Μικροφωνική-παρέμβαση με αφορμή μια ακόμα ακραία έκφραση πατριαρχικής βίας – αυτή τη φορά στη νίκαια – και τη δολοφονία της Τασίας από τον άντρα της.
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή η πατριαρχία γεμίζει τα κορμιά όλων μας με πληγές.
Μολύνει τον αέρα που αναπνέουμε και σιγά σιγά μας δηλητηριάζει. Όμως εμείς δεν
αρκούμαστε στη μαραζωμένη ζωή που μας πετάνε, που το μόνο που χωράει είναι υποτίμηση,
κακοποίηση, σκοτάδι και θάνατο. Δεν θέλουμε για ακόμα μια φορά να κάνουμε τη χάρη σε
αυτούς που θέλουν να μας σφραγίζουν τα χείλη για να μη σπάσει η νόρμα της εξουσίας τους,
να μη θιχτούν τα προνόμια των cis αντρών.
Από την Τασία στη Νίκαια ως και όλα τα άτομα που βρίσκονται στο στόχαστρο της σεξιστικής
και ματσό βίας σε κάθε άκρη της γης μας υπενθυμίζεται με τον χειρότερο τρόπο αυτό που
καθημερινά ζούμε: ότι αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος για τους δυνατούς, τους άντρες, τους
νορμάλ. Ότι είναι νορμάλ όποιο αποκλίνει από το cis αντρικό καλούπι – πρότυπο να μην έχει
καμιά θέση σε αυτόν τον κόσμο, και καλά θα κάνει να βολεύεται στο περιθώριο. Ότι είναι
νορμάλ η αναπαραγωγή των ρόλων του διπόλου στη βάση άντρας – γυναίκα,
περιθωριοποιώντας όλες τις υπόλοιπες ταυτότητες φύλου. Επειδή είναι νορμάλ η μαγκιά, η
βία, ο εξευτελισμός. Είναι νορμάλ το να γυρίζουμε την πλάτη στη γυναίκα που βιάζεται, που
ξυλοκοπείται από τον άντρα της, αυτόν που είναι το καλό παιδί, που τον μεγαλώσαμε στα
πόδια μας εδώ στη γειτονιά, αυτόν που έχει προβλήματα και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα.
Είναι νορμάλ να αναφερόμαστε στη βία που ασκούν οι έχοντες τα πατριαρχικά προνόμια σαν
να έχουν ψυχολογικά προβλήματα σαν να θέλουμε να μειώσουμε το βάρος των πράξεών τους,
μιας και “δεν έχουν δώσει κανένα δικαίωμα ως τώρα” και να στιγματίζουμε τα πρόσωπα που
όντως αντιμετωπίζουν τέτοια ζητήματα ως εν δυνάμει δολοφόνους. Είναι νορμάλ να κλείνουμε
τα αυτιά μας και να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε το βασανισμό του δίπλα, κι ας μας
χωρίζει ένας τοίχος, για να μην παραβιάσουμε το ιερό άβατο της “Αγίας Οικογένειας”. Είναι
νορμάλ να θεωρούμε πως η ευθύνη μας σταματάει στην καλύτερη περίπτωση στο κάλεσμα
της αστυνομίας και ότι η ευθύνη βαραίνει το άτομο που κακοποιείται. Είναι νορμάλ να θέλουμε
να βγάλουμε λάδι τους κακοποιητές και να προσπαθούμε να βρούμε ευθύνες σε αυτές που
βιώνουν το βασανισμό τους, σε αυτές που δεν μπορούν να φύγουν, λες και έχουν κάπου να πάνε
για να φροντιστούν. Λες και δεν γνωρίζουμε την κακοποίηση που συνεχίζει μέσα στο
αστυνομικό τμήμα, στο δικαστήριο, το γολγοθά που περιμένει όσες κάνουν καταγγελία. Εν
τέλει είναι νορμάλ να αναπαράγουμε την κουλτούρα του βιασμού, που αντιμετωπίζει τα
σώματά μας σαν αντικείμενα αναλώσιμα. Είναι νορμάλ να επιλέγουμε να σιωπούμε και να
σοκαριζόμαστε απ’ όλα αυτά που επιφέρει η σεξιστική συμπεριφορά που κουβαλάμε και
προωθούμε.
Σε αυτόν τον ΝΟΡΜΑΛ κόσμο που είναι γεμάτος από σαπίλα, βία, πόνο, μοναξιά, βασανισμό,
εκμετάλλευση
είμαστε ΑΝΩΜΑΛΑ.
Δεν βλέπουμε άλλη διέξοδο πέρα από την αλληλοφροντίδα, το νοιάξιμο, τις
σχέσεις αλληλεγγύης μακριά από κάθε εξουσιαστική οπτική. Η σιωπή & η αδιαφορία είναι
συνενοχή. Δεν δεχόμαστε να μας κλείνουν στις φτερούγες τους το κράτος και οι μπάτσοι για να
μας «προστατεύσουν».
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως να φροντίζουμε το ένα την άλλη.
Παροδος
αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης
αλληλεγγύης και σύγκρουσης
parodos@espiv.net
Καρακαηδόνες
karakaidones@espiv.net
Leave a Reply