ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΧΩΡΟΥ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ «ΠΑΤΙΝΑΖ»

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΧΩΡΟΥ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ «ΠΑΤΙΝΑΖ»

Το πρωί της 4ης Οκτώβρη 2024 μπουλντόζα της εργολαβικής εταιρίας TKS ATE μπαίνει στο Πατινάζ, ανενόχλητη, βάζοντας τέλος σε έναν κύκλο αγώνα ενάντια στην τσιμεντοποίηση αυτού του ελεύθερου χώρου που κράτησε 12 χρόνια. Ο Δήμος Αιγάλεω και οι εργολάβοι καταφέρνουν να  ρίξουν τσιμέντο μέσα στο άλσος του Μπαρουτάδικου με  πρόσχημα την κατασκευή του 5ου βρεφονηπιακού σταθμού μετά από 3 αποτυχημένες τους προσπάθειες μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτό ήταν νομοτελειακό να συμβεί στο βαθμό που το ήθελαν όλες (πλην μίας) οι δημοτικές παρατάξεις, το υποστήριζαν όλοι οι δήμαρχοι που πέρασαν την τελευταία δεκαετία από την πόλη, το επιδίωξαν πιεστικά τα εργολαβικά συμφέροντα αφού πρόκειται για 2,3 εκατομμύρια ευρώ, το νομιμοποίησαν όλα τα θεσμικά όργανα του κράτους και, φυσικά, έβαζαν πλάτη κάθε φορά οι αστυνομικές δυνάμεις. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί ποτέ δεν αμφιταλαντεύονται όσον αφορά τα συμφέροντά τους.

Ενάντια στη διαπαραταξιακή σύμπραξη όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων που καθοδηγούν τις δημοτικές παρατάξεις – μια συναίνεση από τα δεξιά ως τα αριστερά του πολιτικού συστήματος – εμείς, ως Συνέλευση Αγώνα για την Υπεράσπιση του Μπαρουτάδικου, δεν αμφιταλαντευτήκαμε όσον αφορά στην υπεράσπιση του πρασίνου και του δημόσιου χώρου.

Στον συγκεκριμένο και πιο πρόσφατο κύκλο αγώνα, δηλαδή στο διάστημα από τον Ιούνιο και μετά, πραγματοποιήσαμε:

• 2 διαδηλώσεις
• πληθώρα μοιρασμάτων κειμένου και αφισοκολλήσεων
• προβολή ταινίας για τα παιδιά που παίζουν στο Πατινάζ
• 2 παρεμβάσεις στο δημοτικό συμβούλιο
• μικροφωνικές στο Πατινάζ αλλά και στο κέντρο του Αιγάλεω
• 2 παρεμβάσεις στα γραφεία της εργολαβικής εταιρείας TKS ΑΤΕ
• εκδήλωση/συζήτηση στο Πατινάζ
• συνδιοργάνωση συζητήσεων και πορείας υπεράσπισης του ελεύθερου χώρου και του πρασίνου από κοινού με άλλες τοπικές κινήσεις υπεράσπισης πάρκων και αλσών εντός της Αθήνας
• παρέμβαση με πανό σε μουσική συναυλία κατά την διάρκεια του πολιτιστικού φεστιβάλ

Η δημοτική αρχή Σκλαβούνου έκλεισε τα αυτιά στις διαμαρτυρίες μας και δεν αντιλαμβάνεται – ή δεν την αφορά – ότι κανένας κάτοικος που έχει γνώση της υπόθεσης δεν συμφωνεί με το κόψιμο δέντρων και την περίφραξη του Πατινάζ. Ο δήμος δεν έχει κανένα πρόβλημα να μας ειρωνεύεται ανοιχτά όταν αποφασίζει να χτίσει παιδικό σταθμό ακριβώς δίπλα στα μισογκρεμισμένα από τον σεισμό 17ο Δημοτικό Σχολείο και 15ο και 28ο Νηπιαγωγείο, του οποίου τα παιδιά στοιβάζονται σε κοντέινερ και προκάτ, ή αναγκάζονται να πάνε σε άλλα σχολεία. Το κονδύλι 2,3 εκατομμυρίων ευρώ για την καταστροφή ενός χώρου πρασίνου δεν θα μπορούσε να δοθεί για αγορά κάποιου άλλου αχρησιμοποίητου οικοπέδου στην περιοχή, όπως και τα κονδύλια που δόθηκαν για την ανακατασκευή του ερειπίου του 17ου Δημοτικού κατέληξαν να είναι μόνο σωροί από μπάζα πίσω από το Πατινάζ και δίπλα στο σχολείο.

