15 Ιανουαρίου Τετάρτη, τα «καλή χρονιά» δεν είπαμε καλά – καλά και μπαίνοντας κανείς στην σχολή πέφτει πάνω σε κάτι πλαστικές γυαλιστερές μαύρες καρέκλες απ’τα praktiker (αρχιτέκτονες κρατηθείτε) και μέσα στο υπόγειο του σφραγισμένου Γκίνη -τι να δει- μια καφετέρια. Ναι καλά ακούσατε, σαν αυτές που έχει στα κτελ Κηφισσού με την τηλεόραση για τα ματσάκια. Πάλι καλά που η διοίκηση έχει αδειάσει χιλιάδες στρέμματα επί της Στουρνάρη και παράγεται πλέον έργο και πολιτισμός με άρωμα dimello. Αλλά δεν πειράζει, ότι μπορεί κανείς.
Και εκεί που περιμέναμε ότι τέτοια ρεζιλίκια θα μείνουν στα inside της σχολής, -ΤΑ ΤΑΝ-, ήρθε μειλ σε όλα τα μέλη της πολυτεχνειακής κοινότητας για να μεταφέρει τα μαντάτα. Πύρινος λόγος, βαρύγδουπες αναφορές στην παράδοση, πομπώδης παρουσίαση ενός εγχειρήματος με άξονα τη μνήμη … Και εκεί είναι να αναρωτιέται κανείς, σε τι αναφέρεται αυτή τη φορά ο μεγάλος μας ευεργέτης; Έφτιαξε κάποιο εργαστήριο ερευνών; Έκανε κάποια αξιοσημείωτη επένδυση σε εξοπλισμό για το προπλασμάτων;
«Με απόφαση του Συμβουλίου Διοίκησης του ΕΜΠ, ο συγκεκριμένος παραδοσιακός χώρος διατέθηκε για να ενοικιαστεί ως χώρος εστίασης.» (sic)
Παραδοσιακός χώρος ενοικιάστηκε για μαγαζί εστίασης. Όχι αγαπητές και αγαπητοί δεν είναι ψέμα. Για όσους δεν το γνωρίζατε, μάλλον, το υπόγειο του Γκίνη συνιστά παραδοσιακό χώρο (τρίζουν τα κόκκαλα του Μπούρα), και πλας τέτοιοι χώροι τι καλύτερο απ’το να μετατρέπονται σε μαγαζάκια για τσιμπολόγημα και κους-κους.
Το μέιλ λοιπόν μας ενημερώνει με μπόλικη περηφάνια για το δικαίωμα στην ενοικίαση χώρων του δημόσιου προαυλίου σε μαγαζάτορες! Όχι απλά για την δυνατότητα, αλλά για το δικαίωμα, το οποίο το νέο καθεστώς του Ε.Μ.Π. υπερασπίζεται σθεναρά για όλους εμάς! -Α λα χουντέ παράγουμε έργο και ας είναι και για καφέ-. Όσοι λοιπόν εδώ και 15 χρόνια όπως μας ενημερώνει το μειλ λησμονείτε να πίνετε ζεστό εσπρεσάκι με τηλεόραση στο background και θέα κατουρο-πάρτερο, τρέξτε να προλάβετε. Η αλήθεια είναι ότι το εν λόγω μειλ μας έχει συνεπάρει δεδομένου του ύφους και του βάρους μιας τέτοια πρωτοπορίας. Αλλά θα προσπαθήσουμε να συγκρατηθούμε και να κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση σε αυτά τα 15 ολόκληρα χρόνια στέρησης.
Ο χώρος που έγινε τώρα κυλικείο λειτουργούσε από το 2012 μέχρι το 2015-16 ως αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο. Φοιτητές και φοιτήτριες δηλαδή –και όχι εργολάβοι, μαγαζάτορες και λοιποί εστιάτορες- διαμόρφωσαν τον χώρο συλλογικά μακριά από λογικές κέρδους, εργασιακές σχέσεις και σχέσεις εξουσίας, ανοιχτό για όλους και όχι μόνο για τον καφέ. Έπειτα από την παύση λειτουργίας του αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου και μιας και οι ελεύθεροι χώροι είναι εκεί για να τους αξιοποιούμε, στον χώρο στεγάστηκε η αυτοοργανωμένη δομή κουλίτσα, με κουήρ-φεμινιστικά χαρακτηριστικά που ασχολούταν με το κομμάτι της αντικουλτούρας, διοργανώνοντας συναυλίες, προβολές και όχι μόνο. Το 2020, με πρόφαση τα λοκνταουν, σφραγίστηκε. Συνεπώς να απευθύνουμε στη διοίκηση πως ο χώρος έχει νεκρωθεί τα τελευταία πέντε χρόνια, με μόνο λόγο το ότι εσείς και οι δικοί σας έχετε αλλεργία σε ότι του δίνει ζωή.
Μπορεί λοιπόν και σε αυτή την εξεταστική να μην ανοίγει η τ12 για δουλειά και να μην βρίσκει τετραγωνικό κανείς να ακουμπήσει τον κώλο του ή την μακέτα ή να διαβάσει, αλλά μην ανησυχείτε (!), το δικαίωμα να χρησιμοποιεί η κοινότητα του Πολυτεχνείου τους χώρους προς όφελός της παραμένει αδιαπραγμάτευτο. Μήπως τελικά το μόνο πραγματικό «δικαίωμα» που μας εξασφαλίζουν οι απο πάνω μας είναι να μπουκώνουμε πατατάκια, να βλέπουμε τηλεόραση στο νέο κυλικείο και να το βουλώνουμε; Όσο για τους έρμους τους αρχιτέκτονες καθηγητές που αρέσκονται να καυχιούνται για την ξεχωριστή «ηθική» της σχολής, τα εναλλακτικά πρότυπα που πρεσβεύει και άλλες τέτοιες μούφες, ή να πουλάνε το ενδιαφέρον τους για το δικαίωμα στην πόλη και το δημόσιο χώρο της, μια μέρα θα πέσουν να τους πλακώσουν τα ντουβάρια εδώ μέσα. Για το βόλεμα, τις μπίζνες και την σιωπή μπροστά σε αυτή την κατάντια.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΝΟΙΚΙΑΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΣΕ ΜΑΓΑΖΑΤΟΡΕΣ
Ελπίζουμε και σε σουβλατζίδικο!
Leave a Reply