Σήμερα το πρωί η συντρόφισσα Ε. Βλάχου θα έπρεπε να στέκεται μπροστά στον αρμόδιο ανακριτή «για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα». Πρόκειται για μια από τις 28 κλήσεις που έλαβαν συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι των διωκόμενων για την συγκεκριμένη υπόθεση. Η συντρόφισσα επέλεξε να μην παρουσιαστεί και είναι η τρίτη άρνηση στη σειρά μετά τις Κατερίνα και Λήδα Σοφιανού. Μπορεί κάποιος να βλέπει σε αυτή τη διαδικασία μια τυπική και έλλογη πρακτική αλλά υπάρχουν πολλά που δεν του το επιτρέπουν. Εξάλλου η ίδια η ανακριτική αρχή σε δημόσια ανακοίνωσή της για τις συγκεκριμένες κλητεύσεις αναγκάστηκε να «ξεκαθαρίσει» ότι δεν πρόκειται για «ποινικοποίηση των προσωπικών και φιλικών σχέσεων». Κι όμως, ακριβώς περί αυτού πρόκειται. Αποτυπώματα σε κινητά αντικείμενα μέσα σε σπίτια των κατηγορούμενων για συμμετοχή στον «ΕΑ», σε αυτοκίνητα, πόρτες και κασαδούρες… Αποτυπώματα ανθρώπινων σχέσεων οδηγούν σε ενδελεχείς ανακρίσεις χωρίς όρια αλλά με συγκεκριμένες προοπτικές: ένα καθεστώς ομηρίας ανθρώπων για τις πολιτικές τους επιλογές και τις κοινωνικές τους σχέσεις αλλά και ένα σαφές μήνυμα προς κάθε αντικαθεστωτική κατεύθυνση. Όλο αυτό το σκεπτικό αποτυπώνεται και νομικά με σαφήνεια στην τελευταία «διεύρυνση» του τρομονόμου (187Α). Μήπως αυτή η διεύρυνση δεν έχει να κάνει με την συντριπτική επικυριαρχία των διωκτικών αρχών στο σύνολο της καθημερινής ζωής εν μέσω κρίσης –και όχι μόνο; Από τα επιθετικά περίπολα των ένστολων σε κάθε γειτονιά μέχρι τις δικαστικές εκβιαστικές εγκλήσεις καθηγητών και γονέων ενάντια στις μαθητικές καταλήψεις στις μέρες μας, από την ποινικοποίηση των απεργιών μέχρι την σύμπραξη φασιστών και αστυνομίας ενάντια στους μετανάστες.
Η άρνηση των συντροφισσών μας δεν είναι μια απλή άρνηση παρουσίας στον τάδε ανακριτή. Είναι καθολική άρνηση αυτού του κόσμου. Γι’ αυτό δεν είναι και δεν θα είναι μόνες!
κείμενα αρνήσεων παρουσίας στον ανακριτή:
Leave a Reply