η “εξουσία της σιωπής” στα απελευθερωτικά εγχειρήματα

«Το ζήτημα είναι να μιλάνε όλοι στις μαζώξεις μας», «είναι μεγάλο πρόβλημα οι σιωπές», «δουλειά μιας συλλογικότητας είναι να δυναμώνει τα άτομα που την απαρτίζουν» κλπ. Γνώριμες σε όλους μας διαπιστώσεις, που άπτονται αυτών που θα λέγαμε «άλυτων ιστορικών ζητημάτων». Στους δρόμους φωνάζουμε ότι η σιωπή και η απάθεια είναι συνενοχή στην διαιώνιση και αναπαραγωγή των καταπιεστικών κοινωνικών δομών. Θα μπορούσε αυτή η αναφορά να αποτελέσει μια καλή αρχή για ζητήματα σιωπής και απάθειας μεταξύ μας. Παρακάμπτοντας όμως τα σφάλματα που δημιουργούνται συνήθως από τις αναφορές σε ανοιχτά και γενικευμένα συστήματα, θα ήταν πιο αποτελεσματικό να περιοριστούμε στα πλαίσια των συλλογικοτήτων μας. Μετά από ένα χρονικό διάστημα μπορεί ο καθένας να περιγράψει το σχήμα του, αλλά και το σχήμα της συλλογικότητας. Τις δυνατότητες μας τις έχουμε άλλοτε δει κι άλλοτε διαισθανθεί. Τις έχουμε δει να ξεδιπλώνονται στο δρόμο δημιουργώντας γεγονότα. Τις έχουμε ανιχνεύσει φορές φορές εδώ κι εκεί σε μικρές πράξεις ή φράσεις που δηλώνονται διάσπαρτα και δείχνουν ότι υπάρχει θησαυρός που πρέπει να αποκαλυφθεί. Για τις αδυναμίες μπορεί αντίστοιχα να μιλήσει ο καθένας από μας. Κι αυτές άλλοτε τις έχουμε δει κι άλλοτε διαισθανθεί.Δυο από τις πιο σοβαρές αδυναμίες των συλλογικοτήτων μας είναι οι θεσμισμένες σιωπές και η διακεκριμένη έλλειψη πρωτοβουλιών. Παρατηρώντας τριγύρω –κι εδώ είναι αθώος ο συγκριτισμός– τα περιβάλλοντα άλλων (δια)συλλογικοτήτων που έχουμε ζήσει, διαπιστώνουμε ότι το κλίμα των δικών μας διαδικασιών είναι το ιδανικότερο για να εκφραστεί κάποιος-α. Γιατί οι διαδικασίες αυτές είναι απόρροια σχέσεων, εμπεριέχονται στις σχέσεις, ακολουθούν την ροή των σχέσεων και δεν αποτελούν ένα στείρο πλέγμα πολιτικών συνευρέσεων. ‍ ‍Σε επίπεδο διαδικασιών δεν υπάρχει περίπτωση να εμποδιστεί ο οποιοσδήποτε να εκφράσει την άποψη του και ίσα ίσα το κλίμα των ίδιων των διαδικασιών είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό για το αντίθετο. Πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί η διαρκώς σιωπηλή παρουσία των περισσοτέρων μεταξύ μας; Είναι γεγονός ότι δεν εμποδίζεται κανείς να «μιλήσει». Αν κάποιος νιώθει αμήχανος, αυτό είναι ίσως μια παρατεταμένη παθολογία που ξεπερνιέται. Πρόκειται για ζήτημα χρόνου. Μια άλλη αιτία είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Οι λόγοι που φέρνουν κάποιον-αν σε εγχειρήματα απελευθέρωσης είναι από μόνοι τους σημεία αναφοράς στη συνείδηση και για την  επικοινωνία στην εξέλιξη των εγχειρημάτων. Για να δυναμώσει κάποιος-α την άποψη του και να είναι όπως θέλει, και πρέπει, καταλυτική η παρουσία του-της στην εξέλιξη των εγχειρημάτων, χρειάζονται εκτός από κόπο για γνώση, επικοινωνιακή προσπάθεια και πρόκληση βιωματικών εμπειριών, «λύσσα» για τα ίδια τα εγχειρήματα, για την ίδια την ζωή. Εάν κάποιος-α υποφέρει από την σιωπηλή του παρουσία, δεν νοείται να μην προσπαθεί να σταματήσει το ανυπόφορο αυτό συναίσθημα. Αν το πρόβλημα πηγάζει από τον ίδιο, τότε χρειάζεται μια προσωπική προσπάθεια. Αν όντως κάποιος-α υποφέρει δεν έχει παρά να κάνει κάτι για να πάψει να υποφέρει. Στην διαδρομή για την κατανόηση του προβλήματος είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει και τα ίδια τα εγχειρήματα, τις ίσως προβληματικές διαδικασίες, την επαναπροσέγγιση με διαφορετικό τρόπο των «άλυτων ιστορικών ζητημάτων».

Φτάνοντας όμως αμιγώς και απευθείας στην αναφορά ιστορικών παγιωμένων ζητημάτων, φαίνεται σαν να καθάρουμε και την ενδεχόμενη ιδιοτέλεια των σιωπών. Έχει γίνει αντιληπτή η προσωπικά επιλεγμένη σε στιγμές ασφάλεια που παρείχε η σιωπή και η αδράνεια. Άρα, ακόμη και να θέλαμε να παραβλέψουμε ίσως τις κακόπιστες σιωπές, δεν μπορούμε να το κάνουμε πια γιατί έχουν το δικό τους μερίδιο στις πιθανές ερμηνείες. Στο βαθμό που κάποιος υποφέρει, επαναλαμβάνουμε, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να προσπαθήσει να το αλλάξει. Όταν όμως αυτή η σιωπηρή κατάσταση διαρκεί σε τέτοιο χρόνο που επιτρέπει να μιλάς πλέον για χαρακτηριστική συμπεριφορά ενός συντρόφου, τότε είναι φυσικό να αποτιμάται ότι ο σύντροφος δεν υποφέρει. Ο σύντροφος μπορεί και να νιώθει ασφάλεια μέσα στην σιωπή του.  Μπορούμε να μιλήσουμε για την εξουσία της σιωπής και μάλιστα εντελώς βιωματικά. Η σιωπή των άλλων μπορεί και να σε τρελάνει. Τη δύναμη αυτή που έχει η σιωπή την γνωρίζουν οι άνθρωποι και υπάρχει μια σοβαρή τάση να βολεύονται στην εύκολη άσκηση της. Η διαρκής σιωπή δεν λεει απολύτως τίποτα ούτε και γι αυτήν την ίδια. Είναι μια μαύρη τρύπα που μπορεί να χάψει κάθε προσπάθεια επικοινωνίας. Είναι η δύναμη του κενού στο οποίο μετεωρίζεσαι όταν προσπαθείς να κάνεις απόλυτα μόνος τις σωστές κινήσεις πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Επομέως, η σιωπή πρέπει να απονομιμοποιηθεί της δεδομένης αθωότητας της. Δεν είναι πάντα αθώα.

Μετά από αυτές τις αναφορές, μπορεί να γίνει ένα πέρασμα στο ζήτημα της εξουσίας στις διαδικασίες μας, στα χιλιοειπωμένα «ιστορικά ζητήματα». Η εξουσία είναι στρατηγική σχέσεων. Δεν είναι ένα μεταφυσικό διαισθητικό μέγεθος ούτε ένα πάγιο μετρήσιμο υλικό μέγεθος που το κατέχουν κάποιοι ή κάποιος ή κάποιος μηχανισμός. Είναι σχέσεις σε εξέλιξη, είναι συναισθηματικές ροές και συμπεριφορικοί μετασχηματισμοί, είναι βούληση επιβολής και στρατηγική εφαρμογή της που έχει και τις νοητικές αλλά και τις υλικές αντανακλάσεις. Είναι ανώφελο να ασχοληθούμε σε αυτό το είδος κειμένου με την θεσμισμένη εξουσία, την κυριαρχία, γιατί δεν υπάρχει τέτοια θεσμισμένη έκφραση ανάμεσα μας. Αν κάτι μας ενδιαφέρει εδώ είναι αυτό που θα λέγαμε άτυπη εξουσία και σε ποιο βαθμό αυτή είναι υπεύθυνη για τις σιωπές και την έλλειψη πρωτοβουλιών στις συλλογικότητες μας. Είναι αυτό που υπολανθάνει κάθε αναφοράς στις «διαφορές ταχυτήτων» μέσα στις συλλογικότητες, στην «εξουσία της γνώσης και της πείρας» στις διαπροσωπικές σχέσεις και γενικά σε κάθε ανισότιμη σχέση. Είναι δεδομένο, ότι αυτά καθεαυτά τα ζητήματα, μας έχουν απασχολήσει σχεδόν όλους και σε διαφορετικό βαθμό και μας έχουν φτάσει σε έναν αξιοσημείωτο βαθμό προσέγγισης .

Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε ένα κομβικό σημείο όσον αφορά την έννοια της εξουσίας. Υπάρχει εξουσία χωρίς βούληση επιβολής; Υπάρχει ασυνείδητη άσκηση εξουσίας; Αποδεχόμενοι την έννοια της εξουσίας ταυτόσημη με την άσκηση μιας συγκεκριμένης στρατηγικής επίτευξης στόχων, πρέπει να αποδεχτούμε ταυτόχρονα με την άσκηση εξουσίας την ύπαρξη ενός μίνιμουμ σχεδίου. Οι χειρονομίες, οι λέξεις, οι φράσεις, οι συμπεριφορές του άτυπου εξουσιαστή έχουν ένα στόχο χρήσης του Άλλου και ξεδιπλώνονται, συμπαρατάσσονται, συμπληρώνονται και διαδέχονται εξυπηρετώντας την επίτευξη αυτού του στόχου. Στις δικές μας συλλογικότητες δεν υπάρχουν σχέδια οποιουδήποτε είδους, που να δικαιολογούν ένα στρατηγικό αγώνα κάποιων άτυπων εξουσιαστών να τα επιβάλλουν στους υπόλοιπους. Περιοριζόμενοι, επομένως, σε μια ενδεχόμενη άσκηση εξουσίας από μεμονωμένα πρόσωπα για δικό τους ανεξιχνίαστο όφελος, πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτή η όποια εξουσία δεν αφορά τις συλλογικότητες, αλλά το βεληνεκές τους θα περιορίζεται σε αμιγώς διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν υπάρχουν δηλαδή έλλογα κίνητρα για την άσκηση άτυπης εξουσίας σε συλλογικό επίπεδο με σκοπό την παρεμπόδιση της ελεύθερης έκφρασης και πρωτοβουλίας. Αν αυτό γίνεται εν μέρει και απροσχημάτιστα, μπορεί να γίνεται στο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων, όπου πια δεν μπορεί να γίνει λόγος για σχέδιο επιβολής και χρήσης συγκεκριμένων ατόμων από κάποια άλλα. Αν κάποιοι καταπιέζονται από κάποιους άλλους, αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί καθεστώς εξουσιασμού, αλλά καθεστώς ακατάσχετων και προφανώς ασχεδίαστων λαθών και παρεξηγήσεων σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων. Κι αυτό, το επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων, είναι το πλέον πρόσφορο για το ξεπέρασμα τέτοιων καταστάσεων. Από κει και πέρα, βρίσκεται αυτό που χαρακτηρίζεται ως παθολογική εμμονή: η φαντασίωση του αξεπέραστου των εξουσιαστικών σχέσεων, την φαντασματική ύπαρξη της εξουσίας πίσω από κάθε συμπεριφορά μας και την προβληματική ταύτιση εν τέλει της εξουσίας με την επιθυμία.

Έτσι, ας πούμε, η γνώση και η πείρα αναγορεύονται σε εξουσία, είναι σαν όπλα που επιβάλλουν στον φορέα τους μια αναπόφευκτη εξουσιαστική συμπεριφορά, ανεξάρτητα από την ελεύθερη βούληση του, ανεξάρτητα ακόμα κι από την συνειδητή του επιλογή να μην αντιμετωπίζει την γνώση και την πείρα σαν όπλα σε διαπροσωπικές μάχες. Φτάνοντας ως εδώ, μια επισήμανση που πρέπει να γίνει για τον καθένα μας συνειδητή επιλογή στο ζήτημα της άτυπης εξουσίας: αν αντιμετωπίζουμε τα προσωπικά λάθη σαν σχέδιο εξουσίας και την πείρα της ίδιας της ζωής σαν αναπόφευκτη άσκηση επιβολής συμπεριφορών και χρήσης των άλλων, τότε δικαιώνουμε πλήρως την ιεραρχική κοινωνική δόμηση και ακυρώνουμε τα εγχειρήματα μας. Εν ολίγοις, είμαστε σε λάθος πολιτικό χώρο, αν πιστεύουμε στην ακύρωση της δύναμης της ελεύθερης βούλησης των ανθρώπων και στην εξύψωση των ασυνείδητων δυνάμεων που έχει εμφυτεύσει η κυριαρχία μέσα τους και μάλιστα σε αξεπέραστο βαθμό.

Ας επιτεθούμε ειλικρινά στη σιωπή και στις ζωντανές απουσίες όποτε και οπουδήποτε βρισκόμαστε.

Posted

in

by

Κατάληψη Σινιάλο

Tags:

Comments

71 responses to “η “εξουσία της σιωπής” στα απελευθερωτικά εγχειρήματα”

  1. ααα

    «Μη μιλάς με το διπλανό σου…»

    Αυτός ο πλούσιος Έλληνας της διασποράς,
    (στο Βουκουρέστι, Βιέννη, κάπου εκεί τέλος πάντων),
    μεγάλος επιχειρηματίας, στον τομέα της γούνας,
    δραστήριος, ζάμπλουτος, ευεργέτης του τόπου καταγωγής του,
    και αξιωματούχος στον τόπο που ζούσε
    (είχε μπει στην υψηλή κοινωνία),
    είχε ένα παράπονο:
    «που δεν είχε μάθει γράμματα…»

    Και γι αυτό έφτιαχνε βιβλιοθήκες, και τα λοιπά…

    Που να φανταζόταν, ο έρμος,
    πως ακριβώς αυτό,
    το ότι δεν είχε μάθει γράμματα,
    ήταν «το μυστικό της επιτυχίας του».

    Όχι, βέβαια, τα «γράμματα» τα ίδια…
    Αλλά το σύστημα εκπαίδευσης.
    Δεν είχε εκπαιδευτεί στην υπακοή και στην παθητικότητα.
    Και αυτή την «ενεργητικότητα» θα την δεις σε όλους τους «αγράμματους» ανθρώπους.

    Όταν ζητάς από κάποιο σύγχρονο να «μιλήσει»,
    του ζητάς να κάνει κάτι που είναι κόντρα στο χαρακτήρα του,
    και την εκπαίδευση που έχει λάβει από μικρό παιδί:
    «να ακούει και να μη μιλάει».

    Του ζητάς, δηλαδή, να κάνει μία προσωπική υπέρβαση.
    Δύσκολο πράμα…

    Reply
  2. johann

    αν και καποιοι συντροφοι αυτο το αποκαλουν ατυπη ηγεμονια

    https://iek.espivblogs.net/2010/09/09/%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%84%CF%85%CF%80/

    Reply
  3. st

    Οποτε ενοχοποιουμαι τις σιωπες. Οσους καθονται στο βαθρο τις “εμπειριας” και της γνωσεις τους αφηνουμε ανεπαφους.
    Μια χαρα .σαφος και υπαρχουν ατυπες ιεραρχιες και αυτο ειναι κατι που συζητειται οταν προκυπτει.Και οποτε υπαρχει το θαρος να συζητηθει .Οποιος δεν το αναγνωριζει μαλλον ειναι σε λαθος πολιτικο χωρο

    Reply
  4. μα…

    όταν δεν μιλάς τότε μόνο αφηνεις απ εξω…οτιδήποτε
    ενάντια σ αυτο στέκεται το κείμενο
    δεν παιρνει θέση για το περιεχόμενο αυτών που θα πείς

    Reply
  5. omws

    gia na miliseis prepei na exeis kai ton ”xwro”. to provlima den einai epoudeni atomiko. einai domiko. ta keimena apo panw sto link to perigrafoun polu eustoxa.

    Reply
  6. μα…

    αρα λες οτι μιας και οταν δεν μιλας
    δεν ειναι ζητημα του τι δουλεια κανεις η οχι με τον εαυτο σου
    ουτε ζητημα προσωπικης αλλοτριωσης – αναπαραγωγης ρολου
    (δηλαδη οχι ατομικο)
    αλλα ζητημα δομής
    νομοτελειακα η δομη δεν θα αλλαξει
    (γιατι δεν σου δινει τον “χωρο” να μιλησεις για να την αλλαξεις)
    αρα απαξ κι εμφανιστει , αναπαραγεται ανεκαθεν;
    αν όχι πως λύνεται;
    ποιος θα αλλαξει την δομη αν οχι το “ατομο”
    που σιωπωντας ειχε τον χρονο να συγκροτησει τον λογο του απεναντυ σε μια κατασταση πλεον εδραιωμενη
    (η οποια επουδενι δεν θα χε εδραιωθεί αν το ιδιο ατομο επελεγε να μιλησει σε άλλο χρόνο στα πλαισια του συλλογικου)

    ή χρησιμοποιουνται μεταφυσικες αναγωγες ή κατι καταλαβα λάθος

    Reply
  7. sinialo

    Υπάρχουν πολλά να ειπωθούν σχετικά με το κείμενο :”σημειώσεις και σκέψεις πάνω στην άτυπη ηγεμονία” (https://iek.espivblogs.net/2010/09/09/%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%84%CF%85%CF%80/) στο οποίο μας παραπέμπει παραπάνω σχόλιο αλλά πολύ λίγα για τη σχέση των σημειώσεων αυτών με το κείμενο που έχει αναρτηθεί εδώ. Διευκρινίζω ότι σε μερικά σχόλια αναγνωρίζεται ένα πρόβλημα κατανόησης του κειμένου για την “εξουσία των σιωπών” αλλά και γι’ αυτό μπορεί να ευθύνονται τυχόν ασάφειες του ίδιου του κειμένου. Τα σημεία που θεωρώ ότι δεν έχουν κατανοηθεί είναι αυτά που αφορούν στην εξουσία. Εκεί ξεκαθαρίζονται πολλά για τον χώρο που αφήνεται στις σιωπές και που αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ίδια την αναφορά στις σιωπές. Δεν αναφερόμαστε σε συλλογικές σχέσεις που με οποιονδήποτε “απαγορεύουν” τις πρωτοβουλίες, “δεν επιτρέπουν” τις αντίθετες ή αντιπαρατιθέμενες απόψεις, “επιβάλλουν” την ομοφωνία, τυραννιούνται από την αναζήτηση κοινής κοσμοαντίληψης ή βλέπουν τον αγώνα για την Ελευθερία ως πρόσχημα προκειμένου να προσκολλούνται σε κάποιο πρίσμα αντικειμενικού πνεύματος. Κι αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα που θέτει μερικούς παραπάνω σχολιαστές “εκτός θέματος” και, επίσης, κάνει την οποιαδήποτε σχέση της “εξουσίας των σιωπών” με τις “σημειώσεις και σκέψεις πάνω στην άτυπη ηγεμονία” αλλότρια.
    Επιπλέον, οι “σημειώσεις και σκέψεις πάνω στην άτυπη ηγεμονία” αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα ερμηνείας ιδεοσυστημάτων που επικαλούνται (κοινωνία του θεάματος, Διαφωτισμός), ελλιπή προσέγγιση στην έννοια της εξουσίας και παρεπόμενα της Αλήθειας, προβληματικές αντιστοιχίσεις (η έκφραση ανατροπής έχει πάρει το χαρακτήρα εμπορεύματος…;;;) και σχηματικές επεξηγήσεις του πραγματικού (μεσσίες, θεϊκό φως, λύτρωση κι όλα αυτά μέσα σε αυτοοργανωμένα απελευθερωτικά εγχειρήματα…;;;)
    Το κείμενο αυτό διαβάζεται, ωστόσο, καλύτερα αν ειδωθεί μέσα στο ιστολόγιο στο οποίο είναι αναρτημένο και συστήνεται στο πάνω δεξιά ακριβώς έτσι: “Αν ψάχνετε για προτάγματα ρίξτε το βλέμμα σας κάπου αλλού! “… Κι όμως, αυτά τα προτάγματα αναζητούμε κι όχι σχετικιστικά παιχνίδια.

    Επίσης, αγαπητέ/ή omws μια και αναφέρεσαι στο συγκεκριμένο κείμενο δεν θα πρέπει να πρόσεξες το σημείο στο οποίο λέει: “Η εξέταση του ζητήματος έχει ως αφετηρία την πεποίθηση ότι σε συλλογικά σώματα μια κριτική που θα εστιάζει σε πρόσωπα και συμπεριφορές θα μένει πάντα ατελής αν δεν προχωρά στις αιτίες του φαινομένου και στην διαμόρφωση του πεδίου μέσα στο οποίο αυτό παίρνει σάρκα και οστά. Το ίδιο ατελής θα μείνει και να δεν αναλάβει το κόστος σύγκρουσης με τα πρόσωπα που ηθελημένα ή όχι αναπαράγουν του όρους του προβλήματος”.
    Άρα, το πρόβλημα δεν είναι μόνο δομικό αλλά και ατομικό. Πόσο έξω μπορείς να πέφτεις όταν επικαλείσαι το κείμενο αυτό και την ίδια στιγμή ισχυρίζεσαι ότι το πρόβλημα δεν είναι επουδενί ατομικό;

    Reply
  8. marios

    αρα συμφωνα με την λογικη σου οι σιωπες μπορει να ειναι εξουσιαστικες σε αυτον που διεκδικει το χωρο του και πολλες φορες τις ερμηνευει? διοτι εμενα αυτη η θεση προσωπικα μου φαινεται λιγο οξυμωρη και οχι , κειμενο δικαιολογησης συμπεριφορων-αρχετυπων οι οποιες αναπαραγουν εξουσιες στο εσωτερικο τετοιων εγχειρηματων

    Reply
  9. sinialo

    Δεν έχει γίνει κατανοητό κάτι πολύ βασικό: μιλάμε στην ουσία για απελευθερωτικά εγχειρήματα στα οποία δεν χρειάζεται κανείς να διεκδικήσει τον χώρο του. Υπάρχει χώρος για όλους όπου κανείς δεν εμποδίζει κανέναν. Άρα, μιλάμε για εκείνες σιωπές που καταλαμβάνουν ένα χώρο και δεν τον ενεργοποιούν συνειδητά (κι αυτό το συνειδητό μέρος είναι εκείνο το οποίο υποστασιοποιεί την αναφορά στην “εξουσία των σιωπών”)

    Reply
  10. marios

    ”Κάθε σχηματοποίηση είναι και μια αφαίρεση από την πραγματικότητα. Στην περίπτωση μας το σχήμα φαντάζει απλό. Σε κάθε διευρυμένη ομάδα, οργάνωση κ.τ.λ. που λειτουργεί ως οριζόντια δομή, είναι επόμενο ανάμεσα στα άτομα που την αποτελούν να υπάρχουν διαφορετικές «ταχύτητες» αναλόγως της εμπειρίας, της συγκρότησης, των βιωμάτων του καθενός κ.τ.λ. Η διαφορά ταχύτητας αξιολογείται ως ένα γεγονός που από μόνο του δεν έχει ούτε θετική ούτε αρνητική χροιά. Όταν όμως από αυτές τις διαφορετικές ταχύτητες πρέπει να προκύψει ένας ενιαίος και κοινός λόγος για το κάθε τι, αυτό που παρατηρούμε είναι ότι η άποψη που φαίνεται ως η πιο συγκροτημένη απορροφά τις υπόλοιπες (οι οποίες πλέον συμμετέχουν ως προς τις λεπτομέρειες) και ο λόγος του φορέα (ή των φορέων) της Άποψης κατοχυρώνεται πλέον στο συλλογικό ως βαρύνουσας σημασίας με ένα ειδικό βάρος που δεν αναγνωρίζετε στους υπόλοιπους. Ο δρόμος για την παγίωση των «ταχυτήτων» και τη δημιουργία άτυπων ιεραρχιών είναι πλέον ανοιχτός.”

