για τα παιδιά που έχουν μόνο μέλλον…

Τι σκεφτόμαστε κάθε φορά που ακούμε  ή διαβάζουμε τη φράση:
Αυτό το μέλλον ονειρευόμαστε για τα παιδιά μας;

…το να θεωρούν οι γονείς ότι έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται για τα παιδιά τους αντί απλά να προσπαθούν να τους δίνουν εργαλεία για να ονειρεύονται μόνα τους τι μέλλον θέλουν, θεωρούμε ότι είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα που γεννά η κοινωνική διαστρέβλωση.
Στην πρόταση αυτή “κρύβεται” ο πυρήνας της συμμόρφωσης στα πρότυπα του καπιταλισμού, του εαυτουλισμού, της αυτοπραγμάτωσης μέσω αθανασίας (το γένος που συνεχίζει) και όλος ο αχταρμάς που ξεχνά το σήμερα ως  μια προσδοκία για ένα αύριο που δεν έρχεται ποτέ.
“Τα παιδιά μας” δεν είναι αυτά της Αφρικής ή του Αφγανιστάν βέβαια (για να πεις ότι έβαλες και δυο άλλους στο όνειρο…).
Κάθε φορά μάλιστα που η συγκεκριμένη φράση διανθίζεται με διάφορα «αυτοοργανωμένα και αυτόνομα» και ίσως επιπλέον και «αντιδομικά και αντιθεσμικά»… μάλλον εντάσσονται στο ευρύτερο πλέγμα προσπαθειών πανομοιότυπης οργάνωσης με την ήδη υπάρχουσα, απλά με το κράτος πρόνοιας απόν… αλληλεγγύη μεταξύ μας και τη μοίρα μας στα χέρια των ληστών.