Σκέφτομαι…
Είναι απίστευτο πως μπορείς να καταλήξεις να πεις το κρύο σίδερο και την φλούδα που σαπίζει δίπλα σου σπίτι..
Αυτό το μικροπεριβάλλον που για καθέναν μας είναι αδιανόητο να μην υπάρχει.
Η ζεστασιά, η ασφάλεια που αυτό προσφέρει
και ένας κάδος σκουπιδιών
Τίποτα άλλο
Το μέρος που η κοινωνία συμβατικά στριμώχνει τα άχρηστα, αυτά που δεν χρειάζεται, κάποιος το είπε καταφύγιο γιατί στην κοινωνία αυτήν δεν χώραγε ένα παραπάνω σώμα να μην κρυώνει. Γιατί στην κοινωνία αυτή την νομοταγή, τη δημοκρατική,
το κυνήγι της επιβίωσης είναι το «ανθρώπινο δικαίωμα» του ισχυρότερου…
Και μόνο αυτό
Η είδηση απλή :
“Φρικιαστικό θάνατο βρήκε ένας άστεγος στον Ταύρο…
Όλα έγιναν όταν ο άτυχος άνδρας ελληνικής καταγωγής, βρήκε προσωρινό καταφύγιο σε κάδο σκουπιδιών, προκειμένου να προφυλαχτεί από το κρύο.
Όταν νωρίς το πρωί το απορριμματοφόρο άδειασε το περιεχόμενο του κάδου στο φορτηγό, οι υπάλληλοι δεν είδαν και ούτε μπορούσαν να φανταστούν πως ένας άνθρωπος θα είχε κοιμηθεί εκεί μέσα.
Έτσι ο άστεγος, το σώμα του οποίου διαμελίστηκε, βρήκε τραγικό θάνατο…”
Μ΄ αυτήν την γλώσσα που μιλάνε πάντα
Καμιά φορά, η είδηση.. οι λέξεις βαλμένες δίπλα δίπλα
Η σκληρότητα
Η απάθεια…
…Και συνεχίζω,
αυτά τα «μεμονωμένα περιστατικά» πονάνε το μυαλό μου.
Αν η είδηση δεν αφορούσε έναν άνθρωπο αλλά πολλούς η ελεγχόμενη κοινωνική ευαισθησία μας ίσως ερεθιζόταν. ‘είναι δυνατόν τόσοι θάνατοι; , είναι δυνατόν τέτοια κρατική αμέλεια;’
Δεν μπορούμε απλά να μιλάμε με αριθμούς.
Δεν μπορεί να ‘χουμε τόσο μουλιάσει στην φαινομενική αντικειμενικότητα που μας περιβάλλει που να μην έρχονται οι σκέψεις κάθε μεμονωμένου περιστατικού, να βρίσκουν και άλλα τέτοια, να βρίσκουν τις συνθήκες και να κλιμακώνονται σε μια συλλογιστική που ξεπερνά την πληροφορία, ξεπερνά τα νούμερα και βλέπει την φρικιαστική συνολική μορφή που ξεπηδά απ’ τα κομμάτια του πάζλ που ενώνονται…
Μπορεί να φοράει ότι θεσμό θέλει, να ορίζει από πάνω ρόλους και συμπεριφορές.
Η επανανοηματοδότηση θα έρθει από ‘μας και θα’ ναι αδιαπραγμάτευτη…
Leave a Reply