    Reply
    1. marios

      δηλαδη στα απελευθερωτικα εγχειρηματα δεν εχουν διαφανει οι ειδικοι της ελευθεριας, αυτοι που ο λογος τους αποκτα μια βαρυνουσα σημασια σε σχεση με τους αλλους?
      και πως μπορεις να κρινεις τις σιωπες ως εξουσια , δηλαδη να το παιρνεις ως αιτια και οχι ως συμπτωμα ενος συνολικοτερου ζητηματος.
      οταν υπαρχει η βαρυνουσα αποψη η οποια ακολουθειται παρασαγκας απο το συλλογικο σωμα, συνηθως η αντιθετη φωνη ακουγεται σαν παραφωνια.αυτο ειναι ενα γεγονος το οποιο επαναλαμβανεται σταθερα μεσα στις σχηματοποιησεις. και πως θα λυθει οταν σχηματοποιουνται ατυπες ιεραρχιες οι οποιες δεν αναγνωριζουν τον εαυτο τους ως τετοιες , και οι τελευταιες εντοπιζουν , η μαλλον καλυτερα αναθετουν το ζητημα σε συμπτωματα οπως οι σιωπες.
      επισης μεταφυσικη προσεγγιση ειναι να λες οτι οταν ενα Πραμα παιρνει το ονομα τοτε ειναι προορισμενο να εκπληρωσει την εννοια που εχει εντος του. το οτι κατι αποκαλειται απελευθερωτικο εγχειρημα δεν σημαινει οτι εχει απομπολησει τα παντα απο την κυριαρχη θεσμιση και οδευει προς την Ελευθερια οπου η τελεταια μου φαινεται οτι προσεγγιζεται με εξισου μεταφυσικο τροπο.

      Reply
  11. sinialo

    Θα επαναλάβω ότι όλο το κείμενο των “σημειώσεων…” είναι απόρροια ενός -ατεκμηρίωτου μεν, σαφέστατου δε- φουκωισμού. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε ότι η “εξουσία είναι ταυτόσημη με την επιθυμία” και ως εκ τούτου ότι δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ποτέ, ούτε να αποδεχτούμε την φυσική απόρροια του συλλογισμού που διατυπώνεται στο προηγούμενο σχόλιο: ότι ιεραρχία υπάρχει και θα υπάρχει ούτως ή άλλως. Εκείνο που είναι επικίνδυνο σε αυτού του είδους τους σχετικισμούς είναι η εξής αναγωγή: αφού ιεραρχία θα υπαρχει ούτως ή άλλως εάν θεσμιστεί θα είναι αποτελεσματικότερη. Δεν είναι τυχαία, εξάλλου, η καλύτερη δυνατή σχέση του Φουκώ με τους μαοϊκούς.
    Θεωρώ ότι μια καλύτερη ανάγνωση του κειμένου και λιγότερο προκατειλημμένη (στη βάση του ότι κάποιοι/ες -όχι δεν μπορούν- αλλά δεν θέλουν να καταλάβουν) για τις σιωπές θα ήταν διεξοδική για την επικοινωνία μας. Επιπλέον, το κείμενο δεν βασίζεται σε εικασίες αλλά σε βιωματικές σχέσεις και ομολογημένες μαρτυρίες για κάθε ερμηνεία των σιωπών.

    Reply
    1. μαριος

      οι σημειωσεις ειναι τρια διαφορετικα κειμενα που αμφιβαλλω αν εχουν γραφτει και απο το ιδιο ατομο
      επιπλεον μου φαινεται ενα ειδους στρουθοκαμηλισμου
      αν δεν εχεις δει στα απελευθερωτικα εγχειρηματα ατομα με λογο βαρυνουσης σημασιας και ατομα με λιγοτερο βαρος τοτε προκειται για πολιτικη μυωπια. δεν ξερω αν προκειται για ειδικους της ελευθεριας αλλα οταν το ιδιο μοτιβο επαναλαμβανεται και το φταιξιμο ειναι στις σιωπες , και οχι (και) στους αναρχοπατερες για να μην δεχτουμε τον ”φουκοισμο”, τοτε στο ονομα της καθαροτητας των απελευθερωτικων εγχειρηματων-αραγε την καθαρη εννοια της Ελευθεριας ποιος την γνωριζει; αυτο δεν ειναι μεταφυσικη;- ηθελημενα οι βρωμιες πανε κατω απο το χαλακι για να υπαρχει ο ευκολοχωνευτος μανιχαισμος χριστιανικου χαρακτηρα
      υπαρχει η οργανωμενη εξουσια,η κυριαρχια , ο κακος λυκος, ο σατανας το κακο και απεναντι του το καλο το οποιο το πρεσβευουν τα ”απελευθερωτικα εγχειρηματα, τα οποια εχουν αναλαβει εργαλαβικα, να επαναφερουν την χαμενη ουσια η οποια εχει χαθει απο την κοινωνια και δεν μπορει η τελευταια να διαβει πανω στο αλογο του πνευματος προς την ελευθερια.
      ετσι με τη λογικη του απεταξαμην, τα απελευθερωτικα εγχειρηματα, α πριορι δεν δυναται να εχουν στο εσωτερικο τους ατυπη μεν, αλλα ιεραρχια δεν ,και αναπαραγωγη σχεσεων εξουσιας
      οταν υπαρχει λογος για την ”εξουσια των σιωπων” εμενα πιο πολυ για στρουθοκαμηλισμο μου κανει η για πολιτικη μυωπια στην οποια οντως μπορει να μην υπαρχει σκοπιμοτητα

      Reply
  12. marios

    οι σημειωσεις ειναι τρια διαφορετικα κειμενα που αμφιβαλλω αν εχουν γραφτει και απο το ιδιο ατομο
    επιπλεον μου φαινεται ενα ειδους στρουθοκαμηλισμου
    αν δεν εχεις δει στα απελευθερωτικα εγχειρηματα ατομα με λογο βαρυνουσης σημασιας και ατομα με λιγοτερο βαρος τοτε προκειται για πολιτικη μυωπια. δεν ξερω αν προκειται για ειδικους της ελευθεριας αλλα οταν το ιδιο μοτιβο επαναλαμβανεται και το φταιξιμο ειναι στις σιωπες , και οχι (και) στους αναρχοπατερες για να μην δεχτουμε τον ”φουκοισμο”, τοτε στο ονομα της καθαροτητας των απελευθερωτικων εγχειρηματων-αραγε την καθαρη εννοια της Ελευθεριας ποιος την γνωριζει; αυτο δεν ειναι μεταφυσικη;- ηθελημενα οι βρωμιες πανε κατω απο το χαλακι για να υπαρχει ο ευκολοχωνευτος μανιχαισμος χριστιανικου χαρακτηρα
    υπαρχει η οργανωμενη εξουσια,η κυριαρχια , ο κακος λυκος, ο σατανας το κακο και απεναντι του το καλο το οποιο το πρεσβευουν τα ”απελευθερωτικα εγχειρηματα, τα οποια εχουν αναλαβει εργαλαβικα, να επαναφερουν την χαμενη ουσια η οποια εχει χαθει απο την κοινωνια και δεν μπορει η τελευταια να διαβει πανω στο αλογο του πνευματος προς την ελευθερια.
    ετσι με τη λογικη του απεταξαμην, τα απελευθερωτικα εγχειρηματα, α πριορι δεν δυναται να εχουν στο εσωτερικο τους ατυπη μεν, αλλα ιεραρχια δεν ,και αναπαραγωγη σχεσεων εξουσιας
    οταν υπαρχει λογος για την ”εξουσια των σιωπων” εμενα πιο πολυ για στρουθοκαμηλισμο μου κανει η για πολιτικη μυωπια στην οποια οντως μπορει να μην υπαρχει σκοπιμοτητα

    Reply
  13. sinialo

    Μεταφέρω αποσπάσματα του κείμενου:
    “Αν κάτι μας ενδιαφέρει εδώ είναι αυτό που θα λέγαμε άτυπη εξουσία και σε ποιο βαθμό αυτή είναι υπεύθυνη για τις σιωπές και την έλλειψη πρωτοβουλιών στις συλλογικότητες μας. Είναι αυτό που υπολανθάνει κάθε αναφοράς στις «διαφορές ταχυτήτων» μέσα στις συλλογικότητες, στην «εξουσία της γνώσης και της πείρας» στις διαπροσωπικές σχέσεις και γενικά σε κάθε ανισότιμη σχέση”
    Είναι πασιφανές ότι δεν έχεις διαβάσει το κείμενο και πρέπει εδώ να σου επιστρέψω την λοιδορία για πολιτική μυωπία…
    Συνεχίζεται ολόκληρη τοποθέτηση στον προτελευταία παράγραφο επεξηγώντας το κλίμα μέσα στο οποίο εξετάζονται οι σιωπές και τελειώνει το κείμενο με αυτή την διατύπωση:
    “Φτάνοντας ως εδώ, μια επισήμανση που πρέπει να γίνει για τον καθένα μας συνειδητή επιλογή στο ζήτημα της άτυπης εξουσίας: αν αντιμετωπίζουμε τα προσωπικά λάθη σαν σχέδιο εξουσίας και την πείρα της ίδιας της ζωής σαν αναπόφευκτη άσκηση επιβολής συμπεριφορών και χρήσης των άλλων, τότε δικαιώνουμε πλήρως την ιεραρχική κοινωνική δόμηση και ακυρώνουμε τα εγχειρήματα μας. Εν ολίγοις, είμαστε σε λάθος πολιτικό χώρο, αν πιστεύουμε στην ακύρωση της δύναμης της ελεύθερης βούλησης των ανθρώπων και στην εξύψωση των ασυνείδητων δυνάμεων που έχει εμφυτεύσει η κυριαρχία μέσα τους και μάλιστα σε αξεπέραστο βαθμό”
    Η ελευθερία είναι μια ετεροπροσδιοριζόμενη έννοια καθώς ορίζεται κάθε φορά από τους υπαρκτούς περιορισμούς. Επομένως δεν είναι διόλου μεταφυσική. Είναι τόσο “υλική” όσο και οι περιορισμοί και οι καταναγκασμοί που βιώνονται από τους εκάστοτε υποτελείς. Η επίκληση της ελευθερίας στα απελευθερωτικά εγχειρήματα γίνεται για να κατατεθεί ένας προσανατολισμός σύνθεσης των συλλογικών αντιφατικών πόλων. Αν δεν κατατίθενται σαφή και προσδιορισμένα χαρακτηριστικά τότε εξελίσσεται κάθε ασύδοτη κατάθεση εξουσιαστικών συμπεριφορών.
    Δεν πρόκειται να επανέλθω εδώ στο βαθμό που κάνω τον μάταιο κόπο να επαναφέρω αποσπάσματα στα σχόλια μιας ανάρτησης που βρίσκεται μερικά εκατοστά πιο πάνω και για την οποία απαιτείται αγωγή ανάγνωσης… Δεν είναι διάλογος αυτός και μάλιστα με συνδιαλεγόμενο που εγκαλεί για μια πολιτική μυωπία η οποία τεκμηριωμένα επιστρέφει σ’ αυτόν…

    Reply
  14. μαριος

    ρε φιλε στο διαλυδευμα τελειωνεις με αυτο

    ”Ας επιτεθούμε ειλικρινά στη σιωπή και στις ζωντανές απουσίες όποτε και οπουδήποτε βρισκόμαστε.”
    ενω πρωτυτερα
    ”πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτή η όποια εξουσία δεν αφορά τις συλλογικότητες, αλλά το βεληνεκές τους θα περιορίζεται σε αμιγώς διαπροσωπικές σχέσεις.”
    ενω αυτα τιθονται σε πραγματικη διασταση
    ενω αυτο σε δυνητικη]
    ”ας πούμε, η γνώση και η πείρα αναγορεύονται σε εξουσία, είναι σαν όπλα που επιβάλλουν στον φορέα τους μια αναπόφευκτη εξουσιαστική συμπεριφορά, ανεξάρτητα από την ελεύθερη βούληση του, ανεξάρτητα ακόμα κι από την συνειδητή του επιλογή να μην αντιμετωπίζει την γνώση και την πείρα σαν όπλα σε διαπροσωπικές μάχες.”
    ρητορικο σχημα αφενες αλλα το τελευταιο ειναι τελικα δυνητικο η πραγματικο?

    Reply
  15. μαριος

    και τετοια ρητορικα σχηματα επαναλβανονται
    ”Αν κάποιοι καταπιέζονται από κάποιους άλλους, αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί καθεστώς εξουσιασμού, αλλά καθεστώς ακατάσχετων και προφανώς ασχεδίαστων λαθών και παρεξηγήσεων σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων.”
    μετα γραφεις
    ”φαντασίωση του αξεπέραστου των εξουσιαστικών σχέσεων, την φαντασματική ύπαρξη της εξουσίας πίσω από κάθε συμπεριφορά μας και την προβληματική ταύτιση εν τέλει της εξουσίας με την επιθυμία.”
    ενω νωριτερα εχεις συνδεσει την εξουσια ως ”βούληση επιβολής και στρατηγική εφαρμογή της που έχει και τις νοητικές αλλά και τις υλικές αντανακλάσεις”
    ετσι με το να βαζεις σε δυνητικη κατασταση με το επισης ευφανταστο
    ”ας πούμε, η γνώση και η πείρα αναγορεύονται σε εξουσία, είναι σαν όπλα που επιβάλλουν στον φορέα τους μια αναπόφευκτη εξουσιαστική συμπεριφορά, ανεξάρτητα από την ελεύθερη βούληση του, ανεξάρτητα ακόμα κι από την συνειδητή του επιλογή να μην αντιμετωπίζει την γνώση και την πείρα σαν όπλα σε διαπροσωπικές μάχες” η τελευταια παραγραφος αφηνει την αισθηση. που δεν νομιζω να ειναι μονο δικια μου παρεξηγηση , οτι καθισταται μη δυνατη οπου φτανεις στο τελος να πεις
    ”αν αντιμετωπίζουμε τα προσωπικά λάθη σαν σχέδιο εξουσίας και την πείρα της ίδιας της ζωής σαν αναπόφευκτη άσκηση επιβολής συμπεριφορών και χρήσης των άλλων, τότε δικαιώνουμε πλήρως την ιεραρχική κοινωνική δόμηση και ακυρώνουμε τα εγχειρήματα μας. ”
    ετσι οι ανα καιρους ”ειδικοι της ελευθεριας” απλως εχουν κανει λαθη που εχουν παρεξηγηθει και δεν εντασονται στο ιδιο βεληνεκες δομικου προβληματος με την εξουσια των σιωπων η και ακομα την αλληλοδιαπλοκη τους.

    Reply
  16. sinialo

    η ανάρτηση είναι σε ευανάγνωστη μορφή, είναι αδύνατον να διαβάσουμε μαζί ένα κείμενο γραμμή γραμμή, να εντοπίσουμε μαζί από το πού είναι το υποκείμενο σε μια πρόταση και το ποιοί οι σύνδεσμοι των προτάσεων μέχρι και τον “εντοπισμό” των διακυβευμάτων. Αν άποψή σου είναι ότι το κείμενο αυτό αποτελεί “επίθεση των εξουσιαστών στις σιωπές”, δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πούμε. Ας κριθούν οι εκτιμήσεις από την απλή τυπική λογική. Αν θεωρείς ότι ένα απελευθερωτικό εγχείρημα δεν μπορεί να ξεφύγει από τη νομοτέλεια των άτυπων ιεραρχιών.. δεν πειράζει. Δεν είναι απαραίτητο να κάτσουν και να το απολαύσουν, ούτε να πέσουν και στην αγκαλιά των “φυσικών ηγεσιών” της Αριστεράς. Εκτός κι αν έχεις κάποια άλλη πρόταση. Θα εξυπηρετούσε τον διάλογο αν την κατέθετες.

    Reply
  17. marios

    μεχρι και καποια χρονια ηταν ταμπου να γινεται κριτικη στην υπαρξη ηγετικων μορφων σε συλλογικες διαδικασιες. μορφες που μονοπωλουσαν σε μεγαλο βαθμο τον λογο στα αμφιθεατρα και σε διαδικασιες. γυρω απο αυτες τις μορφες παντα υπηρχαν προσωπα που αναπαρηγαγαν την ”συλλογικη” αποψη της χ η της ψ μορφης. αποσο θυμαμαι εχουν γραφτει αρκετα εσωτερικα κειμενα αποχωρησης τα οποια καταγγελαν μορφες ατυπης ιεραρχιας. καποια απο αυτα κιολας δεν αντιμετωπιστηκαν και παντα με την δεουσα ψυχραιμια. παρολαυτα η κυρια κριτικη γινοταν στα καφενεια διοτι πολλες φορες προσκρουε σε λογικες οπως αυτες ”αν αντιμετωπίζουμε τα προσωπικά λάθη σαν σχέδιο εξουσίας και την πείρα της ίδιας της ζωής σαν αναπόφευκτη άσκηση επιβολής συμπεριφορών και χρήσης των άλλων, τότε δικαιώνουμε πλήρως την ιεραρχική κοινωνική δόμηση και ακυρώνουμε τα εγχειρήματα μας. ”
    δεν σου ειπα οτι δεν μπορει να ξεπεραστει οι ασυνειδες σχεσεις εξουσιας, απλα αν δεν παραδεχτουμε οτι δεν υπαρχουν και οτι συχνα αναπαραγονται ,τοτε ειμαστε αναγκασμενοι να αναπαραγουμε τα ιδια λαθη.
    αυτο σημαινει και αναπαραγωγη της ζωντανης απουσιας και της σιωπης οπως και λιγες γνωστες φιγουρες να μονοπωλουν το λογο σε συνελευσεις για το ποια αποψη θα επικρατησει

    Reply
  18. κοκκινιά

    Μάριε, διακρίνω κάποια κενά στα λεγόμενά σου και στο βαθμό που δεν αποσκοπούμε σε παράλληλους μονολόγους θα ήθελα να στις επισημάνω.

    Μιας και αναφέρεις επικριτικά (και ορθώς) παραπάνω τους “ευκολοχώνευτους μανιχαϊσμούς”, θεωρώ ότι επί της ουσίας παράγεις έναν ακόμη. Άρα κι εσύ βρίσκεσαι κάπου μεταξύ αντίφασης και στρουθοκαμηλισμού (ευελπιστώ να βρίσκεσαι στο πρώτο).
    Μπαίνει ένα κείμενο που καταπιάνεται με ένα ζήτημα το οποίο αυταπόδεικτα (θα εξηγήσω παρακάτω για όσους δεν θεωρείται αυταπόδεικτο) έχει την αυταξία του και φυσικά αφορά μία ευρύτερη κοινωνική συνθήκη ανάθεσης. Δλδ, δεν προϋποτίθεται ουδεμία υποψία άτυπης ιεραρχίας προκειμένου να υπάρξει η σιωπή. Αυτό από την άλλη δεν σημαίνει ότι η όποια ύπαρξη άτυπης ιεραρχίας δεν δύναται να παράξει και σιωπές, μόνο που κάτι τέτοιο δεν αναιρείται από την ανάρτηση. Άρα οι αναγωγές σου πιο πάνω ότι όποιος μιλάει για την εξουσία της σιωπής στρουθοκαμηλίζει για τις άτυπες ιεραρχίες είναι επιοικώς άστοχες. Και το πρόβλημα δεν είναι η αστοχία, το πρόβλημα είναι ότι παράγεις εκ των ουκ άνευ ένα διπολικό σχήμα με αποτέλεσμα να ακυρώνεις όλα τα περιεχόμενα της παραπάνω ανάλυσης, ως ανεδαφικά στη βάση τους.

    Έχουμε όλοι μας συμμετάσχει σε αμφιθέατρα, σε ομάδες, σε συνελεύσεις, άλλες περισσότερο πολιτικές άλλες περισσότερο κοινωνικού χαρακτήρα. Φαντάζομαι ότι όλοι μας έχουμε εντοπίσει (ανάλογα και με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κάθε συλλογικοποίησης) ζητήματα άτυπης ιεραρχίας σε κάποιες περιπτώσεις. Έχουμε όλοι όμως βρεθεί και σε σχήματα όπου οι όποιες άτυπες ιεραρχίες λόγω της εμπειρίας και της γνώσης απουσιάζουν. Αυτός λοιπόν που εθελοτυφλεί είναι όποιος δεν βλέπει ότι η σιωπή μια χαρά επικρατεί και σε αυτές τις περιπτώσεις όπου οι “γνώστες” απουσιάζουν. Διότι πρόκειται περισσότερο για μία σύγχρονη κοινωνική συνθήκη μη έκθεσης, μη τριβής, μη δέσμευσης (ή ιδιότυπης δέσμευσης σε πολλές περιπτώσεις) σε πολλά επίπεδα της ζωής (ακόμα και στις διαπροσωπικές σχέσεις) κι όχι μόνο στις συνελεύσεις μας, παρά μία καταπίεση από την “εξουσία της γνώσης”. Οι ρίζες της σιωπής στα σχήματά μας δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον σύγχρονο τρόπο ζωής (κυρίως στις μεγαλουπόλεις). Το αρχικό κείμενο κατά τη γνώμη μου κακώς δεν αναφέρεται στην έννοια της έκθεσης, στην αποφυγή της και στην ασφάλεια που παρέχει αυτή η αποφυγή. Μπορούμε να εκτιθόμαστε συλλογικά, ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες (όπως σε μία πορεία ή μία παρέμβαση), ωστόσο ακόμα και μέσα στις κοινότητές μας παρατηρείται μία αποφυγή της προσωπικής έκθεσης. Πρόκειται για μία έκθεση δημιουργική και ριζοσπαστική αλλά δυστυχώς επίπονη, διαρκώς δεχόμενη κριτικής και αυτοκριτικής, ένας καθόλου εύκολος δρόμος.

