Εξελίσσεται αυτές τις μέρες η κορύφωση της καπιταλιστικής επιθετικότητας. Μεταμεσονύχτιες συσκέψεις υπουργών και κομμάτων, διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων με τους φορείς των υπερεθνικών διευθυντηρίων, αδιάκοπα παζάρια και επικοινωνιακές μανούβρες, επιτηδευμένα ακατανόητες καταστάσεις με φόντο τους γνωστούς εκβιασμούς για άτακτες χρεοκοπίες. Η συνθήκη, ωστόσο, που διαμορφώνεται ακυρώνει τους εκβιασμούς μια και το καλύτερο ακόμη σενάριο των επερχόμενων μέτρων αντιστοιχίζεται πλέον με τις συνέπειες μιας χρεοκοπίας.
Οι κινητοποιήσεις που οργανώνονται από την κατεστημένη συνδικαλιστική διαμεσολάβηση επιβεβαιώνουν την χρόνια κοινωνική απαξίωση και απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι ικανές πλέον –όχι, βέβαια, να αποτελέσουν την βάση για μια ουσιαστική και αποτελεσματική κοινωνική αντίσταση αλλά- να ποδηγετήσουν την κοινωνική δυσφορία. Ο λεηλατημένος πληθυσμός δεν έχει καμία εμπιστοσύνη σε ό,τι του έχει προσφερθεί ως πολιτική και κοινωνική διέξοδος μέχρι σήμερα. Ο φόβος να εκτεθεί για κάτι που δεν τον πείθει είναι η φυσική συνέπεια του παραδοσιακού πολιτισμού της ανάθεσης. Η κοινωνική συμπίεση, ωστόσο, έχει φτάσει σε οριακή κατάσταση.
Είναι ο καιρός να γεμίζουν οι δρόμοι και οι πλατείες για να εκφραστεί η κοινωνική οργή, να ανασάνει η αξιοπρέπεια. Είναι ο καιρός να χτυπηθούν όλοι οι πυλώνες αυτής της γενικευμένης παρακμής, να κατατεθούν τα μεγάλα σχέδια για μια άλλη κοινωνία πάνω στα ερείπια όλων των μέχρι τώρα αυτονόητων συνταγών.
Leave a Reply