Την Κυριακή 14 Ιουλίου τα ξημερώματα, πρύτανης, εισαγγελέας και μπάτσοι, εκκένωσαν το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής και τη γειτονική κατάληψη Carthago. Την Κυριακή όλοι αυτοί, άδειασαν τους χώρους, πέταξαν στα σκουπίδια εξοπλισμό, βιβλία, έντυπα, αφίσες, κατέστρεψαν κάθε ψήγμα μιας κινηματικής υποδομής δύο και βάλε δεκαετιών. Και αφού τελείωσε η βρωμοδουλειά, πήραν και τις πόρτες μαζί -αφού η κοινότητα του κάτω Πολυτεχνείου μπορεί πια να κοιμάται λίγο πιο ήσυχη, χαλάλι και οι πόρτες του 19ου αι. Tέτοιο αίσθημα ασφάλειας, ούτε στην χούντα!
Τα τελευταία χρόνια οι πανεπιστημιακοί χώροι με το ζόρι αναπνέουν. Από δημόσιοι ανοιχτοί χώροι, έχουν μετατραπεί εξ’ ολοκλήρου σε άδεια ντουβάρια, σχολές – πάρκινγκ φοιτητών με ωράρια λειτουργίας, χώρους συνεδρίων για βρώμικες δουλειές και φράγκα, καθηγητών, ερευνητάδων και επώνυμων άλλων. Η νέα πρυτανεία του πολυτεχνείου έδειξε από νωρίς τις προθέσεις της. Βάλθηκε να εξαφανίσει όσα αποτελούν εδώ και δεκαετίες ζωντανές εστίες κριτικής και αμφισβήτησης, όσα δεν ευθυγραμμίζονται με την ακαδημαϊκή μιζέρια, όσα δίνουν ζωή. Το συγκρότημα Πατησίων εντάσσεται άλλωστε σε ένα μεγαλεπήβολο πλάνο ανάπλασης της ευρύτερης περιοχής για το επενδυτικό κεφάλαιο με σκοπό να μετατραπεί σε πρότυπο πανεπιστημιακό ίδρυμα / βιτρίνα εφοπλιστών. Κι όλα αυτά, μέσα σε μια γειτονιά καταναλωτικό διασκεδαστήριο με μότο καθαριότητα – τάξη – ασφάλεια. Η εκκένωση του χώρου μας αν και δεν μας βρίσκει έκπληκτες, μας εξοργίζει.
Τα πανεπιστήμια ωστόσο έχουν και μια άλλη πλευρά. Μέσα στους χώρους των ιδρυμάτων δομούνται σχέσεις. Σχέσεις αδιαμεσολάβητες που δεν ψήνονται για τη σαπίλα της καριέρας και τον παρτακισμό. Που στέκονται απέναντι στις χίπστερ- απολιτίκ συζητήσεις για την πόλη. Που βλέπουν εχθρικά όσους επέλεξαν τον δρόμο της ατομικής κουλτούρας. Σχέσεις που δημιουργούν κοινότητες και καθημερινότητες. Μέσα σε αυτά είμαστε και εμείς. Το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής αποτελεί μία δομή που μετράει παραπάνω από 20 χρόνια και έχει επιλέξει να διατηρεί τη συνέχειά της. Έναν κατειλημμένο χώρο ο οποίος είναι ζωντανός και ανοιχτός. Έναν χώρο που συναντιόμαστε, παράγουμε κριτική και μαθαίνουμε συλλογικά. Έναν χώρο που εδώ και 20 χρόνια συντηρείται από αυτούς και αυτές που του δίνουν ζωή. Οι κατειλημμενοι χώροι δεν αποτελούν ιδιοκτησία της σχολής, όπως δεν αποτελούν και ιδιοκτησία κανενός. Αυτοί οι χώροι είναι συλλογική κληρονομιά, που τη συντηρούμε και την παραδίδουμε από γενιά σε γενιά, και ώς τέτοιους θα τους διεκδικούμε πάντα.
Οι καταλήψεις μας είναι οι κοινές μας εμπειρίες, οι ανυπότακτες συνειδήσεις μας, οι βαθιές και συντροφικές μας σχέσεις.
Και αυτά σίγουρα είναι πράγματα που αυτοί δεν τα έχουν και πράγματα που δεν παίρνονται.
δεν ήρθαμε χθες, ούτε θα φύγουμε αύριο.-
Leave a Reply