    Η διαδικασία της σύνθεσης λοιπόν δεν είναι ένα και ένα κάνουν δύο. Είναι ότι το κάθε ένα μετουσιώνεται διαρκώς (δίχως να χάνει την μοναδικότητά του) αλληλεπιδρώντας με ένα συλλογικό ένα. Η διαρκής αλλαγή (όταν δεν αφορά την επιφανεια αλλά την ουσία) ακόμα και με αποφασισμένο και σαφές αξιακό υπόβαθρο δεν είναι η αγαπημένη συνήθεια του σύγχρονου δυτικού μοντέλου κοινωνικοποίησης. Η διαλεκτική διαδικασία κατά βάση είναι πολύ πιο επίπονη από την ατομική πορεία, ακριβώς λόγω της διαρκούς έκθεσης και αναθεώρησης. Και ως τέτοια είναι δύσκολα οικειοποιήσιμη από κάποιον/α σε όλα τα επίπεδα της ζωής και των δραστηριοτήτων της. Έτσι η σιωπή είναι πολλές φορές ένα καλό “καταφύγιο”, φαινομενικά ουδέτερο, στην πράξη όμως εντελώς αρνητικό. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν αρμόζει σε ενσυνείδητους ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να συγκρουστούν με έναν σάπιο κόσμο αλλά και να ορθώσουν ένα νέο (με όλες τις προβληματικές και τις αντιφάσεις του).

    Η εύκολη απάντηση λοιπόν ότι για την εξουσια της σιωπής ευθύνεται μία άλλη εξουσία (ακόμα και αν κάποιες φορές κάτι τέτοιο ισχύει), δεν μας προχωράει παρακάτω και δεν βοηθάει τα αναλυτικά μας εργαλεία. Πρόκειται για μία ματαίωση των όποιων δυνατοτήτων μας για την ατομική και συλλογική ενδυνάμωση.

    Reply
  19. μαριος

    ‘’Αν κάποιοι καταπιέζονται από κάποιους άλλους, αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί καθεστώς εξουσιασμού, αλλά καθεστώς ακατάσχετων και προφανώς ασχεδίαστων λαθών και παρεξηγήσεων σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων. Κι αυτό, το επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων, είναι το πλέον πρόσφορο για το ξεπέρασμα τέτοιων καταστάσεων.’’
    ”αν αντιμετωπίζουμε τα προσωπικά λάθη σαν σχέδιο εξουσίας και την πείρα της ίδιας της ζωής σαν αναπόφευκτη άσκηση επιβολής συμπεριφορών και χρήσης των άλλων, τότε δικαιώνουμε πλήρως την ιεραρχική κοινωνική δόμηση και ακυρώνουμε τα εγχειρήματα μας. ”

    έχουμε ένα ζήτημα: εάν οι σιωπές σχετίζονται με δομές άτυπης ιεραρχίας η όχι.
    Γράφεις εδώ ‘’ . Δλδ, δεν προϋποτίθεται ουδεμία υποψία άτυπης ιεραρχίας προκειμένου να υπάρξει η σιωπή. Αυτό από την άλλη δεν σημαίνει ότι η όποια ύπαρξη άτυπης ιεραρχίας δεν δύναται να παράξει και σιωπές, μόνο που κάτι τέτοιο δεν αναιρείται από την ανάρτηση’’
    Μπορείς να αναθέσεις τις σιωπές ως αν-ασφάλεια του μεμονωμένου υποκειμένου, και να πεις ότι είναι διάφορο συχνά από τις άτυπες ιεραρχίες οπού και αυτές αν υπάρχουν. Αυτή είναι και μια θέση του ίδιοι του κειμένου. Το ζήτημα κατιμά όμως , ότι το ίδιο το κείμενο έχει μια τάση μέσω ρητορικών σχημάτων, να υποβιβάζει το ζήτημα των άτυπων ιεραρχιών και εξουσιών και να τις θέτει ως προσωπικά(;) ζητήματα . οπότε υποβιβάζει και την αλληλοδιαπλοκη που έχουν αυτά τα δυο. Όταν θέτεις ως υποθετική κατάσταση με αρνητικό πρόσημο την ύπαρξη τέτοιων σχέσεων , και λες όμως να επιτεθούμε επιτεθούμε στη σιωπή και στις ζωντανές απουσίες όποτε και οπουδήποτε βρισκόμαστε’’ τότε θεωρώ πως πρέπει να βάλουμε μια προβληματική. Πρώτον όμως ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, μπορεί να υπάρχουν σιωπές σε σχήματα οπού οι ειδικοί της ελευθερίας απουσιάζουν, αλλά συνήθως, αν η διαδικασία δεν αντιμετωπίζει πολλές μεγάλες ‘διάφορες ταχυτήτων ‘’ η αν δεν αναπαράγει άτυπες ιεραρχίες, έχει μια τάση τις σιωπές να τις ξεκλειδώνει σε ένα μεγάλο βαθμό. Το αντίθετο δεν συμβαίνει. Οπού αναπαράγονται άτυπες ιεραρχίες και εξουσίες οι οποίες δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους λογω του ‘’απελευθερωτικού’’ χαρακτήρα τους εγχειρήματος τους , τότε οι σιωπές και όχι μόνο, έχουν την τάση να πληθαίνουν. Το ζήτημα όμως δεν είναι μια προσωπική παρεξήγηση και κάποιων ασχεδίαστων λαθών, αλλά πολίτικο. Η σιωπή μπορεί να είναι φόβος προσωπικής έκθεσης, τι γίνεται όμως όταν είναι και προϊόν άτυπης ιεραρχίας;
    Επιπλέον κινούμενοι με αυτοί την λογική ας επιτεθούμε στις σιωπές και στις ζωντανές απουσίες :’’Η εύκολη απάντηση λοιπόν ότι για την εξουσία της σιωπής ευθύνεται μία άλλη εξουσία (ακόμα και αν κάποιες φορές κάτι τέτοιο ισχύει), δεν μας προχωράει παρακάτω και δεν βοηθάει τα αναλυτικά μας εργαλεία. Πρόκειται για μία ματαίωση των όποιων δυνατοτήτων μας για την ατομική και συλλογική ενδυνάμωση.’’ Παρολαυτα δεν σε απασχολεί το ζήτημα αν είναι εξίσου εύκολη απάντηση ότι είμαστε ενσυνείδητοι άνθρωποι αρά για να προχωρήσουμε την συλλογική και ατομική ενδυνάμωση χτυπάμε την εξουσία της σιωπής. Πως; Διότι αν στο πνεύμα του κειμένου οι άτυπες σχέσεις εξουσίας είναι προϊόν προσωπικών παρεξηγήσεων αλλά και ασχεδίαστων λαθών και παρεξηγήσεων σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων τότε οι σιωπές δεν ειναι εξίσου πολιτικό ζήτημα, αλλά και αυτές πηγάζουν από τις αστοχίες που υπάρχουν στις διαπροσωπικές σχέσεις. Αρά το ζήτημα είναι διαπροσωπικό1 το οποίο παράλληλα όφειλε να δουλευτεί ατομικά από το μεμονωμένο άτομο και όχι ζήτημα διαδικασιών. Άρα το ζήτημα είναι συμπεριφοριστικό και όχι πολιτικό2 . Εάν όμως είναι πολιτικό και καίριο το ζήτημα των σιωπών, τότε πρώτα πρέπει να κατευθυνθούμε στην γέννηση και αναπαραγωγή των άτυπων ιεραρχιών ‘’διότι δεν αρμόζει σε ενσυνείδητους ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να συγκρουστούν με έναν σάπιο κόσμο αλλά και να ορθώσουν ένα νέο (με όλες τις προβληματικές και τις αντιφάσεις του’’. Η διαδικασίες που γεννούν σιωπές και ζωντανές απουσίες, γεννούν επίσης και ηγέτες…

    σημειωσεις

    1Ακόμα και αν παρακάμψουμε το ζήτημα τι έχει γίνει όταν κάποιες σιωπές έγιναν λόγος και κατήγγειλαν ζητήματα εξουσίας και ιεραρχίας, το έχω γράψει παραπάνω
    2 Γραφει το σινιαλο:όποια εξουσία δεν αφορά τις συλλογικότητες, αλλά το βεληνεκές τους θα περιορίζεται σε αμιγώς διαπροσωπικές σχέσεις.

    Reply
  20. κοκκινιά

    Εξακολουθώ και θεωρώ ότι σφάλλεις σε ένα πραγματικό ωστόσο ζήτημα και ο λόγος σου φλερτάρει επικίνδυνα με σχήματα. Και όταν το θέμα μας είναι οι ζωντανές, τρέχουσες απελευθερωτικές διαδικασίες, τα σχήματα είναι από τα τελευταία εργαλεία που χρειαζόμαστε.

    Ακόμα και αν κάνω την παραδοχή της αλληλοδιαπλοκής των δύο ζητημάτων, δεν βρίσκω κανέναν λόγο να ακυρώσω ότι έχει γραφτεί. Εσύ επιμένεις ωστόσο στο σχήμα “σιωπή = ανασφάλεια ή διεκδίκηση χώρου” και “γνώση=εξουσία” άρα δεν είναι μόνο ότι αναγνωρίζεις και κάτι άλλο μαζί, αλλά ότι διαφωνείς και σε ότι γράφεται για τις σιωπές. Δεν κάνεις ουδεμία αναγωγή στην κοινωνική ζωή που γεννά αυτά τα προβλήματα και εξακολουθείς να ανάγεις τα πάντα σε δομικά προβλήματα των διαδικασιών, λες και οι διαδικασίες μας -απελευθερωτικές ως είναι ακόμα και με τις προβληματικές τους- δεν λαμβάνουν χώρα μέσα στην κοινωνία από ανθρώπους της κοινωνίας. Οι θεωρήσεις έχουν γραφτεί παραπάνω και δεν τις επαναλαμβάνω. Μιας και αναφέρεις όμως βιώματα επέτρεψέ μου να τα αμφισβητήσω ή να τέλος πάντων να σου δείξω ότι η γενίκευση των προσωπικών μας εμπειριών σε μία συνθήκη δεν είναι και η πιο κατάλληλη νοοτροπία1. Το σχήμα σου για την σχέση σιωπής και γνώσης, οδηγεί σε ένα συμπέρασμα ξεκάθαρα και γραμμικότατα αλληλοεξαρτώμενο και όχι αλληλοδιαπλεκόμενο όπως νομίζεις. Επαναλαμβάνω ότι εκεί που λείπει ή μινιμάρεται η όποια γνώση που δρα προβληματικά, οι σιωπές εξακολουθούν και υπάρχουν δίχως να επηρεάζονται. Εις μακρόν δυστυχώς. Όπως επίσης έχω βιώσει διάφορες καταστάσεις όπου τα σχήματά σου παίρνουν σάρκα και οστά, και απεναντίας έχουν οδηγήσει (άλλοτε σταδιακά κι άλλοτε άμεσα) σε σπάσιμο της σιωπής είτε λόγω διαφωνίας είτε λόγω σύνθεσης (και δεν μιλάω για τις “λεπτομέριες” όπως είχες αναφέρει πιο πάνω). Χωρίς φυσικά να θεωρήσω σύμφωνα με την μεθοδολογία σου ότι αυτό αποδεικνύει κάποια στατική σχέση που συνεπάγεται ότι θα πρέπει να εύχομαι για την ύπαρξη της όποιας γνώσης-εξουσίας αφού μπορεί να σπάσει τη σιωπή. Άρα, τα τεκμήρια σου δεν είναι πειστικά και δεν είναι αποδεκτά ή τέλος πάντων όχι στο βαθμό που νομίζεις.

    Το αξεπέραστο πρόβλημα εξακολουθεί να είναι το διπολικό σχήμα σου που μετατοπίζει τη θεματολογία σε ένα άλλον καμβά. Κι όμως το κείμενο το ξαναδιαβάζω και δεν υποβαθμίζει τις άτυπες ιεραρχίες. Απλά δεν είναι αυτό το θέμα του (προφανώς γιατί αναγνωρίζει την αυταξία του ζητήματος).

    Τέλος, θα ήθελα να σου επισημάνω ότι ο λόγος σου κινείται επικίνδυνα οριακά σε μία αντιδραστική βάση. Η οποία δεν αναγνωρίζει την εξουσία της γνώσης ως ένα φαινόμενο που λαμβάνει χώρα από προσωπική ευθύνη ή σφάλμα, αλλά ως κάτι που ενυπάρχει δομικά στις απελευθερωτικές διαδικασίες. Έτσι φτάνεις σχεδόν στο σημείο να δημιουργείς μία αφήγηση που θέλει τις διαδικασίες μας να ηγεμονεύονται από 2-3 εξουσιαστές-γνώστες και δεκάδες ή εκατοντάδες αναρχικοί/αντιεξουσιαστές/ελευθεριακοί να μην μπορούν να αντιδράσουν σε κάτι τόσο εχθρικό και πατροναριστικο και να αυτοπαγιδεύονται στις σιωπές λόγω της εκβιαστικής εξουσίας των εμπείρων. Κάτι τέτοιο όμως είναι εντελώς ανάξιο σχολιασμού και διαλόγου από τη μεριά μου. Τα εγχειρήματά μας τα χαιρόμαστε και απελευθερωνόμαστε εντός τους, δεν μας τυραννάνε και δεν μας εγκλωβίζουν. Κι αυτό δεν είναι θεωρία που επιδέχεται αμφισβήτησης ή κάτι που θα το συζητήσω, είναι η ζωή μου/μας, ο αγώνας μου/μας και οι σχέσεις μου/μας. Δλδ, είναι κάτι που υπάρχει και δεν προτάσσεται απλά. Είμαι βέβαιος δίχως να έχω παρακολουθήσει την διαδικασία του ότι το ίδιο συμβαίνει και στο σινιάλο όπως και σε τόσα άλλα εγχειρήματα. Και καμία σχετικιστική, διπολική ή σχηματική αναγωγή δεν θα καταφέρει να μου το αμφισβητήσει.

    Επαναλαμβάνω λοιπόν, ότι το ζήτημα είναι πραγματικό μεν, αλλά έτσι όπως το αντιμετωπίζεις το μετατρέπεις σε φαντασιακό και εμμένω στο ότι δεν μας προχωράει παρακάτω.

    1. Π.χ. για τις σιωπές-καταγγελίες μόνο και όχι γενικά για τις σιωπές: οι σιώπες που έγιναν λόγος και κατήγγειλαν ζητήματα εξουσίας και ιεραρχίας είναι κατά βάση (δεν μπορώ να ξέρω όλες τις περιπτώσεις) η μεγαλύτερη συνθετική φούσκα, δείγμα μίας αδιαπραγμάτευτης εσωστρέφειας η οποία ακόμα και τη στιγμή που βγαίνει προς τα εξώ δεν χάνει ούτε στιγμή την αυτοαναφορικότητά της. Κι αυτό δεν το ανάγω μόνο από τα προσωπικά μου βιώματα αλλά και από ευρύτερα συλλογικά. Πρώτα από όλα είναι κακώς εννοούμενος λόγος, είναι στην ουσία ένας μονόλογος καθώς ως επί των πλείστων πρόκειται για ανακοινώσεις και όχι για τοποθετήσεις. Μονολογος σιωπών, που εσωτερικεύουν επί μακρόν αυτό που θα ήθελαν να γίνεται και να λέγεται από άλλους, αλλά που οι ίδιοι ποτέ δεν εξέθεσαν (ή το εξέθεσαν με τον δικό τους τρόπο που δεν συμπεριλαμβάνει κατ ανάγκη και το συλλογικό), και που πολύ φυσιολογικά (άνθρωποι είναι όχι ρομποτ) κάποια στιγμή σπάνε και αποχωρούν από το συλλογικό, “καταγγέλοντάς” το. Ακόμα και αν οι σιωπές αυτές δεχτούν να το συζητήσουν συλλογικά, πρόκειται για έναν επίλογο μίας δεδομένης ρήξης, άρα δεν τίθεται ζήτημα σύνθεσης και ξεπεράσματος αλλά τέλους και οριστικών αποφάσεων. Μόνο που οι διαδικασίες μας βελτιώνονται με την (αυτο)κριτική που μένει και παλεύει και μιλάει και όχι με τη σιωπή που περιμένει αυτοβασανιστικά μέχρι να σπάσει, να “καταγγείλει” και να αποχωρήσει. Η ελευθερία δεν ανοίχτηκε ποτέ με καταγγελίες. Το ζήτημα είναι λεπτό και σχεσιακό και η όποια επίκληση της τάδε ή της δείνα πραγματικής μεν εξαιρετικής δε περίπτωσης που θα έρθει για να επιβεβαιώσει μία αντιστροφή της πραγματικότητας των σιωπών θα βυθίσει τον διάλογο σε ακόμα μεγαλύτερα σχήματα.

    Reply
  21. giwrgos

    οι λόγοι για τους οποίους κάποιος εμπλέκεται με ένα πολιτικό εγχείρημα, ό,τι και να είναι αυτό δεν πρέπει να αναζητούνται μονοδιάστατα στην ιδεολογική συγγένεια. οι έρευνες πάνω στο θέμα της συλλογικής δράσης έχουν τονίσει τις διάφορες ‘απολαβές’ του μιλιταντισμού που μπορεί να είναι είτε υλικής είτε συμβολικής φύσεως, πχ ανάπτυξη ενός δικτύου σχέσεων και κοινωνικότητας, τη βοήθεια σε απτά πράματα όπως πχ η εξεύρεση μιας δουλειάς, ενός σπιτιού, μιας συγκατοίκησης, τη βελτίωση των όρων εργτασίας με την εγγραφή σε ενα συνδικάτο και άλλα.
    έτσι και αυτοί που σιωπούνε και δεν πολυσυμμετέχουν ενεργά έτσι κι αλλιώς κερδίζουνε τα αδιαίρετα πλεονεκτήματα που κατακτά η ομάδα τους (από την ηθική ικανοποίηση του να σωθεί ένα πάρκο πχ εώς την καταβολή αποζημιώσεων από μια κινητοποίηση στην οποία δεν είχαν ενεργό ρόλο) αλλά και όσοι είναι πιο ενεργοί απολαμβάνουν το πρεστίζ του πιο μάχιμου, του πιο αφοσιωμένου κι ένα γενικότερο κύρος που επίσης μεταφράζεται σε διαφόρων ειδών οφέλη (αναγνωρισιμότητα, βαρύνων λόγος κλπ)

    Reply
  22. μαριος

    Αν θεωρείς την ύπαρξη πατρόνων ως προσωπικό σφάλμα μεμονωμένων υποκειμένων, τότε υποβιβάζεις μια συνθήκη , η οποία έχει και την τάση να αναπαράγεται , σε ένα συμπεριφοριστικό ζήτημα. Η ύπαρξη εξουσιών μεταφέρεται έτσι σε ένα διαπροσωπικό ζήτημα, το οποίο τουλάχιστον ως παρεξήγηση, θα όφειλε να λυθεί, αν οι διαδικασίες λειτουργούσαν εύρυθμα. Όμως η διαιώνιση τέτοιων ανισομερών σχέσεων σε διαδικασίες οι οποίες έχουν στόχευση σε μια οριζόντια δομή του κοινωνικού γίγνεσθαι, δεν νομίζω να φανερώνουν ότι αυτό ανάγεται μόνο σε προσωπικά σφάλματα. Τόσο το ζήτημα των σιωπών οσο και το ζήτημα των άτυπων ιεραρχιών φανερώνουν διαδικαστικά βραχυκυκλώματα. Το υποκείμενο δεν έρχεται εκ του μηδενός , σε μια συνέλευση άλλα είναι κομμάτι μιας κοινωνίας με συγκεκριμένη φαντασιακή και υλική δόμηση. Αν μέσα σε ελευθεριακα σχήματα υπάρχει η αναπαραγωγή συμπεριφορών όπως η σιωπή αλλά και το πατρονάρισμα σαφώς έχει την αναγωγή του στην κατασκευή του υποκείμενου στην συγκεκριμένη ιστορική συνθήκη. Αν το υποκείμενο εντάσσεται σε μια φαντασιακή κοινότητα ,η οποία έχει ως στόχευση την πραγμάτωση μιας οριζόντιας και αντιιεραρχικης θεσμισης του κοινωνικού γίγνεσθαι, δεν σημαίνει αυτόματα ότι καταργεί όλα τα φαντασιακά της ευρύτερης φαντασιακής κοινότητας στην οποία ανήκει. Αν η τελευταία είναι διαρθρωμένη δομικά πάνω στην γενικευμένη αδικία και στην ύπαρξη ενός συγκεκριμένου πλέγματος εξουσίας , τότε είτε πρέπει να πιστεύουμε πως το υποκείμενο , με τρόπο μαγικό θα απεμπολήσει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά με την ένταξη του στα απελευθερωτικά εγχειρήματα η αλλιώς πρέπει να εξετάσουμε σε ποια σημεία αναπαράγονται σχέσεις εξουσίας και που τα τελευταία βρίσκουν τις διαδικαστικές τρύπες να αναπαράγονται. Όπως οι σιωπές μπορούν να είναι αποτέλεσμα της ευρύτερης κοινωνικής συνθήκης έτσι μπορούν να είναι οι πατροναριστικές συμπεριφορές. Εκτός και αν κάνουμε το διαχωρισμό ότι το πρώτο είναι ένα σοβαρό πολίτικο ζήτημα στο οποίο πρέπει να επιτεθούμε- πως άραγε;- ενώ το ζήτημα των άτυπων ιεραρχιών είναι ζήτημα προσωπικών παρεξηγήσεων και ασχεδίαστων λαθών- όποτε ζήτημα συμπεριφοριστικό και δευτερευούσης σημασίας και παρακάμψουμε ότι μέσα από τις τρύπες των ιδίων διαδικασιών εμφανίζονται και οι δυο συμπεριφορές. Εκτός και αν πάλι υποπέσουμε σε μια φαινομενικά διαλεκτική σκέψη με ιδεαλιστικό υπόβαθρο, ότι επειδή τα εγχειρήματα είναι απελευθερωτικά –και ότι η ελευθερία είναι με κεφαλαίο(;)η αν δεν είναι τότε την λαμβάνουμε ως αξία(;) – αναιρούν την εξουσιαστικές λογικές και συμπεριφορές όντος τους ως φυσική κίνηση. Όποτε ακόμα και εκεί , το ζήτημα των σιωπών , θα έπρεπε να λυθεί ως φυσική κίνηση. Παρ όλα αυτά δυστυχώς , το πνεύμα δεν έχει κάνει την δουλειά του. Τώρα πως το κείμενο αναγνωρίζει την αυταξια των άτυπων ιεραρχιών όταν τις υποβιβάζει σαν παρεξηγήσεις σε διαπροσωπικές σχέσεις ενώ αναγάγει τις σιωπές σε δομικό και πολίτικο ζήτημα, ειλικρινά δεν ξέρω πως κανείς τέτοιες αναγνώσεις. Επίσης μια λογική που αφηγείται ότι είναι η ζωή μου και δεν προσχωρούν τα αναλυτικά εργαλεία, προβληματικές ως προς τις τρύπες και τα βραχυκυκλώματα διαδικασιών που επιτρέπουν άτυπες ιεραρχίες , μου φαίνεται τουλάχιστον φυγόπονη . εάν δεν σε προβληματίζει η ζήλος για να γίνει επίθεση –και πάλι πως(;)- στις σιωπές αλλά όχι στις άτυπες ιεραρχίες οι οποίες ανάγονται απλώς σε ένα διαπροσωπικό πρόβλημα(!) τότε μάλλον δεν θες να χαλάσεις την χαρά σου που έχεις για τα εγχειρήματα σου και ότι αυτό συνεπάγεται

    Υγ όσο για τις καταγγελίες τις οποίες υποβιβάζεις σε μονόλογους(!) πρέπει να έχεις πολύ κοντή μνήμη και να έχεις ξεχάσει ότι ανά καιρούς σε τέτοια συμβάντα και όχι μόνο , έχουν σημειωθεί κρανιές και αλλά τέτοια έμορφα επειδή θίχτηκε το εγχείρημα…

    Reply
  23. μαριος

    ”έτσι και αυτοί που σιωπούνε και δεν πολυσυμμετέχουν ενεργά έτσι κι αλλιώς κερδίζουνε τα αδιαίρετα πλεονεκτήματα που κατακτά η ομάδα τους (από την ηθική ικανοποίηση του να σωθεί ένα πάρκο πχ εώς την καταβολή αποζημιώσεων από μια κινητοποίηση στην οποία δεν είχαν ενεργό ρόλο) αλλά και όσοι είναι πιο ενεργοί απολαμβάνουν το πρεστίζ του πιο μάχιμου, του πιο αφοσιωμένου κι ένα γενικότερο κύρος που επίσης μεταφράζεται σε διαφόρων ειδών οφέλη (αναγνωρισιμότητα, βαρύνων λόγος κλπ)”

    για σενα ειναι μονο ζητημα ψυχολογικο?

