από την αποχή στην αυτοοργάνωση!

Αυτό που κυριάρχησε και στο Αιγάλεω είναι η αποχή από τις εκλογές. Το 2006 δεν είχαν πάει να ψηφίσουν 17.751 άτομα ενώ σε αυτές τις εκλογές 26.000. Δηλαδή 8.500 άτομα παραπάνω οδήγησαν την αποχή στο 45,66% που μαζί με τα άκυρα 5,22% κατέδειξαν ότι οι εκλογές απαξιώθηκαν από τους  μισούς αιγαλιώτες.

Ο Καλογερόπουλος έχασε 6.500 ψήφους σε σχέση με το 2006, ο Καρδαράς έχασε 2.500 ψήφους, ο Βούλγαρης του ΚΚΕ κέρδισε 1.100 ψήφους, ο Μπίρμπας του ΣΥΝ έχασε 3.200 ψήφους.

Φαίνεται ότι το Πασοκ στο Αιγάλεω συσπείρωσε εκείνους τους 10.000 που στηρίζουν το Μνημόνιο μια και αυτός είναι ο μόνος πολιτικός χώρος που εισπράττει την υπεραξία του διάχυτου φόβου. Τόνοι προπαγάνδας από όλα τα κυριαρχικά μέσα δημιουργούν εδώ και μήνες την «οικολογία του φόβου», ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης με εκβιασμούς και κοινωνική εσχατολογία για τις συνέπειες εκτός των «μηχανισμών στήριξης»… Τα μαγειρέματα αυτή την εβδομάδα θα δώσουν και θα πάρουν μια και το «αντημνημονιακό» μέτωπο βρίθει οξύτατων αντιθέσεων.

Από κει και πέρα, αυτό που είναι σημαντικό είναι η αποχή. Η μη κοινωνική νομιμοποίηση της εξουσίας. Το 1/10 των κατοίκων του Αιγάλεω θα επιλέξει ποιος θα διαφεντεύει και τα υπόλοιπα 9/10 στην περιοχή. Αυτό θα έκανε τον Μακιαβέλι να ξαναγράψει τον Ηγεμόνα του. Είναι γεγονός ότι καταγράφηκε μια γενικότερη δυσφορία που στις εκλογές εκφράστηκε είτε με εχθρότητα απέναντι στο πολιτικό σύστημα είτε με αδιαφορία. Τα ωφελήματα της αποχής είναι δυσερμήνευτα με αντικειμενικούς όρους. Για το σύστημα είναι παράγοντας πολιτικής αποσταθεροποίησης και ως εκ τούτου κατεξοχήν αρνητικά. Για την συγκεκριμένη πολιτική διαχείριση μπορεί να βολεύει ως συνθήκη. Και πάλι, δεν είναι τυχαίο ότι λίγο πριν τις εκλογές ενορχηστρώθηκε διακομματικά μια συντονισμένη προπαγάνδα ενάντια στην αποχή προκειμένου να ασκηθεί ένας άμεσος ιδεολογικός εκβιασμός ενός εκάστου πολιτικού σχηματισμού προς συσπείρωση των ψηφοφόρων του. Για εμάς –και όχι μόνο- που είχαμε δεδομένη την αποχή αλλά και την προπαγανδίσαμε ως στάση αρχίζουν τα μεγάλα στοιχήματα. Η αποχή από τις εκλογές δεν αποτελεί απλά μια αξιακή θέση αλλά και μια στρατηγική επιλογή: για να δρομολογηθεί η αυτοοργάνωση πρέπει να εξαχρειωθεί στις συνειδήσεις το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Δεν μπορείς να εμπνευστείς το ξεπέρασμα ενός παρηκμασμένου κόσμου χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του. Επομένως, πέρα από τις φτηνές ρητορείες για το ποιόν ωφελεί η αποχή (πάντα θα ωφελεί κάποιον και θα ξεβολεύει κάποιον άλλο κομματικό μηχανισμό) δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνο που έχει σημασία είναι η ενεργοποίηση της γενικευμένης πολιτικοποίησης με όρους εναντιωματικούς προς την τρέχουσα πρόσληψη της πολιτικής: ως διαχείρισης της εξουσίας. Πρέπει να δημιουργήσουμε αναχώματα στην εξουσία κι όχι να εμπλακούμε στην λογική της διαχείρισής της. Έτσι, το πρόταγμα της ριζοσπαστικής αυτοοργάνωσης γίνεται το μεγαλύτερο διακύβευμα των ημερών μας.