Το μεγάλο ερώτημα, ωστόσο, πάντα ήταν και είναι κατά πόσο ήθελε η τοπική κοινωνία το συγκεκριμένο έργο μέσα στο Μπαρουτάδικο κι όχι κάπου αλλού μέσα στον αστικό ιστό, έτσι ώστε να μπορέσει ο χώρος του Πατινάζ να φιλοξενήσει δεκάδες ακόμη δέντρα και να παραμείνει ένας ανοιχτός και ελεύθερος δημόσιος χώρος. Κι αυτό που φαίνεται να άλλαξε, όσον αφορά την τοπική κοινωνία, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει  αυτό το έργο, δεν είναι η βούλησή της αυτό να γίνει μέσα στο άλσος. Αυτό που άλλαξε είναι μια γενική κατάσταση όσον αφορά την κοινωνική συνείδηση, είναι η κυριάρχηση της γενικευμένης μοιρολατρίας, της παθητικότητας απέναντι στις κυρίαρχες επιλογές, της έλλειψης συλλογικής αυτοπεποίθησης για την υπεράσπιση των αυθεντικών συμφερόντων της. Από το 2012 που εκατοντάδες περίοικοι του Μπαρουτάδικου, κάτοικοι του Αιγάλεω και αλληλέγγυοι, εμπόδισαν τις μπουλντόζες και απέτρεψαν το επαίσχυντο αυτό έργο, μέχρι το 2024, που μαζεύτηκαν ελάχιστα άτομα απέναντι στις μπουλντόζες και την αστυνομία, με την αποτροπή να είναι ανέφικτη λόγω συσχετισμών, έχουν συμβεί πάρα πολλά στις ζωές των υποτελών τάξεων έτσι ώστε να συνηγορούν σε αυτή την ερμηνεία -και όχι στην δικαιολόγηση- της κοινωνικής αφασίας μεταξύ άλλων και στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Έτσι, η  συνέλευσή μας είχε δύο επιλογές: ή να γίνει ένας ακόμη εργολάβος αγώνα που να βαδίζει σύμφωνα με την κουλτούρα της ανάθεσης σε σχέση με μια σιωπηλή και αδιάφορη πλειοψηφία ή να φτάσει τον αγώνα έως εκεί που αναλογεί στις πραγματωμένες κοινωνικές της επικλήσεις για συλλογική και από τα κάτω αντίσταση. Με επιπλέον δεδομένο ότι τον αγώνα στην τελευταία του φάση στήριξαν στην πλειονότητα τους άνθρωποι από άλλες περιοχές και συγκεκριμένων πολιτικών αντιαυταρχικών αντιλήψεων, επιλέξαμε το δεύτερο.

Και πράγματι, μιλάμε για μια ήττα σε αυτή την υπόθεση. Θεωρούμε, ωστόσο, ότι ποτέ δεν ηττώνται ουσιαστικά όσοι αντιστέκονται σε επιλογές έξω και πάνω από αυτούς. Εντέλει, αυτοί και αυτές που ηττήθηκαν σε αυτήν την υπόθεση είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι του Αιγάλεω που επέτρεψαν, εκούσια ή ακούσια, την περαιτέρω υποβάθμιση της ίδιας τους της ζωής μέσα σε μια πόλη που είναι ήδη πολλαπλά περιβαλλοντικά -και όχι μόνο- επιβαρυμένη.

Για εμάς οι κοινωνικές ανάγκες δεν ορίζονται και δεν επιλύονται από αυτούς που ισχυρίζονται ότι μας εκπροσωπούν χωρίς να μας λαμβάνουν υπόψη. Τις κοινωνικές ανάγκες και το πως θα ικανοποιηθούν πρέπει να τις επιβάλουμε εμείς. Εμείς αντισταθήκαμε, αντιστεκόμαστε και θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπάτηση του Πατινάζ και του Μπαρουτάδικου συνολικά γιατί δεν θέλουμε να δούμε ούτε άλλο ένα δέντρο κομμένο, γιατί η φύση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει και μετά από εμάς, και δεν υπάρχει για να εξυπηρετεί τις δικές μας ανάγκες. Εμείς, τα παιδιά μας, και είμαστε σίγουρες και σίγουροι και όλα τα παιδιά της περιοχής, θέλουμε να κινούμαστε ελεύθερα, χωρίς περιφράξεις, αντί να είμαστε κλεισμένες και κλεισμένοι στα σπίτια μας,  σε καφετέριες και σε μία πόλη-φυλακή με ένα κινητό στο χέρι, όπως θα το ήθελε η κάθε κυβέρνηση και η κάθε εξουσία για να νομοθετούν χωρίς καμία αντίσταση την εξαθλίωση μας και την καταστροφή της φύσης. Θέλουμε να αναπνέουμε καθαρό αέρα και όχι καπνό και στάχτη.

Η “άνω τελεία” από τη δική μας πλευρά αφορά σε ένα ανοιχτό ραντεβού για την υπεράσπιση του Μπαρουτάδικου την επόμενη φορά που θα ξαναπειληθεί κάποιο από τα ακόμα ελευθέρα κομμάτια του. Δεν είναι κούφια λόγια αυτά, ούτε κάποια αγωνιστική πόζα, αλλά κάτι πολύ πρακτικό. Γιατί είναι αυτή η δική μας διαρκώς ανανεούμενη “άνω τελεία” που θέτει εν αμφιβόλω κάθε φορά τα σχέδια τους. Και καμιά φορά τα ακυρώνει κιόλας.

Συνέλευση αγώνα για την υπεράπσιση του Μπαρουτάδικου