    Reply
  24. Επαμεινώνδας

    Ρε παιδιά, δηλαδή εμένα που πηγαίνω σε συνελεύσεις τόσα χρόνια και δεν μιλάω μου ασκείται επιρροή/επιβολή/εξουσία?Νιώθω άπλετο χώρο στο να μιλήσω αλλά με συμπληρώνουν οι άλλοι πάντα. Λέτε να έχω πρόβλημα ? Αλλού εντοπίζεται το θέμα μάλλον και όχι στις σιωπές. Στις δαιδαλώδεις διαδικασίες και στους ατελείωτους μονολόγους. Λύσαμε τα προβλήματα με την εργασία μας δηλαδή με τα εθνικά με όλα τα άλλα και μας έμεινε μόνο να τελειωποιήσουμε τις διαδικασίες συν-διαμόρφωσης, συν-διαλλαγής, συν-εννόησης, συν….. συν….. συν………..Συνειδητοποιείστε το η κοινωνία δεν περιμένει φτύνει αυτούς που δεν έχουν τίποτε να προτείνουν (που να μπορεί έστω να καταννοηθεί για αρχή)

    Reply
  25. sinialo

    Επαμεινώνδα, ο τρόπος της λήψης αποφάσεων είναι κεντρικό ζήτημα στα συλλογικά σχήματα και διαμορφώνει πολιτικές αξιακές ταυτότητες (άλλο η αυτοοργάνωση κι εντελώς άλλο ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός). Σε αυτό το ιστολόγιο υπάρχει πολύ υλικό για όλα σχεδόν τα ζητήματα και μάλιστα πολλά περισσότερα από το εθνικό ή την εργασία. Μην περιμένεις όμως σε κάθε κείμενο να επαναλαμβάνουμε τα ίδια πολιτικά και κοινωνικά διακυβεύματα. Οι σιωπές είναι σοβαρό ζήτημα και η κατανόησή τους είναι εξίσου σοβαρή υπόθεση με την ίδια τη φύση της εξουσίας και κατ’ επέκταση της κυριαρχικής δόμησης συνολικά. Χρήζουν κι αυτές των προσεγγίσεων που τους αναλογούν. Και η ερμηνεία που δίνεις για τον εαυτό σου δεν είναι απαραίτητα αντιπροσωπευτική των σιωπών…

    Reply
  26. dimitris

    Θα ήθελα να κάνω 2 παρατηρήσεις.
    Η πρώτη απευθύνεται προς το sinialo. Η έκφραση της γνώμης ή άποψης δεν είναι αυτοσκοπός. Η σιωπή, αποτελεί άποψη. Μία άποψη , που όσοι μιλούν καλό θα είναι να ακούσουν. Η σιωπή δεν σπάει με μονολόγους ή ρητορείες (σε αυτές και αν γίνονται τακτικισμοί) σε συνελεύσεις. Δεν πρόκειται για έλλειψη αυτοπεποίθησης, όταν τη στιγμή που τα γεμάτα αμφιθέατρα σιωπούν , ο δρόμος γεμίζει από τον ήχο της σύγκρουσης. Δεν νιώθεις ασφάλεια μέσα στη σιωπή, νιώθεις ανασφάλεια από το γεγονός ότι κανένας δεν την ακούει και δεν μπορεί να την μετασχηματίσει σε αυτό που πραγματικά είναι , σε θέση.
    Η άλλη παρατήρηση απευθύνεται προς το mario. Κάτω από το επίχρυσο περίβλημα της ακατάσχετα ακαδημαϊκής ρητορείας σου, κρύβεται προφανώς κάποια προσωπική πικρία. Άτυπη ηγεμονία, συνειδητό , ασυνείδητο, φαντασιακή δόμηση, ιστορική συνθήκη. Προσπαθείς να αρθρώσεις ένα λόγο γεμάτο αστική ιδεολογία – ορολογία. Θα ήθελα να διευκρινήσεις αν τα σχόλια σου, έχουν να κάνουν με τα πρόσωπα ή και με λόγο. Διαχωρίζεις το φορέα από το περιεχόμενο;

    Reply
  27. κοκκινιά

    Μάριε,

    – Το ότι έχεις καταλήξει να οργανώνεις τον λόγο όχι γύρω από την γνώση πλέον αλλά γύρω από τους “πατρονες” των συνελεύσεων επιβεβαιώνει τον εκφυλισμό του διαλόγου που φοβόμουν. Όλα αυτά γιατί επιμένεις στον μαχιναϊσμό σιωπή-γνώση. Σχηματοποιείς το ζήτημα καθώς τελικά η βάση σου δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την εικόνα. Και όταν μέσα στην εικόνα πρέπει να χωρέσεις τη ζωή (με όλες τις αντιφάσεις της) ως γνωστόν και τα καλύτερα αναλυτικά εργαλεία να διαθέτεις το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι μία καρικατούρα της όποιας “συνθήκης” ή συμπεριφοριστικης νόρμας. Ο λόγος σου μεθοδολογικά (παρόλες τις ποιοτικές διαφορές) έχει περισσότερα κοινά σημεία με τον κυρίαρχο λόγο (έτσι όπως αφηγείται τις διαδικασίες μας) παρά με οτιδήποτε άλλο. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα. Ή θα ανοίγουμε ζητήματα ή θα τα σχηματοποιούμε. Ή θα ανοίγουμε περιεχόμενα σαν βεντάλιες ή θα δημιουργούμε δίπολα, γραμμικότητες και ορθολογισμούς. Ή θα σηκώνουμε τις ευθύνες μας ή θα λέμε ότι πάντα φταίει κάτι άλλο για το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά.

    – Το ότι κάτι αποτελεί προσωπική ευθύνη δεν σημαίνει ότι αποτελεί ατομικό, ιδιωτικό ή διαπροσωπικό ζήτημα. Προφανώς και είναι πολιτικό και μπορεί να λυθεί με διάφορους τρόπους και όχι με έναν γραμμικό όπως θεωρείς. Το πρόβλημα είναι όταν εσύ λες ότι το ζήτημα όχι μόνο ανάγεται σε δομικό αλλά ότι είναι φύσει δομικό. Κι όμως ακόμα κι αν δεχόμουν το σετάκι “σιωπή-γνώση”, αμφότερες αποτελούν ζητήματα προσωπικών επιλογών ή αλλοτριώσεων αν θες παρά ενός δομικού κενού κάποιων διαδικασιών που από κοινού και σε ελεύθερη (με μικρό ε) συμφωνία θέτουν και λειτουργούν στις αξίες της οριζοντιότητας, της ομοφωνίας, της αντιιεραρχίας, της σύνθεσης κτλ. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το πρόβλημα είναι επίσης ότι αρνούμενος πεισματικά να τα δεις αυτά ως επιλογές (προτιμάς να βλέπεις παντού αναπαραγωγή συμπεριφορών), καταλήγεις σχεδόν αξιωματικά να θέτεις ένα δεύτερο σχήμα, με την “εξουσιαστική” γνώση να ευθύνεται πρωτίστως για την “καταπιεσμένη” σιωπή. Και εξακολουθείς να φτιάχνεις μια εντελώς στρεβλή εικόνα στην οποία τελικά η εξουσία όχι μόνο υπάρχει στο τάδε ή στο δείνα βαθμό (λογικό) αλλά χαρακτηρίζει τις διαδικασίες μας (!).

    – Μέσα στα ελευθεριακά σχήματα δεν υπάρχει μόνο η αναπαραγωγή συμπεριφορών από τον “εξω κόσμο”. Δεν είμαστε έρμαια που σέρνουν τις συνήθειές τους δεξιά κι αριστερά. Υπάρχει και συλλογική και ατομική αγωγή με εντελώς χειραφετητικό πρόσημο, υπάρχει σύνθεση, υπάρχουν μετατοπίσεις, αυτοκριτικές και αναθεωρήσεις, κοινή ζωή και πάμπολλες επιλογές. Και αυτό δεν δημιουργεί μία φαντασιακή κοινότητα που “στοχεύει να πραγματώσει μία οριζόντια θέσμιση”. Αποτελεί πραγματική και υλικότατη κοινότητα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. Λές ότι: “το υποκείμενο δεν έρχεται εκ του μηδενός σε μια συνέλευση άλλα είναι κομμάτι μιας κοινωνίας με συγκεκριμένη φαντασιακή και υλική δόμηση”. Αν αυτό δεν είναι ακύρωση της βούλησης και της επιλογής, τότε τι είναι? Το υποκείμενο μπορεί να μην έρχεται εκ του μηδενός, αλλά σίγουρα δεν έρχεται σε μία συνέλευση γιατί είδε φως και μπήκε. Έρχεται γιατί επέλεξε το ίδιο (ακόμα και με τους πιο θολούς και αντιφατικούς όρους) να έρθει σε ρήξη με κάτι, να αντιπαρατεθεί μαζί του και να δημιουργήσει ταυτόχρονα κάτι άλλο. Και βλέπει ότι εκεί που έρχεται οι αξίες είναι ξεκάθαρες και δηλωμένες εξ αρχής διαφορετικά δεν θα έκανε καν τον κόπο. Είναι η συναίσθηση και η όσο το δυνατόν συνολικότερη συνειδητοποίηση αυτής της επιλογής που θα επιτεθεί στις σιωπές – από τους ίδιους τις τους φορείς και όχι από την διορθωση των λαθών άλλων υποκειμένων.

    Δημήτρη, η σιωπή προφανώς δεν σπάει με ατελειωτους μονολόγους. Μόνο που η σιωπή δεν είναι άποψη. Είναι ένα διαρκές ερωτηματικό. Είναι κρυφή θέση, ανείπωτη και ανεπικοινώνητη άρα υποστηλώνει μια σχέση σε νέκρωση. Και κανένας δεν θα μετατρέψει αυτό το ερωτηματικό σε θέση καλύτερα πέρα από τον φορέα της. Κανένας, ούτε κι ο καλύτερός του σύντροφος. Αν όταν βασιλεύει η σιωπή, οι δρόμοι γέμιζαν με συγκρούσεις θα είχαμε ήδη ανατρέψει τον κόσμο.

    Reply
  28. marios

    προς δημητρη
    συγνωμη που δεν εχω το καθαριο λογο και μιλω με ορους αστικης ιδεολογιας. λιγο κνιτικη προσεγγιση αλλα τες πα, οχι το θεμα δεν ειναι προσωπικο αλλα πολιτικο .ενα φαινομενο το οποιο εχει την ταση να επαναλαμβανεται και νομιζω οτι ενα κειμενο που λεει να επιτεθουμε στι σιωπες- και παλι πως;- αλλα οχι στους ατελειωτους τακτικισμους, ρητορειες , στην συχνα ανισομερη αναπτυξη σχεσεων και ατυπων ιεραρχιων μου φαινεται οτι εχει την λογικη βαζω πραματα κατω απο το χαλακι.

    και ρε κοκινια
    εσυ την προηγουμενη φορα εβαλες τις σιωπες και ως αποροια των συνθηκων της μεγαλουπολης, στην κοινωνικη συνθηκη. οποτε για σενα αυτες οι σιωπες ειναι ”ακύρωση της βούλησης και της επιλογής”;
    η συμφωνα με τη ν λογικη σου εντασονται μεσα στην προβληματκη των διαπροσωπικγων σχεσεων και παρεξηγησεων

    αν η ιδεολογια ειναι η πραγματικοτητα να προσαρμοζεται στην Ιδεα, κινεισαι στα ορια της. δεν σου αναιρεσα οτι τα σχηματα εχουν αυτες τις αξιες αλλα το οτι καποιες φορες βραχυκυκλωνουν. επισης ειναι μεταφυσικη απειρου καλους να λες αυτο που ειναι δηλωμενο θα ειναι. αυτο προυποθετει οτι το ειναι ειναι α πριορι καθορισμενο και γεννα παρα μονο τον εαυτο του. αρκετα στατικη αντιληψη
    αν και αρρητα υποδηλωνεις οτι τα σχηματα εχουν πεφωτιστικο χαρακτηρα και λογω της φαντασιακων και αξιων που εχει το σχημα , εχει την ταση να ξεπερασει ολες(!) τις αγκυλωσεις απο τον εξω κοσμο. δεν γινεται για αλλη μια φορα προηγουμενως να βαζεις ενα ”εξω” και να λες οτι εκει πηγαζουν οι σιωπες αλλα αν αλλες συμπεριφορες πηγαζουν απο αυτο το εξω ειναι ακυρωση της βουλησης. φτηνη ρητορεια σχεδον. πιο φθηνη και απο το χωρις αντιτιμο.
    το πλαισο των ατυπων ηγεμονιων δεν γινεται μονο σε μια αναλυση: εξουσια της γνωσης -καταπιεση. σαφως και αυτοι που προσδιδουν σε καποιον κυρος και μεγαλυτερη βαρυτητα λογου ειναι μερος της ατυπης ιεραρχιας και πως αυτη γενιεται. αυτη η αναπαραγωγη καθε αλλο παρα σπανιο φαινομενο ειναι. αλλιως θα μιλουσαμε για συμβαντα που τα ελευθεριακα σχηματα οπως λες, επειδη ειναι η πραγματωση των αξιων τους θα τα ειχαν επιλυσει
    και να σου λυσω μια απορια . δεν σου λεω οτι τα σχηματα ειναι καταδικασμενα να παραγουν ατυπες ηγεμονιες. οι ομαδοποιησεις οπως καθε ενεργεια δεν εχουν ενα προτετελεσμενο τελος ουτε ομως και μια προκαθορισμενη αυστηρη αρχη , αλλα αυτο που ειναι , ειναι αυτο που γινονται. καθε σχημα εχει διαφορες ενγενεις δυνατοτητες που στην πορεια του χρονου ξεδιπλωνει καποιες και ακποιες αλλες οχι. οι θεωρησεις με προκαθορισμενες αρχες και τελη ειναι κλειστα συστηηματα και ως επι το πλειστον ιδεολογια. στην προκειμενη δεν εξεταζω συγκεγκριμενες δυναμικες που εχουν ξεδιπλωθει μεσα. σε τετοιου τυπου σχηματα. αν αρνεισαι την υπαρξη αυτων των δυναμικων με προσχημα οτι αυτα ειναι φορεις αστικης σκεψης και εμεις αν δεν τους εχουμε κανει απεταξαμην, τα απετασουμε συνεχεια, διοτι αυτο ειμαστε, κατι πρεπει να σε προβληματιζει διοτι τα ελευθεριακα σχηματα δεν ειναι κκε ουτε καποια αλλη ορθοδοξη εκκλησια αλλα δυναμικες που ξετυλιγονται και καλο ειναι να εχουμε κατα νου οτι δεν εχουν παντα τις ροες που θα θελαμε να ειχαμε
    εκτος και αν στην βαση της θεωριας σου πιστευεις οτι ο ανθρωπος ειναι καλος και εχει αλλοτροιωθει απο ενα αλλοτροιο κακο και τα ελευθεριακα σχηματα λογω των ιδεων εντος τους, επαναφερουν την χαμενη ουσια. αν ισχυει αυτο
    τοτε καλωσοριζουμε την αγια αναρχια!

    Reply
  29. marios

    υγ γραφεις : Το ότι κάτι αποτελεί προσωπική ευθύνη δεν σημαίνει ότι αποτελεί ατομικό, ιδιωτικό ή διαπροσωπικό ζήτημα.

    το σινιαλο γραφει: όποια εξουσία δεν αφορά τις συλλογικότητες, αλλά το βεληνεκές τους θα περιορίζεται σε αμιγώς διαπροσωπικές σχέσεις.

    ‘’Αν κάποιοι καταπιέζονται από κάποιους άλλους, αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί καθεστώς εξουσιασμού, αλλά καθεστώς ακατάσχετων και προφανώς ασχεδίαστων λαθών και παρεξηγήσεων σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων. Κι αυτό, το επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων, είναι το πλέον πρόσφορο για το ξεπέρασμα τέτοιων καταστάσεων.’’

    ”αν αντιμετωπίζουμε τα προσωπικά λάθη σαν σχέδιο εξουσίας και την πείρα της ίδιας της ζωής σαν αναπόφευκτη άσκηση επιβολής συμπεριφορών και χρήσης των άλλων, τότε δικαιώνουμε πλήρως την ιεραρχική κοινωνική δόμηση και ακυρώνουμε τα εγχειρήματα μας. ”

    τελικα τι ζητημα ειναι διαπροσωπικο; ατομικο; η απλα και μονο μια παρεξηγηση;

    Reply
  30. Επαμεινώνδας

    Αγαπητέ σινιάλο,

    Ο τρόπος λήψης αποφάσεων όντως διαμορφώνεί αξιακές ταυτότητες αλλά καλώς ή κακώς (κακώς κατά την γνώμη σου φαντάζομαι), κάποιοι σε αυτές τις διαδικασίες καταλαμβάνουν περισσότερο “χώρο” από τους άλλους από ότι φαίνεται. Και οι λόγοι που μπορεί να γίνεται αυτό είναι πολλοί….Από την έλλειψη προσοχής κάποιων την ώρα της συνέλευσης, από την έλλειψη γνώσης για κάποια ζητήματα, από την κούραση, απο μια ερωτική απογοήτευση ή χίλιους άλλους λόγους. Δεν τα φορτίζω αρνητικά ή θετικά όλα αυτά αλλά απο την άλλη δεν μπορώ να μην δω ότι γίνονται. Συνέπεια της “κατάληψης” αυτής είναι το να δημιουργούνται μέσα σε αυτά τα συλλογικά σχήματα ψύγματα επιρροής κάποιων απέναντι σε κάποιους άλλους. Αυτό κατά την γνώμη μου πρέπει να το αντιληφθούν πρώτοι αυτοί που καταλαμβάνουν περισσότερο “χώρο” και να δώσουν χώρο στους υπόλοιπους. Τώρα το αν δεν θέλουν οι άλλοι να αυτο-ισο-συν-μοιράσουν τον χώρο είναι μια απόδειξη αποτυχίας ενός συλλογικού εγχειρήματος, όχι συνολικά βέβαια αλλά σε σχέση με την ουσία της ίδιας της αυτο-οργάνωσης. Εν τέλει, τα πειράματα όταν αποτυγχάνουν κάτι δεν πάει καλά είτε με τα δεδομένα είτε με τα αξιώματα… (Συγγνώμη για την σύνταξη, αλλά η αστική εκπαίδευση μου έχει αφήσει τα σημάδια της ).

    Reply
  31. κοκκινια

    εγώ πάλι γιατί νομίζω ότι έχουν αρχίσει ερμηνείες οι πιο φτηνές κι από το τσάμπα?

    Τι προσπαθείς ακριβώς να κάνεις? Πόσο θα μετατοπίσεις έναν διάλογο στον καιάδα της εμμονής σου? Υπάρχει σαφέστατη αξιακή διαφωνία, σαφέστατα διαφορετικά εργαλεία και δε νομίζω ότι μπορείς να εξηγήσεις κάτι καλύτερα. Δεν λες κάτι δύσκολο έτσι κι αλλιώς, ούτε κάτι πρωτόγνωρο, ούτε έχω έλλειψη κατανοησης. Αλλα να χαρείς μην επιμένεις τόσο στις εικόνες σου ώστε να ερμηνεύεις κατά το δοκούν και το συμφέρον σου όσα σου επικοινωνώ λίγο πιο πάνω.

