Δέκα θέσεις ενάντια στον πόλεμο
1. Οι πόλεμοι στην εποχή του κράτους και του κεφαλαίου δεν είναι ασκήσεις στρατηγών σε γεωπολιτικούς χάρτες αλλά η όξυνση της επιθετικότητας και της βίας τους για τη διατήρηση της κυριαρχίας τους. Ο αυξανόμενος εκφασισμός, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, η ακραία φτωχοποίηση, η καταστολή και ο έλεγχος ως κυρίαρχη γλώσσα που το κράτος “μιλά” στους καταπιεσμένους, από τη μια, και οι συγκρούσεις σε μέτωπα που διαρκώς πληθαίνουν τριγύρω μας, από την Ουκρανία και τον Καύκασο, μέχρι την Αφρική και την Παλαιστίνη, είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, στιγμές της ακραίας στρατιωτικοποίησης της ταξικής πάλης από το κράτος και το κεφάλαιο στο εσωτερικό και το εξωτερικό των κρατών.
2. Αυτές οι δυο εκδοχές αντιπροσωπεύουν ένα συνεχές φάσμα “εσωτερικών” και “εξωτερικών” εχθρών. Με δεδομένη τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου και της εργασίας, και την αλληλεξάρτηση των τοπικών καπιταλισμών, ο πραγματικός εχθρός είναι πάντα οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι μέσα και έξω από μια χώρα. Ακόμα και στους διακρατικούς πολέμους, ο στόχος ενός τοπικού κράτους-κεφαλαίου είναι η επέκταση της εξουσίας του στο ανθρώπινο “κεφάλαιο” των αντιπάλων και όχι απλά σε καινούρια εδάφη και αγορές, όποια και αν είναι η μορφή τους: “ανθρωπιστικοί”, κατά της “τρομοκρατίας”, μέσω αντιπροσώπων κλπ.
3. Ο πόλεμος είναι συμπύκνωση και παρόξυνση των σχέσων εξουσίας και κυριαρχίας κάθε μορφής, γιατί ο πυρήνας του είναι η βία της επιβολής και αναπαραγωγής των σχέσεων αυτών. Η πάλη για την αναπαραγωγή της εξουσίας και της κυριαρχίας από τις άρχουσες τάξεις, αλλά και όσες τάξεις διψούν για αυτές, είναι διαχρονική. Ο πόλεμος είναι και ιστορικό συνεχές, η ιστορία της βίας των εξουσιαστών πάνω στους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους.
4. Από αυτή την εγγενή σχέση πολέμου-βίας-εξουσίας είναι θεωρούμε ότι η στάση μας απέναντι στον πόλεμο ως αναρχικοί/αναρχικές είναι η εναντίωση σε αυτόν, για την καταστροφή όλων όσων τον παράγουν και τον αναπαράγουν, δηλαδή των ίδιων των σχέσεων εξουσίας και κυριαρχίας. Στην εποχή του κράτους-κεφαλαίου αυτές έχουν την μορφή της μισθωτής σκλαβιάς, των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, των έμφυλων και φυλετικών καταπιέσεων, της φτώχιας και της εξαθλίωσης.
5. Κράτος και κεφάλαιο είναι ουσιαστικά μια μηχανή κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, από τη φύση της βίαιη. Ζούμε σε μια ιδιαίτερη συγκυρία γιατί η βιαιότητα αυτής της μηχανής αυξάνεται εκθετικά εξαιτίας της βαθιάς κρίσης που απειλεί την αναπαραγωγή της και τη διατήρηση του ελέγχου της πάνω στους υποτελείς. Απαραίτητη προϋπόθεση για την υπέρβαση της κρίσης αυτής είναι η καταστολή, στη γέννησή τους, των αντιστάσεων των καταπιεσμένων, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται την πιθανότητα ενός ολικού πολέμου ενάντια στις κοινωνίες και τον ίδιο τον πλανήτη.
