Ένα κείμενο για την σχέση του πολιτικού με το προσωπικό θα είχε μπροστά του πολλές και – όλες εξίσου – σημαντικές πλευρές να θίξει. Ας αφήσουμε όμως στο πλάι το πώς αντιλαμβανόμαστε την πλευρά αυτή, που αφορά στο πώς θεωρούμε την πραγμάτωση των αξιών μας στην καθημερινή ζωή. Υπάρχει μια πολύ σημαντική πλευρά του ζητήματος, που εισάγει νέα εμπειρικά δεδομένα στην αντίστοιχη αντίληψη μας, συγκεκριμένα αυτή την εποχή. Είναι οι επιλογές που αχνοφαίνονται μπροστά μας σαν νομοτελειακές, αυτό που έχουμε ξαναζήσει και στο παρελθόν σαν έναν αγχωτικό «μονόδρομο», είναι αυτό: το να ανοίγουμε προοπτικές δράσης που απαιτούν όλον τον προσωπικό μας χρόνο, και ίσως ακόμη περισσότερο. Αυτή η κατάσταση βέβαια, έχει επαναληφθεί πανομοιότυπα και στο παρελθόν και για κάποιους όχι μόνο μια φορά. Η διαφορά έγκειται στο ότι εμείς μεγαλώνουμε, «μεγαλώνοντας» και τις απαιτήσεις μας από τον Χρόνο, προσεγγίζουμε με πιο συγκεκριμένο τρόπο την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, αντιλαμβανόμενοι και το εύρος των προοπτικών δράσης, αλλά και το ειδικό κοινωνικό βάρος των μελλοντικών κινήσεων μας, έχοντας επιπλέον και την αντίστοιχη εμπειρία του παρελθόντος. Αυτά είναι τα νέα δεδομένα του ζητήματος «κατανομής» πολιτικού και προσωπικού Χρόνου. Είναι λογικό, κοιτώντας τριγύρω μας, να νιώθουμε την ανάγκη της πολιτικής μας παρουσίας, της κοινωνικής μας παρέμβασης, απαραίτητη. Από την άλλη θέλουμε αυτή η παρουσία, η κοινωνική παρέμβαση, να έχει ουσιαστική βαρύτητα, να είναι καταλυτική για την τρέχουσα πραγματικότητα, να κατοχυρώνεται σαν κοινωνική παράδοση και επιπλέον να τα νιώθουμε όλα αυτά σαν μια «γιορτή». Η «γιορτή» είναι το κομβικό σημείο ταύτισης πολιτικού και προσωπικού. Είναι το τώρα, είναι το άμεσο βίωμα της διαδικασίας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αν εστιάσουμε στις λέξεις κλειδιά των νέων δεδομένων, όσον αφορά την απαιτούμενη από μας αποτελεσματική δράση, αυτές είναι: βαρύτητα, καταλυτική, παράδοση. Κατανοούμε ότι οι απαιτήσεις μας αυτές άπτονται των ορίων των προσωπικών μας δυνατοτήτων. Πρέπει να διευρύνουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας, επομένως, πρέπει να αφιερώσουμε καταρχήν περισσότερο προσωπικό χρόνο μια και δεν είναι λογικό να διευρύνουμε άλλο τις συλλογικές μαζώξεις. Το να απαιτούμε περισσότερο χρόνο χωρίς να μπορούμε να τον προσφέρουμε, απαλείφει οτιδήποτε «γιορτινό» από την δράση. Απ’ τη μια, μειονεκτούμε απέναντι στις ίδιες μας τις επιθυμίες, και απ’ την άλλη, «σαμποτάρουμε» την δράση μας για να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις, που εμείς θέτουμε σαν απαιτήσεις της ίδιας της πραγματικότητας. Όσον αφορά τον ιδιότυπο ορισμό του προσωπικού, ο οποίος αναφέρεται απ’ αυτές τις γραμμές, έχει στη βάση του δυο αιχμές: τον χρόνο που απαιτούν οι διαπροσωπικές σχέσεις και τον χρόνο της ξενοιασιάς ή της ενασχόλησης με κάτι άσχετο με τα όσα πραγματεύεται η τρέχουσα πολιτική δραστηριότητα. Η βαρύτητα, η κατάλυση, η παράδοση, είναι τα ίδια μεγέθη που απαιτούνται και στις δυο αυτές αιχμές του προσωπικού. Είμαστε το Όλον μας και επομένως είναι αδύνατον να μεγεθύνονται αυτά τα μεγέθη μας ανισομερώς. Μεγεθύνονται προς όλες τις κατευθύνσεις καθώς μεγεθύνεται η υπαρξιακή μας θέση μέσα στην ζωή. Είναι άλλο «ελεύθερος» χρόνος κι άλλο χρόνος ανάπαυσης, δεν υπάρχουν νοητικά στεγανά στις χρονικές οριοθετήσεις, είναι προς διερεύνηση τα χαρακτηριστικά της ξενοιασιάς κλπ. και όλα αυτά επικοινωνούν και επικοινωνούνται μέσω των ίδιων μεγεθών που δοκιμάζονται στην συλλογική δραστηριότητα. Με λίγα λόγια, δεν μπορούν να γίνουν όλα αυτά που πραγματευόμαστε αυτή την εποχή και με τον τρόπο που τα θέλουμε, χωρίς τις ξεκάθαρες και δηλωμένες προσωπικές επιλογές, χωρίς την ειλικρινή κατάθεση προσωπικών δυνατοτήτων, στην κατεύθυνση ανάληψης συγκεκριμένων ευθυνών στην συλλογική δράση. Η πείρα μας, μπορεί να μας συμβουλέψει πια τι να κάνουμε προσωπικά για να μην φλιπάρουμε. Και επειδή δεν μας πάει να λείπουμε, γενικώς και αορίστως, καταμεσίς των γεγονότων που εμείς έχουμε επιλέξει να στήσουμε,
ας προασπίσουμε την σοβαρότητα των συλλογικών επιλογών με προσωπική περίσκεψη.
Leave a Reply