    Τα νοητικά σου άλματα με τις βουλησεις και τις επιλογές δεν πείθουν. Είπα ότι εσύ ακυρώνεις τις επιλογές και την βούληση (γιατί αυτό σε βολεύει στη θυματοποίηση των σιωπών ή έστω την εξάρτησή τους από την γνώση) αφού τα πάντα είναι σχετικά και απόρροιες φαντασιακών καταβολών. Τα υποκείμενα επηρεάζονται σαφώς από την κοινωνική ζωή (ακόμα περισσότερο, είναι φορείς τους) αλλά το θέμα είναι ότι σε όσα λες η επιλογή, η κίνηση, η ρήξη, η συνείδηση δεν υπάρχει πουθενά, είναι μεταφυσική! Η επιλογή υπάρχει μόνο στους φορείς της γνώσης που καταπιέζουν! Είναι ακριβώς η λογική (η παράνοια καλύτερα) του επαμεινώνδα που λέει ότι όσοι μιλάνε καλά θα κάνουν να μην μιλάνε και τόσο γιατί καταλαμβάνουν χώρο! Επιστρατεύουμε και το σχήμα του αναρχοπατέρα, των κρανιών κτλ, βαφτίζουμε μεταφυσική τις συλλογικές εμπράγματες παραδοχές και συμφωνίες (δλδ τις επιλογές) και είμαστε κομπλέ στην εικόνα μας. Μόνο που εδώ γίνεται διάλογος επί των απελευθερωτικών διαδικασιών και όχι επί των τραυμάτων και των συμπλεγμάτων του καθενός. Ή μάλλον και τα τραύματα χωράνε αρκεί να μην οργανωνονται σε αντιδραστική αντίληψη. Δεν κινεισαι πλέον στα όρια του αντιδραστικού, τα έχεις ξεπεράσει για τα καλά.

    Δεν είπα ότι τα σχήματά μας “δηλώνουν” τις αξίες τους. Λίγες γραμμές πιο πάνω στάθηκα πολύ στο ότι τις πραγματώνουν, στο βαθμό που το κάνουν. Κι ο βαθμός εξαρτάται από το πόσο συνειδητοποιημένοι είμαστε στις επιλογές μας και πόσο συνεπείς απέναντί τους. Άρα ή σκοπίμως με παραφράζεις ή είσαι τόσο αντιδραστικός που δε διαβάζεις με ψυχραιμία και θες απλά να αντιδικίσεις προς χάρην της αποψης σου. Μιλάω και σκέφτομαι σχεσιακά κι όχι σχετιστικά, κι εσύ κάνεις τακτικισμούς δήθεν τάχα μου ότι δεν το καταλαβαίνεις. Που την βλέπεις την στατικότητα, τη φτήνεια και την μεταφυσική πέρα από δίπολά σου και για το ότι πάντα για κάτι πρέπει να φταίει κάποιος άλλος ή κάτι άλλο?

    Δεν λες ότι τα σχήματα μας είναι καταδικασμένα να παράγουν άτυπες ηγεμονίες. Λες ότι τα σχήματά μας είναι καταδικασμένα σε έναν ακατάσχετο σχετικισμό, ότι δεν έχει σημασία το σημείο εκκίνησης, οι αξιακές και ελεύθερες συμφωνίες χωρίς επιτελεία-ιεραρχία-κόμματα-αρχηγούς, οι συνειδήσεις, το κυνήγι θεωρίας και πράξης, γιατί όλοι είμαστε έρμεα κανονιστικών συμπεριφορών που μας κυριεύουν. Και ότι αυτές οι συμπεριφορές παράγουν και αναπαραγουν εξουσιαστές στα σχήματά μας. Και ότι η σιωπή δεν είναι κανονιστική συμπεριφορά είναι καταπίεση, έλλειψη χώρου, γέννημα θρέμμα των μονολόγων των αμφιθεάτρων.

    Το έγραψες εξαλλου εξ αρχής, θεωρείς ότι κείμενο προσπαθεί να βάλει κάτω από το χαλί τις άτυπες ηγεμονίες. Αδυνατείς να διανοηθείς πώς κάποιος μιλάει για την εξουσία της σιωπής δίχως πρώτα να καταδικάσει τη ρητορεία της γνώσης. Κι εγώ θεωρώ ότι μετά το τελευταίο σου σχόλιο έβαλες μια ταφόπλακα στον διάλογο μας, καθώς δεν έχω καμία διάθεση για ανούσιες συζητήσεις με μια εμμονή που έφτασε σο σημείο να με παραφράζει μπροστά στα μούτρα μου. Βλέπεις κυνηγάω πάντα την σύνθεση και όχι τους μονολόγους που τόσο πολύ κατά τα άλλα απεχθάνεσαι.

    υ.γ: Κι επειδη κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις: “Το ότι κάτι αποτελεί προσωπική ευθύνη δεν σημαίνει ότι αποτελεί ατομικό, ιδιωτικό ή διαπροσωπικό ζήτημα.” Σημαίνει ότι το προσωπικό σφάλμα εκβάλλει με πολιτικούς όρους σε συλλογικούς χώρους. Και προφανώς λύνεται και διαπροσωπικά και ευρύτερα συλλογικά κι ότι άλλο θελει κι επιλέξει κανείς (εδώ έχω μια μικρή διαφωνία όπως βλέπεις με το κείμενο). Μόνο που από την άλλη το κείμενο μιλάει για πιο πρόσφορο πεδίο και όχι για μοναδικό πεδίο, αλλά κάτι μου λέει ότι για σένα αυτά είναι ψιλά γράμματα ενός επιτηδευμένου στρουθοκαμηλισμού. Μόνο που στρουθοκαμηλισμός επίσης είναι να είσαι φορεάς μιας προβληματικής από επιλογή, και εσύ να επιμένεις ότι φταίει κάποιος άλλος. Επίσης αυτό λέγεται και υποτέλεια, υποκρισία, παραίτηση και βολικότατη μετάθεση ευθυνών, όσες εξαιρετικές περιπτώσεις πραγματικών κωλοσυμπεριφορών και αν επικαλεστείς.

    Reply
  32. Eπαμεινώνδας

    Σε ευχαριστώ για το βάφτισμα σε αντιδραστικό,εμμονικό,στρουθοκάμηλο, το έκαναν και οι σταλινικοί με την πρώτη ευκαιρία. Και μάλλον δεν κατάλαβες ότι δεν αναφέρομαι σε κάποιους που φταίνε… για αποτυχία μίλησα.

    Ο ιδεαλισμός αυξάνεται ευθέως ανάλογα με την απόσταση που έχει κανείς από το πρόβλημα.

    John Galsworthy,1867-1933

    Reply
  33. tand

    Πήγα στον ψυχολόγο μου γιατί και εγώ είμαι ένας από αυτούς που δε μιλάει στις συνελεύσεις και από το κείμενο κατάλαβα ότι γι’ αυτό φταίει η προσωπικότητά μου. Να λοιπόν τι μου είπε:

    “Θα πρέπει να δεχτούμε εξ’ αρχής ως ένα σημαντικό μειονέκτημα για κάποιον να μη μπορεί να πει αυτό που θέλει γρήγορα και με σαφήνειας. Ίσως ακόμα χειρότερο είναι να μιλάς εσκεμμένα με τις ώρες χωρίς να έχεις τίποτε ουσιαστικό να πεις. Όμως αυτό που μου περιγράφεις είναι κάτι περισσότερο. Ο χαρισματικός ηγέτης είναι αυτός που παίζε με το λόγο, παίζει με το κοινό του, “μαγεύει” με τις ρητορείες του, διαχειρίζεται τα συναισθήματα του κοινού του και είναι κατά βάση ένα άτομο που πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας. Ευδοκιμεί σε κλειστά περιβάλλοντα με ασαφείς δομές.
    Δεν έχει τίποτα Νικολάκη, αλλά με την στάση σου δε βοηθάς αυτά τα άτομα να θεραπευτούν”

    Reply
  34. sinialo

    Αγαπητέ tand (Νικολάκη;) δεν ξέρω ποιόν περιέγραψες στον ψυχολόγο σου και διέγνωσε από απόσταση συγκεκριμένη ψύχωση ή ποιούς χώρους του ομολόγησες και χαρακτήρισε κλειστά περιβάλλοντα με ασαφείς δομές… αλλά ή εσύ δεν διάβασες το κείμενο της ανάρτησης (και μας μπερδεύεις με προβληματικές συλλογικές εμπειρίες σου) ή ο γιατρός σου είναι αλμπάνης (και να τον αλλάξεις πάραυτα… για αντιδεοντολογικές εξ αποστάσεως διαγνώσεις).
    Σε ευχαριστούμε για την επαφή αλλά δεν θα πάρουμε άλλη προκατάληψη και ειρωνία. Έχουμε μπουχτίσει…

    Αγαπητέ μάριε όσο δεν διαβάζεις τί γράφει η ανάρτησή μας δεν υπάρχει βάση διαλόγου. Ο “κοκκινιά” απλώς άργησε (όπως κι εμείς) να το καταλάβει. Είναι πασιφανές ότι διαθέτεις την ευφυία να καταλάβεις ένα κείμενο κι αυτό κάνει ακόμη πιο προβληματική την επιλεκτική σου ανάγνωση. Τα όρια του διαλόγου προσδιορίζονται στο προκείμενο από την μη διάθεση κατανόησης κι όχι από την ανικανότητα.

    Υπάρχει βάσιμη υποψία ότι ο “κοκκινιά” δεν αναφέρεται στον “Επαμεινώνδα”. Αν αυτό ισχύει δυστυχώς υπάρχουν κι άλλοι που δεν διαβάζουν τί γράφεται…

    Reply
  35. dimitris

    Διαβάζουμε στην αρχική ανάρτηση:

    “Πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί η διαρκώς σιωπηλή παρουσία των περισσοτέρων μεταξύ μας;
    α) Είναι γεγονός ότι δεν εμποδίζεται κανείς να «μιλήσει».
    Ευτυχώς που του γίνεται η χάρη
    β) Αν κάποιος νιώθει αμήχανος, αυτό είναι ίσως μια παρατεταμένη παθολογία που ξεπερνιέται.
    Ας πάει πρώτα σε γιατρό.
    γ)Μια άλλη αιτία είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης.
    Ο ψυχολόγος του tand (έστω και αλμπάνης είναι πρόχειρος)
    δ) Για να δυναμώσει κάποιος-α την άποψη του και να είναι όπως θέλει, και πρέπει, καταλυτική η παρουσία του-της στην εξέλιξη των εγχειρημάτων,
    Δυναμώνω , Πρέπει (ωραία ρήματα!)
    χρειάζονται εκτός από κόπο για γνώση,
    ε) Σε τι επίπεδο;
    στ) επικοινωνιακή προσπάθεια
    Μάθε να κάνεις πουλάς τον εαυτό σου!
    ζ) και πρόκληση βιωματικών εμπειριών, «λύσσα» για τα ίδια τα εγχειρήματα, για την ίδια την ζωή.
    Θέλεις να είσαι στην ομάδα; Απόδειξη!
    η) Εάν κάποιος-α υποφέρει από την σιωπηλή του παρουσία, δεν νοείται να μην προσπαθεί να σταματήσει το ανυπόφορο αυτό συναίσθημα.
    Κάνε κάτι επιτέλους!!
    θ) Αν το πρόβλημα πηγάζει από τον ίδιο, τότε χρειάζεται μια προσωπική προσπάθεια.
    Και μόνο.
    Τα παραπάνω σχόλια δεν έχουν καμία διάθεση ειρωνείας απλά σε όλα αυτά τα ζητήματα ερωτήματα γιατί η απάντηση πρέπει να είναι αυτοαναφορική; Γιατί σε κανένα σημείο δεν γίνεται νύξη για ευθύνη της συλλογικότητας – σχήματος; παρά μόνο και αυτό είναι το χειρότερο, αναγωγή σε ατομικό σφάλμα από μέλη ή ακόμη, δανείζομαι το απόσπασμα, “Δεν υπάρχουν δηλαδή έλλογα κίνητρα για την άσκηση άτυπης εξουσίας σε συλλογικό επίπεδο με σκοπό την παρεμπόδιση της ελεύθερης έκφρασης και πρωτοβουλίας” απόδοση στο άλογο;

    Reply
  36. marios

    Δεν νομίζω να υπάρχει μόνο μια ανάγνωση του κειμένου, ούτε διεκδικώ το μονοπώλιο της σφαίρας της βιωμένης εμπειρίας άλλα να λέω ότι αυτές εξαιρετικές περιπτώσεις πραγματικών κωλοσυμπεριφορών είναι προσωπικά σφάλματα- μπορείς να βάλεις ότι θες μέσα διότι έχουν γίνει: κρανιές, ρίψη τραπεζιών, απειλές του τύπου «αν ξαναπεράσει από εδώ θα του σπάσω τα πόδια» κλπ- και όχι προβλήματα διαδικασιών που τουλάχιστον τις ανέχονται, για το φτωχό μου το μυαλό είναι τουλάχιστον πρόβλημα . εκτός και αν μπούμε σε μια ακατάσχετη λογική μεταξύ συμπεριφορισμού και ψυχολογιοποιησης στην όποια είσαι αρκετά πρόθυμος να μπεις αλλά και πάλι μπορεί να σφάλω. Πάλι όμως ακούγεται σαν δικαιολόγηση πολλών καταστάσεων . επίσης αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις , ίσως να φταίω εγώ που δεν έγινα αρκετά σαφής , είναι ότι το να λες ότι ένα εγχείρημα είναι απελευθερωτικό δεν συνιστά αναγκαία και ικανή συνθήκη για την εξάλειψη όλων των σχέσεων εξουσίας. Εκτός αν κάποιος που θα έμπαινε στα απελευθερωτικά εγχειρήματα θα μηδένιζε το κοντέρ των ευρύτερων βιωμάτων που έχει και των φαντασιακών πάνω στα όποια έχει γαλουχηθεί ως υποκείμενο . Σαφώς υπάρχει η διαδικασία που συνεχώς προσπαθεί να μείνει πιστή πάνω στις άξιες στις οποίες είναι θεμελιωμένη. Δεν είναι θέμα κανονισμού αλλά κάθε κίνηση είτε σαν πράξη είτε σαν ιδέα δεν γεννά μια και μόνο δυναμική, αλλιώς θα μιλούσαμε για γραμμικά μοντέλα η και ακόμα την περιπέτεια του πνεύματος να πραγματώσει την Ιδέα την όποια βάφτισε την όπως θες. Ναι μεν, μπορεί να οδηγήσει σε διάφορες δυναμικές τις οποίες αντιτίθεται στο κυρίαρχο μοντέλο της κοινωνικής οργάνωσης, αλλά επίσης πολλές φορές βραχυκυκλώνει και γεννά άτυπες ιεραρχίες και επειδή πιστεύω πως το πολιτικό είναι προσωπικό και τούμπλαλιν, το να αναγάγω όλα αυτά- και τις σιωπές αλλά και τις μικροδείξουνε – σε προσωπικά σφάλματα και όχι να το αντιμετωπίσω κριτικά θα σήμαινε υποτέλεια, υποκρισία, παραίτηση και βολικότατη μετάθεση ευθυνών. Καταλαβαίνω πως όταν έγραφες είχες τα νεύρα σου αλλά πρόσεχε τι γράφεις γιατί εκτίθεσαι. Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό, δεν έχω κάτι με τον χ η το ψ αλλά τι να κάνουμε, με παραξενεύει σχήματα που έχουν ναξιακές και ελεύθερες συμφωνίες χωρίς επιτελεία-ιεραρχία-κόμματα-αρχηγούς, να συναντούν τέτοια βραχυκυκλώματα , τα όποια συμπεριφοριστικά εντελώς, τα ονομάζεις ‘’ εξαιρετικές περιπτώσεις πραγματικών κωλοσυμπεριφορών’’ όταν αυτά εκφράζονται με τον πιο ακραίο τρόπο. Επίσης αγαπητέ κοκκινιά, η και αγαπητή, η σιωπή δεν μπορεί να είναι εξουσία όπως και να το κάνουμε, μπορεί να είναι όμως αποτέλεσμα εξουσίας. Όπως μπορεί να είναι και προσωπική ανασφάλεια και φόβος της μη έκθεσης όπως και γραφεί το σινιάλο αλλά αυτό το σχηματακι να επιτεθούμε στις σιωπές η μεγάλες ομάδες ψυχοθεραπείας πρέπει να γίνουν οι συνελεύσεις αν φταίει το μεμονωμένο υποκείμενο, η αν είναι πρόβλημα συλλογικό τότε φανερώνεται εξίσου ένα διαδικαστικό ζήτημα. Επίσης δεν απάντησες πότε και όχι μόνο σε έμενα , τι γίνεται όταν οι σιωπές συνοδεύονται με μονόλογους αμφιθεάτρων . συμφωνώ οι σιωπές είναι πρόβλημα, οι μονόλογοι- το οποίο έχει τεθεί μάλλον ευγενικά- δεν είναι; Κατά την άποψη του σινιάλου ‘’ : όποια εξουσία δεν αφορά τις συλλογικότητες, αλλά το βεληνεκές τους θα περιορίζεται σε αμιγώς διαπροσωπικές σχέσεις’’ θέση φαντάζομαι την όποια ενστερνίζεσαι. Όταν όμως υπάρχει αυτή η συνοδεία , αυτό το φαινόμενο πως το ονομάζεις;
    Υγ άλλο το τσάμπα και άλλο το χωρίς αντίτιμο. Μην μπερδεύεσαι έχουν ποιοτική διαφορά μεταξύ τους. εκτός και αν αυτό ακόμα το βαφτίζεις εμμονή

    Reply
  37. marios

    υγ οπου μικροδειξουνε βλεπε μικροεξουσιες

    Reply
  38. marios

    Επαμεινώνδα μπερδεύεσαι , αντιδραστικό, εμμονικό, στρουθοκάμηλο αποκάλεσε έμενα , εσένα σε είπε άπλα παρανοϊκό. Όπου και αυτό έκαναν οι σταλινικοί ως πρακτική με όποιον διαφωνούσαν αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως κουβέντα

    Reply
  39. μεγαλειωδης επιθεση στην σιωπη

    .

    Reply
  40. Κάποιος

    Η σιωπή νοείται να υποστηρίζεται όταν βρισκόμαστε σε διαδικασίες που δεν μας αγγίζουν, που δεν μας πείθουν. Σιωπή θα υπάρξει στις γενικές συνελεύσεις που αγορεύουν οι φοιτητο-εργατο-πατέρες, σιωπή θα υπάρξει σε εκφυλισμένες και μικροαστικές συνελεύσεις γειτονιάς.

    Στις διαδικασίες μας, είτε αυτές είναι στεκιών και καταλήψεων, είτε είναι συνελεύσεις του Γκίνη, η υποστήριξη της σιωπή είναι φυγοπονία.

    Η προσωπική αδυναμία συγκροτημένης τοποθέτησης, η αναζήτηση επί φιλοσοφικών και πολιτικών θεμάτων που δεν έχει τέτοια έκταση που θα επιθυμούσαμε, η αντικειμενικά σύνθετη και δύσκολη συγκυρία που μας δυσκολεύει να αναλύσουμε την πραγματικότητα, θέματα σεβαστά και που προβληματίζουν σχεδόν όλους μας. Φυγόπονο να το αγνοήσουμε και να επικαλεστούμε έναν άλλο.

    Έναν άλλο που, όταν δεν επιθυμεί να καλύψει κάποια προσωπική ματαιοδοξία, τον αφήνουμε φαινομενικά να γίνει αυτό που απεχθανόμαστε όλοι. Τον αφήνουμε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, αντιμέτωπο με μια σιωπή η οποία μπορεί εκ των υστέρων να τοποθετηθεί όπως την βολεύει. Και για να μην γίνεται πολύ προσωποκεντρικό, αντίστοιχα ισχύει και με μια αύξηση αυτών που τοποθετούνται όταν δεν διεμβολίζονται αυτά που ανέφερα.

    Έναν άλλο που, όταν συμπεριφέρεται στις διαδικασίες μας ως ένα όχημα αυτοπραγμάτωσης και αυτοπροβολής, αρκούμαστε να καταγγείλουμε σε παρέες και καφενεία, που μέσω της απουσίας μας αφήνουμε όλη την σκηνή για πάρτη του. Εφόσον μας τρώει να πάει καλά το εγχείρημα που συμμετάσχουμε, δεν είναι δυνατόν να το αφήνουμε έρμαιο στα καπρίτσια κανενός χωρίς να κάνουμε προσπάθεια να γίνει μέσω της συμμετοχής μας η διαδικασία πιο υγιείς. Η καταγγελία και η αποχώρηση το μόνο που αλλάζει είναι την προσωπική μας διασφάλιση και αποποίηση ευθυνών όταν βαλτώσει το εγχείρημα.

    Η σιωπή είναι δεκτή ως τέτοια αν την αντιλαμβανόμαστε ως κάτι εν κινήσει, ως μια κατάσταση που επιθυμούμε να υπερβούμε. Κανείς δεν εξαναγκάζει τοποθετήσεις.

    Η ιδεολογικοποίηση και η υπεράσπισή της μου είναι ξένα.

    Ένα νεαρός σύντροφος που ,σύμφωνα με μερικούς, λόγω αναρχοπατέρων θα έπρεπε να σιωπώ.

    Reply
  41. κοκκινιά

    Είναι κάτι παραπάνω από πασιφανές -ακόμα και με διαγώνια ανάγνωση- ότι το σχόλιό μου απευθύνεται στον μάριο. Οπότε αγαπητέ επαμεινώνδα θα μπορούσα να πω ή να αντιστρέψω πολλά πάνω στο σχόλιο σου και στο απόφθευγμα του άγγλου συγγραφέα, αλλά όταν τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους δεν αρέσκομαι σε πλεονασμούς.

    Είναι ακόμα περισσότερο πασιφανείς οι αυτοϋπονομευτικές ιδιότητες του σχετικισμού (παρόλες τις αδιαμφισβήτητες θετικές συνεισφορές του στο πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα):

    – Η άποψη που “καταγγέλει” τις ηγεμονίες των “εξουσιαστών ρητόρων και αναρχοπατέρων” παρουσιάζει μία ιδιαίτερη κλίση στη ρητορεία και μάλιστα σε μία μορφή που δεν χαρακτηρίζεται από την αλληλεπίδραση αλλά από την ακινησία. Σε τι διαφέρει λοιπόν η επικινδυνότητα της ρητορείας αυτών των εξουσιαστών (όπως στην παραγωγή ή ενδυνάμωση των σιωπών) από αυτήν του καταγγέλλοντος?

    – Η άποψη που κατακεραυνώνει τους “αυτάρεσκους στείρους μονολόγους” και το “κρύψιμο κάτω από το χαλί” δεν παραλείπει εδώ και πολλά σχόλια να επαναλαμβάνει διαρκώς το ίδιο πράγμα, δίχως ο λόγος της να απασχολείται από τα σημεία που με μεγάλη υπομονή θέτουν άλλοι (εκτός κι αν σκοπεύει στην πλήρη ακύρωσή τους). Η επανάληψη του ίδιου πράγματος συνεχίστηκε ακάθεκτη και εντελώς ανεπηρέαστη ακόμα και όταν δηλώθηκε η πρόθεση για διακοπή του διαλόγου (τι σημασία έχει τι λέει ο άλλος άλλωστε όταν “καταγγέλουμε”…). Σε τι διαφέρουν οι μονόλογοι στα αμφιθεατρα (όπου εκεί τουλάχιστον υπάρχει προσωπική έκθεση, δέσμευση και αμεσότητα) από τους διαδικτυακούς τόπους?