6. Είναι η ένταση και η ποιότητα της κρίσης κράτους και κεφαλαίου που κάνουν σήμερα ραγδαία τη μηχανή κράτους-κεφαλαίου όλο και πιο ξεκάθαρα μια πολεμική μηχανή οδηγώντας την σε ανοιχτό πόλεμο ενάντια στην κοινωνία και τη Φύση: η υπέρβαση της κρίσης απαιτεί την εμπέδωση καινούριων σχέσεων κυριαρχίας πάνω στο προλεταριάτο και τους εξαθλιωμένους και ολόκληρο τον πλανήτη. Οι καινούριες αυτές μορφές εξουσίας και κυριαρχίας δεν θα είναι απλά μια “κατάσταση εξαίρεσης” αλλά η δική μας εξαίρεση από την ίδια τη ζωή.
7. Η έξοδος από την κρίση, που το κράτος και το κεφάλαιο σχεδιάζουν, είναι η απόλυτη πειθάρχηση και έλεγχος σε συνθήκες ακραίας φτωχοποίησης για όσους/όσες από εμάς δεν θα περισσεύουν. Για όσους/όσες “περισσεύουν”, πιθανόν να μην υπάρξει κανένας δισταγμός να εξοντωθούν κυριολεκτικά. Στόχος η (επαν)εκκίνηση μιας ολοκληρωτικής τεχνοβιο-μηχανής και η κυριαρχία της όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στον ίδιο τον πλανήτη για την εμπέδωση μιας εξουσιαστικής δυστοπίας.
8. Ο μόνος αστάθμητος παράγοντας στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει κράτος και κεφάλαιο εναντίον μας είμαστε εμείς: η αντίσταση και η αντεπίθεσή μας είναι αυτά που μπορούν να χαλάσουν τα δυστοπικα τος πλάνα. Πρέπει να γίνουμε το αντίπαλο συνεχές των καταπιεσμένων όλου του κόσμου, πέρα από κάθε είδους διαχωρισμούς: εθνικούς, φυλετικούς, έμφυλους, θρησκευτικούς. Να γίνουμε το συνεχές της πάλης για τη χειραφέτηση και την ελευθερία, αγωνιζόμενοι ενάντια στο ελληνικό κράτος αλλά και κάθε άλλο κράτος και κεφάλαιο.
9. Η πραγματικότητα των διαιρεμένων προλετάριων και καταπιεσμένων είναι το αληθινό καύσιμο της πολεμικής μηχανής σε όλα τα μέτωπα, είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό των χωρών. Θα πρέπει να σταματήσουμε να την τροφοδοτούμε με τον κατακερματισμό μας, να την σαμποτάρουμε ανυποχώρητα, παντού στον κόσμο. Αυτό σημαίνει το τσάκισμα του εθνικισμού και όλων των ιδεολογικών και υλικών διαχωρισμών, στο σώμα και στο μυαλό μας, την έμπρακτη αλληλεγγύη με τους καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους σε κάθε χώρα.
10. Αν ο πόλεμος είναι η πάλη για την αναπαραγωγή σχέσεων εξουσίας και κυριαρχίας, δεν υπάρχει “δίκαιος” πόλεμος να υποστηρίξουμε, “πλευρές” να διαλέξουμε. “Πόλεμος στον πόλεμο” σημαίνει να μετατρέψουμε κάθε πόλεμο, στο εσωτερικό μιας χώρας ή ανάμεσα σε κράτη, σε πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού, σε στιγμές της κοινωνικής επανάστασης, Η κοινωνική επανάσταση είναι η διαδικασία που καταστρέφει τις σχέσεις κυριαρχίας και εξουσίας σε όλες τις μορφές τους, προφανώς και τη βία που τις αναπαράγει, δηλαδή τον πόλεμο. Η κοινωνική επανάσταση και ο πόλεμος δεν διαφέρουν απλά ως μέσα και σκοπός: η διαφορά μεταξύ τους είναι η χειραφέτηση και η ελευθερία.
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΝΑΛΗΨΗ
Leave a Reply