Αλλά πρέπει και να φάμε…

Δουλειά ή ζωή

Δεν θέλω να ζω για να δουλεύω, ούτε να δουλεύω για να επιβιώνω. Πολυτέλεια;

Ψάχνω εδώ και τέσσερις μήνες δουλειά και δεν βρίσκω. Θα μπορούσε να πει κάποιος «Δουλειές υπάρχουν. Γεμάτα τα sites από αγγελίες» κι εγώ το ίδιο έλεγα πριν τέσσερις μήνες. Αλλά τώρα λέω άλλα. Γιατί έψαξα και δεν βρήκα. Τουλάχιστον όχι κάτι στα μέτρα μου, γιατί ναι στα 26 μου έχω κάποια πράγματα που δεν διαπραγματεύομαι. Ας πούμε θέλω να δουλεύω οχτάωρο, με πλήρη ασφάλιση και έστω βασικό μισθό. Εντάξει έχω κι άλλα στάνταρ. Θέλω να δουλεύω μόνο πρωί, γιατί θέλω να έχω ζωή. Ας πούμε εδώ και 6 μήνες έχω ξεκινήσει μια προσπάθεια για να μπω με κατατακτήριες εξετάσεις ξανά στο πανεπιστήμιο, οπότε τα απογεύματα έχω μάθημα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, θέλω να έχω χρόνο για το σύντροφό μου, τη γάτα μου, για να πάω θέατρο , σινεμά και να δω τους λιγοστούς φίλους που έμειναν Ελλάδα και δεν έφυγαν στο εξωτερικό να βρουν τα αυτονόητα (άλλη κουβέντα αυτή, πάμε παρακάτω).

Να μου πεις, χωρίς δουλειά δεν έχεις λεφτά, άρα πώς θα κάνεις όλα αυτά που θες; Έλα ντε; Οπότε είπα ας ρίξω τον πήχη, η δουλειά δεν είναι ντροπή. Τι κι αν έχω τελειώσει Κοινωνική Ανθρωπολογία σε ΑΕΙ; Τι κι αν ξέρω αγγλικά και να χειρίζομαι υπολογιστή; Θα ψάξω ό,τι να ‘ναι κι ας μην είναι στο αντικείμενο μου. Και έψαξα. Και δεν βρήκα. Γιατί μέχρι και για να γίνεις καθαρίστρια θέλει προϋπηρεσία. Παρόλα αυτά δεν πτοήθηκα και έστειλα βιογραφικά, αλλά δεν με πήραν ούτε τηλέφωνο. Κι αυτοί που με πήραν, ήθελαν να κάνω άλλα πράγματα, που δεν έγραφαν στην αγγελία και που αν τα έκανα θα έπρεπε να ξεχάσω τη ζωή. Οπότε, δουλειά ή ζωή;

Η δική μου απάντηση είναι ΖΩΗ. Με κεφαλαία γράμματα κι ας μην έχουμε να φάμε. Λυπάμαι είμαι καλομαθημένη. Ή μάλλον θέλω να με καλομάθω, γιατί μεγάλωσα με το πρότυπο του δουλεύουμε για να ζήσουμε και στο τέλος με το ζόρι επιβιώνουμε. Η μητέρα μου δούλευε σε δύο δουλειές για να με μεγαλώσει, καλώς ή κακώς έτσι έπρεπε να γίνει. Κι εγώ από τα 16 πιο αραιά αλλά από τα 22 πιο συστηματικά δουλεύω για να επιβιώσω. Και σερβιτόρα και τηλεφωνήτρια και φουρνάρισσα και δασκάλα. Όχι δεν βαριέμαι λοιπόν να δουλέψω, ούτε στα 26 μου ως «καλομαθημένη» βγήκα στην αγορά εργασίας και «έφαγα τα μούτρα μου όπως όλοι». Εγώ δούλευα όταν οι άλλοι έκαναν…. Καλά έκαναν ό,τι έκαναν γιατί τότε ήταν η ηλικία να τα κάνουν. Αλλά κι εγώ είμαι σε μια ηλικία πλέον που δεν θέλω πια να συνεχίσω να επιβιώνω, αλλά να ζω.

Δεν θέλω να μισώ τη δουλειά μου, γιατί ξέρω πως αν κάνω μια δουλειά που μισώ δεν θα αντέξω να την κάνω και πολύ. Πίστεψέ με κι εγώ όπως πολλοί προσπάθησα να βρω τρόπο να αλλάξω την οπτική μου κι όχι την ίδια την δουλειά. Ας πούμε, λόγω πίεσης εντός κακού εργασιακού περιβάλλοντος σε μια δουλειά που σιχαινόμουν, πήγα σε ψυχολόγο και σε καρδιολόγο επειδή είχα κρίσεις πανικού. Η συμβουλή τους ήταν να αρχίσω γνωστό ηρεμιστικό που ξεκινά από Ζα… και τελειώνει σε …ναξ. Όχι δεν πήρα ηρεμιστικά για να συνεχίσω τη δουλειά, προτίμησα να σταματήσω τη δουλειά. Αλλά πολλοί προτιμούν τα φάρμακα και το κάνουν γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Όμως δεν είναι θλιβερό ότι αναγκαζόμαστε να πάρουμε χάπια για να κάνουμε τη δουλειά μας; Δεν θα έπρεπε στο περιβάλλον που περνάμε την μισή και περισσότερη ζωή μας, να μας αρέσει και να μας ευχαριστεί; Έτσι θα είμασταν πιο παραγωγικοί.