    – Η άποψη που ρίχνει φωτιές ενάντια στον “ιδεαλισμό και την αγιοσύνη της αναρχίας”, είναι η άποψη που σπεύδει να χαρακτηρίσει τον ίδιο τον φορέα μιας διαφωνίας ως “σταλινικό” (!!!) (και καθόλου τυχαία δεν προτίμησε καν να χαρακτηρίσει σταλινικά τα όσα λέει ο διαφωνούντας, αλλά προτίμησε να στείλει τον ίδιο τον διαφωνούντα στην πυρά του κόκκινου ολοκληρωτισμού). Η επιλογή του συγκεκριμένου όρου (σταλινικός) και όχι ενός οποιουδήποτε άλλου είναι αν μη τι άλλο χαρακτηριστική όχι απλά μίας ασυνέπειας λόγου ή μιας συνηθισμένης αντίφασης, αλλά μάλλον μίας προβολής ιδίων προβληματικών πάνω σε άλλους ή σε λόγο άλλων και φυσικά του ότι όταν κάποιος κολυμπάει και σκέφτεται σε σχηματοποιήσεις δεν πρόκειται ποτέ να τις ξορκίσει εφευρίσκοντάς τες σε άλλα υποκείμενα.

    – Η άποψη που έρχεται και επιχειρεί να μιλήσει για ψυχραιμία και σφαιρική ανάγνωση, δεν διαθέτει την στοιχειώδη νηφαλιότητα να διακρίνει ότι όχι μόνο αντιλαμβάνομαι την διαφορά μεταξύ τζάμπα και χωρίς αντίτιμο αλλά ακριβώς αυτήν την διαφορά χρησιμοποίησα για να καταδείξω την φτήνια των ερμηνειών της (σε απάντηση δικής της νύξης για λόγο “πιο φτηνό και από το χωρίς αντίτιμο”). Όχι δε μιλάμε απλά για επιλεκτική ανάγνωση, μιλάμε λοιπόν για έναν εντελώς στείρο ανταγωνισμό και εμπάθεια από πλευράς της, σε βαθμό που σχεδόν μετανοιώνω που ξεκίνησα τον διάλογο.

    Αν η ανάρτηση έχει τίτλο “η εξουσία της σιωπής στα απελευθερωτικά εγχειρήματα”, τα σχόλια μάλλον κερδίζουν τον τίτλο “όποιος έχει τη μύγα μυγάζιεται” και επιβεβαιώνουν ότι οι σιωπές παράγονται πρωτίστως από τον βαθμό συνέπειας και συνειδητοποίησης των επιλογών μας και των εγχειρημάτων μας παρά από τους “εξουσιαστές ρήτορες που δεν κλείνουν το στόμα τους”.

    Θεωρώ ότι οι δύο τελευταίες απαντήσεις του “κάποιου” και της “μεγαλειώδους επίθεσης στην σιωπή” (με όλη την ενδεχόμενη ίσως και σκόπιμη διφορούμενη ερμηνεία της) είναι πολύ πιο αρμόζουσες και δεικτικές απαντήσεις από ό,τι έχω επιχειρήσει να επικοινωνήσω σε κάποιον που εξ αρχής δήλωσε την προκατάληψή του, και παρά το ότι η πρώτη μου πρόταση του πρώτου μου σχόλιου δήλωνε την επιθυμία μου για διάλογο και την αποστροφή μου στους παράλληλους μονολόγους.

    Και να τελικά που σε αυτό που καταλήξαμε.

    υγ: προς αποφυγή νέων παρεξηγήσεων: επαμεινώνδα δεν απευθύνομαι σε σένα, αλλά αν παρόλαυτά βρίσκεις τον εαυτό σου στην απάντησή μου, βολέψου με την ησυχία σου.

    υγ2: τέλος.

    Reply
  42. marios

    εγω σου ειπα οτι εχουν προβλημα οι διαδικασιες, οταν φανερωνονται καποιες συμπεριφορες τωρα εσυ αν θες να αυτο βαυκαλιζεσαι με την χαρα των εγχειρηματων σου με γεια σου και χαρα σου.
    υγ την επομενη φορα που θα εκτοξευτουν απειλες και κρανιες θα πω ”συντροφοι ηρεμηστε ολα ειναι μια παρεξηγηση σε διαπροσωπικο επιπεδο , το λεει και ο κοκκινιας αλλωστε, οι διαδιακασιες μας ετσι και αλλιως μας οδηγουν στην κοινωνικη απελευθερωση…
    .

    Reply
  43. sinialo

    αγαπητέ marios, το κείμενο εξαρχής δεν αφορούσε συλλογικότητες όπου “εκτοξεύονται απειλές και κρανιές” (!!!) Το κείμενο αυτό έφτασε στην κατακλείδα “να επιτεθούμε στις σιωπές” αφού ΑΠΕΚΛΕΙΣΕ απειλές και κρανιές από οποιονδήποτε και σε κάθε περίπτωση. Επικαλείσαι μιας άλλης “ποιότητας” εγχειρήματα (με δική σου εμμονή και επιλεκτική ανάγνωση) και επικαλούμαστε μια συνειδησιακή “επίθεση στις σιωπές” (από τους ίδιους αυτούς που σιωπούν κι όχι από κρανοφόρους τραμπούκους και… συνάμα “ρήτορες”… μα πού βρισκόμαστε;;;;)
    Για να αντιληφθείς το πνεύμα προσέγγισης του συγκεκριμένου ζητήματος μπορείς να διαβάσεις το αμέσως επόμενο κείμενο που έχει αναρτηθεί στο σάιτ μας (με τίτλο: “τί θέλω να πώ;”) αλλά και όλα τα προηγούμενα που αφορούν αξίες και κριτική, μοναξιά, ξενοιασιά…
    Όχι ότι γίνεται καμία ύστερη επένδυση στην δεκτικότητά σου αλλά έτσι, για να εγκληθεί εκείνη η όποια γόνιμη πλευρά σε έφερε στην ταπεινή μας ιστοσελίδα.

    Reply
  44. marios

    απλως θεωρησα την προσεγγιση που εχει το κειμενο για την ατυπη εξουσια λανθασμενη και η συγκεγκριμενη αναγνωση δεν ηταν μονο δικια μου αισθηση
    οσο για τις κρανιες και τα λοιπα σε αυτο που καλουμε ”χωρο” δεν ειναι κατι που δεν εχουν γινει. ειτε σε συνεργασιες συλλογικοτητων οι οποιες ηταν και αυτες απελευθερωτικα εγχειρηματα ειετε σε αλλες ομαδοποιησεις.
    οσο για την εξουσια των σιωπων οσο και λογοτεχνικο σχημα να ειναι μην ξεχνιομαστε , οι σιωπες δεν μπορουν να ειναι εξουσια αλλα μπορουν να ειναι αποτελεσμα εξουσιας.
    επισης μια απορια: σε σχηματα που υπαρχουν διαφορες ταχυτητων και ανισομερεις σχεσεις αλλα ωστοσο παιρνουνται απο κοινου αποφασεις και κοινος λογος, πρεπει να υπαρχει ελλογο κινητρο για να υπαρχουν σχεσεις εξουσιας?
    και αυτο το ελλογο πως το οριζεις?

    Reply
  45. σινιάλο

    αγαπητέ marios
    δικαίωμά σου να θεωρείς λανθασμένη οποιαδήποτε προσέγγιση αλλά πρέπει να τεκμηριώνεις την άποψή σου (εδώ τεκμηριώνεται ότι δεν έχεις διαβάσει το κείμενο και ότι έχεις κρατήσει με ιδεοληπτικό τρόπο μόνο τον τίτλο προβάλλοντάς τον σε άσχετες με το κείμενο διαδικασίες) και στο βαθμό που υπάρχουν κοινά διακυβεύματα πρέπει να καταθέτεις τις δικές σου προτάσεις για το ξεπέρασμα..
    Κρανιές και “τα λοιπά” έχουν εμφανιστεί αλλά αποτελούν σπάνιο καθεστώς διαδικασιών του α/α χώρου. Και τις σπάνιες φορές που συμβαίνουν, συμβαίνουν άπαξ και επί τόπου διαλύονται εις τα εξ ων συνετέθησαν. Δεν θα βρεις διαδικασία του α/α χώρου με ανθρώπους να κρατάνε κράνη και ρόπαλα… Ήμαρτον! Εκτός αν θες να μας φωτίσεις με κάποια παραδείγματα…
    Όχι! οι σιωπές μπορούν να είναι και εξουσία. Αυτό είναι το καινοφανές σημείο του κειμένου ξεπερνώντας την αυτονόητη και κατανοητότατη θυματοποίηση των σιωπών. Στο κείμενο λοιπόν, αφού διατυπώθηκε η ποιότητα της διαδικασίας (αποκλείστηκε ένα συνειδητό σχέδιο στατηγικής επιβολής από κάποιους και περιορίστηκε σε ασυνείδητα “φυσιολογικά” λάθη που απορρέουν από την αντιφατικότητα της ύπαρξης) γίνεται ξεκάθαρο ότι κάποιοι άνθρωποι πέρα από την ασφάλεια της σιωπής (της επιλογής της μη έκθεσης) χρησιμοποιούν την σιωπή και για να υπονομεύσουν αυτούς που εκτίθενται. Είναι ένα είδος τιμωρίας να αφήνουν έκθετους συντρόφους που μάχονται για την συμμετοχή όλων στις διαδικασίες και γνωρίζοντας αυτή την ειλικρινή αγωνία, είναι ο τρόπος να ασκούν την δική τους εξουσία αφού έχουν κατοχυρώσει το πόσο απαραίτητη κρίνεται η όποια τους επιλογή εκτός σιωπής. Η σιωπή μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους, είναι πάντα δυνάμει ετεροδιαχειρίσιμη αλλά το περιεχόμενό της ανήκει μόνο στον σιωπηλό. Έτσι, αν κάποιοι σύντροφοι βασίζουν όλη την προταγματική τους σε μια διαδικασία καθολικής και ενεργητικής συμμετοχικότητας… η σιωπή τούς υπονομεύει και μπορεί να κρατάει σε ομηρεία όλη τη συλλογικότητα. Εδώ υπάρχει μόνο αρνητική ερμηνεία. Γράφτηκε παραπάνω ότι αυτή η ποιότητα της σιωπής δεν είναι η κυρίαρχη (φυσικά) αλλά υπάρχει και δεν αποτελεί εικασία αλλά υπαρκτή ομολογία, μαρτυρία, βίωμα και εμπειρία… Φαίνεται, ωστόσο, ότι δεν διαβάστηκε… όπως και το κείμενο.

    Reply
  46. marios

    οποτε να καταλαβω .

    αφου αποκλειστηκε ενα συνειδητο σχεδιο, αλλα αν υπαρχουν φυσιολογικα λαθη αυτα απορρεουν απο την αντιφατικοτητα της υπαρξης, εναν λογος που αποκτα βαρυνοντα σημασια και κυρος, που λειτουργει σε διαφορετικες ταχυτητες αλλα σε κοινη ληψη αποφασεων , που λογω της ενεργητικης του υπαρξης στις διαδιακασιες ερμηνευει και ετεροδιαχειριζεται πολλες φορες τις σιωπες- οπως επισης οι σιωπες ακομα και αδηλη διαφωνια να ειναι , δεν παυουν να λειτουργουν ως συνενοχη- δεν μπορει να ειναι εξουσια η η διαδιακασια μαζι με τις σιωπες ως παθητικη συμμετοχη, και να ευρισκεται σε ενα πλεγμα εξουσιων

    αλλα οι σιωπες αντιθετα ειναι εξουσια διοτι ”είναι ένα είδος τιμωρίας να αφήνουν έκθετους συντρόφους που μάχονται για την συμμετοχή όλων στις διαδικασίες και γνωρίζοντας αυτή την ειλικρινή αγωνία, είναι ο τρόπος να ασκούν την δική τους εξουσία αφού έχουν κατοχυρώσει το πόσο απαραίτητη κρίνεται η όποια τους επιλογή εκτός σιωπής. Η σιωπή μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους, είναι πάντα δυνάμει ετεροδιαχειρίσιμη αλλά το περιεχόμενό της ανήκει μόνο στον σιωπηλό” και επειδη ”άποιοι σύντροφοι βασίζουν όλη την προταγματική τους σε μια διαδικασία καθολικής και ενεργητικής συμμετοχικότητας… η σιωπή τούς υπονομεύει και μπορεί να κρατάει σε ομηρεία όλη τη συλλογικότητα” και αυτο ειναι αληθες επειδη ειναι βιωματικο

    οποτε η σιωπη ειναι ζητημα διαδικασιας ενω το πρωτο μπορει να εκληφθει μονο ως προσωπικο σφαλμα και ασχεδιαστο λαθος το οποιο μπορει να λυθει στο βεληνεκες των διαπροσωπικων σχεσεων

    επισης εχω αλλη μια απορια αν στο ορισμο σου για την εξουσια βαζεις ως απαιραιτητη προυποθεση την βουληση για επιβολη τοτε οι σιωπες οι οποιες ειναι μη βουληση και παντα ετεροδιαχειρισιμες πως μπορουν να ειναι εξουσια; επειδη επιβαλλουν τους αλλους να τις διαχειριστουν;

    α) δεν υποστηριζω την σιωπη για οσους δεν εχουν η δεν θελουνν να καταλαβουν
    β) απο τις κρανιες απο εν ενεργεια ομαδα σε συντροφο που ειχαν πεσει στην παλαι συνελευση αναρχικων , απο η οποια εχει διαλυθει και οποιος δεν θυμαται ας ρωτησει, τον χαρακτηρισμο ομαδων ως κυανοκρανους σε παιχνιδι τακτικισμων και σχεδιασμενων λαθων παλι στην ιδια συνελευση, μεχρικαι το κειμενο καταγγελιας που εχει βγει για το ινδυμηδεια πριν λιγα χρονια το οποιο δεν εχει διαλυθει και αλλα λοιπα αλλα δεν ειναι αυτο το προκειμενο απλα ηθελα να θυμισω στον κοκκινια οτι ολα δεν ειναι και τοσο ροδινα και οτι αυτα δεν ειναι απλα εξαιρετικες κωλοσυμπεριφορες. αλλα δεν ειναι αυτο το προκειμενο απλα τα εβαλα ενδεικτικα
    γ) και αφου οι σιωπες ειναι ετεροδιαχειρισημες εστω εν δυναμει το να τι ςχαρακτηριζεις εξουσια αυτο δεν ειναι τροπον τινα διαχειριση?
    δ) η διαχειριση μιας εν δυναμει ετεροδιαχειριζομενης κινησης τι ειναι για σενα?

    Reply
    1. Barbie

      “Όχι! οι σιωπές μπορούν να είναι και εξουσία. Αυτό είναι το καινοφανές σημείο του κειμένου ξεπερνώντας την αυτονόητη και κατανοητότατη θυματοποίηση των σιωπών. Στο κείμενο λοιπόν, αφού διατυπώθηκε η ποιότητα της διαδικασίας (αποκλείστηκε ένα συνειδητό σχέδιο στατηγικής επιβολής από κάποιους και περιορίστηκε σε ασυνείδητα “φυσιολογικά” λάθη που απορρέουν από την αντιφατικότητα της ύπαρξης) γίνεται ξεκάθαρο ότι κάποιοι άνθρωποι πέρα από την ασφάλεια της σιωπής (της επιλογής της μη έκθεσης) χρησιμοποιούν την σιωπή και για να υπονομεύσουν αυτούς που εκτίθενται” θα ήθελα να μην παραφράσω κανέναν οπότε ποστάρω συμπυκνωμένο το επιχείρημα του κειμένου όπως το έγραψε ο “σινιάλο”. Δημιουργείται εύλογα η απορία στα “απελευθερωτικά εγχειρήματα” υπάρχουν προβλήματα σεξιστικών συμπεριφορών ή εφόσον οι συμμετέχοντες στις διαδικασίες δεν έχουν συνειδητή βούληση επιβολής πάνω στις γυναίκες τα προβλήματα αυτά περιορίζονται σε ασυνείδητα “φυσιολογικά” λάθη που απορρέουν από την αντιφατικότητα της ύπαρξης;
      .

      Reply
  47. barbie

    “Όχι! οι σιωπές μπορούν να είναι και εξουσία. Αυτό είναι το καινοφανές σημείο του κειμένου ξεπερνώντας την αυτονόητη και κατανοητότατη θυματοποίηση των σιωπών. Στο κείμενο λοιπόν, αφού διατυπώθηκε η ποιότητα της διαδικασίας (αποκλείστηκε ένα συνειδητό σχέδιο στατηγικής επιβολής από κάποιους και περιορίστηκε σε ασυνείδητα “φυσιολογικά” λάθη που απορρέουν από την αντιφατικότητα της ύπαρξης) γίνεται ξεκάθαρο ότι κάποιοι άνθρωποι πέρα από την ασφάλεια της σιωπής (της επιλογής της μη έκθεσης) χρησιμοποιούν την σιωπή και για να υπονομεύσουν αυτούς που εκτίθενται” θα ήθελα να μην παραφράσω κανέναν οπότε ποστάρω συμπυκνωμένο το επιχείρημα του κειμένου όπως το έγραψε ο “σινιάλο”. Δημιουργείται εύλογα η απορία στα “απελευθερωτικά εγχειρήματα” υπάρχουν προβλήματα σεξιστικών συμπεριφορών ή εφόσον οι συμμετέχοντες στις διαδικασίες δεν έχουν συνειδητή βούληση επιβολής πάνω στις γυναίκες τα προβλήματα αυτά περιορίζονται σε ασυνείδητα “φυσιολογικά” λάθη που απορρέουν από την αντιφατικότητα της ύπαρξης;

    Reply
  48. sinialo

    αγαπητέ marios
    είναι η ώρα νομίζω να ορίσεις από τη μεριά σου τί είναι εξουσία…

    τα παραδείγματα περί κρανιών και ροπάλων που παραθέτεις είναι ατυχή τουλάχιστον ως “θεσμισμένο” μέρος μιας σταθερής συλλογικής διαδικασίας μια και αυτά μας αφορούν εδώ και έχουν να κάνουν με τις σιωπές. Σε όλα τα παραδείγματα στα οποία αναφέρεσαι η βία ασκήθηκε μεταξύ “ομιλούντων”… και λύθηκε με αποχωρήσεις και όχι συνυπάρξεις.

    δεν έγραψα ότι προχώρησε κάποιος σε ετεροδιαχείριση των σιωπών αλλά ότι οι σιωπές είναι εν δυνάμει ετεροδιαχειρίσιμες. Μάθε να διαβάζεις. Αυτό σημαίνει σεβασμός στον συνομιλητή, στον διάλογο και στον εαυτό σου μια και εδώ βρισκόμαστε ελεύθερα χωρίς να μας έχει εξαναγκάσει κανείς…

    αγαπητή barbie
    εννοείται ότι υπάρχουν σεξιστικές συμπεριφορές στα απελευθερωτικά εγχειρήματα. Δεν είπε κανείς ότι τα απελευθερωτικά εγχειρήματα είναι θύλακες ολοκληρωμένων υπερανθρώπων που ζουν σε υγειονομικές ζώνες αντιεξουσίας. Είναι όμως άλλο να εκφράζονται σεξιστικές συμπεριφορές κι άλλο να υπάρχουν σεξιστές (αν κάνει κάποιος μια μαλακία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και μαλάκας). Σημασία έχει ότι δεν θεσμίζονται σεξιστικές συμπεριφορές μέσα στα εγχειρήματα αλλά υπόκεινται στο διαλεκτικό τους ξεπέρασμα. Στο βαθμό που δεν ξεπερνιούνται αλλά αναπαράγονται… τότε πρέπει να υπάρξει ριζική συλλογική διευθέτηση.

    Reply
  49. marios

    νομιζω ειμαι σαφης τι εννοω εξουσια το εχω γραψει πολλες φορες και δεν σε παραφρασα αν λες οτι ειναι ετεροδιαχειρισημες αυτο σημαινει οτι ειναι εν δυναμει ετεροδιαχειρισημες απο καποιον , τωρα στο καποιον βαλε οποιον θες

    οσο για τα παραδειγματα δεν εινα ατυχη και το ξερεις αλλα μην μεινουμε εκει

    Reply
  50. marios

    αξιοτιμε σινιαλο
    το να λες οτι κατι ειναι εν δυναμει δεν αποκλειει οτι μπορει να γινει εμπραγματο.
    και οπως και να το κανουμε η σιωπη λειτουργει οπως τα λευκα στις εκλογες στην πραγματικη τους διασταση.

    Reply
  51. sinialo

    αγαπητε marios
    Στο κείμενο όταν γράφεται η λέξη εξουσία είναι σαφές ότι εννοείται: “μια στρατηγική σχέσεων επιβολής”. Απ ότι φαίνεται αυτός ο ορισμός δεν σου κάνει γιατί αφήνει απέξω το ασυνείδητο (αν έχω αντιληφθεί σωστά τα γραφούμενά σου)

    Δικό σου ορισμό, ωστόσο, δεν είδα πουθενά μέχρι τώρα. Είδα όμως πολλές εξ αντιδιαστολής προσεγγίσεις της εξουσίας από τη μεριά σου. Αλλά αυτές δεν συνιστούν ορισμό. Αν δεν σε κατανοησα , ωστόσο, μπορείς να με παραπέμψεις σε κάποιο σημείο παραπάνω σχόλιού σου όπου ορίζεις την εξουσία.

    Δεν είπα ότι τα γεγονότα δεν υπάρχουν αλλά ότι είναι ατυχή σε σχέση με το κείμενο και τα όσα διαπραγματευόμαστε εδώ περί σιωπών.

    Το ότι κάποιος χαρακτηρίζεται εν δυνάμει εξουσιαζόμενος (εθελόδουλος) δεν κάνει αυτόν που το διαπιστώνει εξουσιαστή. Ήμαρτον! Με αυτόν τον τρόπο καταργείται παντελώς η έννοια της χειραφέτησης.

