνταν να συμμετάσχουν σε κάποιο πρόγραμμα απασχόλησης ή κατάρτισης που θα τους υποδεικνυόταν ή σε περίπτωση που δεν αναζητούσαν ενεργά (και αποδεδειγμένα) εργασία, ενόσω αυτοί/ές ακόμη επιδοτούνταν.⁸ Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Παρʼ όλα αυτά, το «ποινολόγιο» δεν πέρασε. Οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες δεν είχαν ακόμη ωριμάσει στον απαιτούμενο βαθμό. Τα χρόνια πέρασαν, και το νερό μπήκε στο αυλάκι της ακόμη μεγαλύτερης εξατομίκευσης, εντατικοποίησης, ελαστικοποίησης, πειθαρχίας και εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο σημείο εκείνο που για πολλούς και πολλές από μας το επίδομα ανεργίας θα φαντάζει μια ιστορία απ’ τα παλιά ή για τους/ις πιο νέους/ες ένα μακρινό και άπιαστο όνειρο! Στο σημείο όπου αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε δύο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα και που το κράτος κοροϊδευτικά μάς πετάει από ψηλά τα διάφορα επιδόματα… φιλανθρωπίας, όπως το ΚΕΑ (πλέον Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα)! Σε εκείνο το σημείο όπου κυριαρχεί η ταξική ειρήνη, η απομόνωση και η ατομική διαπραγμάτευση με το αφεντικό (στην καλύτερη…),η αυταπάτη της ατομικής αξιοσύνης και της επιστημοσύνης (πτυχίων, σεμιναρίων κλπ), όταν δεν κυριαρχεί ο φόβος και οι πλείστοι εκείνοι συμβιβασμοί «προκειμένου να μη χάσουμε τη… δουλίτσα μας» ή «προκειμένου το αφεντικό να μας κολλήσει λίγα παραπάνω ένσημα για να καταφέρουμε με χίλια ζόρια να βγούμε κάποια στιγμή στο πολυπόθητο επίδομα ανεργίας». Και που όταν βγούμε θα λάβουμε ένα μέιλ στον υπολογιστή μας απ’ τη ΔΥΠΑ που θα λέει πως, αν δεν καταρτίσουμε ατομικό σχέδιο δράσης ή αν δεν πάμε να δουλέψουμε με όρους εργασιακού μεσαίωνα σε κάποιο απ’ τα προγράμματά της, θα χάσουμε και αυτά τα λίγα ψίχουλα επιβίωσης που λέγονται «επίδομα ανεργίας».

Κι όμως, σε αυτό το θερμοκήπιο κατακερματισμού, εξαθλίωσης και βαρβαρότητας που μας έχουν πετάξει τα αφεντικά τίποτα δεν έχει τελειώσει. Είναι η ώρα να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας πιο γερά και ανυποχώρητα. Είναι η ώρα να απαιτήσουμε αυξήσεις στους μισθούς μας και συμβάσεις αορίστου χρόνου, ώστε να μην εξαρτόμαστε απ’ τα προνοιακά αποφάγια της ΔΥΠΑ για την επιβίωσή μας τους μήνες που μένουμε άνεργοι και άνεργες, επειδή τα αφεντικά κλείνουν τις επιχειρήσεις τους.

1. «Κατάλληλες» υποτίθεται με βάση το εργασιακό προφίλ του, τον τελευταίο μισθό και τον τόπο κατοικίας του. Βλ. https://www.taxheaven.gr/news/58559/yp-ergasias-11-erwthseis-apanthseis-gia-to-nomosxedio-doyleies-xana. ↩︎
2. Πέρα απ’ τα ειδικά προγράμματα απασχόλησης που προσφέρει η ΔΥΠΑ ειδικά για τους/τις απολυμένους/ες από μεγάλες επιχειρήσεις, όπως της ΛΑΡΚΟ. Βλ. https://www.dypa.gov.gr/eidika-proghrammata-apaskholisis-ghia-anerghoys-apolithentes-apo-tin-etairia-gen-metalleftikhmetallurgikh-a-e-larko ↩︎
3. Βλ. https://greece20.gov.gr/wp-content/uploads/2024/08/1378.10hTropopoiisi_Epixorigisi_DYPA_ilopoiisi_Programmata-anavathmisis_dexiotitwn_k_epanakatartisis_psifiakes_prasines_5157226.pdf ↩︎
4. Από το site: https://www.dypa.gov.gr/anergia-kai-paroxes-asfalishs-misthwtwn?tab=taktiki-epidotisi-anerghias&tab2=koini-anerghoi&tab3=diarkeia-epidotisis ↩︎
5. Από το site της ΔΥΠΑ: https://www.dypa.gov.gr/anergia-kai-paroxes-asfalishs-misthwtwn?tab=taktiki-epidotisi-anerghias&tab2=koini-anerghoi&tab3=diarkeia-epidotisis ↩︎
6. Βλ. https://www.dypa.gov.gr/anergia-kai-paroxes-asfalishs-misthwtwn?tab=taktiki-epidotisi-anerghias&tab2=koini-anerghoi&tab3=ypsos-epidotisis ↩︎
7. Βλ. https://www.taxheaven.gr/news/58559/yp-ergasias-11-erwthseis-apanthseis-gia-to-nomosxedio-doyleies-xana?nomobile=1 ↩︎
8. Βλ. https://www.ipaidia.gr/paideia/me-poinologio-proklisi-apeiloun-kai-ekviazoun-tous-anergous-afora-kai-tous-xiliades-anaplirotes-1/ ↩︎

Είναι η ώρα να ορθώσουμε ακόμη πιο ψηλά το ανάστημά μας και να φωνάξουμε: ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ!

Αντίσταση Αυτοοργάνωση Ταξική αλληλεγγύη

Εκδήλωση-Συζήτηση την Κυριακή 9 του Μάρτη στις 18.30,
στα γραφεία των σωματείων βάσης, Σπύρου Τρικούπη 56-58, Εξάρχεια