συνθέτως καμία διάθεση για συντακτικό μακάρι να υπήρχαν μόνο πλασματικές λέξεις έτσι για να σπάνε οι μύτες των άθλιων οριστών της καθημερινότητας σε ατέλειωτους ποιητικούς τσαμπουκάδες και μυρωδιές και χρώματα –έστω– σε μια βρωμόπολη που τσακίζει τις ερωτικές σχέσεις τις ξεφτιλίζει όταν κι οι δυο ξεχνιούνται –alert– πρέπει να βρίσκεσαι σε συνεχές alert αδιάκοπη παράνοια ανόδου-πτώσεως στο σχοινί της ισορροπίας των πιο δειλών των πιο άγαρμπων των πιο ατσούμπαλων κι έτσι στο κυνηγητό επάνω να γεννάς έστω και φαφλατάδικα τις ιστορίες σου ζωτικές ενοχλητικές ακόμη και παράτολμες αρκεί να εκρήγνυνται ανάμεσα μας, η λάμψη φέρνει τη δύναμη να σκύψεις και να μαγεύεις κάθε φορά τα κομμάτια σου η μυρωδιά σου η μυρωδιά από μπαρούτι σε καπνισμένα δάχτυλα σε καθιστά ρομαντικό και γι’ αυτό επικίνδυνο αλλά το πραγματικά κραυγαλέο, αυτό το σκίρτημα στα μάτια οι πολύ πραγματικές ακτίνες ξεγελούν κάθε προσποίηση κάθε ψέμα είναι το χαμόγελο της νίκης και της ήττας ταυτόχρονα γιατί δεν έχει σημασία μαζί κουβαλούν το τίμημα του βάρους και χώρια δεν φέρνουν την «ευτυχία» και κάπως έτσι πορεύεσαι, απόλυτα μόνος, με τη σιγουριά του βήματος παρόλη τη λάσπη του δρόμου με την αβεβαιότητα της συγκυρίας που ανοίγει νέα σταυροδρόμια –η πεταλούδα στο Τόκιο– και με τους πέντε ή τους εκατοντάδες ανά καιρούς που συναντιέσαι και προσκρούσεις αναδεύεσαι αλλά και μαθαίνεις να ανταλλάσσεσαι χωρίς να ακουμπάς με τη βαθιά γνώση του περιβάλλοντος σαν το χορό του tai-chi, η δύναμη της σκέψης –ο καρκίνος είναι αρρώστια εγκεφαλική –η πιο ύπουλη ανακάλυψη του καταναγκασμού της κυριαρχίας– και η ελευθερία αυτή που φτιάχνεις σαν φωλιά στους μικρούς σου κύκλους άλλοτε απαλή και εξανεμιστική σαν σύννεφο στην κορυφή του βουνού σαν μυρωδιά των πιο όμορφων ονείρων κι άλλες φορές ζόρικη όπως το λεει ο τραγουδοποιός ζόρική κι αλίμονο μας αν τιθασεύεται οι μικρές μας ελευθερίες να αγκαζάρονται φτιάχνοντας μια αδιάσπαστη αλυσίδα που βαδίζει απαιτώντας μέσα-έξω όχι σαν αυτοσκοπός μα σαν το σφυριχτό σκοπό της αλήθειας της γύμνιας που απορρίπτει την ύπαρξη της δημόσιας αιδούς – πι-στε-υω-π.ι.σ.τ.ε.υ.ω.-πισ-τευ-ω ΠΙΣΤΕΥΩ δια ταύτα ΕΙΜΑΙ και εκπλήσσομαι από τους ανθρώπους όχι από αφέλεια όχι σαν κλαδάκι στο χείλος του καταρράχτη αλλά να, αφήνω αυτά τα μικρά παράθυρα -ίσως να φταιει το ανώριμο της ηλικίας είναι όμως θέση υπάρχει πέρα από την συνομιλία σαν μυστική συμφωνία για τις διαδρομές μας. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που σπρώχνει σε μια τελεία. Η άρτια ζυγισμένη απόφαση, οι μετρημένες παράμετροι που σε βγάζουν απ’ τη μέθη της κοινής διαδικασίας είναι το δικό σου βήμα STOP τόσο κόκκινο όσο η απάτη του πανιού στο καρφωμένο βλέμμα του ταύρου γιατί οι ταύροι έχουν δαλτονισμό και βαθιά ανθρώπινο θα στρίψεις με μάτια στην πλάτη- (αλλά δίχως κλεφτές ματιές) και τότε ανένοχα θα αφήσεις στο πρόσωπο να τρέξουν κλάματα μύξες και χρώματα και δεν πειράζει πια αν θα σε δουν πως θα σκεφτούν δεν είναι η εκδήλωση της ταραχής ο πανικός της σχιζοφρένειας είναι ακριβώς η αίσθηση του δρομέα τη στιγμή μετά το τέλος της κούρσας που καταλαγιάζει η αναπνοή και αποκαθίσταται ο παλμός της καρδιάς, ακόμη ζεστός και μουδιασμένος και γεμάτος όταν συναντάς το κενό που «υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του» που δεν αναπληρώνεται με τίποτα γιατί δεν ρέπει γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός του σαν πληγή που πρέπει να κλείσει κι έχει όλους τους λόγους του κόσμου να απαιτεί αντιμετώπιση άλλη από τον τρόμο του. Τον τρόμο του κενού.
Μη φοβού την ιστορία μια κουβέντα είναι κι αυτός ο ατέλειωτος κατάλογος φόβων να μην ήταν κτήμα κανενός…μόνο όμηρος ευθυνών κι όχι άμοιρος ευθυνών με τη σιγουριά της τελευταίας λέξης, της τελευταίας σελίδας κάθε κεφάλαιο με τον απαραίτητο εγωισμό που κουβαλούν οι καιροί και την πεποίθηση της συνέχειας σε μια ζωή που ζεις μεν μόνο μια φορά αλλά σε βαρύτατους κύκλους που συνθέτουν την τολμηρά ηχηρή έννοια της εμπειρίας. Που συνδιαλέγεται. Δίχως τέλος…Δίχως τέλος.
Leave a Reply