    *Ομολογώ ότι μου κάνει αρνητική εντύπωση το γεγονός ότι είσαι σίγουρος για όσα ξέρω…

    Reply
  52. marios

    αγαπητε σινιαλο
    δεν ξερω τι μπορει να ξερεις αλλα απο τα γραφομενα σου φανηκε οτι καποιες καταστασεις απο καποια ενδεικτικα παραδειγματα τις γνωριζες τις οποιες, αν δεν γνωριζεις ηταν επισης σε απλευθερωτικα εγχειρηματα και ισως μαλακωδως μπηκα σε αυτο το τριπ αλλα η απαντηση ηταν στην εκπληξη σου στις αναφορες περι ‘εξαιρετικων κωλοσυμπεριφορων’
    δεν εχει νοημα να εμεινουμε εκει .

    ”Το ότι κάποιος χαρακτηρίζεται εν δυνάμει εξουσιαζόμενος (εθελόδουλος) δεν κάνει αυτόν που το διαπιστώνει εξουσιαστή. Ήμαρτον! Με αυτόν τον τρόπο καταργείται παντελώς η έννοια της χειραφέτησης.”

    σημειωση η χειραφετηση ηδη αναιρειται εν μερει οταν καποιο τον θεωρεις εθελοδουλο εστω και εν δυναμει
    και εχω και καποιες αποριες
    η σιωπη ειναι εν δυναμει εθελοδουλια αρα καπου εν δυναμει ακολουθει και αν ναι, τι ?
    η αντιφατικοτητα της υπαρξης πανω στην οποια εδεσες το επιχειρημα σου για τα ασυνειδητα φυσιολογικα λαθη ποια ειναι?
    οποιος σιωπα ειναι εν δυναμει εθελοδουλος, εν δυναμει εξουσιαστης;

    Reply
  53. sinialo

    αγαπητέ marios
    οι φιλότιμες προσπάθειες έχουν κι αυτές κάποιο όριο…
    όχι μόνο δεν παρακολουθείς τον συνομιλητή σου (δεν διαβάζεις τί γράφει, ερμηνεύεις κατά βούληση αυτά που διαβάζεις, απαξιώνεις κάθε αμοιβαία βάση διαλόγου -πού είναι ο ορισμός για την εξουσια;) αλλά τον χρησιμοποιείς ως εργαλείο είτε για επιβεβαίωση των εμμονών σου είτε για τις αγωνίες της αυτοπραγμάτωσής σου και μόνο.

    έχεις τελειώσει τον διάλογο με τον χειρότερο τρόπο: ευτελίζοντας τα όποια περιεχόμενα της ανάρτησης μέσα σε μια διαρκή και μακροσκελή αυτοαναφορικότητα.
    stay alone, stay alone…

    Reply
  54. marios o monaxikos

    αν θες πραγματικα να διαβασεις ειναι κατανοητος δεν γραφω παλι τα ιδια και τα ιδια

    αν και το σινιαλο μπορει να θεωρησει ως εν δυναμει εθελοδουλια -αρα εν δυναμει υποταγμενο με την θεληση του καπου-καποιον που σιωπα η και ακομα και εξουσια- πως η εξουσια που δεν εχει στρατηγικη η σχεδιο επιβολη με βασει τον ορισμο σου να ειναι εξουσια- αυτο ειναι πολιτικη θεση

    εκτος αν πραγματικα το σινιαλο θελει να παραδεχτουμε την ατιφατικοτητα της υπαρξης και την καταπιεση (αν και με βασει το κειμενο εφοσον παλι δεν υπαρχει σχεδιο επιβολης αυτοι που νιωθουν οτι καταπιεζονται αυτη η κατασταση κατάσταση δεν αποτελεί καθεστώς εξουσιασμού, αλλά καθεστώς ακατάσχετων και προφανώς ασχεδίαστων λαθών και παρεξηγήσεων σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων)αυτων που εκτιθενται και πεφωτισμενα διαπιστωνουν πως οι αλλοι ειναι εν δυναμει εθελοδουλοι ετσι απλα . που και αυτο πολιτικη θεση ειναι .

    οπως θεωρειται και πολιτικη θεση του σινιαλου αυτος που σιωπα ειναι εν δυναμει εξουσιαζομενος αλλα εμπραγματα εξουσιαστης με βαση μιας ορισμενης αλλα οχι κυριαρχης ερμηνειας της σιωπης

    ελπιζω το σινιαλο οτι με αυτο το ορισμο εξουσιας ο οποιος περιοριζεται μονο στην συνειδητη ασκηση της με σχεδιο επιβολης οι διαφορες μικροεξουσιες που πραγματωνονται μεσα στο επιπεδο των σχεσεων ως πλεγμα αθωωνονται επισης. το καινοφανες σημειο του κειμενου ειναι οτι για να υποστηριξει οτι οι σιωπες ειναι εξουσια βασει του ορισμου του, τους μεταθετει δολο βασει του βιωματος οπου το τελευταιο οφειλει να αντιληφθει ως αψεγαδιαστο επιχειρημα. αν υποθεσουμε οτι το βιωμα ειναι μια αφηγηση τοτε λογω μιας συγκεγκριμενης αφηγησης η οποια εχει την αξιωση του αλανθαστου , οι σιωπες ασκουν εξουσια. δηλαδη ο μη εκφρασμενος λογος ασκει εξουσια στον εκφρασμενο λογο.
    απο την αλλη πλευρα ομως το βιωμα χανει την αξιωση για αλανθαστο λεγοντας οτι ”αν κάποιοι καταπιέζονται από κάποιους άλλους, αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί καθεστώς εξουσιασμού, αλλά καθεστώς ακατάσχετων και προφανώς ασχεδίαστων λαθών και παρεξηγήσεων σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων. ”

    και αυτο επισης πολιτικη θεση ειναι

    και η ευλογη απορια ειναι πριν καταδικαστω στην μοναξια μου
    ελλογο κινητρο δεν ειναι το περασμα μιας θεσης , το κυρος , και ο βαρυνων λογος
    οταν κατοχυρωνται αυτα σε διαφορες ταχυτητητων αλλα σε κοινες ληψεις αποφασεων τοτε αυτα τι υποδηλωνουν;
    η αυτα υποκεινται στον υπερβολικο ζηλο, στην αντιφατικοτητα της υπαρξης , στο πνευμα της συλλογικοτητας στο μη ικανοποιητικο βαθμο διαβασματος κλπ;

    υγ. αν υπηρχε η διαθεση η αναγνωση εκ μερους του σινιαλου για κατανοηση της προσεγγισης της εξουσιας θα το ειχε κανει αλλα μην χρεωνει οποιον δεν συμφωνει μαζι του οτι δεν μπορει να διαβασει . το βιωμα δεν ειναι μονοπωλιο οπως και επισης αν το σινιαλο θεωρει επειδη εχει πει κατι οτι ετσι ειναι – αραγε ο ορισμοι ου εχει δωσει ειναι καθολικος και μη αμφισβητησιμος(;) και αυτοι ειναι παρθενογενεση η τους εχει δανειστει απο καπου – οποτε οποιος διαφωνει δεν αναγνωσκει καλα η δεν αναγνωσκει οπως θελει. αυτο ειναι πολιτικη σταση.

    τωρα που διαφωτιστηκα οτι αυτοι που σιωπουν μπορει να ειναι εθελοδουλοι που εξουσιαζουν μπορω με τις ευλογιες του σινιαλου να καταδικαστω στο πυρ της μοναξιας

    Reply
  55. Ινστιτούτο Έρευνας & Καταστροφής

    Σύντροφοι,

    . Η εμφιλοχώρηση αστικισμών στο λόγο, μέσα από τη γνώση και την εμπειρία, γίνεται συνειδητά και ασυνείδητα. Εν προκειμένω, η σχηματοποίηση ενός φαινομένου, εκεί που αξιωματικά δεν πρέπει να υπάρχει, δυνητικά συνάδει με τη διαδικασία ορισμού και, μετέπειτα, αφομοίωσης.
    . Το άτομο θα έπρεπε να ορίζει την συλλογικότητα και όχι η συλλογικότητα το άτομο. Αλλιώς μπορεί να μιλάμε και για Ιδεολογία.
    . Στο δρόμο για την ουτοπία, πρέπει να καταστραφούν τα υπάρχοντα αξιώματα. Μια απελευθερωτική κίνηση δεν μπορεί να θέλει να φέρει τον προσδιορισμό “απελευθερωτική”, όταν τα άτομα δεν μπορούν να δεχτούν ότι είναι φορείς αστικών αντιλήψεων και αρνούνται να ανατρέψουν τις κατεστημένες αντίληψής τους και να θέσουν τον εαυτό τους σε διαρκή αμφισβήτηση.
    . Τα απελευθερωτικά εγχειρήματα δεν είναι μαζοχιστικές συνευρέσεις όπου κάποιοι εκτίθενται και άλλοι εν δυνάμει εξουσιάζονται εθελοντικά.
    . Ο ρόλος των Α.Ε σταματά στην καταστροφή του καταπιεστικού ΟΛΟΥ και στην αναπαραγωγή του. Οι μεταφηγηματικές ονειρώξεις για την ουτοπία εμπεριέχουν εν δυνάμει και τον εξουσιασμό τους.
    . Καμία διαδικασία αφαίρεσης δεν μπορεί να ακυρώσει το γεγονός της ύπαρξης φαινομένων από τη στιγμή που, έστω και το ελάχιστο υπόλοιπο, είναι αποτέλεσμα του παρόντος. Στο τώρα οι νησίδες ελευθερίας απελευθερώνουν μόνο κλειστά σύνολα.

    Reply
  56. Barbie

    Αγαπητό Σινιάλο,ευχαριστώ για την απάντηση.
    Θεωρητικά έτσι είναι τα πράγματα, το κατα πόσο βέβαια, στην πράξη υπάρχουν
    ριζικές συλλογικές διευθετήσεις για το ξεπέρασμα των σεξιστικών συμπεριφορών στα διάφορα απελευθερωτικά εγχειρήματα είναι μεγάλη συζήτηση. Παρακάτω στην απάντηση σου λες πως άλλο να κάνεις μια μαλακία ή να έχεις σεξιστική συμπεριφορά και άλλο να είσαι μαλάκας/σεξιστής ή ρατσιστής, θα μπορούσαμε να πούμε.τι είναι λοιπόν αυτό που διαχωρίζει αυτον που κάνει μαλακία ή έχει σεξιστική/ρατσιστική συμπεριφορά από τον μαλάκα/σεξιστή/ρατσιστή;
    Είναι η καλή του πρόθεση;

    Από τον ορισμό που δίνεις για την εξουσία, ως το συνειδητό σχέδιο στρατηγικής
    επιβολής και μόνο, ουσιαστικά ισχυρίζεσαι πως αν υπάρχει η έλλειψη βούλησης
    επιβολής (δηλ. καλή πρόθεση), δεν υπάρχει εξουσία. Νομίζω ότι αυτός ο ορισμός
    της εξουσίας, σε συνδυασμό με το επιχείρημα σου για έλλειψη έλλογων κινήτρων
    στην άσκηση άτυπης εξουσίας στα απελευθερωτικά εγχειρήματα, είναι άκρως
    προβληματικά. ο ορισμός αυτός δεν μου κάνει, όπως και στον Μάριο από ότι
    φαίνεται, όχι γιατί αφήνει απέξω το ασυνείδητο αλλά γιατί αφήνει απέξω το
    συνειδητό.
    Αυτό που διαχωρίζει αυτόν που κάνει τη μαλακία από τον μαλάκα είναι η
    συνειδητοποιήση της μαλακίας και μόνο. Όλα τα άλλα είναι απλή Ιδεολογία.

    Reply
  57. Εθελοδουλος..

    Τόση μελάνι, για να μας πείτε κάποιοι αυτό!!! .Ότι η εξουσία όπως σας συμφέρει και την ορίζετε , αφού η ανάγκη κινεί την Ιστορία, είναι η συνειδητή και μόνο προσπάθεια επιβολής… και τα αλλά περιορίζονται σε μια κακή στιγμή/αστοχία. Για το πολίτικο κομμάτι κρατάμε το συνειδητό, και αυτές είναι οι καλές μας στιγμές και για τις ατραπούς πάρτε λίγη προσωπική έκτροπη, απολιτικη βεβαια. Ο διαχωρισμένος χρόνος. Ο δυισμός του πρωτεύοντος-δευτερεύοντος, ολικού-μερικού, κεντρικού-περιφερειακού, βάσης και εποικοδομήματος, η κεντρικότητα της κοινωνικής σχέσης εργασίας-κεφαλαίου από την μια και το σύνολο των υπολοίπων κοινωνικών σχέσεων από την άλλη. Το ψευδονεωτερικο δίλημμα του διαχωρισμού αίσθησης-νόησης, διαδικασίας-άποψης, μορφής-περιεχομένου
    Επίσης θα έχετε ακουστά, μωρές παρθένες μου, για την πανουργία του Λόγου! Ο Λόγος δεν είναι κάτι που έπεσε από τον ουρανό. Η χρήση ύφους επιβολής, η ανταγωνιστική διάθεση, και μη μου πείτε ότι ούτε από τέτοια γνωρίζετε, είναι μέρος της κοινωνικοποίησης όλων μας. ΄Η τουλάχιστον από ότι καταλαβαίνω κάποιων από αυτούς που συμμετέχουν σε αυτό τον διάλογο. Σε μια τέτοια συνθήκη άλλοι/ες αναγκάζονται να σιωπούν και άλλοι να παίζουν το παιχνίδι με τα ιδία μέσα. Κοινωνικοποιούνται όμως όλες/οι να γίνουν το ίδιο ανταγωνιστικοί, μέσα στο καπιταλιστικό πεδίο, όπως τόσο αυτάρεσκα κάποιοι σας αρέσει να λέτε? Είναι ανακόλουθο προς το πρόταγμα των αντιεξουσιαστικων εγχειρημάτων να μην προσπαθούν να προβάλλουν στο φάσμα του ορατού τις ¨αόρατες¨ αυτές θεσμισεις, τις οποίες όλες/οι είμαστε φορείς, για το ξεπέρασμα τους όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο αλλά για την κατάργηση τους συνολικά. Πράγμα που δεν θα γίνει με έναν υπερβατικό τρόπο, δηλαδή αναγνωρίζοντας με την νόηση απλά και μόνο ότι υφίστανται. Γι΄ αυτό θα πρέπει να τίθενται ξανά και ξανά ώσπου να αναγνωρισθούν ως τέτοιες, δηλαδή σχέσεις θεσμισμένες κυριαρχικές και όχι αφηρημένα διαπροσωπικές, μα και ούτε να εκλαμβάνονται σαν προσωπική επίθεση και κατηγορία.
    Επίσης και κάτι που αφορά την γλώσσα και όχι μόνο. Όταν αναφερόμαστε σε αυτήν , δε λέμε ότι αρκεί να αλλάξουμε την γλώσσα που ορίζει την πραγματικότητα για να αλλάξει η κοινωνία αλλά η γλώσσα που χρησιμοποιούμε, είναι θέλοντας και μη, ως έναν τουλάχιστον βαθμό η γλώσσα των κυρίαρχων ή η κυρίαρχη γλώσσα αν το θέλετε, η οποία φυσικοποιεί την υποταγή.

    Reply
  58. sinialo

    αγαπητό ιστιντούτο
    δεν υπάρχει σχεδόν καμία διαφωνία με όσα γράφεις αλλά η ανάρτηση προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα πρέπει
    (και τα “πρέπει” στο σχόλιό σου πολλά: Το άτομο θα έπρεπε να ορίζει την συλλογικότητα… Στο δρόμο για την ουτοπία, πρέπει να καταστραφούν… Μια απελευθερωτική κίνηση δεν μπορεί να θέλει να φέρει…)
    και σ’ αυτό που διατυπώνεις ως προοπτική: “Ο ρόλος των Α.Ε σταματά στην καταστροφή του καταπιεστικού ΟΛΟΥ και στην αναπαραγωγή του”.
    Εν τω μεταξύ υπάρχει και μια διαφωνία με την τελευταία σου πρόταση: “Στο τώρα οι νησίδες ελευθερίας απελευθερώνουν μόνο κλειστά σύνολα”. Επειδή δεν θεωρώ ότι υπάρχουν νησίδες ελευθερίας μπορείς να φέρεις ένα παράδειγμα που να υπόκειται στη σφαίρα της εμπειρίας κι όχι του φαντασιακού;

    αγαπητή Βarbie
    η απουσία στρατηγικής σχέσεων επιβολής δεν αφήνει απέξω μόνο την καλή πρόθεση. Απλώς οριοθετούμε την εξουσία μεθοδολογικά για να προσεγγίσουμε πολλές αποχρώσεις των συμπεριφορών. Το συνειδητό πεδίο αποτελεί μια σαφή ουσιολογία της εξουσίας καθώς προσδιορίζεται κάθε φορά από την επιλογή επιβολής. Παραπέρα… η γνώση αυτή καθεαυτή είναι εξουσία; Η επιρροή είναι εξουσία; Η χειραφέτηση είναι εξουσία; Συλλογικά αρνούμαστε να υποπέσουμε σε εκείνο τον αγνωστικισμό που ταυτίζει την επιθυμία με την εξουσία, ξεχειλώνει την έννοια για να επιβάλλει μια κοινή αποδοχή των σχέσεων ως “μαχών σώμα με σώμα” για να καταλήξει σε μια αναπόφευκτη θέσμιση της εξουσίας και σε μια αναγκαιότητα της “καλής” διαχείρισής της.

    αγαπητέ εθελόδουλε
    έχω την εντύπωση ότι ουτε εσύ διάβασες την ανάρτηση όπως δεν διάβασες και πολλά από τα σχόλια. Με το επιθετικό και απαξιωτικό σου ύφος μπορείς να έχεις την ικανοποίηση ότι μας “ξετρύπωσες”! Είμαστε εμείς οι “κάποιοι”, οι μωρές παρθένες που στήσαμε μια συλλογικότητα για να κάνουμε ασκήσεις αυταρέσκειας…
    Όμως, όταν γράφεις αγαπητέ
    “Γι΄ αυτό θα πρέπει να τίθενται ξανά και ξανά ώσπου να αναγνωρισθούν ως τέτοιες, δηλαδή σχέσεις θεσμισμένες κυριαρχικές και όχι αφηρημένα διαπροσωπικές, μα και ούτε να εκλαμβάνονται σαν προσωπική επίθεση και κατηγορία.”
    είναι πασιφανές ότι όχι μόνο δεν έχεις διαβάσει την ανάρτηση αλλά ούτε και καταδέχτηκες να ρίξεις μια ματιά στην ταπεινή ιστοσελίδα μας επιβεβαιώνοντας, εντέλει, με συνέπεια αυτά που γράφεις… για την γλώσσα στην τελευταία παράγραφο: με δεδομένο ότι η αποσπασματικότητα στην “ανάγνωση” είναι συστατικό χαρακτηριστικό (ως αναπαραγωγή των διαχωρισμών) της κυρίαρχης οργάνωσης της γλωσσικής δομής (επανανοηματοδότηση των διαχωρισμών σε μια κυρίαρχη ενιαία αναγωγή) και, επομένως, φυσικοποίησης της υποταγής. Για μια ακόμη φορά, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται ούτε όπως διατείνονται κάποιοι ότι είναι…

    Reply
  59. Εθελοδουλος..

    Το μοτο ειναι το εξης…”Δεν εχεις διαβασει το κειμενο και αυτο φαινεται απο αυτα που γραφεις, γιατι αν το ειχες διαβασει δεν θα τα εγραφες”!!!…μα ειναι αυτο επιχειρημα?…οσο για την ουσια αυτων που υποστηριζω δεν νομιζω οτι θιχθηκε ουτε στο ελαχιστο.

    Reply
  60. sinialo

    αγαπητέ εθελόδουλε
    το ότι δεν διαβάζεις αυτά που γράφονται είναι κάτι παραπάνω από πασιφανές. Στην πρώτη παράγραφο της απάντήσής μου στην Barbie βρίσκεται η απάντηση στην δική σου πρώτη παράγραφο. Λάθος μου που θεώρησα ότι θα διάβαζες και τις παραγράφους που δεν αναφέρονται σε σένα… Αρα η φράση σου: “οσο για την ουσια αυτων που υποστηριζω δεν νομιζω οτι θιχθηκε ουτε στο ελαχιστο” είναι για τα μπάζα.Παραπέρα, καταλαβαίνεις ότι όλο το παιχνίδι των δυισμών που κάνεις απλά δεν μας αφορά.
    Στο κείμενο υπάρχει η εξής αναφορά:
    “Παρατηρώντας τριγύρω –κι εδώ είναι αθώος ο συγκριτισμός– τα περιβάλλοντα άλλων (δια)συλλογικοτήτων που έχουμε ζήσει, διαπιστώνουμε ότι το κλίμα των δικών μας διαδικασιών είναι το ιδανικότερο για να εκφραστεί κάποιος-α. Γιατί οι διαδικασίες αυτές είναι απόρροια σχέσεων, εμπεριέχονται στις σχέσεις, ακολουθούν την ροή των σχέσεων και δεν αποτελούν ένα στείρο πλέγμα πολιτικών συνευρέσεων.”
    Αποσαφηνίζεται λοιπόν ευθύς εξαρχής ότι μιλάμε για συγκεκριμένα εγχειρήματα όπου δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός πολιτικού και προσωπικού (χωρίς να παραγνωρίζεται η διακριτότητά τους). Το να αναφέρεται ο καθένας λοιπόν σε οποιοδήποτε απελευθερωτικό εγχείρημα είναι δικαίωμά του αλλά στο βαθμό που η ανάρτησή μας έχει δικό της αναλυτικό σημείο αναφοράς… δεν έχουμε και πολλά να πούμε. Scripta manent. Άσχετα αν δεν τα διαβάζει κανείς. Και φυσικά ούτε θα επιβάλλουμε εδώ κάποιο πλαίσιο σε αυτά που θα σχολιάζονται αλλά ούτε και είμαστε υποχρεωμένοι να απαντάμε σε ό,τι τοποθετεί ο καθένας ως δικό του πλαίσιο.

    Reply
  61. μαριος

    καποιες τελευταιες σημειωσεις
    δεν κανει καποιον εξουσιαστη αν διαπστωνει οτι καποιος ειναι εν δυναμει εξουσιαζομενος αλλα οταν διαπιστωνει πως ο τελευταιος ειναι εν δυναμει εξουσιαζομενος μονο επειδη ετσι του αρεσει , τοτε τον κανει εν δυναμει εξουσιαστη και τοτε πραγματικα αναιρειται η εννοια της χειραφετησης.

    οσο και να διαβασει κανεις την αναρτηση ακομα και με τον ορισμο που δινει το σινιαλο , η σιωπη δεν μπορει να ειναι στρατηγικη σχεσεων επιβολης μπορει να ειναι αποτελεσμα ομως αυτης . η πειρα και η γνωση οταν υπαρχουν διαφορες ταχυτητων ομως μπορουν να χρησιμοποιησθουν ως στρατηγικη σχεσεων επιβολης. ειδικα οταν η σιωπη και το χασμα των εκτεθειμενων βαθαινει. η σιωπη συναιναι εαν δεν ακολουθει τον λογο των εκτεθειμενων. πρωτον υπαρχει ενα ζητημα ως προς αυτο που λεγε ο γιωργος ποιο πανω : οτι σε αυτη την κατασταση πραγματων οι εκετθειμενοι αν προσκομιζουν εναν βαρυνοντα λογο , κυρος και αναγνωρσιημοτητα – τα οποια ειναι ελλογα κινητρα;-, σχηματιζεται μια ατυπη ιεραρχια στους κολπους μιας ομαδοποιησης. οταν αυτη η σχεση παγιωνεται, η τουλαχιστον ως συμπτωμα δεν ειναι μεμονωμενο φαινομενο , , δεν υποδηλωνει μια σχεση εξουσιας η μια ατυπη ιεραρχια; το ζητημα με τον ορισμο του κειμενου ειναι το εξης . πρωτον δεν υπαρχει το διπολο η αυτο που λεμε εμεις η εσεις συγχεετε την εξουσια με την επιθυμια. κανεις δεν εχει μιλησει για επιθυμια και εξουσια. αυτος ο τακτικισμος του ψευδους διπολου δεν το καταλαβαινω. εκτος αν ειναι μερος στρατηγικης φυσικα. ποσο μαλλον οταν το ιδιο το σινιαλο εχει μιλησει για βουληση. αυτοςο τακτικισμος που αναγνωριζει μονο μια αντιληψη για την εξουσια επισης δεν το καταλαβαινω. η εξουσια δεν ειναι μονο η ασκηση της , μπορει να ειναι και το ενδεχομενο ασκησης της η μπορει να ειναι και πλεγμα σχεσεων η και δικτυο. Αλλιως με τις προυποθεσεις που εχει θεσει το σινιαλο μιλαμε μονο για την στιγμη της ασκησης της . ο ορισμος που εχετε εχετε μπορει να ειναι πολιτικη αποφαση – μην ξεχναμε οτι η εννοια της πολιτικης εσωκλειει την ενοοια της στρατηγικης-αλλα οταν σας χρεωνουν οτι αυτηη προσεγγιση ειναι λαθος και υποκειμενικη μην χρεωνεται οτι δεν σας διαβαζουν . εκτος και αν το σινιαλο εχει αυτοαναγορευτει σε αυθεντια και δεν το μαθαμε ακομα.

    εφοσον το κειμενο φερει συλλλογικη υπογραφη οπως και τα σχολια, δεν μπορω να θεωρησω οτι ειναι εσωτερικο αλλιως θα μιλαγαμε για το απαγαυσμα της αυτοαναφορικοτητας . οταν αναφερειται η εξουσια των σιωπων στα απελευθερωτικα εγχειρηματα εγω υπεθεσα και μαλλον οχι μονο εγω αφου διαβασα το κειμενο οτι παει σε οποιον εχει την αξιωση να εχει αυτον τον χαρακτηρα. εκτος βεβαια και αν το σινιαλο θεωρει απελευθερωτικα εγχειρηματα εαυτον και φιλους. μπορει φυσικα να απευθυνεται εαυτον και φιλους του αλλα και παλι και αυτο φουλ αυτοαναφορικοτητα ειναι.βεβαια μπορει και να ειναι και μια αστοχια στον τιτλο

    υγ η πειρα και η γνωση ως εκτετεθειμενος λογος απεναντι σε σιωπες, απεναντι σε διαφορες ταχυτητων αρα μη ισομερεις σχεσεις, οταν αποκτα χαρακτηριστικα βαρυνοντος λογου , τοτε τουλαχιστον ειναι μερος ενος πλεγματος εξουσιας εφοσον υπαρχουν κατα το σινιαλο εν δυναμει εξουσιαζομενοι ως σιωπες. τωρα αν τους χαρακτηριζει εθελοδουλες τοτε αυτο ειναι πολιτικη επιλογη που επισης ειναι ζητημα αν μια ολοκρηρη συλλογικοτητα εχει αυτην την αντιληψη μπορει να ειναι προβληματικο ως προς την υποθεση της χειραφετησης

    Reply
  62. sinialo

    ασγαπητέ marios
    έχουν υπερεξηγηθεί τα πράγματα και δεν χρειάζεται να το κουράζουμε άλλο.Η ανάρτηση είναι σαφής σε ό,τι αναφέρεται (αναφέρεται σε εγχειρήματα όπου το πολιτικό είναι και προσωπικό και αντίστροφα) και ελεύθερη να το κάνει όσο ανοιχτά θέλει άσχετα αν εσύ ή ο καθένας το κρίνει αυτοαναφορικό. Δεν σε υποχρεώνει να παρακολουθήσεις το σκεπτικό της. Υπάρχει θέμα σε σχέση με αυτά που της καταλογίζεις χωρίς – τεκμηριωμένα (ακόμη και από την τελευταία σου παράγραφο)- να έχεις μπει στον κόπο να την κατανοήσεις.
    Και ναι, η εξουσία υπάρχει μόνο όταν ασκείται! Με την άσκηση να προϋποθέτει προφανώς και την απειλή της. Εάν διευρύνουμε τον όρο προς το χάος τότε “οι εκατομμυριούχοι των βιωμάτων” -που λεει και ο ποιητής- είναι apriori ένοχοι. Ενώ θα πρέπει να τους ζητάμε επίμονα να μας μεταφέρουν την πείρα τους, να τους έχουμε δίπλα μας, χωρίς φυσικά σε καμία περίπτωση να υποστείλουμε την κριτική μας προς αυτούς, χωρίς να περιστείλουμε την αυτονομία και της αυταξία μας και χωρίς να στήνουμε βάθρο σε κανέναν.
    Δεν γράφτηκε πουθενά ότι στο Σινιάλο (ή σε οποιοδήποτε άλλο απελευθερωτικό εγχείρημα) υπάρχουν εθελόδουλοι. Η σιωπή στα εγχειρήματα αυτά ερμηνεύεται και αντιμετωπίζεται διαφορετικά από την κοινωνία γενικώς γιατί οι σύντροφοι/ισσες έχουν συγκροτηθεί στη βάση ανατροπής αυτού του κόσμου. Ο όρος εθελόδουλοι αναφέρεται γενικώς σε ζητήματα εξουσίας όπου δεν υπάρχει βάση ανατροπής αλλά σχέσεις σε κυριαρχική ροή.
    Το θέμα θεωρείται λήξαν από τη μεριά μου μια και συμπεράσματα μπορούν να βγουν σε αυτόν τον “διάλογο”, αν δεν έχουν, βέβαια, ήδη βγει προ πολλού. Από τη μεριά μου δεν τίθεται καμία απολύτως αγωνία να πω την τελευταία λέξη. Αν θες εσύ…

    Reply
  63. μαριος

    οντως δεν χρειαζεται . τωρα το ποιος ειναι αυτοαναφορικος η ποιος δεν διαβαζει σκοπιμα ειναι αλλο ζητημα. αλλα παρακαλω σε συλλογικοτητες που το προσωπικα και το πολιτικο ειναι αλληλενδετα μην αρχιζουμε κουβεντα για ”προσωπικα σφαλματα”, ειναι αναρμοστο τουλαχιστον. οπως επισης συμφωνω με τον εθελοδουλο πως οι συλλογικοτητες δεν ειναι καθαρτηρια, και οι βερμπαλισμοι μου μοιαζουν σχεδον κενου περιεχομενου.

    καλη συνεχεια στο εγχειρημα που οντως στα αληθεια το θεωρω αξιολογο παρα τις μεγαλες αστοχιες που κατα την ταπεινη μου αποψη εχει το κειμενο

    οσο για τους εθελοδουλους σχολιο του σινιαλου ειναι δεν το βγαλα απο το μυαλο μου . δεν ξερω ποιοι γραφουν αλλα ας τουλαχιστον να θυμουνται τι σχολιαζουν

    ””Το ότι κάποιος χαρακτηρίζεται εν δυνάμει εξουσιαζόμενος (εθελόδουλος) δεν κάνει αυτόν που το διαπιστώνει εξουσιαστή. Ήμαρτον! Με αυτόν τον τρόπο καταργείται παντελώς η έννοια της χειραφέτησης.””

    καλη επιτυχια στο εγχειρημα

    Reply
  64. Barbie

    Αγαπητό Σινιάλο, θεωρώ ότι το πρόβλημα είναι ο ορισμός της εξουσίας που δίνεις, η εξουσία δεν εντοπίζεται μόνο την στιγμή της άσκησης της. Η απαντηση μου στις ερωτήσεις που θέτεις είναι Ναι, μπορούν να μετατραπούν /μεταφράζονται σε εξουσία. Μάλλον τελικά είμαι αγνωστικίστρια που δεν θεωρω ότι η αναρχία μπορεί να εξαφανίσει την εξουσία είτε στα απελευθερωτικά της εγχειρήματα (δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στο Σινιάλο, απλά το διευκρινίζω γιατί δεν εξέλαβα την αρχική ανάρτηση ως αναφορά σε μια συγκεκριμένη συλλογικότητα) είτε μετά την επανάσταση. Αρνούμαι να δεχθώ ότι ο άνθρωπος είναι φύσει καλός και άρα δεν θα χρειαστεί να μπούμε σε μια αναγκαιότητα “καλής” διαχείρισής της εξουσίας.
    Θα ήθελα να πω ακόμα ότι όταν μια άποψη κατατίθεται δημόσια θα πρέπει να δέχεται και την κριτική. Δεν μπορεί όλοι αυτοί που διαφωνούν να μην έχουν διαβάσει το κείμενο. Διαφορετικές γνώμες υπάρχουν και γίνεται μια συζήτηση. Αλλά το γεγονός ότι αυτή η διαφωνία κάποιων πάνω στο κείμενο που αναρτήθηκε αντιμετωπίστηκε με τρόπο απαξιωτικό προς τους διαφωνούντες δεν δικαιώνει τα επιχειρήματα του.

    Reply
  65. Παρατηρητής

    Παρακολουθώ εδώ και μέρες τον διάλογο και αυτό που έχω καταλάβει είναι οτι πίσω απο την υπογραφή “σινιάλο” βρίσκεται ένα άτομο που κατα πάσα πιθανότητα είναι και αρχικός συνάκτης της ανάρτησης.
    Αναγνωρίζοντας όλα τα σημεία και όλες τις διαφωνίες επί του συγκεκριμένου, αυτό που εγώ παρατήρησα(ίσως να κάνω και λάθος) είναι οτι την στιγμή που έχει προκύψει αυτή η κριτική και ο διάλογος που ακολούθησε κανένας άλλος, πέρα του ατόμου με την υπογραφή “σινιάλο”, που συμμετέχει στην κατάληψη να του έχει προκύψει η ανάγκη να υπερασπιστεί την συλλική του προαπάθεια.
    Αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι απο αυτό είναι οτι απο την στιγμή που το κομμάτι της υπεράσπισης το έχει αναλάβει κάποιος, που απο τον τον τρόπο γραφής και τα συμφραζόμενα φαίνεται να έχει εμπειρια, γνώση και δυνατότητα να εκθέσει την άποψη του, μπορεί να συμβαίνουν 2 πράγματα. Ότιόλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες έχουν επαναπαυτεί με το οτι κάποιος με γνώση και πείρα διαχειρίζεται το συγκεκριμένο θέμα οπότε γιατί να μπούν σε μια διαδικασία να εκτεθούν απο την στιγμή που κάποιος άλλος θα το κάνει “καλύτερα” απο του ίδιους. Ή το οτι επικρατεί μια αδιαφορία στο να υπερασπιστούν την συλλογική προσπάθεια της κατάληψης πράγμα που εμένα μου δημιουργεί το ερώτημα στο κατα πόσο το περιεχόμενο αυτής της ανάρτησης έχει οικιοποιηθεί απο το σύνολο της κατάληψης.(διευκρύνηση : μπορεί να προκύπτει απο πολλά παραπάνω και ίσως απο κανένα απο αυτά που ανέφερα.)
    Και στο συγκεκριμένο σημείο να πω οτι για μένα στην προκυμένη φάση , όσο προβληματική μπορεί να φαίνεται ή και να είναι η παραπάνω ανάλυση μου, μεγάλη σημασία έχει στο που σε αυτή την συνθήκη αναγνωρίζουμε προβληματικές συμπεριφορές και στάσεις απέναντι σε διάφορα ζητήματα.
    Η δική μου ανάγνωση όπως φαίνεται αντιλαμβάνεται ως αφετηρία των σιωπών την ανάθεση σε κάποιον που θα το κάνει “καλύτερα” και προκύπτει απο τον φόβο της έκθεσης, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι εθελοτυφλώ σε οτι αφορά το κομμάτι των άτυπων ιεραρχιών και να αρνούμε την ύπαρξη τους μέσα σε συλλογικά εγχειρήματα. Θεωρώ πολύ προβληματικό να στοχοποιούντε άτομα με γνώση και πείρα ως ηγέτες επειδή μπορεί να έχουν περισσότερα να δώσουν σε μια συλλογική διαδικασία απο κάποιους άλλους. Το συλλογικό με το ατομικό πρέπει να βρίσκοντε σε αρμονία και όχι το ένα να προσπερνάει το άλλο.

    Reply
  66. sinialo

    Χωρίς να περάσουμε σε λεπτομέρειες για την οργάνωση και διαχείριση του σάιτ μας, μπορούμε να δημοσιοποιήσουμε ότι για να διατηρεί τα αντανακλαστικά του και το “νεύρο” του, επιτρέπουμε με μεγάλη εμπιστοσύνη τις πρωτοβουλίες στις αναρτήσεις σε άτομα της κατάληψης (χωρίς προσωπικές υπογραφές) και τις εκ των υστέρων συλλογικές παρατηρήσεις όταν και όπου θεωρούμε ότι υπάρχουν αποκλίσεις. Όλα τα μέλη του εγχειρήματός μας έχουν διαθέσιμους τους κωδικούς διαχείρισης.Έτσι, το σάιτ λόγω της απαιτούμενης επικοινωνιακής αμεσότητας αποτελεί και έναν επιπλέον τόπο μιας ιδιότυπης συνέλευσης.
    Στην κατάληψη Σινιάλο, έτσι κι αλλιώς, υπάρχει συνέλευση όπου συζητιεται ό,τι χρειάζεται να συζητηθεί. Στην συγκεκριμένη ανάρτηση έχει γίνει προσπάθεια να αποτυπωθεί ένα βίωμα ως συλλογική εμπειρία και να τεθούν πολύ σοβαρά ζητήματα που απασχολούν απελευθερωτικά εγχειρήματα, θεωρώντας ότι τέτοιου τύπου ζητήματα έχει έρθει ο καιρός που απασχολούν ανοιχτά πλέον μια σχεδόν γενικευμένη κοινωνική διεργασία (αυτοοργάνωση, αυτοδιαχείριση, άτυπες και “φυσικές” ιεραρχίες, διαφορές ταχυτήτων, ατομικές πρωτοβουλίες στο συλλογικό κοκ) και δεν περιορίζονται στην εσωτερικότητα του παρελθόντος των απελευθερωτικών εγχειρημάτων. Υπάρχει πια αρκετός κοσμος στον κοινωνικό περίγυρο που προσπαθεί να καταλάβει πώς παίρνονται οι αποφάσεις και πώς ανασαίνει το άτομο μέσα στο συλλογικό. Αυτήν την ανάγκη εξυπηρετούν τέτοιου τύπου αναρτήσεις.
    Είναι γεγονός ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση έχει αντιμετωπίσει πολύ μεγάλη καχυποψία (αναμενόμενη εξαιτίας της θεματικής της) που προφανώς φτάνει μέχρι και να δυιλίζει την ταυτότητα του γράφοντος… Κατανοητόν μεν, αδικαιολόγητο δε. Στην ανάρτηση διατυπώνονται διακυβεύματα που αρκούν για έναν ψηφιακό διάλογο. Οποιοσ/αδήποτε έχει την αυτονόητη δυνατότητα να τοποθετηθεί πάνω σε αυτά και υπάρχουν πολλά πράγματα να πει, να διαφωνήσει ή να προεκτείνει. Ποιός γράφει, ποιος υπερασπίζεται, πού είναι οι άλλοι του Σινιάλου και πού δεν είναι, όλα αυτά συνιστούν ζητήματα που δεν περιορίζονται ούτε εξαντλούνται στις “υπογραφές” των αναρτήσεων και των σχολίων, που αφορούν τις ζωντανές διαδικασίες της συνέλευσης της κατάληψης και στις οποίες, προφανώς, όποιος/α έχει σχετικές απορίες μπορεί να απευθυνθεί.

    Reply
  67. myrto

    Ελευθερία χωρίς την ανάληψη προσωπικής ευθύνης δεν υφίσταται.

    Αυτό που και σε εμένα έκανε αρνητική εντύπωση στο κείμενο, κυρίως ως ένας άνθρωπος που δεν μιλάει σε συνελεύσεις εύκολα για ΟΛΟΥΣ τους λόγους που έχουν αναφερθεί (ηγετικές μορφές, άτυπες σχέσεις εξουσίας, έλλειψη “χώρου”, φόβος για προσωπική έκθεση, ανασφάλεια, άρνηση προσωπικής ευθύνης, συμφωνία με τους προλαλλήσαντες κτλ) είναι ότι η ευθύνη που αποδίδεται στους σιωπούντες για την μη αποτελεσματικότητα εγχειρημάτων, συνελεύσεων κοκ δεν αποδίδεται με την ίδια σκληρότητα και στον ίδιο βαθμό στους μη σιωπούντες.

    Το δε κείμενο, και κυρίως ο διάλογος που έχει γίνει μέχρι στιγμής, είχε μεγάλο ενδιαφέρον τόσο σε επίπεδο τοποθετήσεων και εννοιών, αλλά και σε επίπεδο λόγου και χρήσης της γλώσσας. Ήταν πραγματικά πολύ ευχάριστη η ανάγνωση. Αλλά πραγματικά, δεν υπάρχει κανείς που αναγνωρίζει ότι η χρήση αυτής της γλώσσας μέσα στις συνελεύσεις είναι ελιτίστικη και είναι ένας βασικός παράγοντας που ωθεί κάποιους στις προβληματικές σιωπές τους???

    Τέλος, το να διαχωρίζεις το πολιτικό από το διαπροσωπικό είναι για μένα πολύ πιο επικίνδυνο για την αναποτελεσματικότητα οποιουδήποτε εγχειρήματος από τη σιωπή. Η πολιτική ταυτότητα του ατόμου δε φαίνεται μόνο μέσα σε συνελεύσεις και στο δρόμο. Φαίνεται και στις διαπροσωπικές του σχέσεις, από το πώς ζητάς από τον περιπτερά τα τσιγάρα σου μέχρι στο πώς ερωτεύεσαι. Αλλιώς μένεις στις θεωρίεςκαι στη στείρα αναπαραγωγή τους.

    Και για να το κλείσω έχοντας πει τα μόνα πράγματα που ήθελα να προσθέσω θ’ελω να εκφράσω την πρώτη και ακατέργαστη-κάφρικη-αγενή-πρωτόγονη σκέψη που μου ήρθε όταν τελείωσα το κείμενο. ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΦΤΑΙΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΜΟΥ??

    Με αυτό σαν τελευταία τοποθέτηση να πω ότι πραγματικά δεν κατάλαβα το λόγο ύπαρξης του κειμένου. Ούτε ισοβαρή ανάληψη ευθύνης μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου βλέπω, ούτε παρότρυνση των εξουσιαζόμενων ή εν δυνάμει εξουσιαζόμενων να αποτινάξουν την εθελοδουλία τους και να σπάσουν τις σιωπές τους βλέπω.

    Με πολύ απλά ελληνικά, ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του κειμένου, μου φαίνεται πως είναι να κράξει αυτούς που δε μιλάνε.

    Reply
  68. sinialo

    Επαναλαμβάνω ότι το κείμενο έχει εξαρχής αναγνωρίσει εξουσίες και άτυπες ιεραρχίες ικανές να εξαναγκάσουν κάποιον/α σε σιωπή. Αυτό είναι το πλήρως αυτονόητο και θα μπορούσαμε να τελειώσουμε εδώ κάθε αναφορά αποκαθάροντας τις σιωπές. Κανείς δεν έγραψε ότι για τις σιωπές φταίνε μόνο τα κλειστά στόματα. Είπαμε ομως σε αυτό το “ιδιότυπο” κείμενο, που αφορά εξωτερίκευση εσωτερικών κωδίκων, να δούμε τις αποχρώσεις των σιωπών στο εμπράγματα αποδεδειγμένο εκείνο συλλογικό πεδίο όπου δεν υπάρχει η άτυπη ιεραρχία ούτε εκείνο το κλίμα που να δημιουργεί συνθήκη αποκλεισμού. Αναφέρθηκαν και βιωματικές επιβεβαιώσεις της “εξουσίας” της σιωπής. Τί να κάνουμε δηλαδή μέσα σε μια συλλογικότητα όπου το να μιλήσει κάποιος/α θεωρείται “ευλογία” και απαιτείται ως ανάσα από όλους/ες και τελικά… σιωπή; Τί να κάνει μια συλλογικότητα που αναγνωρίζει τις διαρκείς σιωπές ως το τέλος του συλλογικού της εαυτού; Που απαιτεί έστω και μια κραυγή και λαμβάνει μια σιγή; Που ξέρει και δηλώνει ότι οι σιωπές σκοτώνουν το απελευθερωτικό πρόταγμα;
    Δεν διαχώρισε κανείς πολιτικό από (δια)προσωπικό. Ας μην προσπερνάμε όμως την ουσία των λέξεων. Η σφαίρα του προσωπικού μπορεί να μην είναι διαχωρισμένη από το πολιτικό αλλά είναι διακριτή. Και στη βάση αυτής της διακριτότητας γίνεται η ανάλυση.
    Σε μια κοινωνία που απαιτούμε από τους “υπήκοους” να μιλήσουν πώς είναι δυνατόν να μην μιλάμε εμείς μέσα στις διαδικασίες μας ή να αναγνωρίζουμε το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει γενικευμένα ως… αξεπέραστο; Όλα αυτά θέλαμε να θίξουμε προσπαθώντας να εξετάσουμε τις σιωπές μέσα σε ένα κλίμα που όλοι ζητάνε το θάνατο των σιωπών.
    Ποιός είναι ο σκοπός του κειμένου; Αυτός τον οποίο πέτυχε: 70 σχόλια μέχρι τώρα, η πιό συμμετοχική ανάρτηση του σάιτ, ο διάλογος, ο Λόγος κι όχι η σιωπή.

    Reply

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *